14. Ongeloof
Het blijft stil. Nathan staart haar met veel ongeloof aan. Hij is geschokt - en bang, voor als dit echt waar is. 'I-ik.' stottert hij. 'Uhm. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Als ik realistisch nadenk zou ik je niet geloven, want dit zou onmogelijk zijn. Maar als ik de aparte situaties van de afgelopen dagen moet verklaren zou dit het ultieme antwoord zijn. Maar ik hoop zo dat je liegt.' Eva zucht. 'Sorry Nathan, het is de waarheid.' Nathan slikt. 'Maar waar zijn die "Golven" dan? Ik heb geen aliëns gezien.' 'Het zijn niet echt 'aliëns' zoals je ze in films ziet. Ze nemen het uiterlijk van normale mensen aan. Je kan ze daarom ook niet herkennen. Ik bedoel, iedereen kan er zo één zijn.' Nathan reageert alsof hij zojuist iets vreselijks heeft gezien. Hij deinst achteruit en neemt afstand van Eva. 'Hé, je denkt toch niet echt dat ik -.' Eva loopt naar hem toe om hem gerust te stellen. 'Blijf uit m'n buurt!' schreeuwt Nathan. 'Ik kan niemand meer vertrouwen, oké! En jou al helemaal niet. Waarom zou je dit aan me vertellen? Ik ken je niet eens!' schreeuwt hij terwijl hij naar de deur schuifelt. 'Doe nou rustig, waarom zou ik jou wat aan willen doen?' kalmeert Eva hem. Nathan's hand glijdt naar de deurklink. Langzaam drukt hij het naar beneden. Er klinkt een ijzerig gekraak. 'Nathan!' roept Eva. Ze kijken elkaar recht in de ogen aan. Nathan wil niet weglopen. Hij wil hier blijven. Maar hij moet het zekere voor het onzekere nemen. Hij voelt zich meer veilig bij Eva dan bij wie dan ook op dit eiland, maar op dit moment even niet. Nathan kijkt eva aan en beseft waarom hij ook alweer had besloten om terug te gaan naar het kamp. Vanwege haar. Ze is een prachtige verschijning. Ze is lief, aardig en gastvrij. Maar toch besluit Nathan zichzelf veilig te stellen, misschien wil Eva hem wel vermoorden. Met een klap opent Nathan de deur en rent het hutje uit. 'Nathan!' schreeuwt Eva hem nog achterna. Nathan vangt nog een laatste glimp van haar op. Ze heeft tranen in haar ogen. Met een brok in zijn keel rent Nathan weg, terwijl zijn hart protesteert.
Bạn đang đọc truyện trên: AzTruyen.Top