1. Πιστόλια στην τσάντα σου.

Jack's POV

Θα έλεγε κανείς, πως η μέρα μου, ξεκίνησε σαν όλες τις άλλες. Κανονική, φυσιολογική, και με μερικούς μπελάδες. Παρ'όλα αυτά, θα αντέκρουα τον άνθρωπο που είπε κάτι τέτοιο, με το επιχείρημα, πως η μέρα μου ξεκίνησε όχι όπως περίμενα.

Αρχικά, το ξυπνητήρι μου αφού χτύπησε, με έκανε να καταλάβω πως δεν ήμουν στο δωμάτιό μου. Γιατί δεν έχω ξυπνητήρι. Αντίθετα, βρισκόμουν στο δωμάτιο της 13άχρονης μικρής αδερφής μου, Lexi, περιτριγυρισμένος από τα χαρτιά ζωγραφικής της. Θα έλεγα πως τις τελευταίες εβδομάδες, περνάω πολύ ώρα στο δωμάτιό της. Η μικρή παίρνει μέρος σε κάποιον ηλίθιο διαγωνισμό, ζωγραφικής όπως καταλάβατε, και φυσικά, ζήτησε την δική μου βοήθεια.

Μιας και τα πάω τόσο καλά με το σχέδιο.

Όχι.

Αν μου έλεγε κανείς ότι το να είσαι ο μεγάλος αδελφός είναι τόσο δύσκολη δουλειά, θα είχα φύγει από το σπίτι όταν ήμουν πέντε.

Μουρμουρίζοντας έναν τόνο από βρισιές, σηκώθηκα από το πάτωμα που βρήκα τον εαυτό μου να κοιμάται. Η Lexi, απλώς άλλαξε πλευρό, όπως πάντα αγνοώντας αν έπεφτε βόμβα στο σπίτι ή αν της έκλεβαν τη συλλογή από πορσελάνινες κούκλες. Χαμογέλασα στην αφέλειά της. Τρίβοντας τα μάτια μου, περπάτησα αθόρυβα έξω από το δωμάτιό της. Η ώρα ήταν έξι και μισή, και όπως κάθε πρωί, το μόνο που θα με ξυπνούσε, θα ήταν ένα κρύο ντουζ.

Αφού μπήκα στο μπάνιο, αφαίρεσα τα ρούχα από πάνω μου. Μπήκα στη ντουζιέρα και το κρύο νερό με χτύπησε αμέσως. Σήμερα ήταν σημαντική μέρα. Μαζί με τους γονείς μου, ο διευθυντής του σχολείου μου θα μας μιλούσε για την απόφασή του.

Η οποία κυμαίνεται μεταξύ «Θα σε αποβάλλω» και «Θα σου δώσω μια τελευταία ευκαιρία».

Οι γονείς μου ποντάρουν πως θα γίνει το πρώτο, η Lexi το δεύτερο και εμένα απλώς δεν με νοιάζει.

Όχι ότι είμαι κανένας κακός χαρακτήρας, κάνω ναρκωτικά ή σκοτώνω κόσμο επειδή έτσι μου κάπνισε. Απλώς, δεν με συμπαθούν όλοι υποθέτω.

Βγήκα από το ντουζ και σκουπίστηκα με μια πετσέτα. Την έδεσα γύρω από τον κορμό μου, και πλησίασα τον νεροχύτη για να πλύνω τα δόντια μου. Πλένοντάς τα, παρατήρησα την μικρή πιπιλιά στον λαιμό μου. Ήταν ακόμα κόκκινη, και σχετικά εμφανής. Η Chloe, η πρώην κοπέλα μου, σε μια προσπάθεια χθες το βράδυ να τα ξαναφτιάξουμε, το έκανε, και δεν ξέρω πως την άφησα να το κάνει.

Η προσπάθειά της και πήγε χαμένη και άφησε πίσω της καταστροφές.

Στο δωμάτιό μου, επικρατούσε ο κακός χαμός, όπως πάντα. Παρά τις χιλιάδες φορές που η μαμά μου φώναξε να το συμμαζέψω, κάτι τέτοιο δεν έγινε ποτέ. Άνοιξα το παράθυρο πάνω από το κρεβάτι μου για να μπει καθαρός αέρας, και άρχισα να ετοιμάζομαι. Πλέον ακούγονταν φωνές από κάτω και ήμουν σίγουρος πως όλη η οικογένεια ξύπνησε. Ετοίμασα τη σχολική μου τσάντα και στην μεγάλη αθλητική μου, έχωσα την πάντα διπλωμένη φόρμα μου, μαζί με τη φόρμα του μπάσκετ, ένα ζευγάρι αθλητικά, και ένα μπουκάλι με φρέσκο νερό.

Έβαλα ένα απλό τζιν και μια γκρι κοντομάνικη μπλούζα, ένα από τα συνολάκια -όπως τα αποκαλεί η Lexi- που φοράω συνέχεια. Ύστερα πήρα το κινητό, ακουστικά και τη τσάντα μου, και ανοίγοντας τη πόρτα, ήμουν έτοιμος για μια ακόμη μέρα.

Στο τραπέζι της κουζίνας, ο μπαμπάς διάβαζε την καθημερινή του εφημερίδα, τη στιγμή που η Lexi, έτρωγε ένα μεγάλο μπολ με δημητριακά. Φορούσε τα ρούχα της, ήταν χτενισμένη, και είχε εμένα να τη κοιτάζω με την καθημερινή μου απορία, πώς στο διάολο μπορεί και ετοιμάζεται πιο γρήγορα από εμένα;

Από τα τόσα χρόνια που καταστρέφει τη ζωή μου, ακόμη να πάρω απάντηση. 

Η μαμά είχε το κεφάλι της πάνω από τον πάγκο και ετοίμαζε τα τοστ που θα έπαιρνε όλη η οικογένεια μαζί της για την ημέρα. Άφησα κάτω τα πράγματά μου, και αφού φίλησα τη μαμά στο μάγουλο για καλημέρα, παίρνοντας ένα γλυκό χαμόγελο από εκείνη, πήρα το κουτί με γάλα από το ψυγείο και γέμισα ένα μεγάλο ποτήρι. Πίνοντάς το, παρατήρησα τον μπαμπά να κατεβάζει την εφημερίδα στο τραπέζι και να ετοιμάζεται να μιλήσει.

"Το μόνο που θα πω, είναι πως καλό θα ήταν να μη μπλέξεις σε κάνα μεγάλο καβγά σήμερα." είπε πίνοντας τον καφέ του.

"Δεν είχα σκοπό."

_ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ _ 

Και κάπως έτσι ξεκίνησε η μέρα. Υπήρχε μια άβολη και ήσυχη ένταση ανάμεσα σε εμένα και τους γονείς μου, που χαίρομαι που δεν έμπλεξα την Lexi. Σύντομα, είχα ξεκινήσει για το σχολείο. Στον δρόμο μου προς τα εκεί, περνάω από ένα νεκροταφείο, το οποίο είναι κοντά σε μια μεγάλη εκκλησία. Μετακόμισα εδώ πριν από δύο περίπου χρόνια. Η προσαρμογή μου ήταν σχετικά εύκολη, το μόνο που μου φάνηκε ενοχλητικό, ήταν οι ψίθυροι. 

Οι ψίθυροι είναι το χειρότερο πράγμα που υπάρχει. 

Στον δρόμο, στο σχολείο, στην γειτονιά, οι άνθρωποι συζητούσαν εκείνη την περίοδο, έντονα και με ψιθύρους. Ο κολλητός μου, ο Alex, όταν τον ρώτησα τι συμβαίνει, είπε πως καλύτερα είναι να μην εμπλακώ. Περίεργος όμως πάντα, δεν ήταν δύσκολο να καταλάβω πως οι ψίθυροι περιορίζονταν σε δύο άτομα. Ξέρω το όνομα μόνο του ενός.

Jane Avery.

Όταν πρωτομπήκα στο κτήριο του λυκείου, το όνομά της ακούγονταν παντού. Περνούσε στους διαδρόμους, και όλοι είχαν στραμμένα τα βλέμματα πάνω της. Ψίθυροι και εικασίες την περιτριγύριζαν μα εκείνη δεν την ένοιαζε. Ο Alex την γνώριζε. Ήξερε τι είχε γίνει, καθώς κάποτε, η Jane, ο Alex, η κολλητή της Jane, Sarah και το δεύτερο άτομο που ήταν μέρος στους ψιθύρους του οποίου το όνομα δεν έμαθα ποτέ, ήταν κολλητοί από μικρά παιδιά.

Παρ'όλα αυτά, μετά 'το συμβάν' όπως λένε όλοι, δεν ξαναμίλησαν τα κορίτσια με τον Alex. Δεν έκαναν ποτέ ξανά παρέα. 

Και αυτό με προβλημάτιζε όλο και πιο πολύ.

Πολλοί λένε, πως η Jane Avery άλλαξε μετά από το συμβάν. Ο Alex λέει πως αυτό ισχύει, αλλά πιστεύει πως η Jane είναι η ίδια, πως απλώς φοράει μια μάσκα. Εγώ, πάντα θα τη βλέπω την ίδια χαζοχαρούμενη και χαμογελαστή Jane Avery, την άριστη μαθήτρια και τη κοπέλα για την οποία μιλούν όλοι. 

Περνώντας από το νεκροταφείο, η καστανόξανθη φιγούρα της εμφανίστηκε στο οπτικό μου πεδίο. Η Jane καθόταν με την πλάτη της ακουμπισμένη σε μία από τις ταφόπλακες που βρίσκονταν στην άλλη μεριά του νεκροταφείου. Είχε λυγισμένα τα πόδια της, στα οποία είχε ακουμπισμένο ένα μπλοκ και με κάποιο μολύβι ή στυλό, δεν μπορούσα να καταλάβω, κουνούσε το χέρι της νευρικά και θυμωμένα θα μπορούσα να πω. 

Της άρεζε να ζωγραφίζει, αυτό όλοι το ήξεραν. Λίγοι όμως την είχαν δει να ζωγραφίζει εδώ. Δεν ξέρω αν έπρεπε να χαρώ που έκανε κάτι δημιουργικό, ή να λυπηθώ γιατί έκανε κάτι δημιουργικό σε ένα μέρος που μύριζε θάνατο.

Περπάτησα λίγο πιο πέρα και κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο. Το ήξερα ότι θα αργούσα για το σχολείο αλλά δεν με ένοιαζε. Κάτι μου έλεγε να μείνω εκεί, ή ακόμα καλύτερα να πάω να της μιλήσω. Το σώμα της ήταν προς εμένα. Μπορούσα να δω ολοκάθαρα το πρόσωπό της. Προβληματισμένο, θυμωμένο, νευρικό. Πρώτη φορά τη βλέπω έτσι. Είναι περίεργο για εμένα να βλέπω την πάντα χαρούμενη φιγούρα της, να είναι τώρα σκοτεινή και θλιμμένη. Της είχα μιλήσει μόνο μια φορά, αλλά και πάλι, δεν μιλάω σε πολλούς. Γι'αυτό είμαι διάσημος στο σχολείο. Και επειδή είμαι ένας από τους καλύτερους παίκτες του μπάσκετ που γνώρισε το σχολείο μου τα τελευταία χρόνια.

Πριν το καταλάβω, παρατήρησα το χέρι της που σταμάτησε να κουνιέται. Αγχωμένος, κρύφτηκα καλύτερα πίσω από το δέντρο. Λες να με κατάλαβε; ήταν η πρώτη ερώτηση που εμφανίστηκε στο μυαλό μου. Όμως αμέσως την απέσυρα αφού ήταν αρκετά μακριά για να με ακούσει ή να με καταλάβει. Ο μαλάκας εαυτός μου, λίγο αργότερα, έγειρε ρο κεφάλι του σιγά σιγά από τον κορμό του δέντρου προς τη μεριά του νεκροταφείου.

Η Jane δεν βρισκόταν πουθενά.

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

Σε τρία δεύτερα, το κουδούνι που θα σήμανε την αρχή της πρώτης ώρας, θα χτυπούσε. Εγώ, ήμουν δύο λεπτά από τον προορισμό μου, το ντουλαπάκι μου.

Ένα τεράστιο κύμα παιδιών, διάφορων ηλικιών, περιπλανιόταν πάνω κάτω στους διαδρόμους για να φτάσουν στις τάξεις τους. Το κουδούνι χτύπησε, και πολλά παιδιά έτρεχαν αγχωμένα με την απειλή της απουσίας στα μυαλά τους. Έβγαλα τα ακουστικά μου και άρχισα να περπατάω γρήγορα. Η αλήθεια είναι πως η απειλή της απουσίας περνούσε και από το δικό μου μυαλό. Δεν με έπαιρνε ιδιαίτερα να πάρω απουσία.

Εκεί που περπατούσα μέσα στο πλήθος, που άρχισε να μειώνεται συστηματικά γρήγορα, μια σκέψη μπήκε στο νου μου. Μία που δεν θα μπορούσα να βγάλω για αρκετό καιρό μάλλον. Πώς στο καλό η Jane εξαφανίστηκε τόσο γρήγορα; Η ερώτηση αυτή έπαιζε συνέχεια στα αυτιά μου όση ώρα ερχόμουν στο σχολείο. 

Μια φωνή να φωνάζει το όνομά μου ακούστηκε, αλλά την απέφυγα. Έφτασα στο νουλαπάκι μου, αλλά  το κακό είναι πως η ώρα είχε περάσει και μετά βίας υπήρχαν τρία άτομα τριγύρω. Πήρα το βιβλίο της Λογοτεχνίας και θα ξεκινούσα εάν δεν με είχε αρπάξει κάποιος από το χέρι.

"Δεν φαντάζεσαι τι έφερα σήμερα μαζί μου." είπε με χαζοχαρούμενη φωνή.

Ο Jason ήταν το τρίτο και τελευταίο μέρος του κλειστού μου κύκλου από φίλους. Ήταν και αυτός μαζί μου στην ομάδα μπάσκετ, και μοιραζόμασταν πολλά από τα μαθήματά μας μαζί. Ο Jason είναι αυτός που θα αποκαλούσε κανείς ο χαζός της ομάδας. Θα έλεγε κανείς πως το μυαλό του ανήκει σε ένα πεντάχρονο. Παρ'όλα αυτά, μόλις τον γνωρίσεις καλύτερα, είναι ο πιο αστείος τύπος που γνώρισες ποτέ. Είναι από αυτούς που όχι μόνο έχουν καρδιά, αλλά τη χρησιμοποιούν κιόλας.

Η κοπέλα του Stephanie, είναι μία από τις άριστες κοπέλες του σχολείου. Πολλά μαθητικά βραβεία και όλες αυτές τις μαλακίες. Κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στον Jason και γι'αυτό εκείνος δεν μένει ποτέ πίσω, και αντίθετα με εμένα, έχει έναν αξιοπρεπή βαθμό. 

"Jason, πρέπει να φύγω. Έχω ήδη αργήσει για την πρώτη ώρα." του είπα και άρχισα να περπατάω προς την τάξη μου.

Εκείνος άρχισε να με ακολουθεί, ψάχνοντας την τσάντα του. "Μιας και είναι άνοιξη, είπα στον εαυτό μου, πως έχει πολύ ζέστη πλέον. Χρειαζόμαστε κάτι δροσιστικό."

Χέσε την πρώτη ώρα. Χέσε την απουσία.

Τον πλησίασα πονηρά. "Τι έχεις εκεί μέσα;"

Κοίταξε πρώτα δεξιά, μετά αριστερά, μετά ξανά δεξιά, ώσπου στο τέλος έβγαλε ένα από εκείνα τα μεγάλα νεροπίστολα από την τσάντα του. "Έφερα πιστόλι νερού." είπε με χαρούμενη φωνή.

Το κοίταξα ενθουσιασμένος. Ένα μπουγέλο στην ώρα της προπόνησης δεν θα ήταν κακό. "Εννοείς νεροπίστολο. Έχεις νεροπίστολα στην τσάντα σου."

Φάνηκε λίγο σκεπτικός. "Όχι, είναι πιστόλια νερού. Έχω πιστόλια στη τσάντα μου."

"Πιστόλια στη τσάντα σου. Οκ. Τέλεια." είπα μπερδεμένος.

"Η Stephanie λέει πως είναι χαζή η ιδέα μου, αλλά της άρεσε πολύ. Θα κάτσει και εκείνη στην προπόνηση." είπε και η χαρά ήταν αρκετά εμφανής στην φωνή του.

"Χαίρομαι για σένα φίλε..." ξεκίνησα να λέω αλλά η εξώπορτα εκεί κοντά μας άνοιξε με δύναμη.

Βήματα ακούστηκαν και γύρισα να αντικρίσω αυτόν που τα δημιουργούσε.

Η ηλιαχτίδα μπήκε. Η Jane Avery έκανε την εμφάνισή της.

Για ηλιαχτίδα, φαινόταν λες και όλο το σκοτάδι έπεσε πάνω της.