De volgende dag beleefde Aelwyn in een soort trance. Elk moment dat voorbij streek, keerde hij met zijn gedachten terug naar het door maanlicht verlichte meer. Zelfs al zag hij Aspen vrij weinig die dag, het leek alsof ze voortdurend bij hem was.

Er was nog geen teken van leven verschenen van de nieuwe kampdirectrice. Aelwyn zag op tegen het diner van vanavond, alsof er een steen in zijn maag lag. Hij had weleens kennisgemaakt met Dexter Vos, maar dat was altijd informeel geweest. En al bleef Dexter een gevangenisdirecteur... Aelwyn mocht hem wel. Hij had echter geen idee wat hij van die "Selena" moest verwachten.

In de namiddag werd hij steeds nerveuzer. Het dorp van de bewakers, met de grote villa voor de beheerder van Magistra, leek hem te lokken. Toen de schemering inviel, veranderde het dorp in een zee van lichtjes. Aelwyn betrapte zichzelf erop dat er af en toe een heet, blauw vuur in zijn hand ontbrandde, zo ongebalanceerd voelde hij zich. Hij kon zijn emoties en krachten niet meer onder controle houden. Toen de klok boven de smederij aangaf dat het half zes was, wist hij dan ook niet hoe snel hij weg moest wezen.

Het grind knarste onder zijn voetzolen toen hij naar het dorp liep. Hij zag bewakers eten en lachen in hun kleine, maar gemoedelijke huizen. Plotseling moest hij denken aan de vijf soldaten die nooit meer thuis zouden komen. De vijf die gisteren om het leven waren gekomen door de bomaanslag. Aelwyn wist niet of hij om ze moest treuren of niet. Aan de ene kant waren het degenen geweest die hier zoveel tieners gevangen hielden. Geen van de bewakers had ooit vraagtekens gezet bij hun behandeling, ze waren enkel gefocust op het goede loon dat ze voor deze baan ontvingen. Aan de andere kant waren het ook gewoon mensen. Ze waren niet wreed of onnodig gemeen. Ze deden puur waarvoor ze waren opgeleid.

De villa van de kampdirecteur was kleiner dan die van de Huizen, maar straalde rijkdom uit. Op de oprit stond een brievenbus zoals uit van die oude, Amerikaanse tv-programma's. Ooit had Dexters naam erop gestaan. Nu zat er een sticker overheen geplakt met de tekst "mevrouw d'Arbre" erop.

Aelwyn ademde diep in en belde aan.

Het geluid was harder dan verwacht en deed hem lichte hartkloppingen krijgen. Binnen enkele seconden deed een geüniformeerde soldaat de deur open. 'Aelwyn van het Huis Vuur', zei hij langzaam. 'Kom binnen.'

Voorzichtig liep Aelwyn achter de bewaker aan. Hij herinnerde zich de laatste keer dat hij hier was geweest. De gladde, betegelde gangen, de muren waarop schilderijen hingen van alle belangrijke Staatsleiders. De felle lampen en de muziek die zich afspeelde. Dexter hield van popmuziek, maar nu klonk er iets dat leek op opera. Aelwyn kromp ineen. Hij probeerde al zijn herinneringen aan die bewuste nacht weg te drukken. Alles lag nog zo vers in zijn geheugen, aangezien het pas een paar dagen geleden was geweest.

Ze betraden een grote zaal met een lange tafel in het midden. De andere Huismeesters zaten daar al zwijgend. Ze keken schichtig op naar Aelwyn, met alarm in hun ogen.

En daar, aan het hoofd, zat ze.

Selena was alles wat je van een wrede gevangenisdirectrice kon verwachten. Ze had donkerrode lippenstift op en glimmend zwart haar. Haar nepwimpers reikten ver uit, terwijl het kuiltje in haar kin zichtbaar werd bij elke zure glimlach die ze maakte. 'Monsieur', begroette ze Aelwyn. 'Ga zitten, s'il vous plaît.'

Aarzelend deed Aelwyn wat ze van hem vroeg. Hij nam de stoel naast Tamar in, helemaal aan het uiteinde van de tafel – zo ver mogelijk bij Selena vandaan. Aelwyn had altijd tegen zichzelf gezegd dat hij geen vooroordelen mocht hebben, maar hij wist gewoon dat deze nieuwe directrice een verschrikkelijk mens was. Misschien wilde ze dat zelfs wel uitstralen.

'Dan zijn we er nu allemaal, oui?' Ze tikte met haar vork tegen haar bord. 'Ik ben Selena d'Arbre. Opgegroeid in het Franse district, overgeplaatst naar het Nederlandse district en nu in dienst genomen als persoonlijke beveiliger van de Staatsraad. De hoogste bestuurders van l'Europe.' Ze glimlachte zuinigjes. 'Een prachtige baan natuurlijk, maar toen mij werd aangeboden om Magistra te gaan leiden, kon ik daar geen non tegen zeggen.'

Het werd Aelwyn langzaam duidelijk dat Selena hierheen was gekomen omdat ze het leuk vond.

En te zien aan haar stijve, angstaanjagende houding, was dit misschien wel haar lotsbestemming. Gevangenisbewaakster. Ja, dat paste bij haar, meer dan bij Dexter.

'Ik ben hierheen gestuurd om de orde te herstellen', ging Selena verder. 'Die vijf bewakers die zijn omgekomen is een vreselijke tragedie. De families willen antwoorden... en ik ook. Hoe kon zoiets gebeuren in een strafkolonie, waar veiligheid juist priorité zou moeten zijn?'

Ze liet haar blik onopvallend naar Aelwyn glijden. Hij verstijfde.

'Als één van jullie iets weet over de explosie, raad ik aan om het nu te zeggen. Ik kom er toch wel achter wie dit heeft gedaan, met of zonder jullie hulp. En aangezien jullie de verantwoordelijken zijn...' De vrouw schraapte met haar vork over haar bord, wat een vreselijk geluid veroorzaakte. '...zullen jullie ook boeten. Dat gezegd hebbende... Eet smakelijk.'

Op dat teken kwamen enkele bedienden tevoorschijn die borden dampend eten op tafel zetten. Aelwyn had echter het idee dat hij geen hap meer door zijn keel kon krijgen.

'Dus, vertel mij, wie zijn jullie?' ging Selena doodgewoon verder. 'Ik wil alles van jullie weten. Jullie zullen namelijk nog wel een tijdje met mij opgescheept zitten.' Ze wees het persoon dichtbij haar aan, Jules, de Huismeester van Schaduw. 'Qui es-tu?'

Jules staarde nerveus naar zijn bord. 'Ik ben Jules, achttien jaar en ik word bijna vrijgelaten uit Magistra. Ik ben de Huismeester van Schaduw.'

'Bon', zei Selena vrolijk. 'Hoe lang ben je hier al, Jules?'

'Zes jaar, mevrouw.' Jules durfde haar nog steeds niet aan te kijken.

Selena d'Arbre stopte een sliert rode kool in haar mond. 'Dat is lang, jongen. Je zult wel blij zijn dat je weer de wijde wereld in mag... als alles goed gaat, dan.'

Jules hoorde de verborgen bedreiging in die woorden, net als alle anderen aan tafel. Tamar pakte snel haar glas Fanta en nam een paar slokken – ze zag een beetje bleekjes. Aelwyn voelde zichzelf ook steeds ellendiger worden. Selena zou dingen hier compleet veranderen, zoveel was duidelijk.

Plotseling priemde de blik van de Franse in zijn gezicht. 'Et tu? Welk Huis ben jij?'

'Vuur.' Aelwyn besloot om zijn antwoorden zo kort mogelijk te houden.

'Aha. Je ziet er niet uit als een vuurmagiër, met die blauwe ogen van je.' Selena glimlachte, maar de lach bereikte haar ogen niet. 'Dan moet jij Aelwyn zijn, hm? Ik heb veel over je gehoord. Een magisch talent dat zo sterk werd dat hij hier maar werd opgesloten... als précaution.' Ze leek het erg grappig te vinden. 'En ik hoop dat je begrijpt dat wij wel bereid zijn om meer voorzorgsmaatregelen te nemen. Jouw Huis is verdachte nummer één op dit moment. En dan vooral dat meisje van je.'

Aelwyns bloed veranderde in ijs. 'Aspen', bracht hij uit.

'Zij was op la scène de crime, Aelwyn. Je snapt vast wel dat de bewakers erg geïnteresseerd zijn in haar geheimen op dit moment. Vooral als zij – of jij – iets doet wat de verdenkingen nog meer in jullie richting duwt.'

Hij kon niks meer zeggen. Zwijgend staarde hij Selena aan, terwijl hij zijn handpalmen warmer voelde worden. Aspen mocht niet meemaken wat hij die nacht had meegemaakt. Zij mocht niet in elkaar geslagen en opgesloten worden, zij mocht geen ijskoude emmers water over haar heen krijgen om haar krachten te blokkeren. Zij mocht niet totaal gebroken worden zoals ze met hem hadden gedaan. Woede raasde door hem heen en een vonk ontsnapte zijn vingers. Het vuur begon op te laaien.

En net toen hij het tafelkleed in de fik wilde zetten, greep Tamar zijn hand vast. Een plens ijskoud water doofde het vernietigende vuur. Aelwyn voelde zijn boosheid langzaam wegebben en keek het meisje naast hem dankbaar aan.

'Houd je gedeisd', fluisterde ze. 'Dit is niet het moment.'

Aelwyn liet zijn blik naar Selena glijden, maar die was alweer in gesprek met iemand anders. Hij balde zijn vuisten. Als ze dacht dat ze Aspen en het hele Huis Vuur zo kon intimideren, dan had ze het mis.

Terwijl al het geluid om hem heen naar de achtergrond vervaagde, wist Aelwyn al wat zijn doel zou zijn voor de komende maanden. Hij zou Aspen en hemzelf hier wegkrijgen. Een glimlach tekende zich af op zijn gezicht toen hij eraan dacht hoe ze samen de vrijheid tegemoet zouden rennen, hoe Selena hen nog probeerde te achtervolgen maar daarin faalde.

Hij, Aelwyn van het Huis Vuur, zou de eerste zijn die uit Magistra ontsnapte.