Nathan opent zijn ogen en bestudeert de andere jongens. De dikke jongen en de jongen met de rode krulletjes slapen nog. Nathan richt zijn aandacht op de kleinste jongen van het gezelschap. Simon, staat er geschreven in het kleine gouden kettinkje dat om zijn nek hangt. Nathan gaat er van uit dat hij zo heet. Simon haalt een hand door zijn haar, terwijl hij aandachtig een gele peddel bestudeert. 'Wat kijk je me aan?' zegt hij tegen Nathan. 'Deze peddel lag hier gewoon hoor.' Hij houdt de peddel omhoog en geeft de New York Yankees jongen een zet. 'Eh, hoe heet je?' vraagt hij. 'Vincent, hoezo?' antwoordt de jongen. 'O, gewoon. Ik heet Simon.' Blijkbaar kennen ze elkaar ook niet, denkt Nathan. Ik zou de andere namen van de jongens ook wel willen weten. Misschien ken ik ze wel, terwijl ik het ben vergeten. Plots haalt Simon een viltstift uit een zijn broekzak. Hij tikt Vincent aan. 'Moet je kijken.' zegt hij terwijl hij twee cirkels tekent op de peddel. Nu pas merkt Nathan dat de dikke jongen al wakker is. 'Wat - ben je aan het doen?' vraagt hij. Simon lacht. 'Wacht nou even', zegt hij geërgerd. De peddel heeft inmiddels twee kleine cirkels gekregen en een aparte vorm in zijn midden. Vincent kijkt aandachtig naar het gele ding. 'Aha, ik heb 'm door!' zegt hij met een glimlach. Hij pakt de stift uit Simon's handen en tegen een halve cirkel onderaan. Langzamerhand begint Nathan het ook te begrijpen. De cirkels zijn ogen, en daaronder zijn een neus en mond getekend! Hij vist een plukje zeewier uit het water en geeft hem aan Simon. 'Ja, perfect', zegt hij terwijl hij het zeewier recht hangt. 'Een peddel met groen, glanzend haar en twee prachtige ogen.' lacht Vincent. 'Om verliefd op te worden', herhaalt Simon hem. Beiden kijken ze zweverig naar de peddel. De dikke jongen maakt een kots gebaar. Trots houdt Simon de peddel omhoog. 'Jongens, dit is -' 'Chantal!' roept Vincent vlug. Simon knikt tevreden. Vincent rukt voorzichtig Chantal uit Simon's handen. Simon werpt een lichtelijke boze blik naar Vincent, die de gele peddel sierlijk streelt. 'Volgens mij heeft hij nog nooit een vriendin gehad,' fluistert de dikke jongen tegen Nathan. Nathan lacht en steekt zijn hand uit. 'Nathan', zegt hij. 'Bruno.' 

Het is pikkedonker. Woest beweegt het bootje over de golven. Nathan's maag knort. Ze hebben nu al een dag niets gegeten. Nathan maakt zich zorgen over de komende dagen. Wat nou als er geen uitweg is - als de oceaan oneindig is. Als we dan niets te eten hebben. We moeten toch iets eten! Misschien doen we dan wel hetzelfde als de mensen in de films zouden doen, elkaar opeten. Hij wordt misselijk bij die gedachte. Nee, in films loopt het altijd goed af. Dan is er een uitweg. Ik word wakker en vergeet wat er allemaal is gebeurt. Dit is toch onmenselijk! Hoe ben ik hier hemelsnaam gekomen! Terwijl Nathan in gevecht is met zijn eigen gedachten begint het zacht te regenen. De koude regendruppels vallen neer op Nathan's huid. Hij schudt Vincent voorzichtig wakker. 'Vincent, het begint te regenen. Wat doen we nu?' Het enige antwoord dat Vincent geeft is een beetje gemompel. 'Vincent!' Vincent wrijft in zijn ogen en gaat rechtop zitten. 'Gast, wat is er? Hoe laat is het?' Nathan zucht. 'Weet ik veel, ik heb mijn telefoon niet bij me!' Vincent houdt zijn hand in de lucht. 'Shit. Het regent.' Op dat moment wordt Bruno wakker. 'Praat eens wat zachter, ik probeer te -' Het geluid van onweer onderbreekt hem. Vincent schudt Simon en de jongen zonder naam wakker. Simon is duidelijk in paniek als hij een bliksemflits ziet in de verte. 'Blijf allemaal rustig!' zegt Vincent. 'Zo erg kan een beetje regen niet zijn.' Net op dat moment schept een grote golf het bootje en de jongens veren op. Simon kruipt in een hoekje van de boot en houdt zijn jack boven zijn hoofd. 'Vincent, breng Chantal in veiligheid!' schreeuwt Simon. Vincent houdt zijn adem in. 'Ik weet niet waar ze is, het is hartstikke donker!' Het begint harder te regenen. 'Chantal!' schreeuwt Simon als een klein kind die zijn moeder kwijt geraakt is. 'Chantal!' schreeuwt nu ook Vincent. Weer klinkt het denderende geluid van onweer. De golven worden steeds heftiger en het gammele bootje schommelt heen en weer. 'Niet bewegen!' roept Nathan. De jongens proberen Nathan's advies op te volgen, maar  dan komt er een grote golf in de richting van de boot. Simon gilt. De golf komt steeds dichterbij. 'Ik heb haar gevonden!' gilt Vincent. Hij draait zich om en staat oog in oog met een reusachtige verzameling van water. De golf stort zich massaal op de jongens en het bootje slaat met een klap om. Nathan probeert zo snel mogelijk naar boven te zwemmen. Er is geen uitweg. Het is pikkedonker. Waar is het einde! Nathan merkt dat hij weinig adem over heeft. Hij zet zijn tanden op elkaar en reikt naar de lucht. Maar er is geen lucht. Hij kan het niet meer volhouden en hij verliest de hoop. Hij verslikt zich en alles wordt donkerder dan het al was.