Miał być o 19, ale po prostu zapomniałam dodać..

-Jesteś pewna, że nic do niego nie czujesz? - zapytała ostrożnie Stella, kiedy wysłuchała całej tej sytuacji z Diegiem.

- Nie bawię się w związki..to nie dla mnie. - wzruszyłam ramionami.

- Nie bawić, a czuć coś do drugiej osoby, to dwie różne rzeczy. - odparła.

Chwilę zastanawiałam się nad wypowiedzianymi przez rudowłosą słowami.

- Diego, jest przystojny, ale on nie jest dla mnie..

- Bo jest z twoją siostrą? - dopytywała.

- To, że jest z moją siostrą, to dla mnie żaden problem. - wzruszyłam ramionami.

- To co stanowi problem? - pytała, a ja wypiłam kolejny kieliszek wódki.

- Boję się, że jeżeli zacznę cokolwiek do niego czuć, to..to mnie zniszczy te pieprzone uczucie. Nie chcę powtórki z Davidem..nie wytrzymałabym tego. - przyznałam się cichutko tak, że ledwie mnie słyszała.

Rudowłosa nic nie odpowiedziała. Wysypała tylko biały proszek, który po chwili wciągnełam i od razu wszystko stało się zabawniejsze, a moje problemy zniknęły tak szybko jak się pojawiły..choć doskonale widziałam, że następnego dnia to wszystko wrócić z podwójną siłą.

Dość szybko zasnęłam.

Następnego rana obudził mnie dzwoniący telefon. Spojrzałam na wyświetlacz. Dzwonił Diego, ale znów odrzuciłam jego połączenie.

Wszystkie wspomnienia z wczorajszej kłótni wróciły do mnie.

Mimo to, że wczoraj poszłam spać już po dwudziestej trzeciej i mało wypiłam byłam zmęczona, a głowa zaraz pęknie.

Stella jeszcze spała, więc po cichu, żeby jej nie obudzić zeszłam na dół. W kuchni znalazłam ciastka co bardzo mnie zadowoliło.

- To są moje ciastka. - usłyszałam gruby głęboki głos za sobą.

Wzruszyłam ramionami i dalej jadłam nie myśląc nawet o tym, żeby się podzielić.

- Kim jesteś? - zapytałam odwracając się do wysokiego blondyna. Stella nic mi nie mówiła, że oprócz mnie ktoś tu jeszcze będzie.

- Edward..

- Brat Stelli? - zapytałam, żeby się upewnić.

Chłopak pokiwał na tak głową, a ja wybuchłam głośnym śmiechem, bo jeszcze dwa lata temu Eddi był grubym pryszczatym chłopakiem, a teraz cóż..śmiało mogę powiedzieć, że chętnie bym się z nim pieprzyła.

- Ty to Reyhan? - zapytał nachylając się nade mną.

- Pamiętasz mnie? - zdziwiłam się.

- Tak..

- Pewnie każdej nocy śnisz i wyobrażasz sobie, że mnie pieprzysz? - zapytałam żartując.

Zaśmiał się.

- Rozgryzłaś mnie. - przyznał z rozbawieniem na twarzy.

- Może chcesz do mnie przyjść wieczorem i spełnić swoje sny? - zapytałam i wstałam na równe nogi.

- Będę o dwudziestej. - odparł, a ja z zadowoleniem wyszłam z domu.

Nie mogłam dłużej siedzieć na głowę Stelli i myśleć o Diego..nie mogę pozwolić sobie na zakochaniu się w Diego, a jedyny sposób, żeby o tym zapomnieć jest odwrócenie uwagi od niego i skupienie się na jakimś innym chłopaku w moim przypadku na Edwardzie..

                               ***

- Dlaczego odrzucałaś moje połączenia? - usłyszałam od razu po wejściu do mieszkania.

Nic mu nie odpowiedziałam. Bez słowa go ominęłam i weszłam po schodach na górę. Nawet nie zdążyłam zamknąć drzwi, bo mężczyzna był już obok mnie.

- Pytałem się o coś. - warkął.

Zaśmiałam mu się prosto w twarz czym jeszcze bardziej wyprowadziłam go z równowagi. Podszedł do mnie złapał mnie za nadgarstki i z całych sił popchał mnie na ściane. Zabolało za mocno co spowodowało tym, że w moich oczach pojawiły się łzy. Musiał to zauważyć, bo uwolnił moje nadgarstki, a kiedy chciałam go uderzyć pod wpływem emocji, to Diego bez ostrzeżenia wpił się w moje usta. Od razu dał mi dostęp do swojego języka, który automatycznie znalazł mój. Zarzuciłam mu ręce na szyję, a jego dłonie znalazły się na moich pośladkach, które automatycznie ścisnął. Oderwaliśmy się od siebie z braku powietrza opierając czoło o czoło.

- Przepraszam..nie chciałem użyć takich słów. Teraz sam udowodnilem, że wina leży po obu stronach, a nie tylko po twojej. - przyznał.

Szeroko się uśmiechnęłam.

- Przepraszać to ty potrafisz. -  przyznałam żartując, żeby rozluźnić atmosfere.

Diego przybliżył się do mojego ucha i szepnął:

- Martwiłem się o ciebie wyszłaś z domu podczas burzy, a ja wiem jak cholernie się boisz..nigdy więcej tak nie rób. - powiedział, a ja cóż..nie byłam przyzwyczajona do tego, że ktoś może się o mnie martwić. To było..mile uczucie.

Kiedy usłyszeliśmy dzwonek do drzwi odsuneliśmy się od siebie. Diego od razu wyszedł z mojego pokoju, a ja zeszłam na dół otworzyć bratu Stelli. Szybko się z nim przywitałam buziakiem w policzek i zaprosiłam do środka.

- Reyhan, kto to? - zapytała Mia.

Przewróciłam oczami.

- Nie bądź taka ciekawska. - syknelam i pociągnełam Edwarda do swojego pokoju.

Kiedy tylko zamknęłam za nami drzwi rzuciłam chłopaka na łóżko i usiadłam na nim rozkrokiem. Wpiłam się w jego usta i całowalam leniwie. Kiedy próbowałam ściągnąć mu spodnie drzwi od mojego pokoju otworzyły się z wielkim hukiem, a w progu stanął Diego.

Nic sobie z tego nie zrobiłam i nawet nie zeszłam z Eddiego.

- Puka się. - warknelam.

- Reyhan, za pięć minut będą tu moi rodzice i chciałbym, żebyś zeszła na dół..sama. - powiedział i zniknął z pola widzenia.

Wstchnelam.

- Musimy przełożyć to na jakiś innych dzień. - powiedziałam i zeszłam z blondyna.

- Jak będziesz miała czas, to zadzwoń. -  odparł, a ja odprowadziłam go do drzwi i czule pożegnałam.

- Dlaczego tak szybko wyszedł? - zapytała moja siostra.

- Bo za pięć minut będą tu rodzice Diega. - odpowiedziałam jakby było to oczywiste.

- Chyba coś ci się pomyliło. Nie za pięć minut tylko jutro. - mruknela Mia, a ja spojrzałam na Diega, który jak gdyby nigdy nic siedzi na kanapie tuląc do siebie dziewczynę.

Po jego minie zauważyłam, że zrobił to specjalnie. Tylko dlaczego?

Zostaw coś po sobie!