Από τότε η ζωή μου άλλαξε. Έγινα επίσημο μέλος του ''SONS OF REVENGE''. Την ορκωμοσία μου την κάναμε στην παραλία κατά τον Αύγουστο που ήταν και τα γενέθλια μου. Μου δώσανε το σήμα που με αντιπροσώπευε και μια μπλούζα με το σήμα του κλαμπ κάναμε ένα τέλειο beach party μέχρι τα ξημερώματα.

Το μαγαζί του Κίμωνα είχε ανοίξει για τα καλά και έκανε τρελές δουλείες. Είχε γίνει στέκι για πολλές παρέες φίλων του, αλλά και πολύ που είχαν την περιέργεια να μάθουν για την νέα μπυραρία έγιναν συχνοί πελάτες και ίσως και καθημερινή. Εγώ όλο το καλοκαίρι είχα αναλάβει λίγο το σέρβις λίγο το ταμείο και γενικώς βοηθούσα όπου μπορούσα.

Όπως άλλαξε η ζωή μου έτσι λοιπόν άλλαξα και τελείως το την εμφάνισή μου. Έβαψα τα μαλλιά μου, έκανα πολλές αγορές από το χαρτζιλίκι που έπαιρνα, σε ρούχα, έβαλα καινούρια σκουλαρίκια. Άρχιζα να ντυνόμουν και να φτιάχνομαι ποιο πολύ με το θέμα της λέσχης μας. Ξέρεις σκισμένα παντελόνια, αρβύλες μαύρες, τζιν και δερμάτινα μπουφάν, έχασα αρκετά κιλά και είχα γίνει αυτό που ήθελα πάντα. Η κυρίαρχη του εαυτού μου. έγινα αυτό που πραγματικά ήθελα.

«Τι είναι αυτό το ρε Δάφνη;» Με ρωτούσε η αδερφή μου με γουρλωμένα μάτια. Πρώτη φορά έβλεπε ένα τέτοιο θέαμα. Τι νόμιζε; Ότι θα πίναμε καλά καλά το ποτάκι μας σαν τις κυριούλες στο bachelor της; Γελάστηκε. Ζήτησα του Κίμωνα να κάνουμε το bachelor πάρτι στην μπυραρία. Κλείσαμε το μαγαζί για εκείνη την μέρα μόνο δικό μας. Και της έκανα έκπληξη. Της φέραμε έναν στρίπερ με... πολλά προσόντα. Το σώμα του αγαλματένιο με έντονους κοιλιακούς γυμνασμένα πόδια μπράτσα καλοσχηματισμένα. Πολλά μας στοίχισε. Αλλά χαλάλι της.

«Τι είναι μωρή; Δεν βλέπεις; Ένας Άδωνης!»

«Κύριε τα θαύματα σου!» γελούσε από την ντροπή της λίγο.

Ο Κίμωνας ήταν πίσω από την μπάρα και γελούσε με τα καμώματα μας. Τριβόταν στην νύφη. Φορούσε στολή μπάτσου. Και αυτό ήταν που την ξεσήκωνε. Της έβαλε την μια χειροπέδα στο χέρι της και το άλλο άκρο στο δικό του και χορεύανε μαζί. Καλά το γέλιο! Αυτό το πάρτι θα της μείνει αξέχαστο.

Τα πενηντάρικα έπεφταν βροχή στο μποξεράκι του τόσο στενό που αναδείκνυε το πλούσιο ανδρισμό του.

Την επόμενη μέρα το πρωί γινόταν ένας πανικός στο σπίτι μας. Κόσμος έμπαινε κόσμος έβγαινε για τα συγχαρητήρια να τρέχουμε να προλάβουμε να ετοιμαστούμε. Τα χέρια της κομότριας είχαν πάρει φωτιά όπως και της μακιγιέρ. Ένας πανικός! Η Αδερφή μου είχε πολύ αχνός που θα ντυνόταν για πρώτη φορά νυφούλα. Η νευρικότητα ήταν εμφανές και τσαντιζόταν με το παραμικρό αλλά δεν τις λέγαμε τίποτα. Ξέραμε ότι ήταν αγχωμένη. Όλες οι γυναίκες έτσι ήταν την πρώτη φορά που θα πηγαίνανε στα σκαλιά της εκκλησίας.

Ο Κίμωνας είχε πάρει ένα αμάξι για να το στολίσουμε από έναν φίλο του μια μαύρη jaguar όπου με τον στολισμό που της είχαν κάνει ήταν τόσο γαμάτη.

«Άντε παιδιά πέρασε η ώρα. Πάμε γιατί θα αργήσουμε.» είπε ο πατέρας μου

«Δεν πειράζει ας αργήσει και λίγο η νύφη. Πρέπει να ψηθεί και λίγο ο γαμπρός.»

Στην εκκλησία είχαν μαζευτεί όλοι οι καλεσμένοι. Ο Σταύρος ήταν φανερά αγχωμένος. Είχε ιδρώσει του σκοτωμού παρόλο που δεν έκανε πολύ ζέστη και ο κουμπάρος του δίπλα τον σκούπιζε κάθε τρεις και λίγο. Ο φωτογράφος έβγαζε ένα σορό φωτογραφίες και ο κάμεραμαν τραβούσε βίντεο.
Μετά από λίγο έφτασε και η νύφη με δέκα λεπτά καθυστέρηση για να κρατήσουμε και το έθιμο. Βγήκε από το αμάξι με την βοήθεια μας, την παρέδωσε ο πατέρας μου στον γαμπρό.

Πριν μπούμε στην εκκλησία, η Μάρθα κοντοστάθηκε. Παραξενευτήκαμε όλοι μας. Γύρισε, κοίταξε τον ουρανό και χαμογέλασε. Όλοι καταλάβαμε. Με πήραν τα ζουμιά κατευθείαν. Ο Κίμωνας με αγκάλιασε και χαμογέλασε.