Gün biterken kalbini oyalayan düşüncelerde sessizleşmeye başlar.
Gecenin doğuşunu bekleyen bir ses yükselir yüreğinde.
Kimisi gönül perdesini indirir, duymamazlıktan gelir umursamaz, kalbine ulaşmaya çabalayan bu sesi. Daha kolaydır öylesi.
Kimisine ürkütücü gelir, kimine gereksiz.
Kiminin hoşuna gitmez, alışmıştır insanoğlu sadece nefsinin beğendiği sesleri dinlemeye...
Ama geceyi pürüzüz dinleyenler bilir, belkide huzura kavuştura bilecek tek sez, elimizi koymak icin tereddüt etiğimiz VİCDAN'ın sesidir...
Koy bakalım elini vicdanına, rahat mı orda?
G.A.

Eklediğim resimden etkilenerek yazdığım bir yazı oldu.
Düşüncelerinizi benimle paylaşırsanız çok sevinirim.
Umarım beğenmişsinizdir...