Zodra Dane wakker werd, vonden zijn ogen de andere kant van het bed. Zoekend naar Nova, ondanks dat hij wist dat ze er niet was. De afgelopen avond had hij haar begeleid naar haar kamer. Daar had ze hem niet gevraagd om te blijven en hij had het niet aangeboden, ondanks dat hij dat wel had willen doen. Hij wist dat hij ruimte nodig had om na te denken, want hij zat diep in de problemen.

Dat je me laat zien wat leven inhoudt. Die zin van haar echode de hele nacht lang al door zijn hoofd. Het had hem geraakt en tegelijkertijd pijn gedaan. Hij liet haar zien wat leven inhield, maar ondertussen zou hij haar tien jaar van haar leven ontnemen. Hij wilde dat hij dat kon terugdraaien, dat hij haar kon vertellen dat het niet meer hoefde, maar dat kon niet.

Het ding was, hij had haar nodig. Hij had haar gave nodig om dichter bij het kasteel te kunnen komen. Als hun training verder zou vorderen, dan zou ze sterker worden dan ieder ander. Zij was de enige die hem veilig in de buurt van het kasteel kon krijgen en hem weer weg kon krijgen en hij wilde een manier om een band op te bouwen met zijn zusje.

Vroeg of laat zou hij Nova's vertrouwen schaden, dat wist hij nu al. Ze had zo fel gesproken gisteren over haar vader, over mensen met macht. Dat het de plicht was van deze mensen om de goudstuurders te helpen. Dane wist dat hij die macht had, maar hij was niet van plan om daar iets mee te doen. Als hij Nova zou vertellen wie hij echt was, dan zou ze hem haten.

De troonopvolger. Ondanks dat zijn vader Dane en zijn moeder had willen executeren en de dodenmarkering op de schouder van het vijfjarige kind had geplaatst omdat hij genade en medeleven had getoond, was Dane nog steeds de wettige troonopvolger. Enkel Dane zijn dood kon hem tegenhouden om de troon op te eisen. Als zijn vader overleed, dan was de troon van hem, tenzij hij niet kwam opdagen.

Hij was niet van plan om te komen opdagen.

Terwijl hij zijn spullen pakte voor de training en zich omkleedde, was zijn schouder een pijnlijke herinnering aan Nova's kracht. In de spiegel van zijn hotelkamer schonk hij een kleine blik aan zijn spiegelbeeld. Het raakte nu al bijna de bovenkant van zijn schouder en hij had mazzel dat het nog niet dichtbij zijn hart kwam.

Ruw trok hij zijn shirt over zijn hoofd, pakte hij de tas met de gouden scherven van de grond en liep hij zijn hotelkamer uit. Op de gang vond hij Cal al, die net als hijzelf klaar was voor de training. Selene was nergens te bekennen. Dane vond zijn weg richting Nova haar kamer.

'Ze is er niet.'

Dane draaide zich verward naar Cal om.

'Ze is al vroeg vertrokken met Selene om te gaan trainen.' Cal lachte geamuseerd. 'Die meid heeft lef. Ze maakte Selene wakker en eiste dat ze samen zouden trainen. Ze heeft zelfs aan Selene gevraagd of ze teveel had gedronken gisteren en bang was om ingemaakt te worden.'

Dane voegde zich bij zijn vriend, onderweg naar de trainingshal. Hij grijnsde en kon zich het beeld exact voor zich zien. Nova tegenover Selene was altijd een leuk gezicht, de twee leken meer op elkaar dan dat ze zouden willen toegeven. 'Ik kan niet geloven dat ik dat gemist heb.'

Cal trok de trui aan die hij mee had genomen toen ze door de buitendeuren liepen en de koelte van de ochtend instapten. 'Je had je rust nodig, niemand wilde je wakker maken.' Hij wierp Dane een bezorgde blik toe. 'Hoe gaat het met je? Boekt ze al vooruitgang?'

Dane zuchtte. 'Ze gaat vooruit, maar ik weet niet of het goed genoeg is.' Ze liepen door de uitgestorven straten. Het was te vroeg voor de bewoners om hun huizen te verlaten. 'Ik wil haar niet teveel druk opleggen. Ze heeft al genoeg gewicht op haar schouders liggen en ik wil niet dat ze breekt.'

'Je geeft om haar,' constateerde Cal zacht.

Dane bracht daar niets tegenin. Hij wist dat Cal gelijk had, maar hij wist ook dat het hen enkel pijn zou veroorzaken. 'Ik weet niet waarom, maar ik kan mezelf er niet toe zetten om afstand te houden.'

Cal kreeg een grote grijns op zijn gezicht. Een grijns die Dane er het liefst af wilde slaan, maar dat zou hij zo wel doen tijdens hun training. 'Jij hebt het flink te pakken vriend,' lachte Cal, terwijl hij een broederlijke klop op Dane zijn schouder gaf.

Dat wist Dane zelf ook, maar hij zou echt meer afstand moeten nemen. 'Ik zal een paar dagen weg zijn om een bron te volgen voor een nieuwe plattegrond,' zei hij tegen Cal, die hem iets verbaasd aankeek. 'Ik vertrek morgenochtend, zodat ik vandaag nog kan trainen met Nova. Vanaf morgen zal Selene haar training overnemen, jij bent natuurlijk welkom om je bij hen te voegen.'

'Ben ik ook welkom om me bij jou te voegen?' vroeg Cal geïrriteerd. 'Selene gaat hier niet blij mee zijn, waarom heb je ons dit niet eerder verteld? Welke bron?' De vragen hingen om zijn hoofd heen, ze waren bijna zichtbaar. Zijn woede was ook voelbaar.

'Hoe minder jullie weten, hoe beter.'

'Bullshit,' spuwde Cal en hij stopte Dane door zijn pols ruw vast te pakken. De twee keken elkaar fel aan. 'Iedere dag weer vergeet je wie je bent Dane. Iedereen is opzoek naar jou, of dat nou te merken is of niet. Je bent wellicht belangrijker voor de koning dan Nova. Ik wil dat er iemand bij je is om je te beschermen. Als je mij niet vertrouwt, vertrouw dan Selene, maar ga niet alleen.'

Dane zijn blik verzachtte. 'Ik vertrouw jullie met mijn leven,' sprak hij zacht en hij hoopte dat zijn vriend het ook geloofde. Loyaliteit was nooit iets geweest wat Cal en Selene misten. 'Maar ik moet dit echt alleen doen. Mijn bron is betrouwbaar en veilig, dat kan ik je garanderen.'

Hij hoopte dat zijn bron informatie had over zijn zusje. Hij had geen idee hoe het met haar ging en hoe ze over hem dacht. Dane had enkel de eerste drie jaar van haar leven meegemaakt en ondertussen was ze alweer twintig. Ze had geen idee wie hij was en Dane wist zeker dat zijn vader negatief over hem had gesproken. Misschien maakte de man haar wel bang met dreigementen dat hij haar troon wilde afpakken. Dat was niet zo, hij wilde haar enkel zien en leren kennen.

Cal zuchtte, maar leek ermee akkoord te gaan. 'Je mag Selene zelf vertellen dat zij babysitter mag spelen terwijl jij weggaat,' zei hij wel. Ondertussen waren ze aangekomen bij de trainingsruimte en Cal duwde de deur open.

Eenmaal binnen viel Dane zijn blik op Selene en Nova, die midden in de oefenring stonden. Beiden waren vermoeid, ze waren duidelijk al een tijdje bezig. Nova was nog volledig geconcentreerd en volgde Selene haar aanwijzingen direct en behendig op. Het was wel duidelijk dat ze al training had gehad, want haar lichamelijke conditie was goed en ze leerde snel.

Dane hoopte gewoon dat het snel genoeg zou zijn.

Selene kreeg hen in het oog en stapte weg bij Nova. Eindelijk wakker geschud uit haar concentratie, zocht Nova de ruimte rond tot haar ogen die van Dane vonden. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. Het was de glimlach die Dane gisteren pas voor het eerst had gezien, toen ze samen dansten in het midden van het plein onder de lichtjes die de bewoners hadden opgehangen.

Ieder jaar was het speciaal om daar te zijn en ieder jaar weer trokken Dane, Selene en Cal naar deze plek om mee te vieren met hun blijdschap. Dit jaar was het anders, specialer.

Nova sprong van de verhoging en Selene volgde haar op de voet. Ze kwam naar hen toe gelopen, terwijl ze de handschoenen die ze droeg uittrok en op de tafel neerlegde die hen scheidde.

'We vroegen ons al af waar jullie bleven,' begroette ze hen met glinsterende ogen.

Selene grijnsde en Dane keek haar met lichte verbazing aan. Ze snoof toen ze zijn blik vond. Hoe erg Selene ook tegen deze missie was geweest, Dane wist dat ze langzamerhand om Nova begon te geven.

'We zijn klaar vandaag,' zei Selene. Ze had onderweg naar hen toe een vest van de tafel gepakt en trok deze nu aan. Haar ogen stonden vermoeid.

Dane grijnsde. 'Heb je het te laat gemaakt gisteravond?' vroeg hij haar plagend. Nova en hij waren Selene en Cal ergens in de avond kwijtgeraakt en hij wist niet of de twee voor hen of na hen terug waren gekomen bij het hotel.

Selene wierp hem een moordende blik. 'Ik denk dat je Nova gewoon te vroeg terug hebt gebracht,' wierp ze tegen. Nu was zij degene die grijnsde, toen ze zag hoe Dane daarop reageerde. 'Ze heeft me afgemat. Het was een goede dag vandaag, ze leert snel.'

Het compliment liet Nova glunderen. 'Gaan we nu door naar het bos?' vroeg ze Dane.

Iedere keer merkte Dane hoe gelukkig Nova ervan werd om haar gave te gebruiken. Het ontspande haar. Alsof ze het altijd stevig vasthield, maar op die momenten eindelijk even los kon laten. Misschien was dat ook wel zo.

'Vanaf morgen zal Selene je gave training overnemen,' informeerde hij haar. 'Ik zal enkele dagen weg zijn. Cal en Selene zullen bij je blijven en jullie zullen morgen verder trekken naar onze volgende locatie. Ik heb alles al geregeld.'

Nova's gezicht betrok en dat stak hem. Alleen dit was belangrijk, hij moest dit doen. Ook Selene leek niet gelukkig. Echter hield ze zich stil en bracht ze niets tegen hem in, maar hij wist dat ze dat wel zou doen als ze alleen waren. Echter, waren er argumenten waar ze mee wilde gooien niet bestemd voor Nova om te horen.

'Vertel je je plannen altijd vlak voordat je vertrekt?' Nova haar stem klonk licht geamuseerd, maar Dane hoorde de pijn. Ze keek hem aan met een mengeling van gekwetstheid en verraad.

Dane sloeg zijn armen over elkaar en probeerde zichzelf te beschermen tegen haar emoties. 'Meestal wel. Ik hoef aan niemand verantwoordelijkheid af te leggen Nova. Ik ben vrij om te gaan en staan waar ik wil.'

Selene snoof, hij negeerde dat.

Alleen Nova die nog verder ineenkromp kwam hard binnen. 'Goed om te weten.' Ze draaide zich om en liep terug naar de ring.

'Dat heb je goed aangepakt,' siste Selene hem toe.

Dane wendde zich geïrriteerd tot haar. 'Nova weet nog niet hoe het hier werkt, ze zou er vroeg of laat achter komen. Ik sta het niet toe dat er ook maar iemand controle over mijn doen en laten heeft.' Nooit meer zou er iemand controle over hem hebben op de manier dat zijn vader controle over hem had gehad.

Selene haar blik werd zachter. 'Dane, je snapt er echt helemaal niets van.'

Haar toon was verslagen toen ze zich omdraaide en naar Nova keek, die was begonnen met krachtoefeningen met gewichten. Ze was bezig op de mat die naast de ring lag en haar ogen stonden vastberaden en krachtig. Sommige mensen wierpen een blik op haar en het liefst wilde Dane hen allemaal een klap verkopen.

'Ze heeft niet geslapen,' ging Selene verder. 'Ik weet dat je naar je eigen kamer bent gegaan vannacht, omdat ik weet dat zij de hele nacht wakker was. We kwamen haar tegen op de gang toen we terugkwamen. Ik denk dat ze onderweg was naar jou, maar wij hebben haar afgeschrikt. Deze ochtend zag ze er vreselijk vermoeid uit, ondanks dat ze het probeerde te verbergen.'

Met pijn in zijn hart keek Dane naar Nova. De training had haar wakker gemaakt, dat hielp bij hem ook altijd goed. Was ze echt onderweg geweest naar zijn kamer? Er was geen andere reden voor haar om rond te lopen in de gangen van het hotel. Had hij haar moeten vragen of ze wilde dat hij bleef? Had hij er voor haar moeten zijn?

'Zorg alsjeblieft goed voor haar,' zei hij zacht tegen Selene.

Ze schudde haar hoofd. 'Neem haar mee Dane. Laat haar zien hoe je werkt, laat haar zien dat je niet die Jager bent wie zij denkt dat je bent.' Ze sloeg haar armen over elkaar en draaide zich naar hem om. 'Ze kan de ervaring gebruiken, maar de kennis ook.'

Nova had hem zijn status als Jager nooit kwalijk genomen en hij begreep niet waarom. Misschien omdat ze nooit echt had gezien waar Jagers toe instaat waren, omdat haar moeder haar altijd in veiligheid had laten opgroeien. Alleen Dane was nooit een Jager geweest, niet voor Selene en Cal. Zij waren de enige personen die de waarheid wisten.

Hij zou Nova graag de waarheid laten zien.