Dalia
Obudziłam się na moim łóżku zalana potem i z bolącą głową. Nagle wszystkie wydarzenia z minionego dnia powróciły. Bal. Bal, na którym mój chłopak obwieścił mi, że z nami koniec. Że już mnie nie kocha. Bal, na którym jedno serce przez kilka zdań roztukło się na milion kawałków, których już nikt nie zdoła pozbierać. On ma już nową dziewczynę, którą pochwalił się na tym samym balu. Już nie zwracał na mnie uwagi. A ja? Ja wciąż o nim myślę i wciąż go kocham. Nie umiem przestać go kochać. Nie umiem przestać myśleć o tym, że to już koniec. Najgorsze jest to, że nie wiem czy to przeze mnie ze mną zerwał. Co zrobiłam źle? Jaki błąd popełniłam? Było nam dobrze, a może tylko mi było dobrze? Może tylko mi wydawało się, że tworzymy idealny związek? Nie umiem przestać płakać. Nie umiem przestać myśleć o tym wszystkim. Gdybym miała go spotkać spytałabym się tylko dlaczego, bo nie wiem i nie umiem do tego dojść. To straszne uczucie, gdy coś co trwało dobre kilka miesięcy i już myślisz, że jest super fajnie nagle kończy się w jednym dniu, a ty zastanawiasz się dlaczego i płaczesz. Tyle dni mówił mi, że nigdy mnie nie zrani i nie pozwoli na odejście, a sam odszedł. Tylko dlaczego mu na to pozwoliłam? Dlaczego zabolało mnie to bardzo, a jeszcze bardziej jak pocałował na oczach wszystkich swoją nową dziewczynę? Chciał mnie jeszcze bardziej tym zniszczyć? Czy uświadomić mi, że już nie jest to do uratowania? Cokolwiek chciał udało mu się mnie zniszczyć i pogrzebać w myślach o naszym związku i wspólnych chwilach. Tych smutnych jak i szczęśliwych. Dlaczego? Płaczę teraz bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, nie licząc tego feralnego dnia kiedy miałam 14 lat. Nikt tak mocno jeszcze mnie nie zranił. Już nigdy się nie pozbieram. Już nigdy nikogo nie pokocham tak mocno jak jego. Już nigdy nikt mnie nie zrani. Zamknę się w sobie. Przestanę być tym kim jestem. Zacznę ukrywać się za maską. Zmienię się i już nigdy więcej nie dam się omamić głupim chłopakom. Nigdy więcej. A zacznę od zapomnienia o nim.