12. Πιστόλια στην αγκαλιά του.

Jack's POV

Ήταν τόσο κοντά μου. Ήρθε στο παιχνίδι, όπως ακριβώς ήθελα. Όταν ο αδερφός της με χτύπησε στο κεφάλι και με έριξε εδώ μέσα, ήθελα να τον σκοτώσω. Πώς τόλμησε; Μετά όμως είπε κάτι που με σταμάτησε από τη δολοφονία του.

"Φίλα την. Είμαι σίγουρος πως το θέλει και εκείνη."

Ευχαριστώ φίλε.

Και τώρα, η Jane ήταν εδώ. Όλα ήταν σχέδιο αυτής της Katherene που προσέχει τη λουλουδένια. Ο Lucas είπε ήταν για να ξαναγίνει η Jane ευτυχισμένη. Με χαρά δέχτηκα.

"Εσύ το έστισες όλο αυτό;" ρώτησε η λουλουδένια.

"Όχι." ήταν το μόνο που είπα. Δεν είχε γυρίσει ακόμα προς εμένα. "Ήταν σχέδιο του αδερφού σου με τη γυναίκα που σε προσέχει."

Την άκουσα να γελάει σιγανά. Ήταν το γέλιο του τρελού. "Θα πεθάνουν."

"Γιατί;" ρώτησα. "Δεν το θες αυτό;"

"Όχι." ξεροκατάπιε. "Θέλω μόνο να πάω σπίτι."

Πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά της, απαλά. "Ο αδερφός σου μας κλείδωσε. Δεν μπορούμε να βγούμε."

Άρχισε να βρίζει. Το λεξιλόγιό της ήταν πολύ...ευχάριστο. Και χρωματιστό. Κυρίως. Όταν επιτέλους σταμάτησε να βρίζει, ακούμπησε το κεφάλι της στην πόρτα. "Είμαι ηλίθια."

"Έχεις δίκιο." πετάχτηκα εγώ.

"Σταμάτα να πειράζεις τα μαλλιά μου! Τα λαδώνεις." παραπονέθηκε.

Η λουλουδένια ίσως τελικά όντως είναι ανεμοστρόβιλοι και καταστροφές και μπαμ μπουμ.

Έγειρα προς εκείνη. "Ηρέμησε λουλουδένια. Δεν θέλω να μου πάθεις καμιά κρίση πανικού."

Δεν μίλησε. Δεν είχε κάτι να πει. Ήξερα πως ήθελε να με χτυπήσει, να φωνάξει, να κάνει έστω κάτι. Αλλά δεν αντέδρασε. Δεν είπε τίποτα. Γαμώτο, κάνε κάτι!

Έπεσε σιγή ανάμεσά μας. Δεν μου άρεσε καθόλου αυτό. Ήθελα να κάνει κάτι, να πει κάτι. Αλλά και εγώ ως μαλάκας δεν έκανα τίποτα. Σκέψου κάτι Jack! Κανε την να σε φιλήσει!

Έφυγα μακριά της. Παίζει να το ένιωσε. Δεν πήγα και πολύ μακριά της, εξάλλου δεν είχε χώρο. Ίσα ίσα μπόρεσα να κάνω ένα και κάτι βήμα πίσω. Ακούμπησα τη πλάτη μου σε κάτι ράφια και σταύρωσα τα χέρια μου. 

Έτσι μείναμε για αρκετή ώρα. Κανά δεκάλεπτο σίγουρα σύμφωνα με το κινητό μου. Το έβαλα πάλι στη τσέπη του παντελονιού μου και περίμενα. Σήμερα δεν θα τη φιλούσα. ήταν σίγουρο. Οπότε, όλο αυτό ήταν άσκοπο και θα περιμένουμε να μας ανοίξει ο επιστάτης.

Καλά περνάμε.

Με την άκρη του ματιού μου, έπιασα την Jane αργά αργά να γυρνάει. Ακούμπησε και εκείνη τη πλάτη της στην πόρτα και με κοίταξε, σταυρώνοντας τα χέρια κάτω από το στήθος της.

Ωραία θέα μωρό μου.

Άρχισε να σκέφτεται κάτι. Αυτό το κατάλαβα γιατί επανειλημμένα έγλυφε το κάτω χείλος της και μετά ξεφυσούσε. Το έκανε πολλές φορές αυτό όταν σκεφτόταν. Όχι πως με πείραζε ή κάτι τέτοιο, αλλά αναρωτιόμουν πολλές φορές τι σκεφτόταν. Και από ποιον κόλλησε αυτή τη συνήθεια.

"Λοιπόν..." είπα μπας και σπάσει η σιγή.

"Λοιπόν..." είπε και εκείνη.

Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στον σταυρό της. Ώρα να μάθουμε ποιος στο πήρε λουλουδένια. "Τι παίζει ο σταυρός;"

Με κοίταξε μπερδεμένη και με το βλέμμα μου ένευσα προς τον λαιμό της. "Οου. Δεν παίζει κάτι. Ο μπαμπάς μου το έδωσε όταν τον γνώρισα."

"Πρέπει να ήταν κάπως περίεργο να γνωρίζεις τους γονείς σου." μουρμούρισα.

"Δεν ήταν περίεργο. Ήταν...ένα μιξ." απάντησε.

Την κοίταξα καλύτερα. "Δηλαδή;"

Ασυναίσθητα, το χέρι της πήγε στον σταυρό της και άρχισε απαλά να το παίζει. Το κάνει και αυτό συχνά. "Ήταν κάπως περίεργο όπως λες. Εννοώ, όλη μου τη ζωή μεγάλωσα με έναν άνθρωπο και μετά τσουπ εμφανίζονται δύο εντελώς άγνωστοι. Αλλά, ένιωσα και κάπως ευχαρίστηση. Γιατί έμαθα πως υπάρχουν και πως θα είναι εκεί για μένα."

"Η Stephanie μου είπε πως κάνουν ταξίδια." πέταξα πριν το καταλάβω.

"Η Stephanie λέει πολλά." είπε γελώντας.

Γέλασε. Κάτι κάναμε.

"Ισχύει." απάντησα.

Πάλι σιωπή. Δεν ήθελα να τελειώσει έτσι όλο αυτό. Κάτι σκεφτόταν πάλι. Την έβλεπα που δάγκωνε το χείλος της και μου ερχόταν να την αρπάξω και να τη βάλω κάτω.

Ξεκίνησα να πηγαίνω προς το μέρος της μα εκείνη γύρισε πάλι πλάτη. Έβαλα τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της. Δεν θα τη γλιτώσεις μικρή Jane.

"Και οι δυο το θέλουμε λουλουδένια." είπα σιγανά. "Το είδα στο βλέμμα σου."

"Δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάς." έκανε την ανήξερη.

"Θα μετρήσω ως το δέκα και αν δεν με φιλήσεις, θα το κάνω εγώ."

Αυτό ήθελα να βγει σαν απειλή. Αλλά μάλλον δεν βγήκε. Όπως και να'χει κερδισμένοι βγαίνουμε και οι δυο. Παίρνουμε αυτό που θέλουμε.

"Αυτά είναι μαλακίες Owens." την άκουσα να λέει.

Μαλακίες ε;

Καλά.

Έσκυψα κοντά της "Ένα."

"Δεν το εννοείς." ψιθύρισε η Jane.

"Δύο." είπα εγώ.

"Μαλακίες." είπε πάλι.

"Τρία." συνέχισα και έδιωξα τα μαλλιά της από τον λαιμό της. "Τέσσερα."

"Δεν το πιστεύω αυτό που γίνεται." ψέλλισε.

"Πέντε." ένα μικρό φιλί αφέθηκε στη βάση του λαιμού της. "Έξι."

Άλλο ένα. Και άλλο ένα.

Γύρνα Jane ! Μην αντιστέκεσαι γαμώτο!

"Δεν είναι δίκαιο αυτό Jack." είπε σαν να χανόταν η αναπνοή της.

"Εφτά."

"Jack..."

Γύρνα τη τύχη μου!

"Οχτώ Jane." ψιθύρισα στο αυτί της.

Την ένιωσα να κουνιέται. Γύρισε προς εμένα. Το έκανε. Το θέμα είναι να με φιλήσει.

Κάν'το!

Σηκώθηκε απαλά στις μύτες. Πρόλαβα να ψελλίσω τον αριθμό εννιά, πριν τα χείλη της ενωθούν με τα δικά μου.

Επιτέλους.

Αμέσως ανταπέδωσα. Ζήτησα πρόσβαση στα στόμα της, την οποία έδωσε μόνο αφού δάγκωσα το κάτω χείλος της. Η γλώσσα της με τη δική μου έπαιζαν το δικό τους παιχνίδι κυριαρχίας.

Τα χέρια της βρέθηκαν στο στέρνο μου, χαϊδεύοντας απαλά το σώμα μου στο ταξίδι τους ως το πίσω μέρος του λαιμού μου.

Σταμάτησα το φιλί. "Νομίζω πως κέρδισα."

Έβλεπα τον πόθο στα μάτια της. "Απλά σκάσε."

Όρμισα αμέσως πάλι στα χείλη της. Τα χέρια της με έφεραν πιο κοντά της. Τα δικά μου, για πρώτη φορά, άγγιξαν το σώμα της. Ανατρίχιασε στο άγγιγμά μου. Ω μου άρεσε αυτό τόσο πολύ.

"Πήδα" ψέλλισα μέσα στο φιλί μας.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου τα πόδια της ήταν τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου. Την πίεσα περισσότερο πάνω στην πόρτα. Και αυτή πίεσε εμένα πάνω της.

Τα χέρια μου κρατούσαν σταθερά τα μπούτια της. Τη φίλησα στο μάγουλο και έκανα μια νοερή διαδρομή ως τον λαιμό της. Δάγκωσα απαλά ένα σημείο εκεί και από το στόμα της βγήκε ένα σιγανό βογκητό. Φύσηξα εκείνη τη περιοχή και τη φίλησα.

Το στόμα μου κατέβηκε λίγο πιο κάτω. Εδώ την δάγκωσα πιο σκληρά.

"Ω Jack..." είπε σιγανά και ζούληξα αμέσως τα μπούτια της κάνοντάς τη να βγάλει άλλον ένα, πιο δυνατό ήχο.

Τα χέρια της αφού έφυγαν από τον λαιμό μου, προσπάθησαν να βγάλουν τη φανέλα μου. Με λίγη βοήθεια η φανέλα βρέθηκε στο πάτωμα. Τα μάτια της έμειναν λίγο στο σώμα μου και ξεροκατάπιε βαριανασένοντας.

"Ωραίο θέαμα ε ;" ρώτησα γρήγορα από την αδρεναλίνη.

"Ω ναι." ψέλλισε απαλά και επιτέθηκα στα χείλη της.

Τα χέρια της απλώθηκαν στο σωμα μου, προσπαθώντας να πιάσει ότι μπορεί. Τα δικά μου, την χούφτωσαν σκληρά και εκείνη άφησε έναν μεγάλο αναστεναγμό στο στόμα μου.

Τύλιξε καλύτερα τα πόδια της γύρω μου και βρήκα την ευκαιρία που έψαχνα. Τα χέρια μου μπήκαν κάτω από τη μπλούζα της και ήρθαν σε επαφή με το δερμα της. Αυτό έφερε και στους δυο μας πεταλούδες στο στομάχι.

Έπιασα το ύφασμα της μπλούζας και με γρήγορες κινήσεις της την έβγαλα. Τα μάτια μου έπεσαν πάνω στο στήθος της και χαμογέλασα πονηρά. Μέσα από το μαύρο σουτιέν, βλέποντας το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει γρήγορα, έκανε τον ανδρισμό μου να ξυπνήσει για τα καλά. Υψώθηκε. Το ένιωσα.

"Τώρα ποιος βλέπει το ωραίο θέαμα;" την άκουσα να λέει και δάγκωσε το κάτω χείλος της.

"Είμαι ο πιο τυχερός άνδρας του κόσμου." είπα και γέλασε σιγανά.

Το γέλιο της κόπηκε καρφί όταν τα χείλη μου άφησαν ένα υγρό μονοπάτι από τον λαιμό της στο άνω μέρος του στήθους της. Κατέβηκαν και άλλο και δάγκωσαν απαλά εκείνο το σημείο. Η Jane σχεδόν φώναξε λέγοντας το όνομά μου.

Ακούγεται τόσο τέλεια.

Από το πουθενά, ακούστηκε ένας ήχος από βήματα από έξω. Σταμάτησαν για λίγο και αμέσως σταματήσαμε και εμείς αυτό που κάναμε. Κλειδιά έκαναν την εμφάνισή τους και κάποιος προσπάθησε να ξεκλειδώσει τη πόρτα.

"Σκατά." ψιθύρισα.

Η Jane πήδηξε αμέσως από πάνω μου και προσπάθησε να βάλει τη μπλούζα της. Εγώ έψαχνα τη δική μου βρίζοντας. Γαμώτο. Τώρα έπρεπε να έρθει ο επιστάτης.

Η πόρτα άνοιξε και ένας άνδρας μεγάλος σε ηλικία μας έβλεπε με γουρλωμένα μάτια. Πάλι καλά η Jane πρόλαβε να βάλει τη μπλούζα της και δεν γίναμε τελείως ρεζίλι.

Όλοι παγώσαμε στις θέσεις μας. Μέσα στη σιωπή, το άγχος ήταν εμφανές. Σε δευτερόλεπτα, μάζεψα τον αθλητικό μου σάκο από κάτω, πήρα τη Jane και αρχίσαμε να τρέχουμε με τον επιστάτη να μας φωνάζει "Παλιόπαιδα" και άλλα τέτοια.

Οι διάδρομοι ήταν άδειοι και το μόνο που ακουγόταν ήταν το τρέξιμό μας και οι βρισιές του επιστάτη. Μόλις βγήκαμε έξω από το κτήριο, σταματήσαμε. Προσπαθώντας να πάρω αναπνοές κοίταξα την Jane.

"Αυτό ήταν ενδιαφέρον." είπα μέσα στις αναπνοές μου.

"Ας μη το ξανακάνουμε όμως." είπε η Jane λαχανιασμένη.

Τότε πρόσεξα πως έτρεμαν λίγο τα πόδια της. Δεδομένου της κατάστασής της, φοβήθηκα λίγο. "Είσαι καλά;"

"Ναι." απάντησε και ακολούθησε το βλέμμα μου. "Εσύ φταις γι'αυτό."

Ναι έχει δίκιο, εγώ φταίω που θα μπορούσε κάλλιστα να σταματήσει η καρδιά της με το πρόβλημα υγείας που έχει, γιατί εγώ έχω εκείνα τα υπέροχα χείλη που-

Φτάνει.

Πήγα κοντά της "Πώς ακριβώς φταίω εγώ;"

"Με αυτά που μου έκανες εκεί μέσα, είναι λογικό να τρέμω." απάντησε ηρεμώντας. "Βέβαια δεν κάνω και πολλή γυμναστική. Αλλά αυτό δεν μετράει."

"Χαίρομαι που είμαι η αιτία." είπα σαν μεγάλη ψωνάρα.

Η Jane απλώς γέλασε. Της έπιασα το χέρι και την έφερα κοντά μου. "Θα σε πάω σπίτι."

"Θα ήθελα να πήγαινα οπουδήποτε αλλού εκτός από το σπίτι μου τώρα." είπε σιγανά. "Θα κάνω φόνο εκεί πέρα."

"Ω έλα αφού μας βγήκε σε καλό." είπα και τη φίλησα απαλά στο μέτωπο. Εκείνη κοκκίνισε λίγο. "Θες να έρθεις σπίτι μου;"

"Θες να με αποπλανήσεις και άλλο Owens ;" ρώτησε γελώντας πονηρά.

"Υπόσχομαι να είμαι ήσυχος. Έχουμε και ανήλικα εκεί μέσα." απάντησα στον ίδιο τόνο.

"Η αδερφή σου;" ρώτησε γεμάτη περιέργεια. "Έρχεται στο σχολείο μας;"

"Ναι πρωτοετής το σκατό μου. Αυτή ευθύνεται για τη πράσινη μουτζούρα μου." πρόσθεσα το τελευταίο με έναν κλαψιάρικο τόνο.

Εκείνη γέλασε. "Την αγαπώ ήδη."

"Όλοι την αγαπάμε." συμπλήρωσα γελώντας.

Παρατήρησα το κουρασμένα βλέμμα της. Ήρθε η ώρα να πάμε σπίτι. Η Jane ήρθε πιο κοντά μου. "Σίγουρα δεν θα έχουν πρόβλημα οι γονείς σου;"

"Εντάξει, δεν το λες και σίγουρα. Αλλά δεν νομίζω να τους πειράξει." απάντησα. Γύρισα πλάτη και λύγισα τα πόδια μου. "Ανέβα."

Την άκουσα να γελάει. "Στην πλάτη σου; Θα πάθεις τίποτα!"

"Δεν το νομίζω. Απλά ανέβα πριγκίπισσα." είπα. Βρήκα νέο χαϊδευτικό.

"Πιο πολύ χωριάτα." είπε γελώντας.

"Για μένα είσαι πριγκίπισσα." είπα.

Έβαλε τα χέρια της στους ώμους μου και πήδηξε. Αμέσως έπιασα τα πόδια της και εκείνη έσφιξε τα χέρια της πάνω μου τσιρίζοντας.

"Jack φοβάμαι φοβάμαι φοβάμαι! Θα πέσουμε! Jack!" τσίριζε μέσα στο αυτί μου.

"Ηρέμησε. Σε κρατάω. Δεν πρόκειται να πέσεις!" προσπάθησα να τη καθησυχάσω.

"Jack Jack Jack! Εάν με ρίξεις, θα σε βάλω μέσα!" φώναζε σαν υστερική.

"Μέσα σου;" ρώτησα πονηρά.

Αυτό τη σταμάτησε. Σταμάτησαν οι φωνές, οι τσιρίδες, το αίμα μου άρχισε να ρέει ξανά. "Σκάσε."

"Πάμε λουλουδένια." είπα γελώντας.

"Το πριγκίπισσα μ'άρεσε περισσότερο." μουρμούρισε θιγμένη.

_____________________________________

Α/Ν Γεια σας αγαπητά μου πλάσματα.

Ενός λεπτού σιγή για το πόδι που χτύπησα πριν λίγα δεύτερα στο πόδι του τραπεζιού.

.

.

.

.

.

Οκ. 

ΓΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΣΑΣ ΠΑΤΑΤΕΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ.

Τι νέα; Όλα κομπλέ;

Εσείς οι ανώμαλες ίσως ευχαριστηθήκατε λίγο σήμερα. Πέρασαν 900 λέξεις μέχρι να τη φιλήσει το γαϊδούρι! 

Νταξ δεν ήταν ντέρτι ντέρτι, αλλά ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΑ ΟΚ?

Τελικά φιλήθηκαν. Δεν είμαι και τόσο κακιά εε?

Αυτό δεν σημαίνει πως τα έχουν.

*Σκύβει για να ξεφύγει από τα νύχια σας*

Αλλά όλα κομπλέ μαναράκια μου. 

Τι λέτε να γίνει μετά;;;

Πάω να φάω (πανσέτες)

DL