"Saçmalama." diye mırıldandı sakince. "Ne istersen kabulum ki benim," duraksadı ve yutkundu. "İstersen kalbimi iste, yeter ki sen iste çıkarır veririm ben."

Afallayarak gözlerinin içine bakarken göğsüme inen sert darbeleri hissediyordum, biliyor muydu?

"Sen," dedim şaşkınlıkla. "Biliyor musun?"

(YN: Yine mi gizem? Yine mi? Bir de bayıl istersen Amara.)

Kafasını hafifçe eğerek gülümsedi, inci gibi dişleri ortaya sererek bana doğru eğildi. "Ben senin hakkında her şeyi biliyorum, güzelim. Her şeyi."

Elimin üstündeki elini kavrayarak gülümsedim, gülüşüm samimiydi ama o an aklıma düşen Tolga'nın silüetine engel olmadım. İç çektim.

"Seni," diye fısıldadım zorlukla ama bunu fark etmedi. "Seviyorum."

Gülümsedi, gülümsemesi yakıcı, zehirli bir gülümsemeydi. "Ben de seni seviyorum," diye fısılsadı, toprakları alev alevdi. "Senin için her şeyi yapabilecek kadar."

O an bu söylediğini sadece hislerini ifade etmek için söylediğini sandım, ama öyle değildi. Öylesine söylememişti bu cümleleri.

O, gerçekten benim için her şeyi yapardı.

***