Πρώτη μέρα στο σχολείο σήμερα. Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μπήκα πρώτη Λυκείου. Νιώθω ότι μεγαλώνω πολύ γρήγορα. Τώρα πρέπει να ανασκουμπωθώ και να στρωθώ στο διάβασμα. Θα ήταν πολύ δύσκολα το γνώριζα, αλλά για να εξασφαλίσω το μέλλον μου πρέπει να δράσω άμεσα. Όχι ότι ήμουν κακιά μαθήτρια ήμουν αρκετά συνεπής και με καλούς βαθμούς, απλά σε κάποια μαθήματα είχα δυσκολίες για αυτό έκανα και ιδιαίτερη ενισχυτική στο σπίτι. Για το Λύκειο τώρα δεν ήξερα τι θα συναντήσω αλλά θα έβαζα τα δυνατά μου να τα καταφέρω.

Με το θέμα του Ορφέα δεν υπήρχε κάτι νεότερο και, η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα κιόλας. Είχα χάσει και το χαρτάκι με τον αριθμό του όποτε δεν ασχολήθηκα παραπάνω άλλα ούτε αυτός έκανε κίνηση να με ψάξει κάπου. Καλύτερα. Δεν θα είχα και τις τύψεις.

Είχα δώσει ραντεβού με την Άννα να πάμε μαζί την πρώτη μέρα μας στο σχολείο. Μπαίνοντας στο προαύλιο. Εξερεύνησα λίγο το κτήριο. Μα καλά ποιος άριστος σκέφτηκε να βάψει μωβ ένα λύκειο; Απορούσα με την ανησυχητική καλλιτεχνία του δημιουργού.

«Λες να είναι το τυχερό μας να βρούμε κάνα καλό γκομενάκι φέτος;» Με ρώτησε η Άννα καθώς ψάχναμε στο προαύλιο για την παρέα μας.

«Δεν ξέρω ρε με την μια ματιά που έριξα, πολύ φλώροι μου φαίνονται.»

«Καλά για σένα πλέον όλοι φλώροι είναι.»

Βρήκαμε την παρέα μας μετά από λίγο και κάτσαμε όλοι μαζί στις κερκίδες είχαμε να βρεθούμε πολύ καιρό. Είχαμε πολλά να πούμε.

Μετά τον αγιασμό μας χώρισαν σε τμήματα. Ευτυχώς ήταν μαζί μου η Άννα και βρήκαμε το θρανίο όπου θα καθόμασταν. Κοντά στο παράθυρο και στην προτελευταία σειρά. Είμασταν λίγο κάφροι στην τάξη όταν μας έπιανε η βαρεμάρα. Αλλά πάντα με διακριτικότητα χωρίς να διακόπτουμε το μάθημα. Πως το κάναμε αυτό; Μην με ρωτάτε δεν μπορώ να σας απαντήσω ειλικρινέστατα απλά το είχαμε έμφυτο στο αίμα μας. Μας μοίρασαν και τα βιβλία μας και μετά όλη η παρέα πήγαμε στο καφέ της γειτονιάς.

Ο καιρός περνούσε και η καθημερινότητα ίδια. Τα μαθήματα είχαν ξεκινήσει κανονικά. Στην παρέα μας είχαν προστεθεί και νέα παιδιά όπου κάθε πρωί και σε κάθε διάλυμα πηγαίναμε στο ''Τζούρα club'' όπως το είχαμε ονομάσει στην πίσω μεριά του σχολείου και καπνίζαμε, συζητούσαμε και κάπως περνούσε πιο ευχάριστα η μέρα.

Το κεφάλι μου από το πολύ διάβασμα είχε αρχίσει να καίγεται. Οι απαιτήσεις που είχε το γενικό λύκειο ήταν πολύ δύσκολες και απελπιστικές διάβαζα με τις ώρες γιατί δεν είχα μόνο το σχολείο, είχα και τα φροντιστήρια τα όποια ήταν και αυτά ακόμα πιο απαιτητικά. Δεν τα παρατούσα όμως θα έβαζα τα δυνατά μου για το καλύτερο.

Όχι όμως ότι μπορούσες να συγκεντρωθείς για πολύ μέσα σε αυτό το σπίτι. Τώρα που στο πάνω σπίτι έμενε πλέον και η θεία μου γινόταν πανηγύρι κάθε μεσημέρι μέχρι αργά το βράδυ. Είχα αρχίσει να ρίχνω καντήλια γιατί δεν με άφηναν να συγκεντρωθώ στο στόχο μου.

Εκεί που ήμουν αφοσιωμένη στα μαθηματικά άκουσα το χαρακτηριστικό ήχο στο κινητό μου. Τρόμαξα για κάποια φάση, γιατί για κάποιο λόγο, είχε αρκετή ησυχία σήμερα και μέσα σε αυτή την ησυχία με έκανε να τιναχτώ από την θέση μου.

Η Άννα είχε ανεβάσει μια φωτογραφία από την βάφτιση που ήμασταν εγώ αυτή και ο Αντώνης. Την είχα ξεχάσει τελείως. Έβλεπα τα σχόλια και τα like να πέφτουν βροχή.

Ξαφνικά, είδα κάποιον να με κάνει follow με ένα, όνομα που προσπαθούσα να θυμηθώ ποιανού είναι. Πάτησα στο προφίλ του και είδα τον τύπο που με κοιτούσε επίμονα τότε τον Ορφέα. Και μάλιστα είχε ήδη προλάβει να μου στείλει και μήνυμα.

''Τελικά δεν με πείρες τηλέφωνο...'' έγραφε. Μπα; Ήθελες και να σε πάρουν τηλέφωνο φίλε μου;

'' Και τι σε έκανε να πιστεύεις ότι θα σε έπαιρνα;''

''Δεν ξέρω απλά είχα την ελπίδα...''

''Καταρχάς πως με βρήκες;''

''Όποιος ψάχνει βρίσκει! Και δεν ήταν και δύσκολο όταν σε κάνει tag η φίλη σου στην φωτογραφία από την βάφτιση.''

Ε βέβαια το είχα ξεχάσει αυτό.

''Μμ, μάλιστα''

''Ακόμα σκέφτεσαι την πρόταση μου για έναν καφέ;''

''Δεν έχω προλάβει να το σκεφτώ με τα όσα έχω ως προτεραιότητα αυτή την στιγμή.''

''Θα ήθελες να μου πεις τώρα;''

''Δεν γίνεται έχω πολύ διάβασμα.''

''Σε παρακαλώ, σκέψου το... θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα...''

''Και αν αρνηθώ;''

''Θα επιμένω μέχρι να δεχτείς.''

Ρε πείσμα! Τι θα κάνω μαζί του;

'' Μη με αναγκάσεις να σε μπλοκάρω.''

''Όχι δεν θα το ήθελα σε καμιά περίπτωση. Θέλω απλά να βρεθούμε...''

''Θα σου στείλω μόλις μπορέσω. Γειά.''

Απενεργοποίησα τις ειδοποιήσεις μου για αυτόν για την ώρα μέχρι να σκεφτώ τι θα έκανα μαζί του. Πάλι αυτή η αγωνία με κατέκλυζε.