Alannah was niet als eerste aan de beurt voor een afspraak met de baron, dus was ze na de lunch en de danslessen in de vrouwenkamer neergestreken. Daar had ze haar voeten te rusten gelegd op de bank, want die waren pijn gaan doen na het dansen. Ze keek uit het raam, waar ze de tuin van het landhuis zag. Er reden twee wachters te paard langs en verschillende te voet.

Na een tijdje ging de deur open en kwamen er twee vrouwen binnen. Alannah keek even op, maar het waren niet Arwen en Gaia of Macy en Kloe. Het duurde even voordat ze de oudste van de twee herkende. Dat was Neva, de zus van de baron die hen had rondgeleid gisteren. het jongere meisje moest dan ook een zusje van de baron zijn.

'Heb je een fijne lunch gehad met onze broer?' vroeg Neva aan Alannah. Die ging recht op de bank zitten zodat ze de meisjes aan kon kijken.

'Jazeker. Het was prachtig, er was heel veel eten en het was nog lekker ook' vertelde Alannah. Neva en haar zusje glimlachte, twee monden die bijna identiek waren.

'Het eten is hier altijd goed. Ze weten in de keukens wel hoe ze dat goed moeten aanpakken. Ik heb dat mijn hele leven mogen ervaren' zei de jongste zus van de baron. Alannah glimlachte nu ook.

'Dat lijkt me genieten' stemde ze in. 'Maar ik ben bang dat ik nog niet met jou kennis heb gemaakt. Ik ben Alannah' zei ze toen tegen het jongste meisje.

'Nee, ik denk ook niet dat wij kennis hebben gemaakt. Ik ben Vere, vijftien jaar en daarmee de jongste zus van baron Deacon, twee jaar jonger dan Neva hier' stelde ze zich voor.

'Aangenaam kennis te maken, Vere' zei Alannah. Ze wist dat een gesprek aanknopen met de zussen van de baron goed zou kunnen zijn om plannen te vormen, maar Alannah had geen idee hoe ze het gesprek lopend zou kunnen houden en hoe ze de informatie kon krijgen die ze wilde hebben.

'Gingen de danslessen een beetje goed?' vroeg Neva belangstellend. Alannah glimlachte opgelucht naar haar. Het was fijn dat Neva zelf het gesprek ook lopende wilde houden, en misschien gaf ze uit zichzelf ook wel nuttige informatie.

'Ja, dat ging prima. Ik had natuurlijk al danslessen gehad in het weeshuis, maar de dansleraren hebben me vandaag ook al nieuwe dingen bijgebracht. Hoewel mijn voeten nu wel een beetje pijn doen van al dat dansen' legde Alannah eerlijk uit.

'Dat kan ik me voorstellen, ze hebben jullie waarschijnlijk veel laten dansen deze eerste les' zei Neva. Blijkbaar had zij ook danslessen gehad van dezelfde dansleraren, of anders kende Neva ze goed.

'Is ook wel te begrijpen, want jullie moeten genoeg vaardigheden hebben voor het gemaskerd bal volgende week' merkte Vere op. Alannah keek haar een beetje verbaasd aan, ze had nog niets gehoord over een gemaskerd bal. Blijkbaar zag Neva haar verbaasde blik ook.

'Heeft Deacon of iemand anders jullie nog niet verteld over het bal?' vroeg de oudere zus. Alannah schudde haar hoofd. 'Dat had hij beter wel kunnen doen. Macy is waarschijnlijk de enige die een gemaskerd bal mee heeft gemaakt, dus jullie moeten je daar goed op voorbereiden' vervolgde ze.

'bedankt dat jullie me het dan vertellen' zei Alannah. 'Maar dat gemaskerde bal is dus volgende week?' vroeg ze daarna.

'Ja, volgende week op de zesde dag' zei Vere.

'Als het doorgaat natuurlijk' mompelde Neva, maar haar woorden waren duidelijk door Alannah te verstaan.

'Pardon? is er een reden dat het niet door zou gaan dan?' vroeg Alannah beleefd. Neva en Vere wisselde even een blik met elkaar uit.

'Nou ja, baron Deacon ligt onder vuur. Hij krijgt heel veel negatieve reacties over zich heen. Niet alleen van de middenstanders en boeren, maar ook van de adel komt nu kritiek op zijn regie' legde Neva uit.

'Wat voor kritiek dan, als ik vragen mag?' zei Alannah. Dit was informatie waar ze veel mee kon, maar ze moest niet al te nieuwsgierig klinken. Met veel moeite wist ze haar stem dan ook beleefd te houden. 'Het spijt me als dat onbeleefd is, maar mijn nieuwsgierigheid is nu gewekt' voegde ze er nog aan toe.

'Hij krijgt over veel zaken kritiek binnen' besloot Neva uiteindelijk te zeggen. 'Over de belastingen, over zijn leeftijd, over zijn besluit om de Harem op te richten en over allerlei zaken die vader heeft laten liggen' ging ze door. Alannah luisterde aandachtig.

'Maar de Harem is het grootste punt van kritiek. Vooral de edelen vinden dat dat niet kan. Volgens hen is een harem iets wat alleen maar voor een koning weggelegd is en moet hij het goede voorbeeld geven naar het volk. Die edelen hebben ook gewoon allemaal hun eigen hoeren, maar dit vinden ze niet kunnen' voegde Vere toe.

'Misschien huren ze een sluipmoordenaar in om hem te vermoorden, of jullie. Of ze proberen hem of jullie te ontvoeren. Tot nu toe hebben we alleen nog maar wat loze bedreigingen ontvangen' voegde Neva toe aan het verhaal van haar zusje.

'Ik zal op mijn hoede zijn' beloofde Alannah. Ze voelde aan dat Neva het er eigenlijk niet te veel over wilde hebben en dat ze vond dat Vere al te veel gezegd had, dus probeerde ze aan te geven dat ze voor haar niet verder hoefde te vertellen.

'Waarvoor ga je op je hoede zijn?' vroeg Kloe die precies op dat moment binnen kwam lopen. Alannah had niets tegen het meisje gehad, maar door deze opmerking en vooral ook de toon waarop ze het zei, maakte dat ze haar niet mocht.

'Het is niet heel damesachtig om af te luisteren, Kloe' sprak Neva haar toe. Kloe deed haar mond open om iets terug te zeggen, tot ze Neva herkende. Ze maakte snel een reverence voor de zussen van de baron.

'Het spijt me vrouwe Neva. ik had jullie moeten aankondigingen dat in deze kamer binnen wilde treden zodat jullie jullie gesprek stil konden leggen' bracht ze haar excuses.

'Het is goed, Kloe. Kom erbij zitten als je wil' nodigde Neva haar uit. Kloe knikte en nam plaats op een stoel. Ze veegde haar zwarte rokken recht, ze had zich omgekleed sinds de lunch en de danslessen, en fatsoeneerde daarna haar kastanjebruine krullen.

'Willen jullie een koekje?' vroeg Vere, terwijl ze een etagère met koekjes van een tafel pakte en aan Alannah en Kloe aanbood. Alannah bedankte haar met een knik en pakte een koekje van de schaal. kloe deed naast haar hetzelfde, waarna Neva en Vere zelf ook een koekje pakten.

'Het is heerlijk' zei Kloe. Alannah stak voorzichtig het koekje in haar mond en nam er een klein hapje van. Het glazuur smolt op haar tong en ze hoefde ook amper te kauwen op het koekje zelf. Het gleed gemakkelijk door haar keel. Meteen nam ze nog een hapje en knikte goedkeurend.

'Het is inderdaad verrukkelijk. Komen deze ook uit de keuken?' vroeg Alannah. Vere knikte als antwoord terwijl ze zelf de laatste kruimels van haar eigen koekje in haar mond stopte.

'Ik had je toch al verteld dat ze er in de keukens echt wat van kunnen?' zei Neva met een glimlach. Alannah glimlachte terug, dat had ze inderdaad gezegd. Ze bleven nog even zwijgend zitten, maar het bleek dat niemand meer echt wat ze zeggen had.

'Ik ga maar weer naar mijn kamers. Ik heb nog wel wat te doen en de baron haalt ons vandaag ook allemaal nog op voor een afspraakje. Daar moet ik natuurlijk wel op voorbereid zijn' zei Alannah. Ze stond op en liep de deur uit. Ze had veel informatie van Neva en Vere gekregen waar ze iets mee kon.

Toen ze in haar kamer was liet ze zich aankleden in een helder blauwe jurk. Het was net een baljurk, alleen had Alannah besloten er geen hoepelrok onder de dragen. Wel een paar petticoats om de rok toch nog wat volume te geven. Ze hadden er ook eentje in het donkerblauw en zwart klaargelegd. Als het zou gaan beginnen met schemeren, zou ze de donkerblauwe aan doen en na het avondeten zou de de zwarte aantrekken. Zo had ze altijd een goede outfit, ongeacht wanneer de baron haar kwam halen.

Dat moment bleek ver na het avondeten te zijn. Alannah vroeg zich af of ze naar bed moest gaan, toen er werd aangeklopt op de deur. Fenia deed die bijna meteen open en liet de baron ook binnen.

'Het is de baron, vrouwe' zei ze. Alannah stond op van de bank waar ze op had gezeten en streek haar rokken glad. De baron droeg ook zwart. Een zwart overhemd en een zwart jasje, dat alleen gesierd werd door een gouden randje.

'Goedenavond, vrouwe' zei hij. Hij stond midden in Alannahs kamer en stak zijn arm naar haar uit. Alannah maakte een reverence voor hem en nam zijn arm aan. Haar drie dienstmeisjes glimlachte haar toe terwijl Alannah aan de arm van de baron haar kamers verliet.

'Waar gaan we naartoe, heer?' vroeg Alannah. Ze voelde zich vreselijk ongemakkelijk aan de arm van de man die haar familie had laten afslachten. Alleen uit beleefdheid had ze zijn arm aangenomen, verwachtend dat ze in de gang gewoon naast elkaar zouden gaan lopen, maar tot nu toe had baron Deacon Alannahs arm straks tegen zijn lichaam aan gehouden.

'Naar de bibliotheek' antwoordde Deacon alleen maar. Hoewel boeken Alannahs interesse nooit echt hadden gewekt, vond die bibliotheken indrukwekkende dingen. Voor haar hoorde een grote bibliotheek tussen dingen die macht uitstraalde. Zoals een groot landhuis, een leger en dus een bibliotheek.

'Ik ben benieuwd' antwoordde Alannah. Ze probeerde haar arm nog steeds uit die van de baron los te halen, wat alleen maar resulteerde in dat hij haar arm alleen maar strakker vast klemde. Alannah besloot dat ze niet erg geloofwaardig een minnaar van de baron speelde, dus liet ze haar arm met rust en ontweek ze alle blikken van bedienden die ze tegenkwamen. Zou hij met alle anderen ook zo gelopen hebben?

De bibliotheek was werkelijk prachtig. Alannah keek haar ogen uit naar de boekenkasten die zich uitstrekte de ruimte in zodat die zo groot werd als een balzaal en de hoogte in, zodat de bibliotheek wel twee verdiepingen moest beslaan. De plafonds in het hele landhuis waren al hoger dan zou hoeven voor een mens om er rond te lopen, maar dit plafond was ook nog eens twee keer zo hoog.

'Prachtig' zei Alannah ademloos. 'Hoeveel boeken zouden hier wel niet staan?' vroeg ze zich hardop af. De baron zweeg. Of hij wist het antwoord niet, of hij liet Alannah zelf raden. Een derde optie was dat hij Alannah in haar verwondering liet.

'Ik ben blij dat je het mooi vind' zei de baron. 'De bibliotheek is een van de machtigste plekken van dit landhuis, zelfs machtiger dan mijn strategie kamer, de balzaal of mijn slaapkamer' vertelde hij. Die laatste optie leverde hij met een scheve glimlach. Te laat besefte Alannah dat ze daar verliefd of aanbiddend op had moeten reageren, dus reageerde ze er maar niet op.

'Ik heb bibliotheken altijd al machtig gevonden, sinds ik van hun bestaan afwist' zei Alannah. Eindelijk liet de baron haar arm los, zodat ze zelf de bibliotheek kon verkennen. Alannah liep zelf voorzichtig de zaal in, kijkend naar alle boeken om haar heen. Aan het geluid van mannenschoenen hoorde ze dat de baron haar op een paar meter afstand volgde.

Alannah liep nog wat verschillende paden tussen de boekenkasten door in en hield uiteindelijk halt voor een kast met fictie. Er waren veel kasten met fictie, maar niet zo veel als er met wetenschappelijke of magische boeken waren. Ze keek naar de kast omhoog en ontdekte dat ze voor precies de goede stil was komen te staan. De romantiek boeken.

'Mag ik?' vroeg ze, terwijl ze met haar hand over de rug van een boek streek. Alannah keek over haar schouder naar de baron, die knikte. Alannah glimlachte naar hem en pakte het boek uit de kast om het wat beter te bekijken.

'Alle boeken die in deze bibliotheek staan zijn mijn eigendom. Maar iedereen die in dit landhuis komt mag van de kennis die deze zaal bevat gebruik maken, zolang de boeken het terrein maar niet verlaten' legde baron Deacon uit.

Alannah knikte en zette het boek weer terug. Ze keek omhoog lang de boekenkast en haar oog viel op een boek waar ze vanaf de grond niet bij kon. Ze keek om naar baron Deacon, om te vragen wat ze dan moest doen, maar hij had al een bediende gewenkt die aankwam met een ladder. Die ladder zat aan een stang die weer aan de kasten gemonteerd was. Zo konden de ladders langs de kasten verplaatst worden, maar er niet vanaf gehaald worden.

Toen de bediende Alannah de ladder aangaf, klom ze er meteen op. Ze kon net niet bij het boek dat ze gezien had, dus vroeg ze de bediende om de ladder iets voor haar te verplaatsen. nu kon ze wel bij het boek en ze pakte het uit de kast. Omdat Alannah het niet zo'n heel fijn idee vond om zo lang op een ladder te staan, koos ze het boek en klom ze weer naar beneden.

'Ik wil deze wel lezen' zei Alannah toen ze weer beneden stond. Baron Deacon keek even naar het boek dat ze had uitgekozen en knikte goedkeurend, blijkbaar wist hij dat het goed was. Of hij deed maar alsof.

'Laten wij dan een plekje uitzoeken waar je alvast kan beginnen en wij even kunnen praten' stelde de baron voor. Omdat Alannah wist dat ze niet veel anders kon doen en ze in een gesprek misschien wat meer over de baron te weten kon komen, stemde ze met het plan in.

'Kunnen we dat ook hier in de bibliotheek doen?' vroeg Alannah zich af. Baron Deacon knikte en leidde haar naar een open salon in de bibliotheek. Alannah ging zitten op een stoel en keek om zich heen. 'Het is een boek op zichzelf' concludeerde ze.

'Ik ben blij dat je het mooi vind' zei de baron nadat hij thee had besteld bij een bediende. Alannah sloeg haar boek open en begon te lezen op de eerste pagina. De baron keek naar haar, dat voelde ze, maar hij deed verder niets. Toen de thee gebracht werd deed Alannah het boek weer dicht om een kopje voor zichzelf te pakken.

'Vertel me eens iets over je verleden, Alannah' suggereerde de baron. Alannah nam snel een slokje van haar thee, zodat ze meer tijd had om goed op een rijtje te zetten wat ze wel en niet kon vertellen. Deacon, toen achttien jaar en net baron geworden, was zelf aanwezig geweest bij de moord op haar moeder en krachtdier. Hij had de opdracht gegeven Floralie te vermoorden, hij had Pluisje zelf de keel doorgesneden en Silvine gevangen laten nemen. Hij had zelf de huilende dertienjarige Alannah gezien bij het lijk van haar moeder en krachtdier. Hij had haar uitgelachen en was daarna weg gegaloppeerd.

'Ik ben opgegroeid op een boerderij in het zuidwesten. Mijn ouders zijn beiden gestorven toen ik jong was, van mijn vader heb ik zelfs amper herinneringen meer' vertelde Alannah. De woorden koos ze zorgvuldig uit. Haar beide ouders waren niet natuurlijk gestorven en als ze dat vertelde zou dat argwaan wekken. Ze nam nog een slok van haar thee en zag baron Deacon lichtjes met zijn hoofd schudden en iets mompelen.

'Pardon?' vroeg Alannah beleefd. Baron Deacon schudde alweer zijn hoofd en maakte een wegwerpend gebaar met zijn hand. Alannah bleef hem echter nog steeds vragend aankijken.

'Nee, toen je hier kwam dacht ik je eerder gezien te hebben, maar ik kom heel zelden in het zuidwesten en dan bezoek ik meestal geen boerendorpjes' legde hij uit. Alannah knikte en nam een derde slok van haar thee.

'Jij bent heel anders dan de andere meisjes' merkte de baron op.

'Ik ben er wel zeker van dat ik ook daadwerkelijk anders ben dan de andere meisjes' zei Alannah. Daar moest baron Deacon even over nadenken.

'Ik zag het met de lunch al. iedereen was in het roze of rood, jij in het paars. je had wapens in je koffer zitten bij aankomt en voor de rest heel weinig en ook nu gedraag je je anders dan de andere meisjes. Het is alsof je mijn aandacht probeert te zoeken' legde hij uit.

'Ik zoek jouw aandacht niet. Niet op bepaalde manieren, ik denk niet dat je snapt hoe ik in elkaar zit' zei Alannah. Ze merkte dat ze zich op glad ijs begaf, maar teruggaan kon ze niet meer. Als ze snel wist te denken kon ze misschien nog een leugen verzinnen.

'Arwen bezit magisch bloed. Ze wilde me haar krachtdier niet laten zien, maar gaf wel prijs dat ze van een magiërs opleiding heeft genoten' vertelde baron Deacon.

'Probeer je met me te roddelen of informatie uit me te krijgen?' vroeg Alannah.

'Misschien wel allebei, of geen van beiden' antwoordde de baron. 'Het krachtdier van Kloe is gestorven, Gaia en Macy hebben hun krachtdier laten zien' ging hij door.

'Mijn krachtdier is al een paar jaar geleden gestorven, als dat is wat je wilde weten' zei Alannah. Iets in haar zei dat de baron wist wie ze was en wat ze hier kwam doen. Misschien was hij ook wel zo slim. Maar een ander deel in haar zei dat hij gewoon vriendelijk probeerde te doen.

'Heb je magisch bloed?' vroeg de baron. Alannah aarzelde wat het beste en verstandigste antwoord op die vraag was.

'Als je nakomelingen met magisch bloed wil, moet je bij Arwen zijn. Ik denk niet dat je mijn magische bloed door wil geven aan je kinderen' zei Alannah. Ze stond ondertussen op, om meteen te ontsnappen uit het gesprek als die optie er was.

'Dus toch' zei baron Deacon terwijl hij ook uit zijn stoel opstond. 'Het komt niet vaak voor dat magische krachtdieren vroeg sterven. Meestal is het de magiër die het leven als eerste laat' ging hij door. Alannah kreeg nu steeds sterker het gevoel dat hij goed wist wie ze was.

'Meestal wordt het in leven gelaten' antwoordde Alannah. Ze keek Deacon recht in zijn ogen aan en zag het kwartje bij hem vallen.

'Ik ben dat meisje met de doodsfeniks. Ik ben dat meisje wiens moeder je hebt laten doodbloeden hoor haar huis. Ik ben dat meisje wiens tante je hebt laten executeren. Ik ben dat meisje wiens krachtdier je met je eigen handen gedood hebt. Ik ben dat meisje dat je uitlachte terwijl je haar als wees en gebroken achterliet voor haar geboortehuis, in het bloed van haar familieleden' zei Alannah. Ze begon steeds harder te praten, tot ze schreeuwde. Tot de herinneringen van die dag zo helder voor haar ogen stonden dat de tranen over haar wangen geleden.

'Ik ben dat dertienjarige meisje dat je brak op meerdere manieren. Het meisje dat je haar leven ontnam op een enkele middag' voegde ze eraan toe. 'Ik ben dat niet vergeten' besloot ze. Haar stem niet meer dan een fluistering, voordat ze zich omdraaide en de bibliotheek uitliep en de baron alleen achterliet.