«Δάφνη, να ξέρεις ότι αν εγώ κάποια στιγμή πεθάνω, θα έχεις πάντα δίπλα σου άτομα που θα σε προσέχουν.»

«Τι είναι αυτές οι κουβέντες πρωί πρωί ρε γιαγιά και αγριεύομαι ούτε καφέ δεν έχω πιει;»

«Άκουσες που σου λέω; Να το έχεις στο μυαλό σου αυτό πάντα. Η αδερφή σου θα είναι το πρώτο άτομο που θα σε προσέχει και μετά υπάρχουν κι ακόμα άλλα άτομα.»

«Ποια άτομα δηλαδή;»

«Ξέρω εγώ τι σου λέω.»

«Ναι αλλά δεν μου λες...»

Και ούτε μου είπε. Μέχρι που έφυγε για τον κόσμο των αγγέλων μια μέρα του Φεβρουαρίου, ήξερα ότι η γιαγιά μου πάλευε χρόνια με το ''κακό'' αλλά το τελευταίο καιρό είχε επιδεινωθεί η κατάσταση της. Δεν είχε πολύ καιρό μπροστά της έπρεπε να προετοιμάσει το έδαφος σε όλους. Έδειχνε μηνύματα συνέχεια ότι δεν θα ήταν μαζί μας για πολύ ακόμα, νόμιζαν οι περισσότεροι τουλάχιστον ότι είναι λόγια του αέρα αλλά τελικά όχι ήξερε τι έλεγε. Πάντα ήξερε.

Όσο καταπιεστική και αν γινόταν, είχε λόγους. Λόγους να προστατέψει τα παιδιά της αλλά, κυρίως τα εγγόνια της όποιος τα πείραζε μεταμορφωνόταν σε έναν φύλακα άγγελο, έτοιμο να τιμωρήσει αυτόν που θα έκανε κακό στην ζωή τους, στην ψυχική τους ηρεμία.

Ένα μεγάλο κενό άφησε φεύγοντας από τον κόσμο, ήταν ένας άνθρωπος που δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Και για να την θυμάμαι σημάδεψα το χέρι μου με δυο φτερά αγγέλου και την ημερομηνία που αναπαύτηκε, έτσι για να την έχω πάντα επάνω μου να θυμάμαι ότι ένα κομμάτι της ήταν αυτή η γυναίκα προστάτης μου. 

Καλημέρα σας λοιπόν.... Δεν άργησα να ξεκινήσω το νέο μας ταξίδι. Το πρώτο κεφάλαιο είναι ταυτόχρονα και ένα εισαγωγικό σημείωμα για να ξεκινήσει η ιστορία μας. Εύχομαι να την απολαύσετε και να σας αρέσει.