Alannah had na het gezamenlijke ontbijt van die ochtend haar wapens opgehaald bij de wachters die haar koffer hadden gecontroleerd. Ze had haar boog met pijlen en zwaard opgehaald, en mocht dan ook nog twee van haar dolken meenemen. Doordat ze dachten dat Alannah de boog voor het jagen zou gebruiken, lieten ze haar een wapen meer meenemen dan eigenlijk toegestaan was.

Ze had die ochtend ook een rooster voor de aankomende dagen van haar dienstmeisjes gekregen. Vandaag stond er een lunch met de baron op de planning en de eerste danslessen. Eigenlijk wilde Alannah zich opsluiten in haar kamer tot de lunch, maar ze wist dat ze eigenlijk het beste de anderen kon gaan ontmoeten.

Alannah had geen idee hoe de vier andere jonge vrouwen hierin stonden en of ze haar dwars zouden zitten of zouden helpen met haar plannen. Die plannen moest ze ook nog even aan werken, er moet duidelijkheid komen en Alannah moest beginnen met het vormgeven van de details. De eerste ontmoeting met de baron zou haar daar zeker bij helpen.

'Ik wil zo naar de vrouwenkamer. Ik weet niet wie van jullie me het beste met mijn kleding kan helpen, maar ik zou graag een gepaste outfit daarvoor hebben' melde Alannah aan haar dienstmeisjes vanaf de zachte bank. Vive kwam overeind van de grond waar ze onder een stoel aan het vegen was en klopte haar simpele rok af.

'Ik zoek wel wat voor u uit, vrouwe Alannah' zei ze en ze liep naar Alannahs slaapkamer, waar de gigantische kledingkast zich bevond. Allemaal jurken en andere kleding speciaal voor Alannah gemaakt. Alannah stond ook op van de bank en liep achter haar dienstmeisje aan naar haar slaapkamer. Vanaf haar bed kon de makkelijk de jurken die Vive voor zou stellen beoordelen.

'Deze is simpel, maar zorgt wel voor een goede eerste, of eigenlijk tweede, indruk' vertelde Vive terwijl ze met een lichtroze jurk tevoorschijn kwam. Hij was enkellengte, maar zonder veel rokken en had kleine bloemen details. De jurk was van tule en had een normale, ronde hals en lange, wijde mouwen die bij de pols weer strak waren.

'Ik vind dat roze helemaal niets. ik ben al de jongste, dan moet ik niet als een jong, giechelend verliefd meisje overkomen' zei Alannah. Vive knikte en ging weer de kast in. Even later kwam ze eruit met een aantal jurken.

'ik heb hem ook in harder roze,' Alannah schudde haar hoofd, 'maar ook in rood, of anders blauw, turquoise, groen, geel of wit' vertelde het meisje. Alannah was verbaasd dat ze zo veel dezelfde jurken tot haar beschikking had, in verschillende kleuren en voor haar op maat gemaakt. Ze wist altijd wel dat de Baron rijk was, maar ze had niet gedacht dat hij dit voor vijf meisjes kon financieren.

'Ik wil de blauwe, dat komt het best over denk ik' besloot Alannah terwijl ze een tijdje naar de jurken had gekeken. Vive pakte de andere jurken weer op en hing ze weer terug in de kast. Alannah ging ondertussen met haar hand over de zachte stof van de jurk.

'Weet u zeker dat u niet nog wat andere jurken wil zien?' vroeg Vive. maar Alannah schudde haar hoofd, ze deed nooit lang over haar kleding uitzoeken en ervaring leerde haar dat ze toch altijd weer terugkwam bij haar eerste keuze.

'Nee, dankje. Dit is hem' zei Alannah tegen het meisje.

'Laat me u dan helpen met omkleden' bood Vive aan en als een echte dame nam Alannah die aanbieding aan. Het meisje trok haar nachtjapon uit en legde die netjes op het bed neer. Daarna werd de nieuwe jurk aangetrokken. Toen mocht Alannah mee naar de badkamer, waar haar haren en make-up ook gedaan zouden worden door Vive.

Wanneer het meisje klaar was, zag Alannah er mooi uit. haar donkere haar was half opgestoken en met make-up waren haar ronde, bruine ogen geaccentueerd. Ze wist dat ze nu tussen de andere jonge vrouwen zou passen, zoals ze in het weeshuis was opgeleid om te doen.

'Bedankt, Vive. Dan kan ik nu naar de vrouwenkamer gaan' zei Alannah. Haar dienstmeisje knikte en maakte een reverence. Ze hield de deuren voor Alannah open, zodat die een vrije doorloop kreeg naar de gang. 'Kan een van jullie me nog eens de vrouwenkamer wijzen?' vroeg ze in de deuropening aan haar kamermeisjes.

Hedin ging Alannah voor naar de vrouwenkamer. Nadat ze de deur voor Alannah had geopend en weer achter haar had gesloten, verdween het meisje weer. Waarschijnlijk weer terug naar Alannahs kamer.

In de vrouwenkamer zaten twee van de jonge vrouwen uit de Harem van de baron. Ze waren met elkaar aan het praten op een roze bank. tussen hen in lag een stapeltje boeken, die waarschijnlijk hun gespreksonderwerp waren. Alannah wist niet precies wat ze moest doen, dus nam ze plaats in een stoel en pakte een boek uit een kastje naast de stoel.

Alannah had nooit echt een liefde voor lezen kunnen ontwikkelen. Boerenmeisjes leerde niet lezen en tijdens de lessen in het meisjesweeshuis waren er nooit leuke boeken aan bod gekomen. Alannah wist dat er wel leukere boeken bestonden, maar ze had er simpelweg niet het geduld voor gehad. Ze bestede haar tijd liever aan paardrijden, boogschieten, messenwerpen en zwaardvechten.

'Ik meen me te herinneren dat jouw naam Alannah was, is het niet?' vroeg een van de jonge vrouwen in de kamer. Ze hadden hun gesprek stopgezet en keken nu allebei naar Alannah. Een van hen kwam sowieso uit het meisjesweeshuis, de andere waarschijnlijk ook.

'Dat klopt, maar jullie zullen me moeten helpen met jullie namen' antwoordde Alannah.

'Ik ben Gaia' stelde een van de meisjes zich voor. 'En hier naast me zit Arwen, jullie kamers grenzen aan elkaar' legde Gaia uit, terwijl ze naar het meisje naast haar wees. Ze leken wel elkaars tegenpolen. Gaia was lang en had heel licht blond haar met waterige blauwe ogen en een bijna witte huid, terwijl Arwens huid de kleur had van koffie en zwart haar dat zelfs in vlechten tot over haar heupen viel. Ze waren beiden schoonheden op een niveau dat Alannah niet kon evenaren.

'Aangenaam kennis te maken, Gaia en Arwen. Maakten jullie niet ook deel uit van het meisjesweeshuis? ik heb het idee dat ik jullie verschijning als eens eerder heb gezien' zei Alannah vriendelijk. Deze twee jonge vrouwen zagen er beiden vriendelijk uit, hoewel ze ook een afgesloten houding hadden.

'Wij maakten inderdaad allebei deel uit van dat weeshuis, maar dat was alweer even geleden. Wij zijn nu beiden eenentwintig, ziet u' legde Arwen uit. Haar stem was diep en leek van ver te komen. Het maakte haar uitstraling nog completer.

'Dan zal ik jullie verschijning wel herkennen van mijn eerste jaar in het weeshuis. Ik ben nu namelijk achttien jaren oud en kwam in het weeshuis toen ik net dertien jaar was' legde Alannah uit. De beleefde toon waarop ze het gesprek voerden begon haar te irriteren, maar ze besloot rustig te blijven. Ze had zichzelf geleerd om emoties niet aan de buitenwereld te tonen en om altijd in haar rol te blijven.

'Dat zal goed kunnen' zei Arwen. Er viel een korte pauze en net toen Alannah zich afvroeg of zij nu iets moest gaan zeggen, begon Arwen weer te praten. 'Wij waren van plan naar de baden te gaan om fris te zijn voor de lunch, heeft u zin om ons te vergezellen, vrouwe Alannah?' vroeg ze.

'Ik zal jullie graag vergezellen naar de baden. Geef mij dan alleen wat tijd om mij om te kleden in mijn kamers' zei Alannah. Gaia en Arwen knikte instemmend.

'Dan ontmoeten we elkaar weer bij de baden' stelde Gaia vast, waar Arwen en Alannah mee instemmden. Alle drie de jonge vrouwen stonden op van hun zitplaats en ze liepen samen de vrouwenkamer uit. Alannah was even gedesoriënteerd en wist niet welke kant uit haar kamer was, maar liep gewoon de richting uit die gaia en Arwen ook liepen.

In haar kamers vroeg ze Vive en Fenia haar klaar te maken voor naar de baden. Hedin was klusjes in de rest van het landhuis aan het doen. De meisjes kleedde Alannah helemaal uit en trokken haar daarna een dunne en zachte badjas aan. ze staken Alannahs haren bovenop haar hoofd op, zodat die niet nat hoefden te worden als ze in de baden waren.

Daarna liep Alannah samen met Fenia, die haar bij de baden zou vergezellen, daar naartoe om te wachten op Arwen en Gaia. Die kwamen samen aangelopen vlak nadat Alannah naast de deur was gaan wachten. Ze liepen met z'n drieën en drie dienstmeisjes naar binnen. De kamermeisjes zette andere diensters aan de gang om drie baden klaar te maken zoals de vrouwen dat wilden en de kamermeisjes hielpen in de tweede ruimte na de deur dat hun lichamen klaargemaakt werden voor het bad.

Dat betekende dat er allemaal zepen en oliën op hun lichamen werden aangebracht en dat ze een paar minuten in een hete kamer gingen zitten. Daarna liepen ze naar de badruimte. De baden waren veel groter dan die ze in hun kamer hadden. Alannah deed het meer denken aan de vijver bij de boerderij waarin ze had leren zwemmen toen ze nog heel jong was.

Alle drie kregen ze een eigen bad. Daar zat een ondieper stuk in waar de vrouwen konden zitten, en een dieper stuk waar ze echt konden gaan zwemmen. Toen Alannah zich in haar bad liet zakken, rook ze de zeep die Hedin gisterenavond ook in haar bad had gedaan. Fenia had blijkbaar onthouden welke dat was.

Het water was heerlijk warm en rook goed. Alannah had al in geen jaren meer gezwommen, maar probeerde toch wat slagen. Al gravend naar herinneringen van haar vader die het voordeed. Al toen Alannah vier jaar oud was had hij het haar geleerd. Als iemand die uit een moerasgebied kwam, kon hij goed zwemmen.

Alannah besloot haar haren niet te laten wassen in het bad, zodat ze met droge haren bij de Lunch met de baron aankwam. Gaia was de enige die dat wel deed, omdat ze er naar eigen zeggen mooier uitzag met vochtig haar. Arwen legde Alannah uit dat zij haar haren maar eens in de twee maanden waste, als haar haren ook opnieuw gevlochten werden.

Sneller dan Alannah had gewild moesten ze ook weer het bad uit, zodat ze genoeg tijd hadden om zich voor te bereiden op de lunch. Alannah werd afgedroogd door Fenia, waarna ze haar zachte badjas weer aankreeg. Ze nam tijdelijk afscheid van Gaia en Arwen, maar zou hen bij de lunch weer zien.

'Geen rood, geen roze. Ik wil het gewoon niet' zei Alannah wijzend naar de jurken die Vive voor haar had klaargelegd, allemaal in die twee kleuren. De kleuren van liefde, vruchtbaarheid, vrouwelijkheid en allemaal andere dingen die Alannah niet wilde uitstralen.

'Maar vrouwe, de andere vrouwen zijn waarschijnlijk ook in rood of roze gekleed. We zijn hier niet op baron Deacons verjaardagsfeestje, je bent hier om zijn kinderen te baren. je moet vrouwelijkheid uitstralen' legde Vive uit.

'Ik ben hier niet gekomen om zijn kinderen te baren. Ik ben hier gekomen voor-' Alannah moest even denken hoe ze dat zou verwoorden. 'Voor andere zaken. Dit was de snelste ingang' besloot ze uiteindelijk te zeggen.

'We zouden anders ook voor lila kunnen gaan. Dat is een vrouwelijke kleur, maar lila straalt meer wijsheid uit dan vrouwelijkheid' zei Fenia, die met een lila jurk de kast uit kwam. De jurk was mooi, met veel tule.

'En je valt waarschijnlijk erg op tussen de rest. Ik kan me voorstellen dat dat handig is, wat je hier dan ook komt doen' zei Vive instemmend. Die laatste zin was een aanmoediging om te vertellen wat ze kwam doen, maar Alannah ging daar niet op in.

'Laten we voor die lila gaan, dat zie ik wel zitten' zei ze alleen maar. De twee dienstmeisjes knikten en begonnen zwijgend met het omkleden van Alannah. Door de lichte kleur van de jurk leek Alannahs donkerbruine haar eerder zwart toen haar kamermeisjes klaar waren. Ze hadden zelfs Alannahs gezicht lichter gemaakt, om haar donkere haar te accentueren.

'Je bent klaar om naar de lunch te gaan. Hedin staat bij de deur, zij heeft de taak gekregen om je te naar de eetzaal te brengen' legde Fenia uit. Alannah knikte en ze liep naar Hedin toe. Daarbij sleepte haar jurk achter haar over de grond, waar hij iets langer was. Het gaf Alannah een koninklijk gevoel, waardoor ze meteen rechtop begon te lopen.

Hedin deed zwijgend de deur voor haar open en sloot die weer achter Alannah. Daarna ging ze haar voor door het landhuis. Alannah probeerde de weg bij te houden, maar volgens haar had Hedin de opdracht gekregen niet rechtstreeks naar de eetzaal te lopen, hoewel ze geen idee had waar die maatregel voor nodig zou zijn. Ze zag gewoon spoken, net als haar tante Sil altijd spoken zag.

Alannah was de laatste die de eetzaal binnen kwam lopen, vlak achter een roodharig meisje. Zoals haar dienstmeisjes hadden voorspeld, waren de andere vier jonge vrouwen in het rood of roze gekleed. De jurken liep uit van complete baljurken tot jurken die geschikt waren voor een theekransje.

In het midden van de zaal stond een grote tafel. De enige die daar tot nu toe aan zat was baron Deacon zelf. De jonge vrouwen wachtten op een uitnodiging van zijn kant om te gaan zitten. toen de baron die gaf zochten ze alle vijf naar hun plaats.

Ze waren een paar stoelen van Deacon vandaan ingedeeld en Alannah was blij dat ze naast Arwen en Gaia aan een kant van de tafel zat. Aan de andere kant zaten de roodharige vrouw die iets voor Alannah binnen was gekomen en een meisje van Alannahs leeftijd met kastanjebruin haar.

'Welkom op mijn landhuis, dames' klonk de stem van de baron. Hij deed zijn best om zijn stem imposant te laten klinken en dat was merkbaar. Hij was nog erg jong en de baard in zijn keel had zich nog niet zo ontwikkeld als bij mannen als de oude baron.

'Welkom, baron' zeiden alle vrouwen aan tafel in koor, zoals van ze verwacht werd. De baron liet even een stilte vallen en keek alle jonge vrouwen een voor een aan. Alannah werd daar een beetje zenuwachtig van, maar liet dat niet merken. Ze negeerde het impuls om met haar been te wiebelen en keek de baron recht in zijn ogen aan toen hij zijn blik op haar richtte.

'Ik ben baron Deacon, vijf jaar geleden tot baron benoemd door mijn vader en sindsdien ben ik hier de baas. Maar het is vanzelfsprekend dat jullie dat al wisten. Jullie ken ik echter nog niet' vertelde baron Deacon. Uiteraard kende Alannah de geschiedenis van de baron al. Ze wist zelfs wie de eerste was die onder zijn leiding geëxecuteerd werd. Maar naar de twee jonge vrouwen voor haar was ze net zo benieuwd als de baron.

'Ik ben Macy Greenfort, jongste dochter van Amanda en Richard Greenfort. Drieëntwintig jaar' zei de roodharige vrouw tegenover Gaia. Zij was de enige die nog levende ouders had, die ook nog eens belangrijk waren. De vier anderen kwamen allemaal uit het weeshuis.

'Ik ben Kloé, negentien jaar en een wees. ik ben als vondeling bij het meisjesweeshuis neergelegd en niemand weet waar ik vandaan kom' zei de brunette die tegenover Arwen zat. Alannah was blij dat ze niet de enige was die geen achternaam had, dat hadden alleen de rijksten.

'Ik ben Alannah, achttien jaar. Ik ben op een boerderij opgegroeid, maar na de dood van mijn beiden ouders op mijn twaalfde opgenomen in het meisjesweeshuis' stelde Alannah zich voor toen baron Deacon haar aankeek.

'Arwen Lethoria, tweeëntwintig jaar, wees' zei Arwen na Alannah. Zoals Alannah al had opgemerkt hoefde ze niet zo veel woorden te gebruiken om over te brengen wat ze wilde. beter nog, ondanks de kleine hoeveelheid woorden die ze had gebruikt, klonk ze niet onvriendelijk, maar maakte ze wel duidelijk dat ze gesloten en afstandelijk was.

'Ik ben Gaia Lethoria, tweeëntwintig jaar oud. ik ben als jong meisje op straat gezet en Arwens familie heeft me toen opgevangen. Ik voel me een wees, aangezien ik geen idee heb of mijn biologische ouders nog leven' stelde gaia zich als laatste voor. Alannah had niet verwacht dat Gaia en Arwen geadopteerde zussen waren, maar hun hechte vriendschap werd nu wel logischer als je het als een zussenband omschreef.

'Nogmaals welkom op mijn landhuis, dames' zei de baron. 'Laat dan de lunch beginnen' zei hij met een verheven stem nadat hij een korte pauze had laten vallen. Hij was nog maar net klaar met praten, of er kwam een stroom bedienden uit een van de deuren gezet die het eten kwam brengen.

De lunch was sowieso een machtsvertoning, dat werd Alannah wel duidelijk door de hoeveelheid van het eten. Echt alles wat je maar kon bedenken werd op tafel gezet op schalen die een kunstwerk waren om naar te kijken. Toen al het eten op tafel stond en de meeste bedienden de zaal uit waren, opende de baron de lunch door een van de bedienden die nog wel in de zaal was zijn bord vol te laten scheppen. Al snel volgde alle vrouwen aan tafel, en dus ook Alannah, zijn voorbeeld.

'Ik zou jullie allemaal graag een voor een spreken na de lunch' zei de baron nadat het een hele tijd stil was geweest. iedereen had gewoon in stilte zijn eten gegeten, met af en toe een aanwijzing naar een bediende wat ze opgeschept wilde krijgen. 'ik zal daar tot na het avondmaal mee bezig zijn' voegde hij toe. Alannah was benieuwd wat hij zou gaan doen met die afspraakjes, maar ze zag het ook als de ultieme kans om hem een beetje uit te horen.