Πρώτη Δημοσίευση: 21-8-16

Γιατί πέφτουμε? Αυτή είναι μια καλή ερώτηση. Πολλοί εξυπνάκηδες θα μου απαντήσετε λόγο της βαρύτητας. Είναι σωστή απάντηση, μα όχι η απάντηση που ψάχνω. Η ζωή μου μέχρι ένα σημείο ήταν ελεύθερη πτώση. Έπρεπε να φτάσω στον πάτο για να καταλάβω αυτό. Και τώρα που την βλέπω να τελειώνει αυτό μου γίνετε πιο ξεκάθαρο. Είχα ακούσει από πολλούς να λένε ότι πριν τον θάνατο σου βλέπεις την ζωή σου να περνάει μπροστά από τα μάτια σου. Δεν τους πίστευα. Τουλάχιστον μέχρι σήμερα.

Πριν 21 Χρόνια:

Μέσα στο πελώριο μέγαρο Queen και συγκεκριμένα στο γραφείο του, ο τεράστιο επιχειρηματίας Robert Queen καθόταν και εργαζόταν. Από την δουλειά του τον διέκοψε ο ήχος της πόρτας που άνοιγε. Έριξε μια γρήγορη ματιά και είδε τον γιό του τον Oliver. Ο μικρός Oliver, ο διάδοχος της μεγάλης αυτοκρατορίας των Queens. O μικρός πρίγκιπας της Star City, όπως τον αποκαλούσαν. Ήταν το μέλλον της Star City, το πιο λαμπρό πετράδι στο στέμμα του Robert. "Oliver τι έπαθες?" ρώτησε ο πατέρας τον μικρό του γιό που έκλαιγε. "Προσπάθησα να περάσω ένα σημείο στην ράμπα μα έπεσα και χτύπησα" του απάντησε ο μικρός πιάνοντας το χτυπημένο γόνατο του. Ο Robert σηκώθηκε και πήγε δίπλα του. "Θες να φωνάξω κόσμο να το φτιάξουμε?" τον ρώτησε. "Όχι" απάντησε ο μικρός. Ο πατέρας του τον κοίταξε με ένα ύφος απορίας. "Τότε τι θες?" τον ρώτησε. "Θέλω να είσαι εκεί όταν θα το περνάω" του απάντησε αποφασισμένος ο νεαρός. Ο Robert χαμογέλασε και χάιδεψε το κεφάλι του μικρού. "Για να δούμε" του είπε και έκανε ένα βήμα μπροστά. Γιός και πατέρας άρχισαν νε περπατάνε προς την έξοδο.

Πριν 15 Χρόνια:

"Θα συνεχίσω να ασχολούμαι με τις βλακείες σου?" ρώτησε νευριασμένος ο Oliver. Βρισκόταν στον κήπο του μεγάρου με ένα τόξο στα χέρια. Λίγα μέτρα μπροστά του βρισκόντουσαν μερικοί στόχοι και δεξιά και αριστερά τους καρφωμένα βέλη στο πάτωμα. "Η τοξοβολία είναι σημαντική Oliver. Αποδεικνύει ικανότητα και υπομονή. Κάτι που είχαμε όλοι οι Queens και πετύχαμε με το πέρασμα των χρόνων" του εξήγησε ο πατέρας του που τον παρακολουθούσε. "Ξέρεις πως θα πετύχω? Αν συνεχίσω τις σπουδές μου και πάρω την εταιρεία. Όχι με χαζομάρες" του είπε εκνευρισμένος ο Oliver πετώντας το τόξο του κάτω με δύναμη. "Oliver σε περιμένουνε πράγματα πιο σημαντικά από την εταιρεία. Έχεις να ολοκληρώσεις το έργο μου και πρέπει να είσαι έτοιμος" του αποκρίθηκε ο Robert. "Το έργο σου και το έργο σου. Δεν είναι ανάγκη να συνεχίσω τι άρχισες εσύ. Μπορώ να ακολουθήσω την δικιά μου πορεία" του φώναξε ο Oliver και έφυγε από τον κήπο. "Ολιβερ" του φώναξε ο πατέρας του, μα ο νεαρός είχε εξαφανιστεί.

Πριν 14 Χρόνια:

O Oliver καθόταν με την μητέρα του σε έναν από τους καναπέδες στο σαλόνι. "Δεν ξέρω Oliver, ανησυχώ πολύ" του αποκρίθηκε εκείνη. Ο Oliver την κοίταξε σοβαρά. "Μην ανησυχείς μαμά, πιστεύω ότι θα τον βρούνε" της απάντησε με σιγουριά. Περιμένανε τις ειδήσεις, όπου θα μαθαίνανε νέα για την εξαφάνιση του Robert. Πατέρας και σύζυγος, αγαπημένος και για τους δύο. "Τι θα κάνουμε αν του συμβεί κάτι?" ρώτησε στενοχωρημένη η Moira (μητέρα του Oliver). Ο Oliver δεν της απάντησε, κοίταξε στην τηλεόραση όπου άρχιζε το δελτίο ειδήσεων. "Βρέθηκε κατεστραμμένο το αεροπλάνο το δισεκατομμυριούχου Robert Queen κοντά στον ατλαντικό ωκεανό , μα καμία ένδειξη ζωής από εκείνον. Οι ερευνητές έχοντας και υπ όψιν τους το χρονικό διάστημα που λείπει μπορούν να υποθέσουν μόνο ότι δεν βρίσκετε πια στη ζωή. Συλλυπητήρια στην οικογένεια του". Ο Oliver έκλεισε την τηλεόραση ενώ η μητέρα του τον αγκάλιασε και άρχισε να κλαίει. Εκείνος έμεινε ανέκφραστος, κοιτώντας το κενό. Προσπαθούσε να μείνει δυνατός, να μην κλάψει. Ήθελε να είναι δυνατός για την μητέρα του που δεν μπορούσε να σταματήσει να κλαίει.

14 Χρόνια Πριν (Κηδεία του Robert Queen)

Έβρεχε πολύ δυνατά μα αυτό δεν ενοχλούσε τον Oliver. Όλα ήταν μουντά. Καθόταν όρθιος και κοίταζε την ταφόπλακα του πατέρα του. Η κηδεία είχε τελειώσει εδώ και μισή ώρα. Μα εκείνος δεν ήθελε να φύγει, καθόταν και βρεχόταν από την δυνατή βροχή, καθόταν ακίνητος. "Oliver είσαι καλά?" τον ρώτησε ο Tommy πλησιάζοντας τον. "Το ξέρω πόσο χάλια είναι να χάνεις κάποιον που αγαπάς" συνέχιζε να μιλάει ο Tommy συνεχίζοντας το περπάτημα προς το μέρος του. Ο Oliver δεν γύρισε καν να τον κοιτάξει. Ο Tommy κάθισε δεξιά του κρατώντας μια μαύρη ομπρέλα. Κοίταξε τον Oliver και έκανε ένα βήμα δεξιά και τον κάλυψε με την ομπρέλα του. Έτσι καθίσανε και οι δύο μαζί να κοιτάνε την ταφόπλακα. Μαζί και στα εύκολα, μαζί και στα δύσκολα.

13 Χρόνια Πριν

Ο Oliver βρισκόταν στο κήπο και έκανε εξάσκηση στην τοξοβολία. Είχε βελτιωθεί σε σχέση με παλιά μα και πάλι δεν ήταν αρκετά καλή. Όμως δεν τον ενδιέφερε τόσο, δεν ήθελε να γίνει επαγγελματίας. Χρησιμοποιούσε την τοξοβολία ως ένα μέσα για να νιώθει κοντά με τον πατέρα του πάλι. Όλα τα βάρη του κόσμου άρχισαν να πέφτουν πάνω του. Είναι ο μεγάλος διάδοχος μιας αυτοκρατορίας, μιας εταιρείας με δυνάμεις που δεν μπορεί να αναληφθεί κάποιος. Από την προπόνηση του τον διέκοψε ένας άνδρας που ήρθε να του μιλήσει. "Πως είναι η μητέρα μου γιατρέ?" τον ρώτησε, τρέχοντας απευθείας προς το μέρος του. "Συγγνώμη κύριε Queen μα δεν έχω τόσο καλά νέα " του απάντησε αμήχανα εκείνος. "Μιλήστε μου καθαρά. Θέλω την αλήθεια" του ζήτησε παγερά ο Oliver. Ο γιατρός κοίταξε τον νεαρό ενώ κρύος ιδρώτας έσταζε στο πρόσωπο του. "Συγγνώμη κύριε Queen μα η μητέρα σας διαγνώστηκε με καρκίνο" του αποκρίθηκε. Το τόξο έπεσε από τα χέρια του Oliver. Είχε παγώσει, δεν μπορούσε να πιστέψει τι άκουσαν τα αυτιά του. "Μα έχετε πολλά λεφτά και υπάρχουν πολλές θεραπείες, μπορεί να υπάρχει πιθανότητα να ζήσει" του είπε ο γιατρός προσπαθώντας να του δώσει ελπίδα. Όμως ο Oliver δεν τον άκουσε, το έβαλε στα πόδια

12 Χρόνια Πριν

Όλα ήταν σκοτεινά, τα πατζούρια ήταν κλειστά, μα ακτίνες φωτός καταφέρνανε να μπαίνουν από τα μικρά κενά που είχαν, αρκετό φώς ώστε ο Oliver να βλέπει. Στο κέντρο του δωματίου υπήρχε ένα κρεβάτι όπου πάνω βρισκόταν ξαπλωμένη η Moira. Ήταν σκεπασμένη με ένα λευκό σεντόνι. Στο κεφάλι της δεν υπήρχε τρίχα, φαινόταν εξαντλημένη. Το χέρι της βρισκόταν έξω από το κρεβάτι, κρατούσε το χέρι του Oliver σφιχτά. Του μονάκριβου γιού της, το άτομο που αγαπούσε πιο πολύ στην γη. "Oliver δεν έχεις ιδέα πόσο πολύ σε αγαπάω, πόσο πολύ σε αγαπούμε εγώ και ο πατέρας σου" του ψιθύρισε η μητέρα του. "Το ξέρω μαμά" της απάντησε ο Oliver που ήταν έτοιμος να δακρύσει. Δεν μπορούσε να την βλέπει έτσι. "Πάντα με έκανες υπερήφανη και πάντα θα με κάνεις υπερήφανη μικρέ μου πρίγκιπα" συνέχισε να του ψιθυρίζει. Ο Oliver την κοίταξε και της χαμογέλασε. "Θέλω να συνεχίσεις να είσαι αυτός που είσαι. Γιατί σπουδαίο δεν σε κάνουνε τα πλούτη και η δύναμη μα η καλή καρδιά. Αυτή είναι η υπερδύναμη σου" του αποκρίθηκε εκείνη χαμογελώντας του. Ο Oliver δεν μπορούσε να μιλήσει, έτρεμε, μα προσπαθούσε με το χαμόγελο του να κρύψει τα πάντα. "Σε αγαπώ γιέ μου" ψιθύρισε και μετά από λίγα δευτερόλεπτα το χέρι της άρχισε σιγά, σιγά να αφήνει το χέρι του Oliver.

11 Χρόνια Πριν:

Ο Oliver καθόταν στο προαύλιο του σχολείο του και έπινε από ένα μπουκάλι ουίσκι. Ένας άνδρας με επίσημα ρούχα τον πλησίασε. "Queen? Τι νομίζεις ότι κάνεις? Εδώ είναι σχολείο" του φώναξε νευριασμένος και του άρπαξε το μπουκάλι από το χέρι. "Ηρέμησε θείο. Το πλήρωσα αυτό" του αποκρίθηκε καθώς άρχισε να γελάει. Ο άνδρας τον άρπαξε από τον ώμο και τον πήγε στο γραφείο του διευθυντή. "Κύριε διευθυντά, τον έπιασα να πίνει πάλι στο προαύλιο" είπε ο άνδρας δείχνοντας το μπουκάλι. "Άσε με να τον αναλάβω εγώ" του απάντησε ο διευθυντής και του έκανε νόημα να φύγει. Ο άνδρας μαζί με το μπουκάλι του Oliver αποχώρησε από το σχολείο. "Oliver το γνωρίζω ότι σου είναι δύσκολο, έχεις χάσει και τους δύο γονείς σου. Μα έχεις τόσες πολλές ικανότητες, κολλέγια όπως το Χάρβαρντ θα παρακαλάγανε για εσένα, μα εσύ αντί να εκμεταλλευτείς το χάρισμα σου κάθεσαι και πίνεις. Κάτι πρέπει να κάνουμε γι αυτό" του είπε αυστηρά ο διευθυντής. "Μπορείς να τα πρήζεις στον Emerson αντί να τα πρήζεις σε μένα? Δεν έχεις ιδέα πόσο βαριέμαι" του αποκρίθηκε ο Oliver πιάνοντας το κεφάλι του, προσπαθώντας να σταματήσει την ζαλάδα. "Νόμιζα ότι δεν τα παρατάς. Μα τελικά δεν έκανα λάθος, απλά είσαι ένα κακομαθημένο που ότι δυσκολία σου φέρνει η ζωή αντί να το αντιμετωπίσεις , απλά κρύβεσαι" του είπε ελαφρά νευριασμένος ο διευθυντής. Ο Oliver άρχισε να γελάει. "Είσαι αστείος. Μα δεν ξέρεις τίποτα για εμένα. Θα φροντίσω να απολυθείς" είπε ο εκείνος και έφυγε από το γραφείο

5 Χρόνια Πριν:

Ήταν μια ηλιόλουστη μέρα. Ζεστός αέρας χτυπούσε τον Oliver. Βρισκόταν σε ένα πλοίο. Παρατηρούσε τα κύματα που χτυπούσαν το πλοίο του ενώ προσπαθούσε να συνέρθει. Ζαλιζόταν, το στομάχι του πονούσε ενώ ήθελε να κάνει εμετό. Ήταν πολύ μεθυσμένος, σε επίπεδο που το στόμα του τρεμόπαιζε. Βρισκόταν στην άκρη του πλοίου και κρατούσε τα κάγκελα του ενώ το κεφάλι του το είχε έξω από το πλοίο. Πίσω του ακουγόταν μουσική και κραυγές. Πίσω του ο κόσμος έκανε πάρτι. Ήταν ένα από τα πολλά πάρτι που έκανε. Αυτό όμως ήταν ξεχωριστό αφού βρισκόταν έξω από την Αμερική, είχε διοργανώσει μια πολυήμερη κρουαζιέρα. Η ζαλάδα δυστυχώς τον υπερνίκησε γι αυτό έπεσε από το πλοίο στην παγωμένη θάλασσα. Εκεί έχασε τις αισθήσεις του. Για ώρες περιπλανιόταν αναίσθητος στην θάλασσα. Όμως μετά από λίγη ώρα συνήρθε. Το κύμα τον χτύπαγε στην πλάτη. Άνοιξε τα μάτια του και είδε την άμμο της παραλίας. Σηκώθηκε αμέσως πάνω και κοίταξε γύρω του. "Είναι κανείς εδώ?" φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε. Μα δεν του απάντησε κανείς. Άρχισε να τρέχει προς το εσωτερικό του νησιού. Συγκεκριμένα προς ένα μέρος που έμοιαζε με δάσος. Έτρεχε δεξιά και αριστερά φωνάζοντας για βοήθεια, μα κανείς δεν απαντούσε. Ξέμεινε από δυνάμεις. Κάθισε σε ένα πεσμένο κορμό δέντρου για να πάρει ανάσες. "Τι θα κάνω?" ψιθύρισε στον εαυτό του με σκυμμένο κεφάλι. Λίγα λεπτά αργότερα σηκώθηκε και πήγε γρήγορα προς την ακτή, πίσω στο μέρος που τον ξέβρασε η θάλασσα. Καθόταν όρθιος και περίμενε κάποιος να έρθει. Ήταν μεσημέρι, ο ήλιος βρισκόταν στην κορυφή του ουρανού, μα όσο ο ήλιος έπεφτε, τόσο πιο πολύ ο Oliver έχανε την υπομονή. Κατέληξε καθισμένος στην άμμο κοιτάζοντας την θάλασσα που είχε πορτοκαλί χρώμα εξαιτίας του ήλιου που έδυε. Βρισκόταν μόνος του, σε ένα νησί, έτοιμος να πεθάνει. Είχε φτάσει στον πάτο. Η ελεύθερη πτώση που υπήρχε στην ζωή του τελειώσει. Μα όχι γιατί δεν μπορούσε να πέσει πιο κάτω

Γι αυτό ξαναπάμε στο αρχικό μας ερώτημα, γιατί πέφτουμε? Πιστεύω ότι πέφτουμε ώστε να μπορούμε να σηκωθούμε. Γιατί όπως ένα βέλος για να το ρίξεις πρέπει να το τραβήξεις πίσω. Γι αυτό όταν η ζωή σε τραβάει πίσω με δυσκολίες, σημαίνει ότι έχει σκοπό να σε εκτοξεύσει σε κάτι καλό. Γι αυτό επικεντρώσου και στόχευε.

Ο Oliver τράβηξε πίσω τα μανίκια του. Εκεί υπήρχαν δύο μικρά Crossbows, με μεγάλη ταχύτητα στόχευσε και έριξε ένα Arrowline. Αυτό έσπασε ένα από τα τζάμια του ουρανοξύστη και καρφώθηκε στο πάτωμα. Το Arrowline τον τράβηξε μέσα στο κτήριο. Βρισκόταν στο πάτωμα σώος και ασφαλής. Έπαιρνε βαθιές ανάσες ενώ το πουκάμισο του άρχισε να ματώνει. Έβγαλε αργά το κινητό του από την τσέπη του και πάτησε ένα κουμπί. "Adrien είμαι ο Oliver. Σε παρακαλώ, κάλεσε ένα ασθενοφόρο"

Πριν 21 Χρόνια:

Ο ουρανός σκοτείνιαζε, καθώς νύχτωνε. Όμως όλοι ήταν στον κήπο, ο Oliver η μαμά και ο μπαμπάς του. Βρισκόταν με το ποδήλατο του μπροστά από την ράμπα, ενώ ο Robert και η Moira καθόντουσαν και τον κοιτάζανε με χαμόγελα στα πρόσωπα τους. Ο Oliver χαμογέλασε στους γονείς του και ανέβηκε στο ποδήλατο. Πήρε μια βαθιά ανάσα και ξεκίνησε να τρέχει. Τα μικρά του πόδια κάνανε πετάλι όσο πιο γρήγορα μπορούσαν ενώ ανέβαινε την ράμπα. Έκλεισε τα μάτια του και όταν τα άνοιξε. Τα είχε καταφέρει, είχε περάσει το εμπόδιο. Οι γονείς του έτρεξαν γρήγορα πάνω του. Σταμάτησε το ποδήλατο και τους κοίταξε. Η μητέρα του τον έβγαλε από το ποδήλατο και τον σήκωσε πάνω. Τον πήρε στην αγκαλιά της. "Μικρέ μου άγγελε τα κατάφερες" του είπε χαρούμενη. Ο πατέρας του που καθόταν δεξιά της τους κοιτούσε και χαμογελούσε. Η μητέρα του τον κατέβασε κάτω και του έπιασε το χέρι. Το άλλο χέρι του το έπιασε ο πατέρας του και περπάτησαν μαζί προς το σπίτι. Σαν μια χαρούμενη οικογένεια