Voorzichtig doet Nathan zijn kleren uit, terwijl hij kijkt of er geen nieuwsgierige jongens in de buurt zijn. Voor de zekerheid houdt hij zijn onderbroek aan en met kleine stapjes loopt hij het water in. Hij voelt het vastgeplakte zand van zijn huid glijden. Als hij wat verder de zee in is gezwommen laat hij zich in het diepe vallen zodat ook zijn haren schoon worden. Hij haalt een hand door zijn haar en vist hier en daar nog wat zandkorreltjes tussen zijn haren vandaan. Hij ziet dat er in de verte een aantal jongens een gesprek met elkaar aan het voeren zijn. Als ze achter zich luid gehoest horen draaien ze zich om. Het is de jongen die is neergeslagen. Zo te zien is hij bijgekomen. Hij voelt voorzichtig aan de rode bult op voorhoofd. Vlug manoeuvreert Nathan zich door het water naar de kant. Hij gaat bij de jongens staan. 'Ik ben Vincent', zegt hij kreunend. Vincent. Die naam komt Nathan vaag bekend voor. Hij staat op en wijst naar Simon. 'Simon! Zo heet jij. Dat weet je nog wel toch?' Simon schudt nee. 'Waarom is iedereen zijn naam vergeten?' Hij zucht. 'En waarom ben ik mijn naam niet vergeten?' Zijn ogen glijden naar het kettinkje om Simon's hals. 'Kijk.' Hij klikt het gouden kettinkje los en houdt het voor Simon's ogen. 'Zie je wel! Ik ben niet achterlijk! Simon staat er. Zo heet jij.' Simon glimlacht uit vriendelijkheid en doet de ketting snel weer om. Nathan stapt naar voren. 'En hoe heet ik dan?' vraagt hij. 'Weet ik veel. Ik ken jullie allemaal niet persoonlijk. Simon is de enige met wie ik nog kennis heb gemaakt', antwoordt Vincent. De jongens begrijpen er duidelijk niks van. 'Ik leg het jullie allemaal uit.' Nathan kijkt naar Bruno, wie het duidelijk koud heeft. Hij heeft zijn armen om zich heen geslagen en zijn tanden klapperen op en neer. 'Laten we anders eerst even hout gaan halen en een vuurtje maken. Het is koud en het wordt al donker.' De jongens stemmen er mee in en Nathan neemt het initiatief om takken te zoeken. Alsof hij de gids van het eiland is loopt hij vooraan en bepaalt waar ze gaan zoeken. De jongen met de rode krulletjes wijst naar een plek tussen twee grote bomen. Er liggen veel takken die ze goed kunnen gebruiken voor het kampvuur. Langzamerhand zijn de beste takken verzameld en is Vincent bezig om vuur te maken. 

'Lekker warm.' zegt Bruno zacht. De vlammen zijn inmiddels tot ooghoogte gestegen en de jongens kijken aandachtig naar het grote vuur. Het typische geluid van een warm kampvuur klinkt. De vlammen weerspiegelen in de ogen van Nathan. Hij verdwaalt in het vuur en kijkt het er zo diep in dat het lijkt alsof hij er in staat. De vlammen nemen allerlei verschillende vormen aan. Ze gaan heen en weer, worden kleiner of groter. Nathan probeert de vlammen te lezen. Er verschijnen allerlei vormen. Als hij goed kijkt ziet hij een konijn. En een bloem. Maar dan. Worden de vlammen groter. Steeds groter. De jongens deinzen achter uit. De vlammen worden alsmaar hoger en het lijkt niet op te houden. De vlammen beginnen nu echt vormen aan te nemen. Het lijkt wel alsof er een mens midden in het vuur staat. Is het nou Nathan's fantasie of doet het vuur zich werkelijk zo apart voor? 'Jongens. Zien jullie dat ook?' zegt Vincent. 'Het lijkt op een vrouw.' zegt Nathan. Vincent knikt angstig. Een stem zegt: 'Vincent.' Vincent schrikt en zet nog een stap achteruit. Het geluid komt van het vuur vandaan. 'Hugo.' Nu pas ziet Nathan dat het de mond van de vrouw is die op en neer beweegt. 'Bruno.' Het vuur praat! Nathan knippert nog een keer met zijn ogen om er zeker van te zijn dat dit de realiteit is. 'Nathan.' Nathan kijkt bang naar de vrouw. Ja? wil hij antwoorden. 'Simon.' De vrouw stopt met namen opnoemen. 'Ik waarschuw jullie.' zegt de vrouw op een wat zachtere toon. 'Er gaan rare dingen gebeuren. Pas op.' Alsof er niks gebeurd was werden de vlammen weer gewoon vlammen en ze werden langzaam kleiner. Het werd weer een gewoon kampvuurtje. De jongen met de krulletjes gaat dichter bij het vuur staan en kijkt het diep in. 'Jongens.' Hij draait zich om. 'Wat betekent dit?' Er klinkt een akelige stilte.