'Nathan!' schreeuwt Simon in de verte. 'Waar was je nou? Het eten is klaar. Bruno heeft een aantal vissen gevangen.' Nathan komt aangerend. 'Waar is het eten dat jij zou verzamelen?' vraagt Simon. Hij kijkt in de pet van Vincent. Tien bessen zitten erin, misschien twintig. 'Wat heb jij allemaal gedaan joh? Zandkorrels geteld?' Nathan lacht sarcastisch en loopt naar het kampvuur. Boven het vuur worden twee grote vissen gebraden. Hij geeft Bruno een schouderklopje. Met een scherpe steen snijdt Vincent stukjes uit de mango. Nathan en Simon gaan ook rond het vuur zitten. Hij kijkt rond. Hij mist iemand. Hugo. 'Waar is Hugo?' vraagt hij. Bruno kijkt verbaasd. 'Shit.' zegt hij zacht. 'Hij ging plassen in het bos, maar hij is nu wel heel lang weg. 'Misschien moet hij een wat grotere behoefte doen.' grapt Vincent. Nathan lacht niet en staat op. Hij meldt zich aan als vrijwilliger om hem te gaan halen. Simpelweg omdat de andere jongens te lui zijn. Bruno wijst welke kant Hugo op liep en Nathan loopt diezelfde weg richting het bos. 

Lopend door het bos. Het geluid van ritselende bladeren op de grond. Nathan kijkt omhoog. Naar de hoge, donkere bomen. Ze lijken niet op te houden. 'Hugo?' roept hij zacht. Zo ver zou hij het bos toch niet in gaan? denkt Nathan. 'Hugo!' roept hij nu wat harder. Hij kijkt om zich heen. Ritselende bladeren. Met een ruk draait hij zich om. Hij loopt voorzichtig richting een bosje. Daar kwam het geluid vandaan. Voor de zekerheid pakt hij een stok. 'Hugo?' fluistert hij. Zweetdruppels glijden van zijn voorhoofd. Niet alleen van de warmte, ook van spanning. Met kleine stapjes loopt hij richting het bosje. 'Hugo?' Er klinkt weer geritsel. Geschrokken stapt hij achteruit. Hij houdt de stok in zijn handen, klaar voor wat er kan gebeuren. Nog meer geritsel. Onderaan de bosjes ziet hij een glinstering. Het voorwerp komt in beweging. Tsjak! Nathan slaat de stok met een klap op de grond. Mis. Een dunne, groene slang glibbert sierlijk weg. Een slang. Nathan zucht.

Angstige en teleurgestelde gezichten levert de vondst van Nathan op. 'Eerst Chantal, en nu Hugo!' snikt Simon. Het lijkt even alsof hij gaat huilen. 'Houd je mond joh! We weten allemaal dat Chantal niet echt is en dat ze dat ook nooit zou worden! Het is een peddel, niet je vriendin!' Nathan kookt van binnen. Het wordt hem allemaal te veel. Hij mist zijn ouders, is nog steeds verward over het feit dat ze plots op dit eiland zitten en kan de merkwaardige gebeurtenissen niet goed plaatsen. 'Nathan!' corrigeert Vincent hem. Nathan loopt weg. 'Laat hem maar even.' zegt Bruno. Nathan loopt de koele zee in en gaat op zijn rug liggen. Hij drijft als een veertje op het gigantische oppervlak van water. Heel even lijkt het alsof hij de enige op de wereld is. Hoe zou dat zijn, als enige op de wereld? Misschien wel fijn. Als ik nu een wens zou mogen doen, zou ik het wel weten.