Deacons wond was snel genezen. Hij had niets over Alannah gezegd, alleen zijn bewaking was aangescherpt. Alannah had in de afgelopen week weer nieuwe plannen gemaakt, maar heel ander soort plannen dit keer.

Voor de bruiloft van Macy en Deacon had ze een lichtroze jurk laten maken. Eentje met bloemen en veel rokken. Hij was niet zo mooi als de jurk waarin Macy waarschijnlijk zou verschijnen, maar de jurk leek wel meer op die van een bruid dan wat de andere meisjes aan zouden hebben.

Macy had alle meisjes van de harem gevraagd of ze haar bruidsmeisjes wilde zijn, maar op Kloe na hadden ze dat afgewezen. Dus nu had Macy twee bruidsmeisjes, haar oudere zus en Kloe. Gaia, Arwen en Alannah zouden een plekje in de zaal hebben.

Dit keer ging Alannah zonder wapens. Alleen haar licht roze jurk, zonder geheime vakjes. Ze voelde zich licht zonder het inmiddels vertrouwde gewicht, maar al snel was ze eraan gewend.

De afgelopen week was het een gigantische drukte geweest op het landhuis, en dat was nu goed te merken. Zeker beneden, daar was overal versiering aangebracht en stonden grote tafels klaar voor het diner van die avond. Deacon en Macy zouden gaan trouwen in de balzaal en de grote eetzaal werd gebruikt voor het diner. Daarna zou er nog een bal zijn in de balzaal, die dan weer helemaal leeg gemaakt was.

Macy en Deacon waren 's ochtends vroeg al vertrokken om zich klaar te maken. Ze zouden vlak voor de receptie in een koets aan komen rijden, nadat ze door de stad waren gereden. Die ochtend zouden ze in een bos buiten de stad geschilderd worden.

Alannah liep samen met Gaia en Arwen de trappen af, naar de voordeur van het landhuis. Daar verzamelde alle gasten zich om na de aankomst van Deacon en Macy de baron naar de zaal te leiden waar Macy aan de arm van haar vader binnen zou komen.

'Ik had verwacht dat jij een rode jurk aan zou trekken, Alannah. Dat stond je zo goed tijdens het gemaskerd bal' merkte Arwen op. Zij en Gaia hadden inderdaad wel de kleuren aan die ze bij hen zou verwachten. Arwen had een lichtgroene jurk aan en Gaia een ijsblauwe.

'Roze is een lichtere versie van rood en ik wilde het niet te donker hebben. Dan val je toch een beetje buiten de boot, dus heb ik maar voor roze gekozen' legde Alannah uit.

'Ik vind hem wel heel erg mooi, jouw jurk. Had ik maar zo'n model gekozen' merkte Gaia op. Bij die opmerking vond Alannah het gesprek al niet meer interessant. Mode wist ze niet heel veel van en was ze ook niet in geïnteresseerd. Natuurlijk had ze wel inspraak gehad over het maken van haar jurk, maar haar dienstmeisjes hadden het meeste werk gedaan.

'Ik ben benieuwd wat voor een jurk Macy aan heeft' merkte Arwen op. Daar konden Gaia en Alannah het allebei mee eens zijn. Ze hadden allemaal nog geen bruiloft meegemaakt en kenden Macy niet goed genoeg om te weten wat ze zou kiezen.

Ze waren laat, want op het moment dat de drie jonge vrouwen zich aansloten bij de menigte, kwam de koets aanrijden. De zes zwarte paarden die het rijtuig trokken luisterde goed naar de aanwijzingen van de koetsier, waardoor het ding precies voor de grote trap stil kwam te staan.

Deacon stapte als eerste uit. Hij was strak in pak en een kleine baronnenkroon sierde zijn hoofd. Hij zag er prachtig uit, net als Macy die daarna uit de koets geholpen werd. Haar jurk was spierwit en geschikt voor een bal. Hij werd gesierd door vormen van witte rozen, die ook op de tiara op haar hoofd zaten. De sluier die ze droeg hing nu achter haar hoofd, maar een deel daarvan zou ze straks voor haar gezicht hangen.

Deacon gaf Macy nog een laatste afscheidskus op haar hand en liep daarna door de menigte heen richting de deuren. De mensen maakte een pad voor hem vrij, zodat hij vrije doorloop had naar de deur. Achter Deacon liepen zijn ouders en zusjes, daarachter de menigte. Bij de koets stonden Kloe, Macy, haar zus en vader.

Alannah, Gaia en Arwen kozen voor een plekje achterin de zaal. Zo hadden ze overzicht, zonder echt gezien te worden. Ze wisten natuurlijk dat er allerlei edelen in de zaal zaten, ook edelen die fel tegen de harem waren. Die zouden hen misschien als meisjes van de harem kunnen herkennen en dat zou alleen maar tot gedoe leiden.

Op het moment dat iedereen zijn plekje gevonden had en het redelijk rustig was, begon de ceremonie. Het orkest begon muziek te spelen en Deacon keek verwachtingsvol naar de deuren waarachter Macy stond. Hoewel het natuurlijk geen eerste indruk van de bruid was, had men Alannah verteld dat het alsnog indrukwekkend was.

Er klonk trompetgeschal van naast de deuren en die werden geopend door twee wachters. Omdat Alannah op de achterste rij zat, kon ze Macy pas zien toen die al een stukje verder was gelopen. Maar daarvoor hoorde ze mensen die haar wel konden zien fluisteren hoe mooi ze eruit zag.

Maar eigenlijk was Alannah niet geïnteresseerd in Macy, haar ogen waren gericht op Deacon. Ze zag hem naar Macy kijken met een blik die haar een steek van jaloezie gaf. Natuurlijk moest het indrukwekkend zijn om dit zo te zien en de meeste mensen, ook Alannah, werkten naar dit moment toe in hun leven. Maar Alannah wenste dat hij die blik ook aan haar zou geven.

Alannah wilde wegzakken in een dagdroom, maar hielp zichzelf eraan herinneren dat ze goed moest blijven opletten nu. Hoewel ze dat eigenlijk niet kon. Hoe Macy en Deacon daar stonden, hun handen vast, haar blik verliefd op de zijne. Maar ze moest luisteren, ze moest opletten, ze moest doen waar ze voor gekomen was.

'Maakt er iemand bezwaar tegen dit huwelijk?' vroeg de ambtenaar van de burgerlijke stand, die het huwelijk leidde, aan de zaal. Dit was het moment waarop Alannah gewacht had. Het enige moment dat ze nog kans kon maken. Ze stond op uit haar stoel en liep naar het pad in het midden.

'Ik' zei Alannah. De ambtenaar van de burgerlijke stand was alweer bijna doorgegaan met zijn praatje, omdat er toch nooit iemand was die bezwaar maakte. 'Ik maak bezwaar tegen dit huwelijk' herhaalde Alannah.

Geschrokken keek iedereen haar aan. Maar Alannah keek alleen naar Deacon, wiens ogen woest op haar gericht waren. Hij liet de handen van Macy los, die daardoor verward om zich heen keek. Deacon liep met grote stappen op Alannah af en toen hij bij haar was, greep hij haar pols en trok hij haar mee de zaal uit.

Alannah wist niet wat ze verwacht had, maar dit in ieder geval niet. Aan Deacons arm rende ze door het kasteel om zijn stappen bij te kunnen houden, met de wachters die Deacon moesten beschermen achter hen aan. Even dacht ze dat hij haar rechtstreeks naar de kerkers bracht, maar toen liepen ze de trap naar boven op.

Het bleek dat ze uitkwamen in zijn kamers. De wachters beval hij bij de deur te blijven en eenmaal in zijn kamer liet hij Alannahs arm los. Die wreef over haar ondertussen pijnlijke pols en keek Deacon aan.

'Wat moet jij nu weer?' vroeg hij boos. 'Het is altijd gedoe met jou, of niet soms?' vroeg hij toen Alannah geen antwoord gaf. Ze moest even nadenken over het antwoord op die vragen, want eerlijk gezegd had ze geen idee wat ze aan het doen was.

'Ik houd van je, Deacon. Ik wil je niet met Macy zien, ik zou willen dat ik op haar plaats zou kunnen staan' bekende Alannah. Dat had Deacon niet aan zien komen. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde meteen en hij knipperde een paar keer met zijn ogen, alsof hij Alannahs woorden even moest verwerken.

'Dus de ene week probeer je me te vermoorden en de andere verklaar je dat je verliefd op me bent?' vroeg Deacon zich weer boos af.

'Ik heb je niet vermoord' antwoordde Alannah koppig. 'En jij kan dat net zo goed, je vermoord mijn hele familie en de volgende keer dat we elkaar zien denk je dat het weer goed is' voegde ze toe.

'Die volgende keer was vijf jaar later!' riep Deacon uit. 'Weet ik veel wie je was en als ik dat wel wist, dat je daar na vijf jaar nog steeds mee zat' voegde hij toe.

'Het gaat hier wel om mijn familie' hield Alannah koppig vol.

'Bij mij ging het om een week' antwoordde Deacon net zo koppig.

'Maar ik heb je niet eens vermoord' zei Alannah. 'Of ik sta hier nu met je geest te praten, maar dan kan ik mezelf beter nu dood steken' voegde ze humorloos toe.

'Wat heeft dat er nu mee te maken? Natuurlijk heb je me niet vermoord' zei Deacon. Alannah was ervan bewust dat de wachter hun conversatie waarschijnlijk konden horen, omdat ze nog steeds op een harde en boze toon met elkaar praatten.

'Ik heb je niet vermoord. Ik heb je niet vermoord omdat ik van je hield. Ik kon het mezelf niet aandoen om jouw leven te beëindigen' zei Alannah, boos dat Deacon het nog steeds niet leek te snappen.

'Je zei anders dat je het voor Macy deed' wierp Deacon tegen.

'Denk je echt dat ik ook maar het kleinste beetje om Macy's gevoelens geef?' vroeg Alannah hem boos. Dat zette Deacon even aan het denken en gaf Alannah de tijd om af te koelen. 'Maar jij voelt dus niets voor mij?' vroeg ze zachtjes.

'Ik voel wel wat voor jou, Alannah Bradansdochter. Ik voel voor jou veel meer dan voor Macy, ik voel voor jou veel meer dan voor iemand anders' zei Deacon zacht.

'Kunnen wij dan gewoon niet samen zijn?' vroeg Alannah hem.

'En de bruiloft dan?' vroeg Deacon.

'Die bruiloft boeit ons niets. Vergeet het gewoon, vergeet Macy, vergeet alles en kom gewoon bij mij' zei Alannah. Toen gaf Deacon toe en plofte hij naast Alannah neer op bed. Daar kuste ze zo lang dat ze de tijd vergaten.