Κεφάλαιο 10

Στεργιόπουλος Λεωνίδας, ακούστηκε από το μεγάφωνο της μεγάλης αίθουσας του πανεπιστημίου Αθηνών, με τις φωνές των παρευρισκόμενων να αυξάνονται, και τους ήχους από τις κόρνες να τυλίγουν όλο το χώρο. Ήταν η μέρα που ο γνωστός φοιτητής Λεωνίδας Στεργιόπουλος, ορκιζόταν πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών!

Η κεντρική πλατεία της Πανεπιστημίου είχε γεμίσει από τους ανθρώπους, που είχαν παρευρεθεί στην ορκωμοσία των φοιτητών της Νομικής Σχολής. Ανάμεσα τους, και ο Θανάσης Στεργιόπουλος. Ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος αδερφός του Λεωνίδα, που βρισκόταν από την πρώτη στιγμή στο πλευρό του αδελφού του.

Ο Λεωνίδας κατευθύνθηκε στο σιντριβάνι της πλατείας, με τον Θανάση να τον πλησιάζει, και χαμογελαστός να του λέει:

"Πως νιώθεις;"

"Χαρούμενος. Αν και..."

"Αν και;", απόρησε ο Θανάσης.

"Αν και..."

Ο Λεωνίδας έκανε μια μικρή παύση, και ύστερα είπε:

"Γιατί πρέπει να φύγεις;"

¨Σου είπα. Με περιμένουν..."

"Μα είσαι σοβαρός; Θα πας στην Αμερική να δουλέψεις ως πληρωμένος δολοφόνος;"

"Γιατί εδώ στην Ελλάδα τι έκανα; Ως πληρωμένος δολοφόνος δε δούλευα;"

"Εδώ όμως, μου είναι πιο εύκολο να σε προστατεύσω Θανάση"

"Μην ανησυχείς. Εγώ είμαι σκληρό καρύδι. Κανείς δεν πρόκειται να με σταματήσει"

Ο Λεωνίδας αναστέναξε. Δε μπορούσε  να συνειδητοποιήσει ότι ο αδερφός του, ο αγαπημένος του αδελφός, θα άφηνε την Ελλάδα, για να δουλέψει ως πληρωμένος δολοφόνος στην Αμερική. Μια δουλειά που, έτσι κι αλλιώς εξασκούσε και στην Ελλάδα, αλλά αυτή τη φορά είχε πάρει κάτι σαν προαγωγή.

Μπορεί να ήταν αντίθετος σε όλο αυτό, όμως για εκείνον ο Θανάσης θα είναι πάντοτε ο αδερφός του. Γι' αυτό, του είπε, ό,τι χρειαστεί, θα είναι πάντοτε εκεί. Μπορεί να είναι αντίθετος στην οπλοφορία, όμως για τον αδερφό του θα είναι πάντοτε εκεί.

Ό,τι ώρα και να είναι, εσύ θα με παίρνεις τηλέφωνο, για να βρούμε τη λύση σε ό,τι χρειάζεσαι, του είπε. Και του το είπε, διότι το πίστευε. Αν χρειαζόταν νομική βοήθεια, ο Λεωνίδας θα είναι εκεί. Όπως ήταν πάντοτε.

***

Ο Νικηφόρος γέλασε ειρωνικά. Έψαχνε να βρει μια απάντηση σε μια απορία που είχε. Και από ό,τι φαίνεται, αυτήν την απάντηση που έψαχνε, δεν την έλαβε ξανά.

"Ακόμα να μου λύσεις μια απορία..."

"Όσα λιγότερα γνωρίζεις, τόσο το καλύτερο", του είπε ο Λεωνίδας.

"Μην είσαι τόσο μυστήριος..."

"Και εσύ μην είσαι τόσο κουτσομπόλης!", απάντησε με θυμό ο Λεωνίδας.

Ο Νικηφόρος τον κοίταξε. Αναστέναξε. Δε περίμενε να ακούσει από τον Λεωνίδα τα λόγια που του είπε. Κι όμως τα είχε ακούσει. Και γι' αυτό, είπε μονάχα:

"Έτσι ε;"

Με τον Λεωνίδα να μην απαντάει, ο Νικηφόρος ετοιμάστηκε να φύγει, λέγοντας παράλληλα:

"Καλά λοιπόν. Φεύγω. Σε αφήνω εδώ μόνο σου, παρέα με τις σκέψεις σου"

Ο Νικηφόρος απομακρύνθηκε από το χώρο, με τον Λεωνίδα, που σήκωσε το βλέμμα του, να του λέει:

"Θα σου στείλω μήνυμα μετά, να δω πως πήγε η συνάντηση", είπε, με τον Νικηφόρο να απαντά:

"Μην είσαι κουτσομπόλης!"

Με τον Νικηφόρο να έχει απαντήσει με τον ίδιο τρόπο που του είχε μιλήσει ο Λεωνίδας, έκλεισε την πόρτα του δωματίου, με τον Λεωνίδα να λέει μοναχά:

Μαλάκα.

Πλέον, έμενε ξανά μόνος στο δωμάτιο του, έχοντας δει τον Νικηφόρο να έχει φύγει από το χώρο, με τον ίδιο να τον έχει εξοργίσει για τα καλά. Πλέον, ήθελε μόνο να ξεκουραστεί, γιατί τον περίμενε, όπως ένιωθε, βαρύ πρόγραμμα. Γι' αυτό, προτίμησε να ξεκουραστεί. Έτσι κι αλλιώς, ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Τη σωστή στιγμή.

Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top