Σαν παιδί από πολύ μικρή ηλικία ήμουν πολύ δραστήριο. Η μάνα μου έκανε μεγάλη υπομονή μαζί μου, η κατά εννιά χρόνια αδερφή μου Μάρθα ήταν πιο ήπιων τόνων. Ήμασταν σαν την μέρα με την νύχτα κάθε μέρα μαλώναμε για άσχετα πράγματα και τότε η μάνα μας μα τιμωρούσε και τις δύο.

μέχρι να φτάσω η σε μια ηλικία που να καταλάβω λίγο τι συμβαίνει γύρο μου, η αδερφή μου ήταν το άτομο που μπορούσα να της εμπιστεύομαι μυστικά, να με συμβουλέψει αλλά και να με ξελασπώσει όπου έκανα γκάφα.

Άλλο ένα άτομο στην ζωή μου που ήταν μια κολλητή φίλη η γιαγιά Γιάννα. Βέβαια, δεν της εμπιστευόμουν τα πάντα όπως στην αδερφή μου αλλά σαν δεύτερη μάνα που ήταν για εκείνη ότι και να της εκμυστηρευόμουν, καταλάβαινε πολλά παραπάνω από τα λεγόμενα μου. Και με την μάνα μου, δεν τα πήγαινα και άσχημα, αλλά ήταν λίγο πιο ευέξαπτη από τους υπολοίπους.

Ο δε πατέρας μου, χα! ήταν απλά μια μορφή μέσα στο σπίτι που δεν μιλούσε, που δεν ακουγόταν και που ποτέ δεν επέβαινε.

Πρέπει να πήγαινα δευτέρα γυμνασίου όταν τα έφτιαξα με τον Οδυσσέα. Είχαμε γνωριστεί μέσω του Instagram σε μια ομαδική συνομιλία με κοινούς φίλους από τότε που με έκανε follow μιλούσαμε κάθε μέρα είχα μάθει ότι ήταν κατά εννέα χρόνια μεγαλύτερος μου και μάγειρας. Δεν του φενόταν πάντως όταν τον γνώρισα από κοντά. Ήταν στο ίδιο ύψος με μένα, πολλά γένια και αρκετά σπυριά στο πρόσωπο, ευτυχώς αυτό με παρηγόρησε κάπως, γιατί νόμιζα ότι ήμουν η μονή με πολλά σπυριά. Αλλά σε θέση με αυτόν εγώ ήμουν σε πολύ καλύτερη κατάσταση.

Βέβαια, για να μπορέσω όμως να τα φτιάξω μαζί του έπρεπε να περάσω από την ιερά εξέταση. Και δεν ήταν άλλη από την μάνα μου, την γιαγιά μου και την αδερφή μου. Όταν τους είπα ότι μιλάω με ένα παιδί μου ζήτησαν να τον γνωρίσουν. Ωχ! Αυτό που έλειπε.

Ήθελα δεν ήθελα έπρεπε να το κάνω. Και το έκανα. Τον έφερα μια μέρα στο σπίτι μου. Όταν τον είδε η μάνα μου δεν πίστευε στα μάτια της. Δούλευαν μαζί στην ίδια κουζίνα του συσσιτίου, η μάνα μου ως εθελόντρια και ο Οδυσσέας σαν μάγειρας. Αλήθεια ποσό σύμπτωση ήταν αυτό; Έλα ντε;

Αφού λοιπόν περάσαμε την ιερά εξέταση η σχέση μας ξεκίνησε όμορφα. Ήταν άνθρωπος που δεν μου χαλούσε κανένα χατίρι. Ότι ήθελα το είχα στα πόδια μου χωρίς δεύτερη κουβέντα, πηγαίναμε αρκετές βόλτες με τις παρέες του, με καλούσε σε οικογενειακά τραπέζια και γενικά περνούσα καλά μαζί του είμασταν κάθε μέρα μαζί κοιμόμασταν, μαζί- ναι κοιμόμασταν δεν κάναμε κάτι άλλο- είχαμε μιλήσει για το θέμα αυτό πολύ. Δεν ένιωθα ακόμα έτοιμη να κάνω αυτό το βήμα το καλό είναι ότι το σεβάστηκε και μου έδωσε όσο χρόνο ήθελα.

Όλα αυτά μέχρι τον έναν χρόνο της σχέσης μας. Όταν φτάσαμε στον δεύτερο χρόνο, τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν προς το χειρότερο. Ο Οδυσσέας, είχε προσκολληθεί με τα online games ένα μεγάλο χρονικό διάστημα αγνοώντας με παντελώς, δεν είχε όρεξη ούτε να βγούμε ούτε να κάνουμε κάτι μαζί ώστε να περάσουμε δημιουργικά τον χρόνο μας άρχισα να τσαντίζομαι με την όλη φάση. Έκανα αμέτρητες προσπάθειες να τον πείσω να πάμε μια βόλτα, και όταν το έκανα είτε ήμασταν με παρέα, μας αγνοούσε όλους, δεν συμμετείχε σε συζητήσεις διότι είχε την προσοχή του στα παιχνίδια που είχε περασμένα στο κινητό του. Ούτε τον εαυτό του δεν περιποιόταν ποια και αυτό μου προκαλούσε αηδία. Για μένα, όταν ο άντρας δεν περιποιείται τον εαυτό δεν είναι άντρας. Είχαμε τσακωθεί αμέτρητες φορές για αυτό το θέμα, αλλά έπεφτα πάντα σε τοίχο και όταν κάποιος δεν με ακούει ή με αγνοεί φτάνω σε πράξη χειροδικίας, μάλιστα είχα φτάσει μια φορά να τον χτυπήσω αλλά αυτός το πείρε σαν πλάκα και αυτό ήταν που με εκνεύριζε ακόμα περισσότερο.

Κάποια πράγματα καιρό με τον καιρό άρχιζαν να αλλάζουν. Οι βόλτες σταμάτησαν εντελώς, τα δώρα οι συναντήσεις στο σπίτι μου αραίωσαν και όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο ή του έστελνα μήνυμα δεν μου απαντούσε με δικαιολογία ότι ήταν στην δουλειά.

Έδωσα τόπο στην οργή κάνοντας πολλές υποχωρήσεις αλλά είχα αρχίσει να ξενερώνω με την πάρτη του. Εκείνο το καλοκαίρι όπου και θα έμπαινα Τρίτη γυμνασίου, είχαμε πάει ένα διήμερο εκδρομή εκεί όπου είχε ένα τροχόσπιτο κοντά στη θάλασσα, ώστε να προσπαθήσουμε να τα ''ξαναβρούμε'' κατά κάποιο τρόπο.
Είχε πάει στην τουαλέτα και εγώ ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι όταν χτύπησε το κινητό του. Το άνοιξα, μιας και ήξερα τον κωδικό του. Είχε μήνυμα από μια εφαρμογή γνωριμιών. Ναι και εγώ είχα παραξενευτεί με αυτό το πράγμα, τι δουλειά είχε αυτή η εφαρμογή στο κινητό του; Πάτησα πάνω από περιέργεια και αυτό που είδα με έκανε να θέλω να τα σπάσω όλα από τα νεύρα μου. Με έκανε να θέλω να του σπάσω το κεφάλι πάνω στους βράχους. Είχε συνομιλία με μια, ας το πούμε γυναίκα που του έδειχνε τα επίμαχα σημεία της όπως και αυτός της είχε στείλει φωτογραφίες με τα δικά του. Τον σοκ μου ήταν μεγάλο.
Πήρα το κινητό μου και τα φωτογράφισα. Όταν άκουσα τα βήματα του άφησα το κινητό του στην θέση του και έκανα αμέτρητες προσπάθειες να μην τον σαπίσω στο ξύλο. Το έπαιζα τρελίτσα μόνο και μόνο για να μην καταλάβει τίποτα.

Γυρνώντας από τις διακοπές μας του ζήτησα εξηγήσεις. Η απάντηση του ήταν ότι ήταν ενός φίλου του και ότι δεν είχε καμία σχέση με αυτά. Ρε ποιον δούλευε; Εμένα; Εμένα κανένας δεν με δούλευε. Δεν μπορούσε να με δουλέψει.

Τον έστειλα στην μάνα του μια και καλή. Δεν άντεχα άλλο όλα αυτά.