Nastał ranek. Na pół przytomna otworzyłam oczy, był dopiero wschód. Usiadłam i zobaczyłam że jestem na dachu Tajemniczej Chaty. Pewnie przespałam tu całą noc. Zanim zdążyłam przyzwyczaić się do sytuacji moje ciało było już w pełni wybudzone, Bill widocznie już nie spał. W oddali zobaczyłam chrumkającego Nabokiego i w tym momencie poczułam głód. W jednej chwili wyciągnęłam z kieszeni nóż i zeskoczyłam z dachu. Upadek nie był przyjemny. Wstałam i zaczęłam iść powoli w stronę zwierzęcia. Gdy już robiłam zamach nożem powstrzymał mnie znajomy głos. Mabel...                                   - Ej co ty wyprawiasz?! - wrzasnęła.                                                                                                                                           - Ja...? Ja nic nie robię - powiedziałam.                                                                                                                                   - No przecież widziałam! Chciałaś zabić Nabokiego?!                                                                                                      Odwróciła się na pięcie i poszła do Chaty mówiąc coś do świni. Schowałam nóż i popatrzałam na swoje ręce, rany były bardzo głębokie, dziwię się że jeszcze żyję. Przydałyby mi się jakieś bandaże. Poszłam szukać apteczki. Gdy już ją znalazłam wyjęłam z niej cały zapad bandaży i parę nożyczek. Usiadłam na pobliskim pniu i zaczęłam owijać rękę opatrunkiem gdy nagle coś zaczęło mi wyrywać bandaż. Odwróciłam się ze złością i ujrzałam brązową kozę. Zaczęłam siłować się z nią opatrunkiem a kiedy straciłam cierpliwość, rzuciłam nożem w stronę kozy. Trafiłam prosto w jej bok. Gdy zwierze upadło z moich oczu zaczęły lecieć ciepłe łzy. Chciałam żeby to jak najszybciej się zakończyło. Gdy skończyłam schowałam resztę bandaży do tylnej kieszeni spodni. Potem moje ciało zaprowadziło mnie di miasteczka w którym spotkałam Gideona.                                                                                                          - Miło cię znowu widzieć - powiedział.                                                                                                                                      - Idiota... - pomyślałam.                                                                                                                                                               Gideon zaprowadził mnie do swojego domu, powiedział że ma dla mnie zadanie, trochę to dziwnie brzmiało. Na miejscu zaczął opowiadać mi o dziennikach o których wiedziałam już wszystko. Na koniec powiedział :                                                                                                                                                                           - Potrzebuje dziennika nr 3 i nr 1...                                                                                                                                           - Dipper ma dziennik nr 3, mogę ci go załatwić nawet dzisiaj - powiedziałam bez zastanowienia.               - On ma dziennik nr 3?! Normalnie nie wierzę! Musisz go dla mnie zdobyć! MUSISZ! - krzyczał z niedowierzaniem.                                                                                                                                                                             Potem już go nie słuchałam, nie mogłam dopuścić do tego żeby Gideon dostał dziennik w swoje łapy. Po 20 minutach stałam już przed Chatą. Wiedziałam że Dipper trzyma dziennik zawsze przy sobie. Weszłam do pokoju rodzeństwa i zobaczyłam mój cel na jednej z szafek. Upewniłam się czy aby na pewno nikogo nie ma w pobliżu. Potem podeszłam tylko bliżej komody.                                                                - Cześć. Co robisz? - zapytał ktoś.                                                                                                                                              To Dipper.                                                                                                                                                                                            - No hej... Mam małą sprawę, pożyczyłbyś mi dziennik do końca dnia? - zapytałam z uśmiechem.            - Em... do końca dnia...? No nie wiem... - odpowiedział niepewny.                                                                            - No proszę, to bardzo pilne.                                                                                                                                                       Po kilku prośbach wreszcie się zgodził.                                                                                                                                  - No dobra, tobie mogę zaufać - powiedział i podał mi dziennik.                                                                              Zaczęłam krzyczeć w myślach że ma tego nie robić. Gdy dziennik miałam w swoich rękach bez żadnego słowa wybiegłam z pokoju a następnie z Chaty. Po drodze spotkałam Klaudię i Mabel i nieuważnie z całej siły je przewróciłam.                                                                                                                                 - Patrzcie jak chodzicie! - warknęłam i zwolniłam tempo.                                                                                             - Ej widziałaś to? Ona ma dziennik! - powiedziała Klaudia.                                                                                             - Dipper by go nikomu nie dał, nawet mi - odpowiedziała Mabel.                                                                               Skryłam się za drzewem.                                                                                                                                                               - Tak jakoś się dziwnie zachowuje... Wczoraj omal nie podcięła mi gardła... - powiedziała Klaudia.           - Dzieje się tutaj coś dziwnego, chodź, musimy to powiedzieć Dipperowi!                                                              Gdy dziewczyny zniknęły za drzwiami Chaty postanowiłam (A raczej Bill postanowił) podsłuchać ich rozmowę. Weszłam po cichu na górę i stanęłam przy drzwiach.                                                                                 - Dałeś jej dziennik?! Ale po co? - zapytała Mabel.                                                                                                               - Bardzo mnie prosiła, a wiem że jej mogę zaufać... - odpowiedział Dipper a Mabel posmutniała.               - Nie zauważyłeś jej dziwnego zachowania? Żółte oczy, rany na rękach, nagła chęć dziennika? Wczoraj omal Klaudię zabiła! - krzyknęła Mabel.                                                                                                                                 - Żółte oczy...? - upewnił się chłopak.                                                                                                                                       - Tak, takie same ty miałeś kiedy Bill... - głos dziewczyny załamał się.                                                                       - O nie... Szybko musimy ją powstrzymać! Nawet nie wiemy co zamierza zrobić!                                                Na nowo poczułam szansę na ratunek. I wtedy podeszłam bliżej drzwi które powoli otworzyły się. Wszyscy skierowali na mnie wzrok.                                                                                                                                          - Oddawaj dziennik!!! - krzyknęła Mabel a wtedy ja skierowałam się do ucieczki. Przed Chatą chwyciłam Nabokiego i zatrzymałam się w miejscu.                                                                                                        - Nie powstrzymacie mnie! Jeśli świnia ma przeżyć, zostawcie mnie w spokoju!                                              Wtedy Naboki wyrwał mi się z rąk a ja zaczęłam biec dalej.                                                                                        Gideon czekał już na mnie przed swoim domem.                                                                                                             - Dobra robota! - powiedział, odebrał mi dziennik po czym zaczął skakać z radości... dosłownie.               - Możesz iść zająć się sobą - dodał i zamknął drzwi.                                                                                                         Była pora wieczorna i za bardzo nie wiedziałam co robić. Przeszłam się do centrum Wodogrzmotów ,wparowałam do pierwszego sklepu i ukradłam żółtą farbę do włosów, muszę zmienić swój styl. Następnie zadzwoniłam do wujków. Potem pomyślałam że do Tajemniczej Chaty nie będę wracać. Znalazłam w lesie nie duże drzewko i weszłam na nie ale najpierw zabiłam jakąś sarnę stojącą niedaleko rzeki.