'Ben je klaar om te gaan?' schreeuwde mijn vader van een afstandje. Hij stond naast de open deuren van trein en droeg zijn uniform, die Dane speciaal voor hem had gemaakt en opgestuurd naar het dorp waar we op dat moment verbleven. Het was nog steeds in de groene kleuren van het koninklijk huis, maar de afwerkingen waren nu zilver in plaats van goud. Een van de vele aanpassingen die Dane de afgelopen zes maanden had gedaan.

'Bijna!' riep ik terug, waarna ik me tot het kleine meisje wendde die voor me stond. Mijn groene jurk die tot de grond reikte bewoog sierlijk mee met die beweging. De zilveren afwerkingen rond mijn middel en armen pasten perfect bij het uniform van mijn vader.

Ook een cadeau van Dane.

'Zal je deze kennis delen met de anderen?' vroeg ik het meisje met een glimlach. Ik hurkte voor haar neer.

Het tienjarige meisje keek me heel serieus aan en knikte plechtig. Vervolgens stak ze haar handen voor zich uit en vergulde ze de prachtige bloem die ze vasthield. Deze, nu gouden bloem, hield ze naar mij uitgestoken.

Ik pakte de bloem van haar over. 'Dank je wel. Hij is prachtig.'

De tranen prikten in mijn ogen en ik keek naar de groep kinderen die achter haar stond. De afgelopen drie weken had ik geprobeerd om hen zo veel mogelijk over hun gave te leren, maar dit meisje was de eerste uit haar familie. Waar de rest hun familie had om hen te helpen, had zij alleen mijn training gehad.

Ik kwam overeind en keek naar hen. 'Zorg goed voor elkaar!' riep ik naar de groep toe, waarna ik het meisje nog een keer langs haar goudblonde haren aaide. 'Veel succes met de training.' Vervolgens draaide ik me om en liep ik naar mijn vader.

Hij keek me met een trotse blik aan en sloeg zijn arm over mijn schouders. 'We hebben hier veel goeds gedaan,' zei hij, terwijl hij ons de trein in leidde. We namen plek aan het raam en ik zwaaide nog even naar de kinderen en hun ouders. Hun grote glimlachen ontgingen me niet, daar had Dane voor gezorgd.

'Het volgende dorp wacht op ons!' zei ik enthousiast, terwijl ik achterover leunde tegen de stoel en mijn ogen sloot.

~

Dane keek naar zichzelf in de spiegel en trok aan de mouwen van zijn outfit. Het was een koninklijke outfit, gemaakt van groen fluweel met zilveren markeringen. Zijn zilveren ringen glansden om zijn vingers.

Hij voelde zich misselijk.

'Ik weet niet of ik dit kan.' Hij draaide zich om naar Selene, die achter hem op de bank zat. Ze waren in zijn kamer, waar hij zich had klaargemaakt voor de kroning. Hij had de ceremonie al maanden voor zich uitgeschoven met de opmerking dat hij het veel te druk had, maar eigenlijk wilde hij gewoon dat Nova erbij was.

Nova was er niet en het laatste wat hij van Maxwell had gehoord was dat ze onderweg waren naar het volgende dorp. Ze deden geweldige dingen en Maxwell zijn trots droop bijna van het papier af als hij vertelde hoe Nova de goudstuurders hielp om hun gave te leren kennen.

Er had één keer een foto bij gezeten. Ondanks dat het een zwart-wit foto was, kon hij goed zien dat ze de jurk droeg die hij haar had gestuurd. Ze had er prachtig uitgezien en de foto stond op dit moment ingelijst naast zijn bed.

Hij miste haar vreselijk.

Selene stond op met een grijns op haar gezicht. Ze liep naar hem toe en trok de voorkant van zijn jasje recht, waarna ze met haar vingers over de zachte stof veegde. 'Het komt helemaal goed Dane. Je bent al zes maanden koning, die kroon maakt nu eigenlijk al niet meer uit.'

De deur ging open en Cal kwam de ruimte binnengelopen. Zijn zwaard hing aan zijn riem en ook hij droeg de outfit speciaal voor deze gelegenheid. Hij zag er minstens net zo ongemakkelijk uit als dat Dane zich voelde. 'Ik zie er niet uit,' sputterde hij meteen.

Selene lachte hardop en liep op hem af, waarna ze een zachte kus op zijn mond drukte en haar arm om zijn middel sloeg. Cal was meteen rustig en sloeg zijn arm om haar schouders. Dane kon niet anders dan grinniken.

De twee hadden veel met elkaar gesproken over wat er was gebeurd. Cal had ons voorgesteld aan zijn familie, waarmee de koning hem had bedreigd. Selene had niets anders meer gekund dan hem vergeven voor zijn daden en de gevoelens tussen hen waren nog hevig aanwezig geweest.

Ze hadden die gevoelens ook allebei hevig ontkend, maar nu Selene Dane zijn rechterhand was en Cal zijn generaal moesten de twee wel samenwerken. Langzamerhand waren ze weer naar elkaar toe gegroeid, tot het punt waar ze nu waren.

'Je ziet er goed uit Dane, maar probeer een beetje te lachen oké?' vroeg Cal met een grinnik.

Dane rolde met zijn ogen en liep langs zijn vrienden. 'Laten we maar gaan, dan is het hopelijk ook snel voorbij.' Dat was in ieder geval de leugen die hij zichzelf vertelde.

~

'Ik kan niet geloven dat je dit hebt gedaan zonder het met mij te overleggen,' snauwde ik tegen mijn vader.

We liepen door de gangen van het kasteel. Het kasteel! Zonder dat ik het wist had mijn vader de trein gepakt die ons hier terug had gebracht. Dane zijn oma had ons opgevangen en bij haar thuis laten omkleden in de kleding speciaal ontworpen voor de kroning.

Nu liep ik hier in mijn volledig zilveren jurk die over één schouder ging, met een gigantische split in de zijkant en zilveren hakken die net wat hoger waren dan ik comfortabel vond. Iedere soldaat die we tegenkwamen keek om bij mijn verschijning, maar ik probeerde mezelf te overtuigen dat ze mijn vader wellicht herkenden.

'Schiet op, we zijn al bijna te laat.' Mijn vader pakte mijn hand die rond zijn arm lag nog wat steviger beet en versnelde zijn pas. We liepen door de gangen, onderweg naar de troonzaal. Iedere gang was compleet veranderd. Het goud was van de muren verwijderd en nu bestonden de muren gewoon uit simpel steen. Het goud van de buitenmuren was ook verwijderd en het kasteel was niet langer een teken van slavernij. Dat maakte het een stuk makkelijker om hier te zijn.

De soldaten die bij de deuren stonden zagen ons al van ver aankomen en openden de deuren voor ons. Ze bogen respectvol terwijl we langsliepen en mijn maag keerde zich om. Dit was de zaal waar ik nooit meer in wilde staan, maar alles was anders nu. De ruimte stond vol met mensen in het groen met zilver en helemaal aan het einde van het lege middenpad stond Dane.

Hij stond met zijn rug naar me toe, maar ik zou hem uit duizenden herkennen. Zijn rode haren waren in model gebracht en ik wist meteen dat hij dat niet zelf had gedaan. Hij rekte zijn schouders, het enige teken die hij gaf wat me liet weten dat hij zich vreselijk ongemakkelijk voelde.

Naast hem stonden Cal en Selene, arm in arm. Ontroerd keek ik naar hen, terwijl mijn vader me mee begeleidde door het middenpad naar voren.

'Waar gaan we helemaal heen?' fluisterde ik zo zacht mogelijk. De man voor Dane was al begonnen met de aflegging van de eed en ik wilde de ceremonie niet verstoren. 'We kunnen prima hier zitten.' Ik seinde naar wat lege stoelen.

Mijn vader grijnsde. 'Waarom zouden we hier zitten als we ook op onze eigen plekken kunnen zitten?' Hij leidde me verder en verder mee naar voren.

Tot de eerste rij, waar hij me op de stoel naast het gangpad duwde. Ik ging zitten, maar mijn lichaam voelde versteend. Hij zou me zien. Zodra Dane zich omdraaide, zou hij me zien. De seconden kropen voorbij, terwijl Dane zijn eed aflegde en het moment die ik zo vreesde steeds dichterbij kwam.

Toen was het moment opeens daar. Dane draaide zich om en zakte op één knie, zodat de man achter hem de zilveren kroon op zijn hoofd kon plaatsen. Hij staarde voor zich uit en even dacht ik dat hij te gefocust zou zijn om me te zien, tot zijn ogen zich door de menigte begonnen te verplaatsen.

En vast haakten in de mijne. Mijn adem haperde en het gemis die ik de afgelopen zes maanden had gevoeld uitte zich door middel van mijn trillende handen. Zijn ogen werden groter van verrassing en het was wel duidelijk dat hij mij hier vandaag, net als ik, niet had verwacht. Er volgde een grote glimlach op zijn gezicht, wat een deel van mijn angsten liet vervagen.

Vol trots keek ik toe hoe de kroon op zijn hoofd werd geplaatst en hij weer opstond. Zijn outfit paste hem perfect en daardoor viel het nog meer op dat zijn houding was veranderd. Trotser, sterker. Hij zag er nu echt uit als de koning die hij was.

Het oorverdovende gejuich begon. Mensen schreeuwden enthousiast en klapten voor hem. Ik had enkel oog voor Dane en hij haalde zijn blik niet van de mijne.

Selene legde haar hand op zijn schouder en fluisterde met een grijns iets in zijn oor. Dit leek hem wakker te schudden en het volgende moment rende hij van de verhoging af, mijn kant op. Ik stond op, maar voordat ik echt goed overeind stond had hij me al in zijn armen gesloten en dicht tegen zich aan getrokken.

'Nova...' fluisterde hij ademloos en zijn stem brak. 'Ik was zo bang dat je er vandaag niet zou zijn.' Hij leunde achterover om me aan te kunnen kijken en veegde de losgekomen plukken haar achter mijn oor. Zijn oma had nog zo haar best gedaan op mijn haren.

Zijn eigen kroon was een beetje verschoven en met een trots gevoel zette ik deze weer recht op zijn hoofd. 'Je ziet eruit als een prachtige koning Dane,' fluisterde ik hem. Mijn hand gleed van de kroon naar zijn wang en ik wilde hem niet meer loslaten. Ik wilde dit huid op huid gevoel voor altijd bewaren.

'Het is nooit teruggekomen hè?' vroeg Dane me spijtig.

Ik wist waar hij op doelde en schudde droevig mijn hoofd. 'Nee.'

Na die dag was mijn gave niet meer teruggekeerd. Hoe hard ik er ook naar gereikt had en hoe erg ik ook mijn best deed om het weer terug te trainen, ik kon niet iets bereiken wat er niet meer was. Dane voelde het duidelijk aan zijn eigen gave.

'Ik ben zo trots op je Dane,' bracht ik zacht uit. 'Ik heb eersterangs mogen zien hoe gelukkig je goudstuurders hebt gemaakt en hoeveel goede dingen je doet. Ik ben zo vreselijk trots op je.'

Dane glimlachte dankbaar naar me. 'Je weet dat ik dit allemaal nooit zonder jou had kunnen doen.'

Schuldgevoel schoot door me heen als een brandende pook. 'Het spijt me dat ik er niet was. Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen en ik durfde je niet meer onder ogen te komen.'

Dane streelde mijn wang en pakte mijn hand vast. 'Het is tijd dat we dat allemaal rustig bespreken, maar niet vanavond Nova. Vanavond is het tijd om een beetje feest te vieren voor alle goede dingen die we tot nu toe hebben bereikt. Om te vieren dat je eindelijk terug bent bij mij, precies waar je hoort.' Hij stapte naar me toe.

Ik sloeg mijn armen om zijn nek terwijl hij me kuste. Al mijn emoties en al mijn gemis plaatste ik in die kus. De warmte die hij me bracht was nog niet verdwenen en overspoelde mijn hele lichaam. De geluiden om ons heen verstomden tot ik niets meer hoorde en alleen nog maar hem voelde.

Het voelde als thuis. Ik was eindelijk thuis.