'Hugo, wakker worden!' Nathan opent zijn ogen. Vincent staat voor hem. 'Hugo, wie is Hugo?' zegt Nathan. Vincent glimlacht. 'Sorry, Nathan.' Het voelt alsof er binnenin Nathan's hoofd een machine aan wordt gezet. Alle tandwieltjes passen precies in elkaar en beginnen te draaien. Nathan deinst op en kijkt verbaasd naar Vincent. 'Nathan ...' fluistert hij. 'Zo heet ik.' Vol enthousiasme rent Vincent naar de jongen met de krulletjes die zojuist wakker is geworden. 'Zeg, Hugo?' De jongen houdt zijn hand voor zijn ogen, omdat hij verblind wordt door het zonlicht. 'Wat is er?' zegt hij. Vincent kijkt opgelucht naar de jongen en geeft hem een schouderklopje. Nathan begrijpt er niks van. Tot slot noemt hij ook Bruno bij zijn naam. 'Eh, Vincent?' Nathan wenkt dat hij moet komen. 'Wat is er?' zegt Vincent. 'Hoe weet je toch zo zeker dat iedereen zo heet?' 'Ik zal het uitleggen.' Hij roept de andere jongens erbij en ze gaan rond het voormalige kampvuur zitten. Het vuur brand niet meer en het hout is voor het grootste gedeelte zwart geworden. 'Weten jullie nog wat dat meisje van gisteravond zei?' zegt Vincent. Simon knikt opgewonden. "Ik hou van je, kus me Simon!" grapt Simon. 'Dat zei ze.' Vincent lacht sarcastisch. 'Grappig hoor. Ze noemde allemaal namen op, toch?' De jongens knikken. 'Dat zijn onze namen.' Vol ongeloof zegt Bruno: 'Hoe weet je zo zeker van wie welke naam is?' Nathan begint het te begrijpen. 'Hij sprak steeds één van ons aan met een willekeurige naam. Als we daar positief op reageerden was het onze eigen naam.' Vincent geeft Nathan een schouderklopje. 'Toen ik mijn eigen naam weer te weten kwam herinnerde ik me langzaam steeds meer.' Hugo begint zich er mee te bemoeien. 'Maar wat bedoelde dat vurige mens dan precies?' Vincent haalt zijn schouders op.