Καλημερούδια αγαπημένα μέλη του Group Therapy! Ο καιρός είναι μουντός με γκρίζα σύννεφα, παγωμένο αεράκι και μερικές σταγόνες βροχής. Ιδανικός καιρός για να βγείτε για ψώνια χωρίς ομπρέλα και εκεί που θα περπατάτε φορτωμένοι με σακούλες να βρέξει καταρρακτωδώς και μόνο το άλλο σας μισό να τρέξει να σας βοηθήσει! *Ε λοιπόν, όχι! (Τουλάχιστον την μέρα που ξεκίνησα το κεφάλαιο)

Θα θέλατε να ζήσετε έναν έρωτα κινηματογραφικό; Να χτυπάει η καρδιά σας ασταμάτητα ως τα αυτιά σας εξαιτίας ενός ανθρώπου; Να τρέμετε ολοκληροι και μόνο στην ιδέα της ύπαρξης ενός άλλου ανθρώπου; Είναι όλα αυτά εφικτά ή απλώς κάποιοι έχουν υπερυψώσει τον έρωτα και τον έχουν θεοποιήσει με αποτέλεσμα να φαντάζει αδύνατο σε εμάς τους κοινούς θνητούς να γευτούμε έστω λίγο από όσα προανέφερα;

Αχ και τι γίνεται με εκείνους τους έρωτες που δεν εξελίσσονται ποτέ είτε γιατί είναι μονόπλευροι είτε γιατί δεν γίνεται για χίλιους δύο λόγους και καταλήγουν απωθημένα; Πιστεύω πως όλοι έχουμε ή είχαμε στην ζωή μας ένα απωθημένο και όποιος πει όχι, του βγάζω το καπέλο!

Οι πλατωνικοί έρωτες ήταν μάλλον κάτι που οι περισσότεροι γευτήκαμε σε νεαρή ηλικία. Τότε που ακόμη καλά καλά δεν είχαμε βγει από το αυγό μας αλλά παρ' όλα αυτά η καρδιά μας κόντευε να σπάσει όταν πλησιάζαμε κοντά του/της. Ή ο θαυμασμός ενός διάσημου, η επιθυμία μας να βγάλουμε μια φωτογραφία, να μας αγγίξει λίγο το χέρι ή να υπογράψει πάνω σε μια συλλεκτική κούπα μας επίσης θα μπορούσαν να σημάνουν τον έρωτα τον πλατωνικό.

Αλήθεια πότε ερωτευτήκατε πρώτη φορά και πώς ακριβώς το συνειδητοποιήσατε; Είναι πολύ περίεργο αυτό που συμβαίνει στην εφηβική μας ηλικία (επίσης μελλοντικό θέμα) όπου όλα τα συναισθήματα καταφτάνουν σαν ανεμοστρόβιλος και μας τρελαίνουν. Νομίζω πως δύσκολα συγκρίνεται ο έρωτας ενός εφήβου με τον έρωτα που φωλιάζει στην καρδιά ενός ενήλικα. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως κάποιο από τα δύο είναι ασήμαντο! Ίσα ίσα είναι πολύ σημαντική η πρώτη επαφή κατά την εφηβική ηλικία με την γνωριμία και την γεύση του έρωτα.  Μία σχέση, μία εμπειρία μπορεί να σε καταστρέψει είτε επειδή είναι τοξική είτε να σε ολοκληρώσει και να σου δώσει τα σωστά υλικά για να χτίσεις μετέπειτα κι άλλο.

Οπότε την επόμενη φορά που θα ακούσετε έναν έφηβοι να σας λέει: "εγώ τον ερωτεύτηκα! Τον αγαπώ!" Μην του κόψετε τα φτερά ήδη από την αρχή. Αντίθετα δώστε σωστές συμβουλές και εάν δεν έχετε απλώς αφήστε τον να ζήσει είτε είναι εφήμερο είτε όχι.

Ήθελα να σας ρωτήσω την γνώμη σας για μακροχρόνιες σχέσεις σε σχετικά μικρή ηλικία. Είναι άραγε στην φύση του κάθε ατόμου, στην ιδιοσυστασία του χαρακτήρα του εάν μπορέσει να αντέξει το βάρος ενός τόσο σημαντικού γεγονότος; Είναι άραγε ευεργετικές και θα διαρκέσουν για πάντα ή απλώς δημιουργούν απωθημένα και κρατούν πίσω το ένα ή και τα δύο άτομα; Πότε ακριβώς ξεπερνούν το όριο του θετικού οφέλους και γίνονται τοξικές; Πώς ορίζετε την τοξικότητα σε μία σχέση; Θεωρείτε λογικό να κάνει μόνο ένας από τους δύο υπέρμετρες υποχωρήσεις ή να ασκούν από κοινού έλεγχο σε κοινωνικές επαφές, σόσιαλ μίντια και γενικότερα στην ζωή και στην καθημερινότητα ο ενός στου άλλου; Έχετε βιώσει ποτέ μία τοξική σχέση; Γλιτώσατε σχετικά εύκολα; Πώς και πότε αντιληφθήκατε ότι κάτι πάει λάθος; Χρειαστήκατε εξωτερική βοήθεια; Μήπως τελικά μία τοξική σχέση διαρκεί για πάντα, μέσα από τα κατάλοιπα του μυαλού και των αναμνήσεών της; 

Για να δούμε και λίγο τις απόψεις τις δικές σας για τον έρωτα και την αγάπη:

Η @Fadedmxxn   είπε : Όλα χαλαρά και chill και μετά το plot twist χαχαχα

Η @Baifi88   είπε: ο έρωτας είναι ότι πιο τέλειο μπορεί να σου συμβεί και ας πονέσεις...φυσικά και τα εχω νιώσει τα βέλη!

Η @Cosmic_eye  είπε: Σιγά μη δεν είχαμε και τέτοιο θέμα συζήτησης στο γκρουπ θέραπι!!! Χιχι... (τρίβω χέρια)Λοιπόν... Αν είναι να μιλήσω για απωθημένα καλύτερα ας ξεκινήσω γράφοντας τον πρώτο από τους χίλιους τόμους της σειράς:)Πλατωνικό έρωτα πρέπει να ένιωσα πρόσφατα πρώτη φορά, πριν κάνα χρόνο και ήταν πολύ ενδιαφέρων. Ντρεπόμουν ακόμη και κάτι πέρα από φιλικό να σκεφτώ, πόσω μάλλον να επιχειρήσω να αναπτύξω και κάποια ιδέα γύρω απ' αυτόν. Ένιωσα πώς είναι πραγματικά να θαυμάζεις κάποιον τόσο πολύ, σαν πρότυπο. Ένας κύριος με πολλή σοφία (θαρρώ, απ' όσα άκουσα και είδα) που θα ήθελα να γίνω κατά κάποιον τρόπο σαν αυτόν.Γενικά μες στο μυαλό μου νιώθω να ερωτεύομαι κατά μέσο όρο 2-4 φορές τον μήνα XD. Κυρίως φανταστικούς χαρακτήρες βιβλίων/βιντεοπαιχνιδιών. Ίσως και να υπάρχουν πάνω από 100 πρόσωπα αν τα κάνω λίστα, αν και συνήθως απλώς αναζωπυρώνονται παλιοί έρωτες κι όταν συμβαίνει αυτό συνεχίζω να γράφω ιστορίες που ξεκίνησα παλιότερα με εκείνους. Αυτός που έχω ερωτευτεί περισσότερες φορές πρέπει να είναι ο Κρέιτον, έχω γράψει ένα σωρό περιπέτειες μ' εκείνον, ίσως επειδή ταυτίζομαι αρκετά με την προσωπικότητά του. Ο Κρέιτον νομίζω πως αποτελεί σε μεγάλο μέρος του πώς θα ήμουν και τι θα έκανα εγώ αν ήμουν 1)άντρας, 2)αθάνατος και 3)δεν υπήρχαν νόμοι. Αν και υπάρχει περίπτωση η ταύτιση που προανέφερα να είναι σύμπτωση και να μην έπαιξε ρόλο στο μεγάλο κόλλημα που του 'χω. Τώρα, σχετικά με τους "κανονικούς" έρωτες, δηλαδή με υπαρκτά πρόσωπα, δεν θα 'λεγα πως με απασχολεί και τόσο. Και τι εννοώ... Ό,τι σχέση κάνω έχει γερά θεμέλια μεν, και χωρίς να βασίζεται στον έρωτα. Παρ' όλο που δεν εξαντλείται η ζωντάνια δηλαδή, καύσιμό της δεν αποτελεί ο έρωτας, αλλά η συνεννόηση και η ένδειξη έγνοιας με πράξεις (όπως επίσης και αμέτρητες χαριτωμένες χειρονομίες). Ας πούμε να φροντίζω εγώ την τροφή του άλλου, να τον ελαφρύνω με κάποιον τρόπο από χρονοβόρες υποχρεώσεις (ψώνια, καθαριότητα, γενική φροντίδα αν είναι άρρωστος ή αν έχει χτυπήσει). Από εκεί και πέρα αυτό το "ιδεατό" και "ιδανικό" που φαντάζομαι ως μεγαλόπρεπο και φλογερό έρωτα κατά κανόνα δεν μπορεί να συμβαίνει σε σχέσεις, παρά στην αρχή. Κι επειδή είμαι μονογαμικό πλάσμα καλύπτω αυτήν τη χαζή "ανάγκη" μέσω της συγγραφής. Πολλές φορές γράφω δηλαδή για πρόσωπα να ζουν όσα δεν μπορώ να ζήσω εγώ λόγω "κατάστασης" και κατασκευής.

Η @rosesareviolets είπε:  Ωραίο θέμα ο έρωτας. Να πω την πικρή αλήθεια δεν ξέρω τι είναι έρωτας. Ποιος ορίζει τι είναι έρωτας; Νομίζω ο καθένας έχει μια δική του θεωρία για το τι είναι έρωτας. Εγώ δεν έχω. Δεν πιστεύω στον έρωτα. Ωστόσο πιστεύω στην αγάπη, την παντοτινή αγάπη. Η αγάπη μας συνδέει με τον άνθρωπό μας, κρατάει περισσότερο από το πάθος και τον έρωτα. Πλατωνικός έρωτας για μένα τουλάχιστον είναι αυτό που νιώθω για τους ηθοποιούς. Σκέφτομαι πως θα ήταν πολύ όμορφα να μαζέψω όσους μου αρέσουν, όσους μου αγγίζουν τη ψυχή *πόσο ντελούλου* και να συζητάμε με τις ώρες. Είναι μια πλατωνική σκέψη καλύτερα. Ελπίζω κάποτε να με κάνει κάποιος να πιστέψω στον έρωτα.

Ο @kyriakosgeor είπε: Δεν τον έχω νιώσει ποτέ έντονα. Γενικά δεν είμαι άνθρωπος που συνδέεται με τον κόσμο εύκολα από φύση μου. Συναισθήματα όπως η αγάπη και ο έρωτας είναι γενικά άγνωστα σε μένα και όταν το θέμα έρχεται στο προσκήνιο, αν και δεν τρέχω μακριά από αυτό, δεν είμαι ιδιαίτερα ικανός στο να τα δεχτώ. Το αίσθημα του έρωτα πρώτη φορά το ένιωσα πρώτη φορά πρόσφατα και αυτό που παρατήρησα είναι πως η λογική στο έρωτα, ειδικά στα αρχικά στάδια, πετάγεται από το παράθυρο. Τη στιγμή που είσαι δίπλα στον άνθρωπο που "αγαπάς", κάθε είδος λογικής αντικαθίσταται από την ανάγκη αυτός ο άνθρωπος να είναι δίπλα σου κάθε στιγμή! Είναι περίεργο συναίσθημα το οποίο ακόμα ανακαλύπτω.

Εγώ θα σας πω προσωπικές μου εμπειρίες με αφορμή για συζήτηση. Καταρχάς συμφωνώ με τον Κυριάκο στο ότι η λογική πάει περίπατο, η όραση χάνεται και γενικά οι αισθήσεις μας παίρνουν ρεπό εκτός από το ένστικτο. Εκεί πάντα μα πάντα υπάρχει μία αίσθηση που μερικές μόνο στιγμές έρχεται στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας και μας ψιθυρίζει πολύ σιγά πως κάτι πάει λάθος. Είναι νόμος αυτός. Απλώς εθελοτυφλούμε, επιλέγουμε να μην σκεφτόμαστε αρνητικά και γενικότερα να εμπιστευτούμε τον έρωτα μας ως το τέλος. Αλλά όταν αυτό έρχεται η πρόσκρουση είναι τόσο απότομη που μας συνθλίβει, κυριολεκτικά.

Όσον αφορά τα απωθημένα είναι μία πολύ πικρή ιστορία γιατί θεωρώ πως όλοι μας κάποτε είχαμε, έχουμε ή θα έχουμε απωθημένα είτε με υπαρκτούς είτε με φανταστικούς ανθρώπους. Το κενό που σου δημιουργεί αυτή η έλλειψη επαφής είναι απαίσιο και μεγάλο, σου μαγνητίζει το μυαλό και σε αναγκάζει να παίζεις ξανά και ξανά σαν κασέτα τα προτερήματά του/της, κάποιες στιγμές σας εάν έχετε τέτοιες, ώσπου σας τρώει το μυαλό. Δύσκολο πράγμα και επικίνδυνο θα πω εγώ τα απωθημένα. Γιατί κάποτε ήθελες κολασμένα ένα τέτοιο άνθρωπο στην ζωή σου και ίσως το timing, η συγκεκριμένη χρονική στιγμή της γνωριμίας σας να ήταν τόσο λάθος και για τους δύο ή μόνο για τον έναν που απλά δεν γινόταν να ήσασταν μαζί. Επομένως λαχταράς την ιδέα, την σκέψη του να έκανες σχέση με κάποιον που ίσως να μην ξέρεις και τόσο καλά στην τελική.

Προσωπικά, όταν γνώρισα και έκανα σχέση με ένα απωθημένο μου, είχα πλάσει μία τόσο τέλεια και ιδανική εικόνα στο μυαλό μου για εκείνον, που εν τέλει όταν γνώρισα καλύτερα τον χαρακτήρα του και είδα πως ήμουν ερωτευμένη με έναν νάρκισσο, ξενέρωσα στον πρώτο μήνα. Οπότε γενικά σαν συμβουλή μερικές φορές η ζωή προσπαθεί να μας προστατέψει απλώς διώχνοντας ανθρώπους από κοντά μας. 

Ωστόσο τι γίνεται με τους ανθρώπους που για τον χ,ψ λόγο, δεν προχώρησε η μεταξύ τους επαφή μία φορά, δεύτερη φορά αλλά κάθε φορά που συναντιούνται η καρδιά του ενός χτυπάει για του άλλου; Όταν νιώθουν ένα δέσιμο ιδιαίτερο, όταν θέλει ο ένας  απλά να  αρπάξει και να  φιλήσει τον άλλο, όσο λάθος και εάν είναι; Και το χειρότερο: εάν ο ένας  εχει προχωρήσει αλλά ποτέ ξεπεράσει τον άλλο; Και εκείνος επιμένει να εμφανίζεται κάθε τρεις και λίγο μπροστά του και να τον διεκδικεί; 

Κάνει άραγε λάθος η καρδιά; Στο κεφάλαιο αυτό μιλάμε για την αγάπη και τον έρωτα όχι για την τοξική πλευρά αυτών, που θα αναλυθεί λίαν συντόμως στο πλαίσιο γενικά τοξικών συμπεριφορών.

Απολαύστε τον έρωτα, όσο διαρκεί και μετά χαθείτε στην αγάπη. Το αξίζετε!