Την ίδια στιγμή,οι τρεις Έλληνες κακοποιοί έφταναν στο αεροδρόμιο της Dukes.Αποβιβάστηκαν από το αεροπλάνο και βγήκαν έξω,ψάχνοντας να βρουν το νοικιασμένο τους αμάξι.

Μπορεί να έψαχναν να βρουν τον Τζόνσον,όμως υπήρχε ένα θέμα:Δεν ήξεραν που ακριβώς βρισκόταν!

Γνώριζαν ότι ο Τζόνσον βρισκόταν κάπου στην πόλη,όμως δε γνώριζαν σε ποιο μέρος να κατευθυνθούν.

Τη λύση,τελικά,έδωσε ο Άρης,ο οποίος γύρισε και είπε στον Πάνο και τον Βίκτωρα:
«Για να μη ψαχνόμαστε πάλι,θα σας πω εγώ τι θα κάνουμε.Θα πάμε στο Alderney State Correctional Facility.Στις φυλακές δηλαδή...»
«Φυλακές;Πάλι;»,απόρησε ο Πάνος.
«Σε κάποιον του λείπει η ζωή εκεί μέσα...»,τον ειρωνεύτηκε ο Βίκτωρας.
«Σκάστε και οι δύο και ακούστε.Ένας Σέρβος φίλος μου,ο Niko Bellic,μου είπε ότι ένας φίλος του ο Gerry McReary ίσως ξέρει τι μπορούμε να κάνουμε.Και δε σηκώνω κουβέντα.Εκεί θα πάμε»

Ο Πάνος με τον Βίκτωρα δε μίλησαν.Ήξεραν ότι δε θα μπορούσαν να αλλάξουν γνώμη στον Άρη.Είχε πάρει ήδη την απόφασή του.Έτσι,θα ταξίδευαν μέχρι τις φυλακές για να βρουν τον Gerry.

Θα μπορούσε να τους βοηθήσει να εντοπίσουν τον Τζόνσον;Θα το μάθουν εκείνη την ώρα.

...

Οι φυλακές βρίσκονταν νότια της Alderney,στη βιομηχανική μεριά της πόλης.Θεωρούνταν υψίστης ασφαλείας,με πολλούς κακοποιούς να έχουν αποτύχει να δραπετεύσουν.

Μόνο μια συμμορία κατόρθωσε να μπει στις φυλακές και να σκοτώσει τον πρώην αρχηγό τους.Αυτή η συμμορία ακούει στο όνομα 'The Lost and the Damned' και η εισβολή τους συνέβη το μακρινό,πλέον 2008.

5 χρόνια πριν το θάνατο του αρχηγού τους Johnny...

Οι τρεις Έλληνες προχώρησαν στην είσοδο της φυλακής,περιμένοντας έναν φύλακα να τους επιτρέψει την είσοδο.Με τον φύλακα να τους επιτρέπει να εισέλθουν στο χώρο,οι τρεις κακοποιοί προχώρησαν σε μια αίθουσα,περιμένοντας τον Gerald να εμφανιστεί.

Λίγα λεπτά αργότερα,έκανε την εμφάνιση του και ο Gerry,όπως είναι γνωστός.Έκατσε στην καρέκλα του,απέναντι από το προστατευτικό γυαλί,και περίμενε να ακούσει τι τον ήθελαν οι τρεις άνδρες.
«Τι με θέλετε;»
«Δε ξέρεις τι σε θέλουμε;Δε σου μίλησε για μας ο Niko;»,του απάντησε ο Άρης.
«Κάτι μου είπε.Αλλά προτιμώ να μου πείτε και εσείς οι ίδιοι τι με θέλετε»,αποκρίθηκε ο Gerry και συμπλήρωσε:
«Λοιπόν;»

Ο Άρης γέλασε.Δεν άφησε τους άλλους δύο άνδρες να μιλήσουν.Προτίμησε να πάρει εκείνος το λόγο.Όπως και έγινε.Ήθελε να είναι αυτός που θα τα κανονίσει όλα.Ήθελε να είναι ο αρχηγός αυτής της μικρής ομάδας.

Με τον Πάνο και τον Βίκτωρα να μένουν σιωπηλοί,ο Άρης πήρε τη σκυτάλη και ξεκίνησε να μιλάει,χωρίς να εξηγεί το λόγο που βρισκόταν στο χώρο.Αντιθέτως,είπε στον Gerry ότι δεν είχε αλλάξει καθόλου από την τελευταία φορά που τον είχε δει πριν δεκατέσσερα χρόνια,λίγο πριν τη φυλάκιση του.

Είχε μείνει ίδιος.

Κοντό κόκκινο μαλλί και μουστάκι.Όπως τότε.

Μπορεί ο Άρης να ξεκινήσει τη κουβέντα του με τον τρόπο που ξεκίνησε,ο Gerry δεν είχε και πολύ διάθεση να ακούει λόγια για την εμφάνιση του.Περίμενε να ακούσει το λόγο που οι τρεις άνδρες τον είχαν επισκεφθεί.

Και για καλή του τύχη,έμαθε εν τέλει.

Έψαχναν έναν τρόπο να εντοπίσουν τον Τζόνσον.Ή έστω να του στήσουν κάποια παγίδα για να μπορέσουν να τον εντοπίσουν και να φτάσουν στο τέλος στο στόχο τους.

Στο θάνατο του.

...

Ο Gerry άκουγε με προσοχή τα λόγια του Άρη και γελούσε.Του έκαναν εντύπωση όσα άκουγε.
«Γι’αυτό ήρθατε σήμερα;»
«Ξέρω ότι μπορείς να μας βοηθήσεις»
«Τι θα κερδίσω;»
«Την ελευθερία σου από εμάς»

Ο Gerry γέλασε.Έβλεπε τους τρεις άνδρες να έχουν έρθει προετοιμασμένοι για όλα.Έτοιμοι για κάθε παν ενδεχόμενο.Δε θα έφευγαν αν δεν έκλειναν μια συμφωνία με εκείνον.

Και οι τρεις ήταν σίγουροι γι'αυτό.Και ο Άρης ο 'σκληρός' αρχηγός,και ο Πέτρος ο 'ευαίσθητος' δολοφόνος,και ο Βίκτωρας ο 'αναποφάσιστος' οδηγός.Και οι τρεις τους δε θα έφευγαν αν δεν λάμβαναν μια θετική απάντηση.

Και τελικά έλαβαν.

Ο Gerry είχε όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει με τον τρόπο του τους τρεις κακοποιούς.Και όπως είπε,είχε ένα σχέδιο...

...

Την ίδια στιγμή,κάπου στη Portland,κοντά στο λιμάνι του νησιού,βρισκόταν μία μεγάλη θαλαμηγός.Η θαλαμηγός του Τζόνσον.Εκεί,εμφανίστηκε τελικά ο Τζόνσον,ο Μάικλ,η Τζένιφερ,ο Μπιλ και οι δύο μπράβοι του.

Είχαν αποφασίσει για λίγο καιρό να εξαφανιστούν για να χαθούν τα ίχνη τους.Και έτσι βρέθηκαν στη θαλαμηγό.

Ανέβηκαν στο κατάρτι και,στη συνέχεια,ανέβηκαν την εξωτερική,χρυσή σκάλα,που τους οδήγησε στο δεύτερο πάτωμα.Προχώρησαν και άνοιξαν μια πόρτα που τους οδήγησε στη συνέχεια στο εσωτερικό.

Εκεί,ο Τζόνσον τους ξενάγησε σε όλους τους χώρους,μέχρι που τους έδειξε σε ποια κρεβατοκάμαρα θα κοιμάται ο καθένας.

Με τη νύχτα να έχει κάνει την εμφάνιση της,άφησαν τα δωμάτια τους και κατευθύνθηκαν στο μπαρ,όπου ο Τζόνσον είχε την ευκαιρία να ακούσει τις εντυπώσεις τους για τη θαλαμηγό.
«Λοιπόν;Πως σας φαίνεται;»
«Πολυτελές...»,απάντησε χαμογελαστή η Τζένιφερ,με τον Μπιλ να παίρνει την σκυτάλη και να απαντάει:
«Τζόνσον σε παραδέχομαι.Ξέρεις να επιλέγεις ωραία πράγματα»

Ο Τζόνσον γέλασε.Έβλεπε τους αγαπημένους του ανθρώπους να του απαντούν με όμορφα λόγια για τη θαλαμηγό του.Ακόμα και ο Μπιλ που δεν είχε μπει ποτέ του σε θαλαμηγό.Ακόμα και ο Μάικλ,που στην αρχή δε του άρεσε που του είχε κρατήσει ένα τέτοιο μυστικό,πλέον είχε μείνει άφωνος με το θέαμα.

Πλέον θα μπορεί,όπως είπε,να κάθεται στο τζακούζι της θαλαμηγού και να ξεκουράζεται.Όπως ονειρευόταν.Γιατί,όπως είπε,ένα πράγμα έχει σημασία στη ζωή.

Τα όνειρα.

Να κάνουμε όνειρα,τους είπε.Να ονειρευόμαστε σαν μικρά παιδιά,να δουλεύουμε σκληρά,σαν ενήλικες,γι'αυτά και να χαμογελούμε.Και όλα θα γίνουν.Στην ώρα τους.

Με αυτά τα λόγια ο Μάικλ σήκωσε ψηλά το ποτήρι του με τη σαμπάνια,έκανε μια πρόποση και,ύστερα,δεν ανέφεραν ποτέ ξανά το θέμα της εξαφάνισης τους.

...

Ο Τζόνσον σηκώθηκε από το κρεβάτι του και αποφάσισε να ανέβει στο τελευταίο πάτωμα της θαλαμηγού.Στάθηκε στα χρυσά κάγκελα και κοίταξε την πόλη.Ένιωθε χαρούμενος που μπορούσε για λίγο καιρό να βρίσκεται στη θαλαμηγό του,έστω και για το λόγο που βρίσκεται εκείνη την ώρα.

Ένιωθε,όμως,και ένα άγχος.Μήπως τελικά το παρελθόν παρέμενε δίπλα του;Μήπως δε μπορεί να ξεφύγει;Δε ξέρει.Και δε θέλει να σκέφτεται αρνητικά.Γι'αυτό,προτίμησε να σκεφτεί κάτι διαφορετικό.

Λίγο πριν φύγει,εμφανίστηκε στο σημείο η Τζένιφερ,που στάθηκε και εκείνη δίπλα του και ξεκίνησε να ατενίζει την πόλη.
«Πως νιώθεις;»,τον ρώτησε.
«Εσύ πως λες ότι νιώθω;»
«Άμα πω ότι είσαι χαλαρός θα λέω ψέματα»,ήταν η πρώτη απάντηση της Τζένιφερ.Μετά από αυτό,έγειρε το σώμα της και ακούμπησε την πλάτη της στα κάγκελα,συνεχίζοντας:
«Ξέρεις Τζόνσον.Σε ξέρω πολύ καλά.Ξέρω πως νιώθεις.Ξέρω πως φοβάσαι...»

Ναι.Φοβάται.Φοβάται ότι κάτι κακό θα συμβεί ξανά.Και αυτό οφείλεται,όπως λέει,στο ότι μεγάλωσε με την πεποίθηση ότι αυτά που φοβόμαστε ότι θα γίνουν,στο τέλος θα συμβούν.

Το είδε να συμβαίνει με το θέμα του Στέφανου.Το είδε να συμβαίνει και παλιότερα.Το ξέρει καλά ότι...

Το ξέρει;Ξέρει ότι έτσι είναι τα πράγματα;Αν είναι κακές σκέψεις του μυαλού του;Μήπως ο άνθρωπος πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τις σκέψεις του;Ίσως είναι πιο εύκολο να κάνεις κακές σκέψεις.

Αυτά του είπε η Τζένιφερ.Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή.Ακόμα και ο θάνατος.Ο θάνατος που,όπως είπε,ξέρουμε μόνο ότι φεύγουμε από τον κόσμο.Και μετά;Ποιος ξέρει.

Ο Τζόνσον άκουγε τα λόγια της Τζένιφερ χαμογελαστός.Προτίμησε να μη πει τίποτα ακόμα.Αντιθέτως,την άφησε να συνεχίσει την κουβέντα της.
«Θέλω να ξέρεις ότι εγώ θα είμαι πάντοτε εδώ για σένα.Οτιδήποτε με χρειαστείς θα είμαι εδώ.Κάθε ώρα και λεπτό»

Ο Τζόνσον χαμογέλασε.Και πάλι δε μίλησε.Δεν ήθελε να μιλήσει.Και να έλεγε ευχαριστώ δε θα έφτανε.Η Τζένιφερ,όπως και ο Τζόνσον,δεν είναι των λέξεων.Αλλά των πράξεων.Δε θέλουν να ακούν ευχαριστώ.Μόνο να το δείχνουν θέλουν.

Με τον Τζόνσον να στέκεται ακόμα χαμογελαστός,ένιωσε κάποιον να πλησιάζει.Γύρισε το σώμα του και είδε τον Μπιλ να πλησιάζει γοργά.Κάτι καλό πίστευε θα μάθαινε.

Και έτσι έγινε τελικά.