Ο Τζόνσον ακούμπησε στον πάγκο το κουτάκι με το αναψυκτικό Spunk, και ετοιμάστηκε να ετοιμάσει μια καινούργια παραγγελία, με τον ίδιο, ό,τι δουλειά και να είχε να κάνει, να το έκανε με πολλή χαρά.

Είχαν περάσει δύο μέρες από τη στιγμή που το σχέδιο "Αλεπού" είχε λάβει μέρος. Για μια ακόμα φορά, οι δύο συμμορίες έπεσαν σε μια καλοστημένη παγίδα, με τους Forellis και τους Sindaccos να συναντιούνται στο λιμάνι της Staunton Island, και να δέχονται επίθεση από τους Leones.

Μεγάλη νίκη.

Ναι. Ο Τζόνσον θεωρούσε ότι είχε πετύχει μια μεγάλη νίκη. Μια νίκη που θα τον έφερνε, πιο κοντά, στο να ανακαλύψει τον εχθρό που τους κυνηγούσε...

Μέχρι τότε, θα έχει τον Ντουέιν να τον ρωτάει πως κατάφεραν δύο μεγάλες συμμορίες να πέσουν σε τέτοια παγίδα. Μια απορία, που εξέφρασε και την ώρα που ο φίλος του ετοίμαζε παραγγελίες.

"Ποσό χαζοί μπορεί να είναι;"

"Σημασία Ντουέιν, έχει ότι την πάτησαν"

"Τελικά, ή εσύ είσαι πολύ έξυπνος, ή η Μπρίτανι είναι μεγάλη ηθοποιός..."

Ο Τζόνσον γέλασε.

"Και η Τζένιφερ δεν πήγε πίσω"

"Γενικά Τζόνσον, θα έχω να λέω ότι κατόρθωσες και πέτυχες κάτι μεγάλο"

"Ναι, αλλά κανείς δεν είναι σαν τον προπάππου σου..."

Ο Ντουέιν γέλασε. Είχε καταλάβει τι θα του έλεγε ο Τζόνσον. Ναι, ο προπάππους του ήταν μέλος, έστω και σε μικρή ηλικία, της συμμορίας του Dutch Van Der Linde.

Ο Ντουέιν είχε ακούσει πολλές ιστορίες για τον προπάππου του, από τότε που, εκεί γύρω στο 1899, ήταν μέλος σε εκείνη την περίφημη συμμορία, που τα μέλη του ήταν καταζητούμενα από τη μισή Αμερική...

"Καλά, ας αφήσουμε το 1899, και ας επιστρέψουμε στο σήμερα", είπε τελικά ο Ντουέιν.

"Καλά λες", απάντησε με τη σειρά του ο Τζόνσον, που άλλαξε, ξαφνικά΄, διάθεση, μιας και ο ίδιος ήθελε να ζητήσει μια χάρη από τον φίλο του. Όπως και έγινε.

"Ντουέιν. Πρέπει να σου δώσω το τηλέφωνο του Agent 14"

"Τι να το κάνω;"

"Θέλω να το έχεις, σε περίπτωση που κινδυνεύουμε και χρειαζόμαστε βοήθεια, να μπορείς να το έχεις και εσύ"

Ο Ντουέιν αναστέναξε.

"Ο Λέστερ;"

"Ο Λέστερ είναι ακόμα στο νοσοκομείο. Αν και άκουσα ότι πηγαίνει καλύτερα. Αλλά σε περίπτωση που κινδυνεύουμε, δε μπορούμε να του ζητήσουμε βοήθεια"

"Πιστεύεις θα χρειαστεί;"

"Ντουέιν, κράτα τον αριθμό, γιατί εμείς έχουμε εισχωρήσει για τα καλά στον κόσμο της νύχτας, και δε ξέρεις ποτέ τι θα γίνει"

Ο Ντουέιν αναστέναξε ξανά. Δε περίμενε να δει τον Τζόνσον να του προσφέρει το τηλέφωνο του Αgent 14. Κι όμως του το πρόσφερε. Ήλπιζε ότι δε θα χρειαζόταν να το χρησιμοποιήσει.

Αν χρειαστεί;

Αν χρειαστεί, θα πρέπει να το χρησιμοποιήσει. Διότι, ναι, ο φίλος του εισχώρησε για τα καλά στον κόσμο των συμμοριών. Προσπαθώντας να ξεφύγει από το παρελθόν του, μπήκε σε καινούργια μονοπάτια. Και άντε να βγει, που θα έλεγε και ο Τζόνσον.

Όμως, μιας και κανείς δε γνωρίζει τι επιφυλάσσει το μέλλον, ο Ντουέιν έλαβε τον αριθμό, και ήλπισε να μη χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει...

...

Ο Λεωνίδας ακούμπησε τον αριστερό βραχίονα στη ντουλάπα του δωματίου, και προσπάθησε να ηρεμήσει, με όσα άκουγε στην άλλη γραμμή του τηλεφώνου...

"Τι εννοείται... πρέπει να γίνει άμεσα;... σοβαρολογείτε;... εντάξει... θα είμαι εκεί"

Αναστέναξε. Πέταξε το κινητό στο κρεβάτι. Έβγαλε ένα μαντήλι, σκούπισε τον ιδρώτα από το πρόσωπο του, και προσπάθησε να βάλει σε τάξη τις σκέψεις του.

Εκεί που προσπαθούσε να συνειδητοποιήσει ότι το πρόγραμμα του άλλαζε, θυμήθηκε κάτι, που του άλλαξε τη διάθεση. Κάτι που, θα τον έκανε για λίγο, να αλλάξει διάθεση, και να λάβει την απαραίτητη δύναμη που χρειαζόταν...