Jaren geleden waren mijn moeder en ik een Jager tegengekomen. Hij had ons gevonden omdat we in het dorp waren geweest en ik mijn handschoenen had gedragen. Dat was de tijd dat ik nog niet goed genoeg getraind was om de controle te bewaren. Mijn moeder had hem vol angst aangekeken toen hij nonchalant naar ons huis was gelopen en een mes aan mijn keel had gezet.

Jagers waren gevaarlijk. Ze waren slimmer dan de meeste soldaten. Soldaten waren getraind om te vechten, maar ze mengden niet met hun omgeving. Ze waren altijd zichtbaar en mensen hielden zichzelf altijd extra goed in de gaten als er een soldaat in de buurt was. Jagers waren gewoon normale dorpelingen, in ieder geval zo kwamen ze over. Zij verscholen zich tussen de menigte en hielden je in de gaten als je dacht dat niemand keek.

We hadden hem kunnen omkopen. De meeste Jagers deden het voor geld. Deze Jager was niet anders geweest. Mijn moeder had veel van zijn munten in gouden munten veranderd. Hij had toegekeken, terwijl zijn mes gemeen in mijn keel had gesneden. Ik droeg nog altijd een klein litteken aan de zijkant van mijn nek, die je enkel zag zitten als je wist dat het er was. Alleen voor mij was het altijd een herinnering geweest dat ik altijd op mijn hoede moest zijn als het ging om Jagers.

Nu stond Dane voor me, wellicht de slimste Jager die ik ooit ontmoet had. Ik had hem ook niet moeten vertrouwen. Vanaf het eerste moment had hij al teveel interesse getoond. Natuurlijk was hij een Jager, ik had het moeten weten.

Ik klemde het dossier stevig vast in mijn handen. Mijn vingertoppen raakten opeens geen papier meer, maar koud en hard goud. Ik dwong mezelf het goud terug te trekken, zodat niemand het kon zien. Het lukte maar een beetje, maar het goud bleef verscholen onder mijn hand.

'Ik was gewoon een klus,' stamelde ik terwijl ik Dane aankeek. Ik voelde me gekwetst, een emotie die ik niet wilde voelen. Hij had me veiligheid geboden, vriendelijkheid. Het was allemaal een leugen geweest. Uiteindelijk stond je er altijd weer alleen voor in deze wereld.

Er glinsterde een mes in Dane zijn hand. Hij had de wapenriem die hij droeg vanochtend omgebonden. Ik had gezien dat hij dat had gedaan, maar verder was ik er niet wantrouwig over geweest. Ieder fatsoenlijk denkend mens droeg wapens bij zich in ons land. Alleen had ik niet verwacht dat dit wapen nu op mij gericht zou worden.

Dane stapte op me af alsof hij een schichtig hert naderde. 'Niets persoonlijks,' zei hij en hij had het walgelijke lef om daarbij te grijnzen.

De ruimte om ons heen was stiller geworden. Ik merkte dat velen ons in de gaten hielden, maar niemand besteedde écht aandacht aan ons. Ze keken naar Dane en sommigen gingen met een grijns verder met waar ze mee bezig waren. Alsof dit iets was wat Dane dagelijks deed, mensen zoals ik hierheen lokken en vervolgens verkopen aan de hoogste bieder.

Het dossier was zelf misschien niet belangrijk geweest, als het niet vol had gestaan met informatie over mij. Niet zomaar een goudstuurder die ik niet kende, nee alle informatie in het dossier ging over mij. De klus die Selene naar Dane had toegeschoven, was een klus om mij aan de koning te overhandigen. De soldaten hadden hem blijkbaar niet herkend en schakelden nu zijn hulp in om mij te pakken te krijgen.

'Je bent grof geld waard Nova,' zei Dane en hij kwam weer wat dichterbij. 'Bedenk eens wat ik allemaal met dat geld zou kunnen doen.'

Ik wilde naar achteren stappen, maar plotseling stond Selene daar die haar eigen mes in mijn rug prikte. Ik stapte geschrokken weer naar voren, uit het bereik van het wapen. Selene had ik helemaal niet in de gaten gehouden. Ik was naïef genoeg geweest om haar niet meteen als een bedreiging te zien. Dat was ze overduidelijk wel.

Bevend op mijn benen wendde ik me weer tot Dane. 'Ik kan je al het goud bezorgen dat je begeert,' sprak ik zacht, hopend dat hij net zo makkelijk te overtuigen was als de Jager van jaren geleden. 'Dat moet toch meer waard zijn dan het bloedgeld van de koning? De koning die je zo verachtte? Ben je dan toch net zoals hem? Makkelijk te verleiden door geld?'

Zijn ogen werden harder. 'Ik ben niet zoals hem,' siste hij me woedend toe en plotseling stond hij recht voor me. Zijn ene hand sloot zich om mijn pols, maar precies zoals eerder raakte hij me alleen aan waar onze huid werd gescheiden door een laagje stof. Zijn mes zette hij onder mijn keel en hij duwde zacht omhoog, waardoor ik mijn hoofd hief om hem aan te kijken. Ik weigerde achteruit te stappen.

'Ik zie anders geen verschil,' fluisterde ik zacht, terwijl ik fel terug staarde in zijn donkere ogen. Ik wist niet waar ik het lef vandaan haalde om hem zo aan te spreken, maar het was zijn zwakke plek. Zijn haat voor de koning zou een goede reden zijn om mij juist niet af te geven, wetende dat hij daarmee de koning enkel hielp. Het was mijn enige manier om nog wat van deze situatie te maken.

Dane kneep zijn ogen samen en bekeek me van top tot teen en terug. 'Wat maakt jou zo speciaal?' fluisterde hij even zacht. Hij stond zo dichtbij dat ik zijn adem op mijn huid voelde terwijl hij sprak. 'Waarom wilt hij jou zo graag?'

Ik gaf hem geen antwoord. Het was een vraag die ik mezelf ook had gesteld, maar ik wist diep vanbinnen het antwoord. Als het waar was wat de soldaat me had verteld, dat ik was getraind door dezelfde persoon als hij, dan betekende dat mijn vader iemand was geweest van hoge rang. Mijn ouders hadden de koning flink pissig gemaakt met hun acties.

Mijn stilte leek hem enkel nieuwsgieriger te maken. Ik ontkende ook niet dat ik het antwoord op die vraag wist, die moeite zou ik niet voor hem nemen. Ik zou hem in het duister laten tasten voor zover ik me dat kon veroorloven. Ik wist blijkbaar niets over hem, hij hoefde ook niet alles over mij te weten.

'Dus, waar kies je voor?' zei ik zacht, wetende dat hij het toch wel zou horen nu hij zo dichtbij stond. Ik stapte zelfs wat dichterbij, terwijl ik voelde hoe het mes licht door mijn huid drong en bloed liet vloeien. Het was niet diep genoeg om echt pijn te doen, want Dane trok zijn hand al snel wat terug. Hij gaf me de ruimte om dichterbij te komen, alsof ik hem niet met een enkele aanraking in een standbeeld kon veranderen, zoals hij het graag noemde.

Zijn ogen keken fel terug, maar hij had niet langer die donkere en en zelfverzekerde blik. Alsof hij oprecht twijfelde.

'Ik kan je al het goud geven wat je maar wilt,' ging ik zacht verder. Ik bracht voorzichtig mijn vrije hand dichter naar het mes toe. Ik hoorde de voetstappen achter me en het volgende moment werd mijn hand omklemd door die van Selene.

'Waag het,' siste ze me woedend toe. Haar koperkleurige ogen keken me aan met een withete woede.

'Laat haar los.' Dane haalde zijn ogen niet van mij af terwijl hij sprak.

Selene bewoog niet.

'Laat haar los,' herhaalde hij nogmaals, feller deze keer. Selene haar hand verdween en ze stapte naar achteren. Ik zag een flits van haar woedende ogen, vlak voordat ze zich omdraaide en terugliep naar de bar.

Dane keek me onderzoekend aan. Zonder twijfels bracht ik mijn hand verder omhoog en ik raakte de zijkant van het lemmet aan. Binnen een flits was het hele ding veranderd in goud. Dane grijnsde terwijl hij naar zijn mes keek en trok zich wat bij me weg, maar ik bracht opnieuw mijn hand naar het mes toe. Het volgende moment was het mes bedekt met versieringen, kleine graveringen die zich uitstrekten over de hele lengte. Dane staarde enkel, verwarring op zijn ogen te lezen.

Nu was het mijn beurt om te grijnzen. 'Heb je ooit een goudstuurder gezien wie dat kon?' vroeg ik hem spottend, terwijl ik bij hem weg stapte. Zijn hand verdween van mijn pols en nu het mes niet langer vlak onder mijn kin zat had ik mijn bewegingsvrijheid terug. Ik rende echter niet, wetende dat ik nu de winnende hand had.

Met een zachte lach stopte Dane zijn mes terug in de schede die om zijn riem hing. Hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me aan alsof hij zich afvroeg wat hij precies met me moest.

De woorden die hij sprak, had ik echter niet verwacht. 'Tien jaar.'

Ik probeerde mijn verwarring te onderdrukken en hem niet te laten zien dat het me uit evenwicht bracht. 'Tien jaar wat?'

Zijn ogen glinsterden gevaarlijk. 'Je komt voor mij werken, voor tien jaar. Dan helpen Selene en ik om jouw moeder uit het kasteel te bevrijden. We hebben de kennis en de middelen. Als er iets fout gaat, als jouw moeder niet levend uit het kasteel komt of überhaupt niet uit het kasteel komt, dan vervalt onze deal en ben je me ook geen tien jaar schuldig.'

Tien jaar lang, dat was een vreselijk lange tijd. Alleen wat waren die tien jaar waard, als ik daarmee mijn moeder uit die vreselijke gevangenis kon bevrijden? Zij was belangrijker dan die tien jaar, die kon ik missen. 'Dus ik word tien jaar lang jouw slaaf en jij zal me helpen?'

'Geen slaaf,' zei hij. 'Je komt tien jaar bij mij in dienst.'

Ik lachte. Als je iemand rijker maakte, dan was je niet bij iemand in dienst. Dan was je een slaaf. Ik ging niet meer tegen hem in, wetende dat dit waarschijnlijk een simpele kwestie van trots was. Hij mocht het noemen zoals hij wilde, maar ik wist wel beter. 'Deal,' zei ik en ik stak mijn hand naar hem uit.

Zijn hand raakte de mijne. Huid tegen huid, geen beschermingen deze keer. Zijn hand was zacht, maar tegelijkertijd voelde ik dat hij veel met wapens omging. Ik voelde dat, omdat mijn handen ook zo waren na alle trainingen die mijn moeder me had onderworpen. Nu hoopte ik dat haar trainingen genoeg waren om haar terug te halen naar huis.

Hij liet me los en gebaarde me mee. Zonder iets te zeggen draaide hij zich om en liep hij richting de deur rechts naast de bar. Selene was daar eerder binnen gegaan, nadat ze Dane zijn vertrouwen in mij totaal niet op prijs had gesteld. We vonden onze weg tussen de mensen door, sommige van hen grijnsden naar me. Alsof ze precies wisten welke deal we hadden gemaakt. Het joeg me angst aan dat al deze mensen getuigen waren geweest van wat er zojuist was gebeurd, maar blijkbaar was dit een gemeenschap die Dane vertrouwde.

Hij opende de deur en stapte voor me opzij om me binnen te laten. Ik liep langs hem naar binnen. Voor me stond een groot bureau, Selene zat erachter op een grote stoel en met haar voeten op de tafel geleund. Op de tafel lagen honderden documenten verspreid, maar ook de muren waren ermee bedekt. Kaarten, stukken tekst en plattegronden van ruimtes die ik niet herkende.

Dane stapte na mij de ruimte binnen en sloot de deur, waarna hij zich omdraaide en naar het bureau liep. Hij floot zacht, geïrriteerd en Selene haar voeten verdwenen van de tafel. Ze schonk hem een snelle knipoog, waarna ze mij had vermoord als blikken konden doden. Ze stond op van de stoel, met haar mes iets te nonchalant in haar handen rondtollend. De waarschuwing was doorgekomen.

Ik liep door tot ik naast Dane stond en mee kon kijken naar de documenten die voor hem lagen. De hele tafel lag ermee bedekt, er was bijna geen hout meer te zien. Ik herkende het koninklijke zegel meteen, dat boven de meeste papieren stond.

'Wat zijn dit?' vroeg ik me hardop af, terwijl ik een plattegrond oppakte. Verschillende kamers waren zichtbaar en er stonden aantekeningen bij. Pijlen, maar ook kleine notities. Ik las de woorden mogelijke ingang en vluchtroute. Langzamerhand werd het me duidelijker.

Dane gaf me een nieuwe plattegrond. 'Plattegronden,' beantwoordde hij mijn vraag. Ik pakte het papier uit zijn handen en bestudeerde het. 'Van het gehele kasteel.'

De plattegrond die hij me had aangereikt was er niet zomaar een van zijkamers. Dit was de plattegrond die we nodig zouden hebben als we mijn moeder wilden redden. Dit waren de kerkers.

Ik durfde geen hoop te koesteren, maar terwijl ik alle documenten bekeek die hier in deze ruimte verspreid lagen begon er toch een sprankje te branden.