Chapter 10

Nabalitaan kong talagang umalis na nga si Felix sa isla. I'm somehow relieved when I heard that from Yves. Finally! He won't be able to annoy me anymore!

I thought, I'd really have to leave this place again just because he's also here..

The sun is busy setting down when I saw Yves' grandmother that is walking towards my direction. Kauuwi ko lang galing sa mercado. I was almost lost! Hindi ko lang alam kung nasaan na sina Yves. At wala naman akong pakialam.

“Hija..”

I smiled awkwardly when she sat down beside me. Tabi kaming nakaupo sa wooden chair sa labas, nanonood sa paglubog ng araw.

To be honest, nahihiya rin ako sa kanila. Yeah, somehow. Kahit naman naiinis ako kay Yves, nahihiya pa rin ako dahil sa kanila ako nag-s-stay ngayon. Maybe they are now thinking that I'm taking advantage of their kindness or kahit ng Lola lang ni Yves!

I'm doubting Yves' kindness for me!

“Gusto ko sanang magtanong sa ‘yo, hija. Kung hindi mo mamasamain,” sabi ng matanda sa akin. I don't know why I became slightly nervous.  “Ngayon lang kasi kita nakita rito. Saan ka nanggaling? May mga magulang ka pa ba?”

Sandali akong natahimik. I don't know if I should tell her the truth or not. She might judge me if she knows that I'm an illegitimate child of Alesso Rivera that is very popular here in the whole island. But there's also no point if I lie to her.

“I'm from Manila po. I'm just staying here for vacation. At anak po ako nina.. Alesso at Minerva Rivera..”

I waited for her violent reaction but she doesn't have any. Nagulat ako nang ngumiti siya. She looks so old but young at the same time because of the smile that she is showing me right now.

“Kilala ko si Alesso Rivera. Napakabuti niyang tao! Noong nagkasakit ako'y siya pa mismo ang naghatid sa amin sa ospital sa kabilang isla kahit gabing-gabi na!” she told me while still smiling. Napangiti rin ako. “Napakabait niya at marami rin siyang naitulong sa mga taga-Grittonia kaya hindi ko alam kung bakit halos lahat ng tao rito ay ayaw sa kanila pati sa anak niya.. na ikaw pala, hija.”

“Ako rin po. Hindi ko alam ang reason ng locals dito kung bakit ayaw nila sa akin bilang anak sa labas ni Dad.” I smiled bitterly.

Umiwas ako ng tingin saka tumingala. Tuluyan nang lumubog ang araw. It's now dark but I can still see Yves that is now walking closer to us.

“Wala namang problema sa iyo, hija. Sadyang may mga tao lang talagang mapanghusga, hindi ba apo ko? Nandito ka na pala!” Narinig kong tumawa sa tabi ko si Lola.

Yves is just looking at me and later on, he realized that he should kiss her grandmother's hand instead of staring. I want to laugh but I suddenly remembered what happened earlier.

“How's the tuna?” I asked him while smirking. Kunwari, interesado ako. Kahit gusto kong malaman kung ano ang nangyari sa kanila ni Regina nang umalis ako.

Sana lang talaga, hindi na siya magtanong kung anong pinag-usapan namin ni Regina.

Bumaling naman si Yves sa akin. “Naubos..”

I want to roll my eyes. Kung wala lang ang Lola niya, kanina ko pa 'to sinungitan. Napakatipid niya. He's saving his words! Para ano? Sa susunod ay mahaba naman ang sasabihin niya? O talagang ganito lang siya?

“Pahiramin mo muna pala, apo ng damit si.. ano ngang pangalan mo, hija?” Sabay na tumingin ang dalawa sa akin.

“Alindra po,” I replied and shook my head. “'Wag na po. Maybe, I'll just get some clothes---”

“Makikita ka ng Daddy mo kapag pumunta ka sa inyo. Ayaw mo pa namang umuwi, 'di ba?”

Napangisi ako sa sinabi ni Yves. “Makikita lang ako kapag nagpakita ako. Don't worry, I'll be careful,” I told him then looked at his grandmother and smiled. “Pasok na po tayo sa loob. Madilim na..”

“Mabuti pa nga, hija. Samahan mo akong magluto.” She giggled.

Papasok na sana kami nang magsalita pa ulit si Yves.

“Mamaya pagkatapos nating kumain, sasamahan kita sa mansion niyo.”

I looked at him and shook my head. “No need. Baka tawagan ko na lang si Leandro. Magpapakuha na lang ako sa kaniya ng mga gamit ko..”

Niyaya ko nang pumasok sa loob ang matanda. For some reason, I'm now comfortable with her. The kindness that she is showing me makes me a bit happy despite of my problems right now. I know, this is too early to say but.. I want her to be my grandmother.

Nakikita ko ang sarili kong kasama siya kapalit ni Lola na kahit kailan, hindi man lang ako tinuring bilang apo niya.

. . .

I looked at my reflection in the mirror. I took a deep breath. Suot-suot ko ngayon ang damit ni Yves na ipinahiram niya sa akin. I don't want to accept his offer that he'll let me borrow his shirt for the mean time but he insisted. Ayaw ko sana but they forced me.

Hindi ko na magawang tanggihan pa ang alok ng matanda.

His shirt is oversized but at the same time, comfortable for me. Kahit na gusto kong mandiri sa thought na suot ko ang damit ni Yves, hindi ko rin magawa.

I know that he is just beside my room but I don't care. I'm not usually a hateful person pero minsan, pagdating sa kaniya naiinis na lang ako bigla pero hindi naman ngayon!

I shoved away that thought when someone knocked. I thought it was Lola but it was just Yves. Seryoso ang mukha niya habang nakatingin sa akin. He's also holding his phone, offering it to me.

Before I hold his phone, I noticed that he's staring at me — at my whole body. May ngisi na ngayon sa labi niya na hindi ko nakita kanina. I raised a brow while looking at him.

“Bagay naman pala sa ‘yo. Kasya..”

“Anong gagawin ko sa phone mo?” Binaliwala ko ang sinabi niya.

I feel like my face is now red because of what he said and what he is doing!

He's still smirking. “Sabi mo tatawagan mo si Leandro. Use it.”

Napaawang ang bibig ko sa sinabi niya kaya kaagad akong umiwas ng tingin. Tumango ako sa kaniya bago niya isara ang pinto. Kung hindi lang nasira ang phone ko nang takasan si Felix, hindi ko hihiramin ang phone ni Yves!

I tried to call Leandro but his phone is off! He can't help me!

Sinubukan ko pa ulit after few minutes pero talagang nakapatay ang kaniyang phone! I want to break the phone but then I remembered that this is Yves' phone and I just borrowed it!

It's frustrating!

Kinalma ko muna ang sarili bago ko buksan ang pinto. Nagulat naman ako nang makita si Yves sa harapan mismo ng kwarto.

“Na-contact mo?”

I sighed as I shook my head. “No. Pupunta na lang siguro ako sa mansion. I'll just get my stuffs..”

“Ingat ka,” sabi pa niya.

“Hindi ako magpapakita sa parents ko...”

He just nodded at me before he entered the other room. Nalaman kong dalawa ang kwarto rito. Isa kay Yves. Isa kay Lola. I'm inside the room of Yves' grandmother.

Tinitigan ko ang pinto ng kwarto ni Yves. Why do I feel like he isn't concerned about me? I'll get my clothes all by myself! I'll walk all alone in the dark! There's also a possibility that I'll be lost! Yet he isn't concerned?!

Pero hindi naman talaga dapat siyang mag-alala!

Padabog akong lumabas ng kanilang bahay. I don't know what's happening to me. I shouldn't act like a brat! I should be nice especially now that they let me stay here in their place! Maswerte na nga ako! I should be thankful instead of being like this!

I just hope that I won't be lost here!

Kahit papaano ay maliwanag pa rin naman nang lumabas ako. The wind blows hard as if greeting me. I hugged myself and slowly walked away from their house. Good thing that Yves' shirt is big enough to cover my skin.

Hindi rin ako lalamigin.

Napansin kong may mga tumitingin sa akin. I just didn't mind them. Napangiti naman ako nang makitang pamilyar na ang dinadaanan ko.

My eyes widened when I saw Dad at the front gate of our mansion. Kaagad akong nagtago sa may puno. He's talking with someone and I can see from where I am right now that he's stressed based on his facial expressions.

Could it be because of me?

Hindi ko marinig ang pinag-uusapan nila mula rito. I just used this opportunity to run away. Dumaan na lang ako sa likod ng mansion. Kinakabahan akong lumingon sa paligid. They shouldn't see me! I don't want to go home yet!

Maingat akong pumasok sa loob. Good thing that there are no guards around that's why I went inside quickly. Ang problema ko na lang ay kung paano ako makakakuha ng mga gamit nang walang nakakapansin.

I walked slowly when I finally made my way to the staircase. It was made from a very thick material that's why I tiptoed, trying not to make any single sound from my steps.

Palingon-lingon ako sa paligid dahil baka may makakita sa akin. Baka bigla ay makasalubong ko ang maids or worse than that, si Mom!

No, please!

Parang nakiki-ayon sa akin ang tadhana nang mabuksan ko kaagad ang pinto ng room ko. Good thing that it isn't locked! But the small amount of my happiness faded when I saw one of our maids. I can see from here that she has a tanned skin. I remembered that her name is Sonya. Nasa balkonahe siya kaya hindi niya pa rin ako napapansin.

I crossed my arms when I realized that she's not the only one at the balcony! May kausap pa itong lalaki!

Instead of hiding, I walked slowly until I reached the windy veranda.

“Umalis ka na, Symon,” narinig kong sabi ni Sonya. It's obvious that she's nervous because of her shaking voice.

Hindi pa rin nila ako napapansin.

“Hihintayin ko ang tawag mo..”

I cleared my throat to catch their attention. Nanlaki naman kaagad ang mga mata ni Sonya nang makita ako.

“M-Ma'am Alindra! Bumalik na ho kayo!”

Kitang-kita ko ang gulat sa mukha niya. I just smirked, didn't mind the guy who's standing on my right.

“Hurry up and get my stuffs,” I commanded Sonya.

Naguguluhan siyang tumingin sa akin. “B-Bakit po? Aalis kayo? Hinahanap kayo ni Sir Alesso---”

“Just shut up and get my clothes! Kung hindi mo ako susundin at sasabihin sa kanila na nandito ako, makakarating kay Dad ang nakita ko,” I told her and smirked. “You'll surely be fired. I heard kailangan ng pamilya mo ng pera para sa naisangla ninyong bahay. That's why you're here and serving us, right? Ikaw lang ang maaasahan ng pamilya mo. Hindi mo gugustuhing malaman ito ni Dad o ni Mom. You know the rules here very well, Sonya..”

“Ma'am, 'wag niyo ho sanang takutin si Sonya. Wala siyang kasalanan. Ako mismo ang pumunta rito kahit alam kong may trabaho pa siya..”

Again, I didn't mind the presence of the guy. I didn't even bother to look at him. Diretso lang ang tingin ko kay Sonya — medyo kinakabahan dahil baka may makakita pa sa akin dito sa mismong sariling kwarto.

“Will you help me?” I asked Sonya.

Sa isang kurap ay nawala siya sa harapan ko. Ngumisi ako nang nag-umpisa na siyang magligpit ng mga gamit ko. I like it that she didn't ask any details anymore.

Sa ginagawa ni Sonya ay hindi na niya napansin ang pamamaalam ng lalaki. Nagulat pa ako nang tumalon ito nang walang kahirap-hirap paibaba! I'm holding my chest while looking at him that is now walking on our dark mini garden at the back of the mansion.

I wonder if they have a romantic relationship..

I glanced at Sonya again. Mabilis ang kaniyang kamay sa ginagawa at nanginginig pa. She's probably nervous and even scared that I might tell Dad about what happened a while ago. Kahit kaya kong gawin iyon ay hindi ko gagawin. For what? It's just a waste of time. Wala naman talaga akong pakialam.

I just used that incident to make her help me and shut her mouth up.

I sighed. “Make it fast..”

She didn't speak, she just continued what she's doing. Nang maya-maya ay natapos sa ginagawa, ni-check ko ang laman ng malaking bag. I smirked a bit when all of my stuffs that I need are here inside.

“Nakatupi na po nang maayos ang mga damit ninyo, Ma'am. Nasa bag na rin po ang mga makeup at iilan niyo pang mga gamit..”

Tumaas ang kilay ko habang nakatingin sa kaniya. I know that she wants to ask me something ngunit natatakot lang sa akin.

Umiwas naman ako ng tingin nang maalala si Mom. “Where is.. Mom? Hindi niya ba ako hinahanap?”

Lagi ko lang kasing naririnig na si Dad lang ang naghahanap sa akin. Does my mother really love me? She isn't even looking for me!

“W-Wala po si Ma'am Minerva rito bago pa man kayo umalis.” My forehead creased immediately when I heard that from Sonya. Parang nahihirapan pa siyang sabihin iyon. “Hindi rin po niya alam na wala kayo rito.. ayaw ipaalam ng Daddy ninyo. Baka raw mag-alala pa sa inyo..”

Natigilan ako sa mga sinabi niya. Then I remembered the incident that I saw with my own eyes last time. The main reason why I left in this mansion, I won't ever forget that!

Is it possible that my Mom's affair and her have eloped already? Did she leave us? Kaya niyang gawin iyon sa aming dalawa ni Dad?

Humapdi ang mga mata ko sa mga iniisip na possibility. Hindi ko pinapansin ang iba pang sinasabi ni Sonya. Tumigil na lang ako nang may marinig na katok.

“Sonya! May kausap ka sa loob! Sinong nandiyan? Nahanap na si Ma'am Alindra?”

My eyes widened when I heard that from an unfamiliar voice. Maybe also one of our maids here. Sonya and I looked at each other. Nakita ko namang nataranta siya.

“W-Wala, Trina. Sa telepono lang. Naglilinis pa ako,” kinakabahang sabi ni Sonya na humarang sa pinto.

Sinenyasan naman niya akong umalis na. I don't know what to do because of nervousness! The maid might see me and tell it to Dad! Mas lalong sumama ang loob ko nang malamang wala rito si Mom kaya hindi ko pa gugustuhing umuwi!

Bigla kong hinanap ang presensya ni Yves. Kung nandito siya, pwede niya pa sana akong matulungan!

“'Wag mong kalimutan ang sinabi ko sa ‘yo, Sonya,” I told her. Nag-aalangang tumango lang siya.

When I got a chance, I tried the thing that the guy named Symon did a while ago. Kahit kinakabahan, sinubukan kong tumalon mula sa veranda ng kwarto ko kasama ng mga gamit na nakuha. One wrong move then I fell off. I heard Sonya's scream after that.

Handa na akong mabalian ng buto at bumagsak sa lupa pero nang dumilat ako, ang nag-aalalang mukha ni Yves ang bumungad sa akin.

“Hindi mo kailangang tumalon, Alindra. Masasaktan ka lang. Nandito naman ako. Tutulungan kita..”

I didn't bother to mind his words anymore because of mixed of so many emotions inside me. Because of frustration, hatred, disgust and almost every little thing — I break down again in front of Yves Marcus.

“O-Okay lang po kayo, Ma'am? Sorry po, hindi ko---”

Narinig ko ang papalapit na boses ni Sonya. Hindi ko na iyon pinansin dahil sa pag-iyak.

“Maayos siya. Nasalo ko naman. Iuuwi ko na..”

“Mawalang galang na ho, Kuya pero dito siya nakatira sa mansion,” sabi pa ulit ni Sonya.

Kahit nanlalabo ang mata dahil sa luha, tumingin ako kay Sonya. “Sa kanila ako uuwi and don't you dare tell this about my Dad...”

Naramdaman ko namang naglakad na palayo si Yves habang buhat pa rin ako. I even saw how Sonya looked at us. It's unexplainable. I don't trust her but I hope that she won't really inform my Dad that I went inside the mansion.

“Umiiyak ka na naman..”

I looked at Yves when he spoke. I can feel his warmth as our body is just so close to each other. Kahit gusto kong makaramdam ng pandidiri, wala. Wala akong maramdaman.

I just realized that I cried again in front of him. He witnessed how weak I am again. Kung sino pa ang kinaiinisan ko nang sobra, siya pa ang nakakakita ng kahinaan ko.

“T-To be honest, I'm now ashamed because I'm crying.. at sa harapan mo pa. Nahihiya ako dahil lagi mo na lang akong nililigtas! Nahihiya ako sa ‘yo kasi nakikita mo akong ganito kahina!”

I tried to stop myself from crying but I just failed. Mas lalong pumapasok sa isip ko ang panloloko sa amin ni Mom! At lahat-lahat ng nangyayari!

“Hindi mo kailangang mahiya. Bilang tao, may nararamdaman ka. At hindi mo rin kailangang mahiya sa akin dahil niligtas kita. Gusto ko lang malaman, Alindra, anong dahilan kung bakit ka umiyak no'ng nakaraan pati ngayon? Anong dahilan kung bakit pinili mong dito manatili pansamantala?”

I stared at him for a moment when he said those words. I don't know why he became suddenly curious about that.

Hindi ko namalayang nasa loob na kami ng bahay nila at inilapag niya na ako sa higaan.

My mind is just so messed up right now!

Napakurap naman ako saka iniwas ang tingin sa mga mata niya. “Hindi ko kayang sabihin. Hindi ko pwedeng sabihin..”

My family will be tainted for sure if I tell you the truth, Yves. I don't trust you enough.

Ramdam ko pa rin ang titig niya sa akin kaya pilit akong umiiwas. I'm just crying. I know for myself that he wants to comfort me but he just doesn't know how to do it.

Ngayon ko naramdaman na may pakialam siya sa akin hindi dahil sa isa akong Rivera — kung hindi dahil ako si Alindra.

He won't be here for me if he isn't concerned about me. Not even a single bit. Hindi siya mag-aaksaya ng panahon para sundan ako kung wala siyang pakialam.

Somehow, I feel better towards him because of what he did. My hatred is now slowly fading. Napahinga ako nang malalim.

“I want to rest, Yves,” I told him, eyes are closed. “T-Thanks for saving me.. again.”

Hindi siya nagsalita, naramdaman ko na lang ang kumot sa katawan ko saka ang mabagal na pagsara ng pinto.

... ... ...