Artık biliyorum, bayım.

Sınırsız olmak için sınır gerekir, özgür olmak için esaret gerekir. Doğruluk için yanlışlar gerekir. Yanlışlara da bir bedel ödenir.

Siz benim bedenimde özelim, ruhumda özüm, cümlemde öznem.
Ben buralardan gideceğim esasen. Korkum, sizsiz kaybolup gitmekten.

Olur da bir iz bırakamazsam yüreğinizin bir köşesinde, hatırınıza gelmezsem durduk yere, hüznümü nasıl saklayabilirim, nasıl eskisi gibi uçabilirim göklerde?

Beni sevmeseniz de, hatırlayın bayım. Beni büyük bir yarayla yaşamak zorunda bırakmayın. Yeri gelir ben de sevmem sizi fakat unutamam bayım. Sesinizi, soluğumuzu aklımdan çıkaramam.

Elbet öleceğiz. Fakat olur da vaktinden önce beni terk ederseniz, mezarınızı çiçeklerle süsleyeceğimi biliniz. O gün, nerede olduğunu bilmediğim Tanrı uçuracak bana haberinizi ve ben kucaklayıp tüm mutluluk çiçeklerimi, yanınıza geleceğim.

Yanınızda olmasam da, tüm tebessümlerimi size hediye edeceğim.

Ve ben de Tanrı'nın yerini öğreneceğim.

Beni üzdünüz bayım, kırdınız. Varlarımı yok ettiniz. Altı çizili olan mühimlerimin üzerini çizdiniz. Peki, sevdiniz mi, bayım? Neyse, mühim değil.

Elveda, bayım.

Bu arada, yalan söyledim, size tekrar kanacağım.

Artık zamanın bir önemi yok.