Kabanata 20

Sasabay

Tumayo ako ng tuwid habang inaantay si Eros sa aking tabi.

I don't want to be rude by telling I don't want him as a pair. Hindi ko rin alam dito kay Eros, kung bakit ako pa ang napili. Wala ba si Sancha? At dahil masyado na akong kinakabahan para tumingin sa likod, hindi ko na tinignan para makita kung naroon nga ba ang babae niya.

Naramdaman ko ang pagupo ni Eros sa aking tabi and out of nowhere again, my heart started its endless beating, almost breaking my ribcage. Pinilit ko ang sarili kong huwag siyang balingan dahil nakakahiya na maisip na ganito ang epekto niya sa akin.

How come I started to realize how bad he is for me and now he's here beside me. To think that he's almost touching me, getting nearer sent a very unknown nervous within me. I've been feeling that for years already, and all I want to think now is he's not good for me. The reason why I already made numerous attempts to befriend with him but world never let me.

At tingin ko... mas magandang isiping rason iyon.

"You and your partner will talk. Anything you want to share with each other and after that, you will choose who will going to tell her story in front. Okay, let's start." Maligayang banggit ni Ma'am, tila tuwang tuwa sa activity na ito.

Well it sounds interesting and fun, if only I am not paired with this guy. Suminghap ako at walang choice kundi balingan siya dahil bukod sa prioridad ko ang aking pagiisip, nangunguna rin sa listahan ko ang pagkakaroon ng mataas na grado.

When I glance at him I saw him already staring at me. Napabalik ang tingin ko sa unahan dahil sa hindi inaasahang titig niya sa akin. I felt my heart throbbing behind my chest and I am so ashamed of how it can be like this when I just only met his eyes.

Tumitig ako sa black board at pilit pinapaalalahanan na kailangan ko itong gawin. Pero paano?

"Ma'am, anything?" Tanong ng isa kong kaklase na pinagpasalamat ko dahil may panahon pa akong makipagtalo sa aking sarili.

Well, this is just one of the activities. Marami pang susunod dito, hindi ba? Pwede naman akong bumawi sa mga 'yon at siguraduhing makakuha ng mataas na score. Basta huwag lang ako makipagusap sa katabi kong ito. I tried to convince myself with that but when I saw the grading criteria total of 100, parang binuhusan ako ng malamig na tubig.

"Anything, Castanier. Pero huwag naman ang sobrang random." Tumawa ang mga kaklase ko at pilitin ko mang makisabay hindi ko magawa.

"Now, start talking to your partner. Ngayon ko lang kayo pinahihintulutang magdaldalan."

"What's yours?" His stone cold voice echoed in my mind.

Gulat pa sa muling pagkakarinig sa kaniyang malamig na boses ay hindi ako nakasagot. I was staring blankly in front that our teacher needed to wave at me to catch my attention. Pinanood ko ang paglapit sa amin ng guro.

"Eros seems to have a favourite partner. Mag-usap na kayo." Iyon ang sinabi ng guro bago nagpatuloy sa pagiikot at tignan ang mga kaklase kong kapwa mga busy na sa kanilang sari-sariling kwento.

Gusto kong sapuin ang aking noo dahil sa kinatatayuang sitwasyon ko ngayon pero ayaw kong gawin iyon gayong alam kong pinapanood ako ni Eros.

It took thousand of encouragement before I started talking to him. Kung noon ay malakas ang loob kong tignan siya sa mata at umarteng parang wala lang, ngayon hindi na. As if I was talking to his chair, I keep my eyes there.

"I have no interesting story." Iyon ang sinabi ko para matapos na. Ang naisip ko ay huwag na kami mag-usap at siya na lang ang magkwento sa unahan. O kung ayaw niya, ayos lang na ako, basta huwag na kami mag-usap.

"Wala din ako." Aniya na nagpaangat sa aking tingin sa kaniya.

Then I saw that dark cold mysterious eyes. Mga matang kung tititigan mo ng matagal ay makakaramdam ka ng takot sa sobrang dilim at walang ka-emosyon no'n. I remember that day when I first met his eyes.

His jaw clenched and his eyebrow move to meet each other. Dahil sa ginawa niyang iyon ay napaiwas ulit ako ng tingin. I felt the throbbing in my heart.

"T-then ako na lang magsasalita sa unahan." I stutter.

"You just said you have no story to tell."

Bumuntong hininga ako at tinapangan ang sariling tumingin sa kaniya. His expression didn't change; I don't think it will change by the way when he's with me. His forehead shows some lines and his eyebrows never leaving each other. Why he is always looks mad at me is I don't know.

"Or you just don't want to talk about it with me."

Nagulat ako dahil hindi ko inaasahan na ganoon ang iisipin niya. It's true but... it sounds rude.

"H-hindi naman sa g-ganoon."

"Then talk about your story. I'll listen." He authoritatively utter.

If this only those days when I would gladly show how interested me is to befriend with him that even little random things I will do. Pero iba na ngayon. Naaakit man akong sundin ang kaniyang sinasabi, ayokong pagbigyan ang sarili ko. I know myself now. Pagkatapos kong magkwento at makitang interesado nga siya, aasa na naman ako. Aasa na naman ako na baka pwede?

Nangilid ang luha sa aking mga mata kaya umiling ako sa kaniya. I looked away and tried to calm myself. Bakit na naman ba, Hera Andrea. Parang lalabas sa dibdib ko ang aking puso kung makatibok ng husto. Even this is betraying me.

Hindi ako nakarinig sa kaniya ng ano mang salita pagkatapos kong umiwas ng tingin. Mabuti na lang dahil mukhang sasabog ako kung marinig pa ang kaniyang boses. Nagpapasalamat na lang ako dahil nagawa ko pang pigilan ang sarili.

"Okay, arrange your seats. Let's start with Roswell."

"Ma'am bakit ako? Akala ko po pipili?"

"I changed my mind. May reklamo ka?"'

"Wala po."

Wala ng nagbabadya pang luha nang tinignan ko si Roswell na papunta sa unahan. Pasimple kong sinulyapan ang katabi ko at nakita ko siyang nakatitig sa unahan, seryoso at mukhang nagiisip ng malalim. His jaw is moving constantly and his lips is silently in thin line. When he felt my stare he looked at me immediately. Unti-unti ko namang binalik ang tingin ko sa unahan. My heart hammered again na para bang hindi sila napapagod tumibok para sa lalaking ito.

"Tapos 'yong babaeng iyon hindi ako gusto. Sabi nila gwapo ako at mabait, sporty pa pero tingin ko, kahit gaano pa karami ang magagandang attributes ko if the person don't like me I can't force her to have an eye for me. Kahit masakit na lagi ko siyang nakikita pero hindi ko kayang hawakan siya, masaya pa rin ako dahil nakikita ko kung gaano siya kasaya. And even if she likes someone else, it will hurt me but I'll gladly support her because I love her."

Naghiyawan at nagpapalakpan ang mga kaklase ko sa sinabi ni Roswell. Nakuha niya ang atensiyon ko at nakita ko kung paano kuminang ang kaniyang mata. Only a cry baby can see a cry baby. Lumunok si Roswell at pinigilan ang pagluha. Tinawanan niya ang mga nangaasar sa kaniya habang naglalakad pabalik sa likod. He's sad; it's obvious in his eyes. I wonder how he can remain so playful despite the feelings he has. It made me wonder how many lied behind their sad eyes.

"Roswell, may ipapayo lang ako sa'yo. It's all normal to feel hurt while having crush. You are all still young, marami pang mangyayari at maaaring isang araw ay tawanan ninyo na lang ang lahat ng ito. But then again, what you are feeling is natural. There's nothing wrong with falling in love at the young age."

My classmate's hand shot in the air for a question.

"Ma'am naniniwala kayo na hindi lahat ng magkarelasyon sa high school ay nagkakatuluyan hanggang sa huli?"

Ngumiti si Ma'am.

Hindi ko alam pero parang natamaan ako doon. The lovely face of my mother and a blurred image of my father flashed.

"Well, madalas ang high school sweethearts hindi nagkakatuluyan sa dulo. But there are some, so I both believe in it and not."

"Ma'am what's your opinion to those who've been in a early relationship but didn't lasts?"

"I had my boyfriends when I'm in high school. I experienced to cry hard and get hurt. Akala ko isa sa kanila ang nakatadhana sa akin just to met my husband now. Kaya ang opinyon ko, it's all normal basta alam ninyo ang limitasyon ninyo bilang isang estudyante."

"Why does love fade?"

Isinandal ko ang aking likod sa aking upuan at nahagip ng aking mga mata si Eros na seryosong nakikinig sa guro. Ngumuso ako para pigilan ang ngiti. He seems very interested.

"Because when you found love at the wrong person, it will never work out."

Natahimik ang klase dahil sa sinabing iyon ni Ma'am. Nakita ko sa aking peripheral vision ang paghalukipkip ni Eros dahilan ng pagdikit ng kaniyang siko sa aking braso. Like I was touch with sparkling electricity, I move away from him. Napansin niya ata iyon dahil nilingon niya ako.

"Okay, let's have Hera."

Nagpasalamat ako na ako ang tinawag dahil hindi ko na alam ang gagawin sa tabi ni Eros.

My classmates cheered me as if I will tell something very life-changing.

Tumawa ako at umiling dahil sa pangaasar nila.

Tinignan ko ang guro at tumango ito sa akin.

I inhaled first before speaking.

"Okay, I want to introduce myself first even you already know my name." Humalakhak ako. Nahagip ko ang malamig na titig sa akin ni Eros kaya kinagat ko ang labi ko para pigilan ang pagtawa.

"I'm Hera Andrea Barrientos. I grew up in a chaotic and hasty city, Manila. Raised with only one parent... my mother. I want to share this story because I am proud of how my mother raised me alone."

Naiisip ko pa lang kung paano tatakbo ang kwento ko tungkol sa aking ama at ina, naiiyak na ako. But I need to strengthen myself.

"Lumaki ako na walang kinikilalang ama. Lumaki ako na naglalaro kasama ang mga bata kong kaibigan, with their parents guiding them every second. I once wonder in my childhood days why we don't have a man in our home. I then found out that they were called father of the house. Tinanong ko ang mama ko kung bakit walang gano'n sa bahay, she tried to make me understand at a very young age why dahil ayaw niyang sa huli ko pa malaman kung bakit. I might yet never heard their story, because I know my mother is still hurt, hindi ako kailanman nagtanim ng ano mang sama ng loob sa aking papa. I was raised with so much wise words and lessons from my mother. I was praised for being a good daughter despite of the situation I'm in... Broken family, never able to met his father. People say that I should be thankful because I still have my mother who supports me. They are right, I am very thankful to her. But every time I will look in others eyes. I always feel a missing piece in my heart. That no matter how I tried to be completely happy with the life I have, with the people who truly love me, my friends and my mother, I can't. I am contented with the life I have, but I don't think I'll ever be happy the same as how others with complete family feels."

Naramdaman ko ang nagbabadyang luha kaya tumigil ako. My throat hurts for swallowing hard. This is the first time I tell my feelings with others.

My classmates are all quiet while I'm searching for air. I can feel my heart ripping into pieces.

Ngumiti ako to assure them that I'm fine talking about this. It hurts, alright, but I'm fine.

"But then, I learned throughout the years that we can never have what we want."

I looked at Eros and saw he's very attentive with what I will say. Not only my father who taught me this, but also because of a particular person who never liked me.

"... No matter how we want to be part of someone's life, if this world doesn't like the idea, we can't do anything. And my father, being part of my life, is currently nowhere to be found."

Ngumiti akong muli at tinignan ang guro para sabihing tapos na ako magsalita. She smiled at me, too. Aalis na sana sa unahan pero niyakap ako ni Ma'am.

I can't help but finally burst out in crying. Nakakahiya pero hindi ko na napigilan.

Sa loob ng ilang taong pagtatago ng tunay kong nararamdaman na hindi ako naiinggit sa iba dahil may kinalakihan silang ama, I finally able to tell it to others. Kaya medyo gumaan ang pakiramdam ko pagkatapos ng activity na iyon. Eros goes back to his seat because the class ended right after I finish crying. Guilty ako dahil inubos ko ang nalalabing oras ng subject sa pagiyak. Edi sana may iba pang nakapag-share.

"Okay ka na?" Tanong ni Roswell sa akin pagbalik niya sa tabi ko.

Ngumiti ako at tumango.

And like that, the days started to run so fast again.

I am half running already towards our room. Tinanghali ako ng gising kagabi dahil galing akong comshop kasama ang mga kagrupo ko. Kaya ito ako ngayon, mag-isang umaakyat sa hagdanan ng Senior High Department.

The door opened when I'm about to open the back door. Iniluwa noon si Eros na bagong gupit at nakakunot ang noo. Nag-iwas ako ng tingin dahil ayokong nakakasalubong ang kaniyang mga mata.

It's been almost a month noong huli naming interaksyon at hindi na iyon nasundan. I noticed how he tried to approach me after I distance myself from him. Pero sa tuwing naiisip iyon, nasasaktan ako dahil pakiramdam ko ay pinapaasa ko ang sarili ko. Bakit niya ilalapit ang sarili sa akin pagkatapos kong lumayo eh wala ngang pakialam ang lalaking ito sa akin. And everytime that opinion will crossed in my mind, I can't help but to feel the shattering of my heart.

"You're late." He said, in his low addicting baritone.

Pumikit ako at pinaalalahanan ang sariling huwag maging marupok.

"T-tinanghali-" I trailed off. Bakit ko sasabihin? Pakialam niya sa rason ko?

Kinagat ko ang labi ko at tumabi. Hinintay ko siyang umalis sa harap ng pintuan pero hindi niya ginawa. I looked up on him just to see his very cold and dark eyes. Para ako inaakit no'n papasok sa ano mang mundo meron sa loob ng mata niya. His eyes seem to have a very huge space of galaxies. And I'm scared that even with his menacing eyes kaya nitong haklitin ako at pabayaan ang sariling ikutin ang mundo niya.

"Uh..." I don't know how will I say na harang siya sa pintuan. And before I could think a word, he spoke.

"Nasa computer laboratory sila." Aniya.

Ah! Oo nga pala.

Tumango ako sa kaniya at tinalikuran na siya.

"Hindi mo muna ibababa mga gamit mo?" He asked behind me.

Tinignan ko ang yakap yakap kong printed papers at halos nakalimutan na marami nga pala akong dala. Kung pinapasok niya kasi muna ako at hindi siya humarang sa daanan.

Bumaling ulit ako sa pintuan at nakitang wala na siya roon. Dali dali akong pumasok at nilapag ang gamit sa upuan ko. Kinuha ko ang kailangan para sa subject sa baba at lumabas na. Akala ko ay wala na si Eros sa labas pero nagulat ako dahil naroon siya at naghihintay.

Parang hinabol ng kung ano ang puso ko dahil sa bilis ng tibok nito. Gusto kong isipin na hinihingal ako pero kanina pa iyon. And this is different.

"Uh... baba na ako." Sabi ko at tinalikuran siya.

I walk fast which is very unusual of me because I usually walk slowly. Nang nasa huling palapag na ako ng department ay nilingon ko ang likod ko. Umaasang hindi siya nakasunod kahit alam kong imposible. I saw him getting nearer to where I am kaya pumasok na agad ako sa computer lab.

Natigil sa pagtuturo ang guro kaya humingi ako ng paumanhin. Nakita ko ang bakanteng upuan sa tabi ni Roswell at doon ako dumiretso. Hindi ko na kinailangan pang lingunin kung sino ang sumunod na pumasok na nagpatigil ulit sa guro sa pagsasalita. Huminga ako ng malalim.

"Late ka ah." Bulong sa akin ni Roswell na umagaw na naman sa atensiyon ng guro at masama kaming tinignan.

Umiwas ako sa mga bulong ni Roswell dahil bukod sa naghaharamentado ang puso ko, ayoko ring makaagaw ng atensiyon.

Slowly, I can't help but look back. It's so quick na nakita ko lang siya na katabi si Sancha at nakikinig. I need to get a hold of myself, hindi nakakatuwang pagkatapos kong magdesisyon na iiwas ay ito ako at patagong nagnanakaw ng tingin.

I busied myself that day. Actually, busy talaga ako simula pa noong isang araw. Sabay sabay na paper works ang ginawa at lahat ay groupings. And when I thought it will be easier because my assistant leader is the fifth honor for second grading ay hindi pala. Katulad siya ng iba kong kagrupo na inasa sa akin lahat.

Labasan na at dumiretso ako sa computer laboratory para doon makapagtype ng mga hindi ko pa natatapos na paper works. May ilan naman akong nakasabay pero nang unti-unti na silang nagsilabasan ay wala akong ibang naramdaman kundi ma-frustrate. Kailangan kong matapos agad.

"Hera, patapos ka na ba?" Aming adviser iyon ang nagtanong sa akin.

Nahiya naman ako kaya pinatay ko na ang computer kahit hindi pa ako tapos. Tumayo ako at nagpasalamat sa guro.

Nanghihina akong lumabas ng Senior High Department. Pagod na pagod ako dahil sa daming ginawa. Winagayway ko sa aking harap ang mga papel at napapikit sa pagod.

My phone vibrated then saw my friends' replies with me. Sinabi ko kasing mauna na sila at baka matagalan ako sa computer lab. Pero kahit ganoon umasa ako na may naghihintay sa akin sa gate.

Nagpaalam ako sa guard at dumiretso na palabas. Wala sila at naiintindihan ko naman. Kaya ko namang umuwi magisa.

Umupo ako sa shed at naghintay ng tricycle. I was left alone when the two girls I'm with here decided to leave for I don't know reason. Now, I'm all alone by myself. Tatayo na sana ako para makita ng mga biyahe na may tao sa shed nang natanaw ko si Eros sa hindi kalayuan na palapit sa akin. And when he gets nearer, namilog ang mga mata ko.

I tried to ignore him and divert my attention with the tricycle coming but I lost it when he talked.

"You just finished?" He asked me. Hindi ko alam ano ang ekspresyon niya dahil pinilit ko ang sarili kong huwag siyang tignan.

Unconsciously, I nodded like a dog.

Betrayer!

Hindi na siya nagsalita kaya wala sa sarili ko rin siyang binalingan. At dahil sa ginawa kong iyon, mas lalong lumala ang kabog ng puso ko. Pakiramdam ko naririnig niya ang tibok ng puso, at nakakahiya iyon.

Nag-iwas ako ng tingin. I want to ask why he's still here, but I am reminding myself that I am distancing myself. Kaya bawal ang tanong tanong.

Umihip ang panghapong hangin dahilan kung bakit tila nagsayaw ang mga buhok ko dahil doon. The sun is almost hiding and the dark is starting to envelope the whole place. Hinawakan ko ang palda ko sa takot na baka pati ito ay madala ng hangin.

"Sasabay ako sa'yo pauwi." At katulad ng nararamdaman kong lamig, his voice touched my whole body making me freeze.