11. Λουλούδια στην αγκαλιά του.

Jane's POV

"You are my sunshine, my only sunshine..." άκουσα κάποιον να ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Κάποιος που ναι μεν αγαπώ, αλλά κατέστρεψε τον ύπνο μου.

"You make me happy, when skies are greyyyy." είπα με τη σειρά μου σιγανά και γύρισα προς εκείνον.

"You never know dear, how much I love you." συνέχισε εκείνος με τη μελωδική φωνή του.

"Please don't take, my sunshine away." τελείωσα εγώ χαμογελώντας. "Γεια σου Lucas."

Άνοιξα καλύτερα τα μάτια και αντίκρισα τον μεγαλύτερο αδερφό μου να με κοιτά γελώντας. Μοιάζαμε σε πολλά εξωτερικά χαρακτηριστικά. Είχαμε τον ίδιο τύπο μαλλιών, και ίδιο χρώμα. Μόνο που εκείνου ήταν λίγο πιο ανοιχτά. Μερικές μικρές μπουκλίτσες πετούσαν από εδώ και από εκεί, αλλά καμιά δεν τολμούσε να πέσει μπροστά στα μελί μάτια του.

"Γίνεσαι όλο και πιο παράφωνη με τον καιρό." είπε σιγανά, γιατί μόλις ξύπνησα. 

Σεβάστηκε κάτι τουλάχιστον.

Γελώντας έκατσα καλύτερα. "Αν γίνομαι εγώ παράφωνη, εσύ τι γίνεσαι;"

"Εγώ είμαι θεός Jane. Όλοι το ξέρουν." είπε σαν ψώνιο που είναι.

Τον κοίταξα καλύτερα. Αμέσως πρόσεξα πως κοιτούσε το ρολόι κάθε τρία δεύτερα. "Τι θες εδώ Lucas;"

Με κοίταξε ξαφνιασμένος. "Είναι κακό που θέλω να δω την αδερφή μου;"

"Ναι. Σε λίγο αρχίζει η εξεταστική σου. Και όλοι ξέρουμε πόσο φυτό είσαι." είπα και σηκώθηκα από το κρεβάτι.

Ξεκίνησα να πηγαίνω προς τα έξω και εκείνος με ακολούθησε. "Να μωρέ. Μιας και έχω καιρό να έρθω, θέλω μια μικρή χάρη."

Έκλεισα τη πόρτα του μπάνιου, με εκείνον απ'έξω  και άρχισα να ξεντύνομαι. "Τι είδους χάρη;"

"Το είδος που δεν πρόκειται να δεχτείς." τον άκουσα να λέει.

"Πες μου και θα δούμε." είπα, αν και από μέσα μου, φοβόμουν.

Τον άκουσα να παίρνει μια βαθιά ανάσα. "Θέλω να πάμε στο αποψινό παιχνίδι."

"Ποιο παιχνίδι;" ρώτησα χαλαρά.

"Αυτό που θα γίνει στο σχολείο σας." είπε σιγανά και κοντά στην πόρτα.

Μπορούσα να τον φανταστώ να κολλάει πάνω στην πόρτα. "Έχουμε παιχνίδι σήμερα;"

"Πόσο άσχετη παίζει να είσαι;" του είχα ανάψει τα λαμπάκια. "Του μπάσκετ Jane."

Πήρα αμέσως μια πετσέτα και κάλυψα το σώμα μου. Άνοιξα τη πόρτα και παραλίγο να πέσει πάνω μου. Όταν συνήλθε, τον κοίταξα, και ευχόμουν να αρχίσει να τρέχει πριν τον σφάξω. Ήξερε πολύ καλά πως δεν πάω σε αυτά τα παιχνίδια πλέον. Δεν λέω, είμαι φαν, και εύχομαι να νικήσουμε -εξού και το χαρτάκι που έδωσα το πρωί στον Jack- αλλά όλα αυτά τα έκανα όταν βασικά ήθελα να πάω σε παιχνίδι.

Αυτό δεν ισχύει πλέον.

Όχι πολύ τουλάχιστον.

Παίζει να είχε περάσει ένα λεπτό, ή έστω δύο, που αλληλοκοιτιόμασταν, μέχρι που έσπασα τη σιωπή, με την ερώτηση του αιώνα. "Και εσύ γιατί θες να πάμε;"

Με κοίταξε και σούφρωσε τα χείλη του. Κοίταξε το κινητό του. Ξανακοίταξε εμένα. "Έχω μια αποστολή που μου ανέθεσε η Katherene."

"Η Katherene;" ρώτησα.

"Ναι." με διαβεβαίωσε, αλλά το μετάνιωσε αμέσως.

Η Katherene.

Το προσπέρασα νευριασμένη και κατευθύνθηκα προς τη κουζίνα. Η Katherene, όπως κάθε Παρασκευή, δοκίμαζε τις αποτυχημένες ικανότητές της πάνω στην κουζίνα. Για κάποιο λόγο υπάρχει το τηλέφωνο της πυροσβεστικής στην ταχεία κλήση.

Η Katherene γύρισε να μας δει. "Αχ παιδιά μου. Τι κάνετε;"

Σταύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Τι αποστολή έβαλες στον Lucas;"

Εκείνη γούρλωσε τα μπλε μάτια της και κοίταξε τον Lucas από πίσω μου. "Τι της είπες πάλι;"

"Ε-ε-εγώ;" ρώτησα αμήχανα ο Lucas. 

"Και οι δυο σας ξέρετε πολύ καλά πως δεν πάω σε αυτά τα παιχνίδια. Μου θυμίζουν-" 

Εκείνον.

Σκάσε.

"Jane, είναι η τελευταία σου χρονιά." είπε η Katherene. "Δεν θες να τη περάσεις ωραία;"

"Μπορώ να δω μια ταινία. Στο σπίτι μου." προσπάθησα να της αλλάξω γνώμη.

"Θα κάνεις νέους φίλους." είπε η Katherene.

"Μ'αρέσει η Sarah."δικαιολογήθηκα.

"Μα δεν βγαίνεις μαζί της." είπε εκείνη. "Εξάλλου, θα είναι και εκείνη στο παιχνίδι."

"Είναι μαζορέτα." είπα αγανακτισμένη.

"Θα σε γνωρίσει και σε άλλες μαζορέτες." είπε ο Lucas και του έριξα ένα δολοφονικό βλέμμα. "Όχι; Εντάξει."

Μετά από αυτό έμεινε μια μικρή σιωπή. Η αλήθεια είναι πως θα ήθελα να πάω σε ένα παιχνίδι. Εννοώ, καιρό έχω. Απλά, το να μπω και μόνο στο γυμναστήριο και να βλέπω στην ομάδα να παίζει, τον κόσμο να ζητωκραυγάζει, μου θυμίζει τις μέρες, που ο Adrian ήταν εκεί. Και με τον Jack, να του μοιάζει τόσο πολύ, δεν ξέρω, νιώθω κάπως.

Ίσως θα έπρεπε να πάω. Να αλλάξω παραστάσεις.

Ίσως πάλι όχι. Μια χαρά είμαι στο σπιτάκι μου.

Μέσα στις σκέψεις μου κάποιος με ακούμπησα και τινάχτηκα. "Σε μισή ώρα ξεκινάει το παιχνίδι Jane."

Τον κοίταξα. "Καλά."

_______________________________________

"Νιώθω ξανά παιδί." μουρμούρισε ο Lucas.

"Είσαι πάντα παιδί." είπα εγώ.

Ένα πράγμα που ζηλεύω στον Lucas, είναι που είχε όλη του τη ζωή και τους δυο γονείς μας. Όσο άσχημα και αν ακουστεί αυτό από εμένα, ζηλεύω τον Lucas γιατί μεγάλωσε με την οικογένειά του. Δεν ον έδωσαν οι γονείς του γιατί είχε κάποιο ιατρικό πρόβλημα και πίστευαν πως κάποιος άλλος θα μπορούσε να τον φροντίσει καλύτερα.

Τον ζηλεύω, γιατί δεν ήταν αυτός που έμαθε πως είναι υιοθετημένος καταλάθος. Τον ζηλεύω γιατί ήταν μαζί τους, τη στιγμή που εγώ είχα μόνο ένα άτομο να με προσέχει.

Και ας είναι τρελή η Katherene. Ξέρει να παραγγέλνει σωστό φαγητό.

Περπατούσαμε στους άδειους διαδρόμους του σχολείου. Το παιχνίδι είχε ήδη ξεκινήσει και αν και είμαστε έναν διάδρομο μακριά, από το γυμναστήριο ακούγονταν οι φωνές των παιδιών. Ξαφνικά οι φωνές μεγάλωσαν και πιστεύω πως κάποιος έβαλε καλάθι, συγκεκριμένα η ομάδα μας, καθώς το όνομά μας ακουγόταν περισσότερο.

"Πιστεύω πως θα έχει κόσμο." είπε χαμογελαστός.

"Ναι." μουρμούρισα.

Άνοιξε τις πόρτες του γυμναστηρίου, και περίμενε εμένα να μπω. Τώρα ή ποτέ Jane.

Ψηφίζω το ποτέ.

Τελικά μπήκα. Είχε όσο κόσμο περίμενα. έριξα μια κλεφτή ματιά στο γήπεδο και είδα τον Jack να πασάρει την μπάλα στον Jason. Χαμογέλασα. Ο Jack είχε ακόμα λίγο από τον πράσινο μαρκαδόρο στο μάγουλό του. Έκανε αντίθεση με τη μπλε και πορτοκαλί στολή του.

Βρήκαμε θέσεις με τον Lucas κοντά στο γήπεδο. Ήταν και κάπως κοντά στην ομάδα των μαζορετών. Η Sarah κουνώντας τα πον πον της με αντιλήφθηκε αμέσως. Έμεινε για λίγα δεύτερα με ανοιχτό το στόμα, μα μετά με χαιρέτησε σαν χαζοχαρούμενο. Απάντησα σε αυτή της τη κίνηση με την ίδια χαζοχαρούμενη ηλιθιότητα που μας τραβάει και γελάσαμε και οι δύο.

Μετά από αυτό επικεντρώθηκα στο παιχνίδι. Μέσα σε μισή ώρα, η ομάδα μας έβαλε άλλα εννιά καλάθια, κερδίζοντας 20 πόντους, καθώς είχε και δύο τρίποντα. Η διαφορά με την άλλη ομάδα ήταν 25-17 με εμάς να έχουμε την πρωτιά.

Καθ'όλη αυτή τη διάρκεια, ο Jack με πέτυχε με το βλέμμα του στις κερκίδες και χαμογέλασε μόνος του. Μάλλον χάρηκε που με είδε. Πάντως έφαγε μια μικρή μπαλιά στο χέρι του εξ αιτίας αυτού του βλέμματος.

Ίσως έφταιγα και εγώ, που τον κοιτούσα με το ίδιο χαμόγελο.

Το παιχνίδι συνεχίστηκε, με μερικές αναταραχές. Η αντίπαλη ομάδα ήταν αρκετά καλή, αλλά όπως θα έλεγε και ο Adrian, η άμυνά τους ήταν για τα σκουπίδια. Το νούμερο 7 της αντίπαλης ομάδας, που έπαιζε σε ρόλο κεντρικού, είχε χτυπήσει το πόδι του κατά τη διάρκεια του αγώνα, με αποτέλεσμα να αλλάξουν σε άλλο παίκτη που δυστυχώς για εμάς, ήταν καλός.

Αλλά και η δική μας ομάδα είχε κάποια προβλήματα. Ο Alex, τον έριξαν "καταλάθος" κάτω, και σχίστηκε το χέρι του, με αποτέλεσμα να βγει έξω. Ο αντικαταστάτης του, δεν λέω καλός, αλλά δεν θα μας πάει μακριά. Ο Sam Jacobs, αμυντικός, κόλλησε ίωση, από το χθεσινό τετ-α-τετ του με μια μαζορέτα, και με το ζόρι μένει όρθιος.

Καλά όμως πάμε.

Οι πλέον καλοί παίκτες, ήταν ο Jason, ο Ed St. Laurens και ο Jack. Σε κάποια φάση, αφού σταμάτησε η αιμορραγία του Alex, ο ίδιος σηκώθηκε για να μπει, και παρά τις ενστάσεις του προπονητή, εκείνος μπήκε. Η Sarah χάρηκε πολύ. 

Κάποια τον θέλει ακόμα...

Ο Lucas κοίταζε το παιχνίδι σαν φανατικός. Σε κάθε καλάθι, άρχιζε να φωνάζει μαζί με τους υπόλοιπους. Ενώ εγώ, καθόμουν και χτυπούσα παλαμάκια σαν μικρο παιδί. Τόσο ρεζίλι. Δεν λέω, χαίρομαι που ήρθε ο Lucas, είχα να τον δω από τα Χριστούγεννα, αλλά άμα ήθελα να γίνω ρεζίλι, θα το έκανα και μόνη μου.

Το παιχνίδι τελείωσε πριν τις εντεκάμιση και κράτησε για δυόμιση ώρες περίπου. Οι νικητές φυσικά, ήμασταν εμείς, με διαφορά 67-63. Δύο καλάθια και θα είχαν νικήσει οι άλλοι. Το γυμναστήριο άρχισε να αδειάζει. Περίμενα με τον Lucas να φύγει ο περισσότερος κόσμος για να φύγουμε και εμείς.

Η Sarah, χαρούμενη με τη νίκη μας μας πλησίασε. "Γεια σας παιδιά. Γεια σου Lucas."

"Γεια σου μικρή Sarah" είπε χαμογελαστός ο Lucas.

Η Sarah γύρισε προς εμένα. "Αν και δεν περίμενα να έρθεις, σου έχω μια πρόταση."

"Πες μου." είπα γελώντας.

"Ο Jason θα κάνει πάρτι. Θες να έρθεις;" ρώτησε. 

"Όχι." απάντησα απότομα.

"Σε παρακαλώ πολύ πολύ πολύ;" με ρώτησε σαν παιδάκι μικρό.

"Με το ζόρι την έφερα εδώ. Καλύτερα στο επόμενο πάρτι." είπε ο Lucas.

Η Sarah με κοίταξε δαγκώνοντας το χείλος της. "Καλά. Αλλά θα έρθεις στο επόμενο."

Όχι. "Καλά."

Ο Alex προστέθηκε στην παρέα μας. Κοίταξε τον Lucas. Ο Lucas τον κοίταξε επίσης. Την τελευταία φορά που ειδώθηκαν, ο Lucas καταλάθος χτύπησε στα πλευρά τον Alex.

Ο Alex πήγε ένα βήμα πίσω. "Είμαι ήδη τραυματίας. Εάν με χτυπήσεις πάλι, θα σου κάνω μήνυση."

"Καταλάθος το είχα κάνει!" παραπονέθηκε ο Lucas.

"Ναι σε πιστέψαμε τώρα φλωράκι." είπε ο Alex και γελάσαμε όλοι.

Κατά βάθος είχαν καλή σχέση μεταξύ τους.

Κατά βάθος.

"Πονάει πολύ;" ρώτησε η Sarah τον Alex δείχνοντας το χέρι του.

"Ε..." κόμπλαρε ο Alex, "όχι και τόσο. Θα είμαι καλά."

"Α...εμ, οκ." είπε η  Sarah αμήχανα.

Ήδη έκανα πλάνα για τον γάμο τους.

"Θα πάτε στο πάρτι του Jason;" ρώτησε ο Alex.

"Εμείς όχι." απάντησα. "Αλλά θα πάει η Sarah. Γιατί δεν πάτε μαζί;"

Και οι δύο με κοίταξαν με δολοφονικά βλέμματα. Ο Lucas με έσωσε. "Ναι γιατί δεν πάτε; Δεν είναι ότι υπάρχει αμηχανία μεταξύ σας."

"Ναι καθόλου..." μουρμούρισε η Sarah.

"Πάω λίγο έξω." είπε ο Lucas.

Βγήκε από το γυμναστήριο αφήνοντας εμάς τους τρεις μόνους.

"Ο Jack...πού είναι;" ρώτησα αδιάφορα.

"Έφυγε πριν λίγο. Είπε ότι έπρεπε να ξυπνήσει νωρίς, γιατί του έχεις μια έκπληξη." είπε ο Alex. "Τι έκπληξη;"

"Είναι έκπληξη." απάντησα εγώ.

"Με το άλλο...περιστατικό, τι θα γίνει;" ρώτησε η Sarah.

"Μέχρι να μας ειδοποιήσουν, δεν κάνουμε τίποτα."  είπα επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Alfredson.

"Μα δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια όταν ο δολοφόνος είναι εκεί έξω." ψιθύρισε η Sarah.

"Φοβάσαι;" τη ρώτησε ο Alex.

"Κάποιες φορές." απάντησε εκείνη.

Αυτός της έπιασε το χέρι. "Θα είμαι εγώ εδώ πλέον. Στο υποσχέθηκα."

Ήταν τόσο γλυκούλια. Όπως παλιά, όταν ήταν μαζί. Τώρα που δεν είναι, παράγινε το κακό. "Όσο κιουτ και να είστε, πρέπει να πηγαίνουμε."

Συμφώνησαν μαζί μου και βγήκαμε από το γυμναστήριο. Έτσι περπατώντας μαζί στους διαδρόμους μετά από αγώνα, μου θύμισε τα ωραία χρόνια, που ήμασταν αχώριστοι. Μαζί στα πάντα. Μου έλειπε πολύ αυτό. Το μόνο που έλειπε ήταν ο Adrian.

Ίσως τον αντικατέστησε ο Jack.

Κανένας δεν μπορεί να αντικαταστήσει το Adrian.

Τότε γιατί υπάρχει ο Jack ήδη στην καρδιά σου; Μόνο ο Adrian υπήρχε.

Ω άσε με ήσυχη!

Συναντήσαμε τον Lucas να με περιμένει μπροστά από μια αποθήκη του επιστάτη. Εάν δεν κάνω λάθος, αυτή ήταν η μικρότερη στο σχολείο. Τα παιδιά έφυγαν και έμεινα εγώ με εκείνον. Περπάτησα για λίγο πιο μπροστά, περιμένοντας εκείνον να με ακολουθήσει, μα δεν είχε κουνηθεί.

"Έγινε κάτι;" ρώτησα.

Εκείνος κοίταξε οπουδήποτε αλλού, εκτός από εμένα. "Όχι."

Πήγα προς το μέρος του. "Είσαι καλά Lucas;"

Δεν μίλησε για λίγο. "Συγνώμη για αυτό που θα κάνω μικρή. Είναι για το καλό και των δυο μας."

"Lucas τι-" πήγα να ρωτήσω αλλά σε κλάσματα δευτερολέπτου, βρισκόμουν μέσα στην αποθήκη με κλειστή τη πόρτα. "Lucas βγάλε με έξω τώρα!"

"Η Katherene με φοβίζει περισσότερο συγνώμη." τον άκουσα να λέει. "Ο επιστάτης θα έρθει σε κανά μισάωρο να σας βγάλει."

"Να μας βγάλει;" ρώτησα.

"Πρέπει να βρεις γκόμενο επιτέλους." τον άκουσα να λέει.

"Lucas θα το πω στον μπαμπά!" φώναξα.

"Σου είπα, η Katherene με φοβίζει περισσότερο. Την έχεις δει να κρατάει μαχαίρι;" ρώτησε. Ακούστηκε ένα σύρσιμο από έξω και τον φαντάστηκα να κάνει τη δραματική του φιγούρα. "Εγώ φεύγω. Καλό σεξάκι."

Πήγα να φωνάξω αλλά σταμάτησα μόλις η μικρή λάμπα της αποθήκης άναψε. Δεν έριχνε πολύ φως, αλλά ήταν αρκετό για να βλέπεις που πατάς. Ένιωσα κάποιον να αναπνέει από πίσω μου. Φόβος με κατέκλυσε αμέσως. Τι γίνεται εδώ πέρα γαμώτο;

Ένα χέρι με έπιασε από τη μέση. Ήταν σίγουρα ανδρικό. Ήθελα να φωνάξω, να τσιρίξω, να σκοτώσω τον Lucas.

Αλλά δεν έκανα τίποτα από αυτά.

Αντίθετα, ένιωθα ωραία.

"Γεια σου λουλουδένια. Απόλαυσες το παιχνίδι;" 

Ήταν ο Jack.

Η αναπνοή του χτυπούσε επικίνδυνα τον λαιμό μου. "Γιατί είμαστε εδώ;"

"Δεν ξέρω. Αλλά ξέρω πως ο αδερφός σου με χτύπησε, ζήτησε συγνώμη, με έχωσε εδώ και είπε να σε φιλήσω." είπε ο Jack. Αν και ήμουν με την πλάτη προς αυτόν, τον ένιωθα πολύ κοντά. Τον άκουσα να γελάει. "Ξέρεις ποια είναι η πλάκα;"

"Ποια;" ρώτησα.

Τον ένιωσα να έρχεται πιο κοντά μου. Το χέρι του ανέβηκε στον λαιμό μου και παραμέρισε τα μαλλιά μου. "Το θέλω τόσο γαμημένα πολύ." 

_________________________________

Α/Ν 2118 κάτι λέξεις. Μόνο για τη πάρτη σας!!!

Στο προηγούμενο κεφάλαιο ξεπεράσαμε τα 600 σχόλια!! Και είμαι σε φάση "ΜΑΜΑΑ ΦΟΒΑΜΑΙ".

Βέβαια είναι και το γεγονός ότι είμαστε στη δεύτερη θέση στο Μυστήριο/Θρίλερ!!!

ΑΝΟΙΞΤΕ ΣΑΜΠΑΝΙΕΣ. Όχι νταξ.

Το ανέβασα σήμερα, γιατί είχα αγωνία να δω τι θα πείτε, αλλά και γιατί ήθελα να σας αφήσω με την αγωνία για το επόμενο.

Τι λέτε να γίνει στο επόμενο; Θα τη φιλήσει στ'αλήθεια;

Ή η Jane θα γίνει βλήμα και δεν θα τον φιλήσει;

Όλα, στο επόμενο επεισόδιο Guns And Roses.

ΚΑΛΕ ΑΥΤΟΙ ΕΙΝΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ. ΚΑΛΕ ΚΑΛΕ ΚΑΛΕ ΚΑΛΕ ΚΑΛΕ.

Μόνη μου; Οκ.

ΤΕΣΠΑ. Έχω μια έκπληξη. Και όχι δεν είναι ο δολοφόνος.

Σας παρουσιάζω τη Dorothea Barth Jorgensen ή αλλιώς Jane Marie Avery.

Και φυσικά το bae Francisco Lachowski για Jack Oliver Owens. (Βέβαια μόνο η φάτσα.)

Τι λέτε; Σας αρέσουν; Αν έχετε άλλες προτιμήσεις πείτε στα σχόλια.

Αυτά, σε αυτό το κεφάλαιο δεν είχε κανένα στοιχείο οπότε τσιλ.

Πώς σας φάνηκε ο αδερφός της Jane;

Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Αντιος.

ΔΕΝ ΠΑΩ ΝΑ ΦΑΩ! ΧΑ!

DL