Ik deed de kast open en nam een witte boterham, ik smeerde er wat choco op en propte hem in mijn mond. Snel nam ik mijn rugzak van Eastpak, een donkerblauwe. Ik stapte op mijn fiets en reed naar school.

Ik zag Lucy al naar me zwaaien, ik ken haar ondertussen al meer dan 10 jaar. 'Hoe was je weekend?' Vroeg ze. 'Bwau, ik heb niet zo veel gedaan, jij?' 'Ik ben naar de cinema geweest met Max!' Antwoorde lucy. 'Wow! Is het nu aan?' Vroeg ik. 'Ja! Ik ben zooo blij!" Lucy gaf me een dikke knuffel en dan gingen we samen naar de les.

Wanneer de laatste les eindelijk gedaan was wouden we naar buiten gaan, maar mevrouw Howard hield ons tegen: 'Lucy, zou ik je nog even kunnen spreken?' 'Uhm, ja...' Antwoordde ze terwijl haar lach verdween.

Ik ging ondertussen al naar buiten en wachtte op haar bij mijn andere vriendinnen. Maar na een half uur was ze nog steeds niet buiten. Ondertussen was de rest al naar huis en stond ik alleen op de speelplaats.

Ik begon me toch zorgen te maken: 'Zou ik niet heel even gaan kijken?' Ik ging terug de trap op naar ons klaslokaal, ik klopte op de deur maar er kwam geen antwoord. Nogmaals klopte ik maar nog steeds reageerde er niemand.

Ik deed de deur voorzichtig open en zag dat het er pikdonker was. Ik deed het licht aan en zag twee lichamen op de grond liggen: Lucy en mevrouw Howard.

Hopelijk vinden jullie het al een beetje leuk! Als je nog tips of verbeteringen hebt laat het me zeker weten!