Vey voelde aan haar haar, maar daarna kreeg ze meteen een tik op haar vingers van Yusra. "Niet doen, anders gaat het los zitten," zei Yusra belerend. "Ogen dicht," liet ze er meteen op volgen. Vey deed gehoorzaam haar ogen dicht en liet Yusra een laag oogschaduw aanbrengen.

"Klaar," zei Yusra trots. Vey opende haar ogen en hield haar hoofd iets scheef.

"Hoe zie ik eruit? Hoe erg heb je me toegetakeld?" Yusra lachte en veegde een plukje haar achter Veys oor.

"Je bent prachtig. Je draagt een blauw jurkje, je hebt blauwe oogschaduw en lippenstift en wat mascara op. Je bent totaal niet toegetakeld, je ben even mooi als een prinses nu," zei Yusra vrolijk en ze klapte in haar handen.

Vey draaide met haar ogen. "Bent je zeker dat je niet te weinig blauw hebt gebruikt?" vroeg ze sarcastisch, waarna ze opstond en haar gympen aantrok. Yusra zuchtte toen ze de afgetrapte gympen onder het mooie jurkje zag, maar Vey schonk aan haar geen aandacht.

"Laten we gaan," zei Yusra. Vey knikte en pakte haar blindegeleidestok. Het was gewoon een feestje, met allemaal normale tieners, met een drastische afloop, maar ook iets moois. Maar dat wist ze nog niet toen ze door de deur heen liep.

Voor haar was het een normale dag.

* * *

De bas dreunde door het huis van Elin. Vey pakte Yusra's arm steviger vast, terwijl ze door de voordeur liep. De geur van drank, zweet, parfum en wiet kwam haar tegemoet. Vey haalde een hand door haar haar en voelde hoe Yusra haar meetrok. Ze kreeg een bekertje in haar hand geduwd door Yusra en nam voorzichtig een slokje. De scherpe, ietwat zurige smaak van bier verspreidde zich door haar mond heen en ze trok een grimas.

"Ik ga dansen!" gilde Yusra in Veys oor. Vey wilde iets terugzeggen, maar Yusra was al weg. Alleen stond ze op de dansvloer, angstig. De dansende menigte liet haar beklemd voelen, de muziek was te hard, de bas dreunde door haar lichaam, overstemde het gebons van haar hart en liet het bloed suizen in haar oren.

Haar blindheid was nog nooit zo erg geweest als nu. Vey wilde wegrennen, ze wilde weggaan hier, weg van de menigte, weg van alles, maar dat kon ze niet. Eén traan liep over haar wang, maar ze veegde hem weg.

Wat maakte het eigenlijk ook uit? Ze leefde toch nog maar 25 dagen, minder zelfs nog. Haar tijd tikte weg. Waarom zou ze haar laatste tijd verdoen met simpel in haar kamer zitten, bang zijn en uiteindelijk weggaan van deze aarde, zonder het gevoel te hebben gehad dat ze had geleefd? Ze was er klaar mee. Ze pakte haar stok en liep naar de muur toe, die ze voelde met haar hand vooruit uitgestoken. Ze zette hem er tegen aan en pakte het bekertje in haar hand steviger vast. In één keer kieperde ze de inhoud in haar mond en verfrommelde het bekertje, waarna ze het met een kwade beweging op de grond smeet.

Ze mengde zich in de dansende menigte, sloot haar ogen en liet zich door de muziek leiden. De geur van zweet en alcohol om haar heen, het bonzen van haar hart, wat werd overstemd door de bas, het gevoel van het suizen van haar bloed, haar scherpe ademhaling in haar keel, ze draaide een rondje en liet alles los. Alles liet ze los, zodat alleen zij nog overbleef, een meisje die niet meer wist wat te doen.

Heel even maakte niets meer uit. Heel even was ze vrij. Ze liet zich opgaan in de menigte en vergat alles. Minuten vlogen voorbij, ze haalde nog wat te drinken, ze hield van de manier hoe de drank door haar keel heen gleed, haar bewegingen werden steeds losser, ze leek te zweven op de beat van de muziek.

Ze wankelde naar de tafel om nog wat te drinken te pakken, toen ze opeens tegen iemand aanliep. Diegene duwde haar achteruit en een botte meisjesstem drong haar oren binnen.

"Kijk uit je doppen, mijn drinken!" riep ze. Vey haalde haar schouders op, maar dat leek het meisje nog kwader te maken. "Geen verontschuldiging? Is dat niet terecht nu?" bitste in haar gezicht. Vey kromp iets ineen.

"Ik-sorry. Ik zag je niet," schreeuwde ze over de muziek heen.

"Je zag me niet. Kijk dan iets beter uit, wil je," riep het meisje terug. De alcohol maakte Veys hoofd wazig en duizelig, woede overviel haar als een plotse storm. Ze duwde het meisje tegen haar schouder en ging iets rechter staan, maar haar voet slipte weg en bijna viel ze.

"Kan jij niet uitkijken! Ik kan niet zien, oké?" gilde ze.

"Niet zien? Bent je blind ofzo?" schreeuwde het meisje terug. "Bent je gehandicapt?" Dat waren de woorden die ze nooit had moeten noemen. Gehandicapt. Het woord leek in Veys schedel te weerkaatsen. Eén traan liep over haar wang, maar haar ogen stonden furieus.

"Ja, ik bent blind!" gilde ze. Haar stem was zo hard dat mensen naar haar keken. Ze was gehandicapt. Eén traan liep over haar wang. Ze was mismaakt. Niet alleen fysiek, maar ook mentaal. Ze was gebroken, ze was geknapt, als een takje wat te ver was doorgebogen. Ze moest hier weg, waarom was ze hier naartoe gegaan? Ze rende weg, maar een hand om haar pols hield haar tegen. De warmte van de hand trok door haar lichaam, alarmeerde haar.

"Laat me los!" snikte ze. Het meisje liet haar los en ze rende weg, door de mensenmassa. Ze greep haar stok vast en rende naar buiten. In haar haast struikelde ze over de deurpost en viel ze naar buiten, ze viel pardoes in het zachte gras. Snikkend duwde ze zichzelf overeind en rende weg van het huis.

Het was ijskoud, wolkjes kwamen uit haar mond. In Oslo was de temperatuur nu onder het vriespunt gedaald, maar Vey leek de kou niet te voelen, zij voelde alleen hoe haar gympen haar wegvoerden van de bewoonde wereld.

Ze liet zich op een bankje vallen, het hout was nat en koud. Snikkend verborg ze haar gezicht in haar handen. Een zachte stem klonk door de ijskoude lucht.

"Hey, ben je oké?" Ze herkende de stem, het was het meisje dat tegen haar had geschreeuwd. Ze keek op en knikte stuurs, waarna ze wilde opstaan, maar het meisje hield haar tegen en trok haar terug op het bankje.

"Hier, een tissue. Je mascara is uitgelopen," zei ze. Haar stem klonk nu iets vriendelijker, al hoorde Vey nog wel de botte ondertoon, die ze altijd in haar stem leek te hebben.

"Sorry voor dat van net. Ik wist niet dat je blind was," zei ze.

"Maakt niet uit," mompelde Vey, terwijl ze de strepen van haar wangen afboende. Ze ademde in en de koude lucht sneed in haar longen. Ze voelde zich opeens heel kleintjes, heel alleen. Haar hoofd duizelde van de alcohol, maar het was niet fijn meer. Ze voelde zich lastig, ze voelde zich alsof ze elk moment kon flauwvallen.

"Hoe heet je?" vroeg het meisje. Vey ademde de koele lucht in en draaide haar hoofd iets naar het meisje toe.

"Vey."

"V? Alsin de letter?" vroeg ze, met een ondertoon van een lach in haar stem. Vey rolde met haar ogen, hoe vaak had ze dat wel niet gehoord.

"Nee, als V-e-y," zei ze.

"Cool. Ik heet Kitty, maar ik houd niet echt van die naam. Mijn moeder had iets met Amerika toen ik werd geboren. Ik word meestal Kit genoemd," vertelde ze. Vey glimlachte naar haar.

"Wil je terug naar het huis?" vroeg Kit. Vey schudde haar hoofd. Na de bedwelmende drukte van het huis, was de kou juist verfrissend. Het verdovende gevoel van de alcohol verdween langzaam uit haar systeem en ze had het gevoel dat ze opnieuw ontwaakte.

De kerkklokken luidden, het was twaalf uur 's nachts. Een raar gevoel in Veys buik, ze besefte dat er weer een dag om was. Eén dag minder om te leven.

Maar nu kon ze zich zorgen maken, niet nu ze hier op een bankje zat, met een meisje aan haar zijde. Schouder aan schouder, samen in de kou.

Ze rilde en voelde opeens een warme jas over haar schouders heen glijden. Ze betastte het oppervlak. Het was een leren jack, wat door Kit over haar heen was gelegd.

"Bedankt," zei ze en ze hoorde hoe Kit iets terug mompelde en daarna weer zweeg. Sneeuwvlokken dwarrelden uit de hemel, terwijl beide zwegen, bang om dit moment te verbreken.

(A/N)
Lieve lezers,

Het gaat goed met schrijven zeg! Ik ben momenteel al over de 11000 woorden, maar ik houd nog wat hoofdstukken op voorraad. Momenteel is eindelijk mijn favoriete karakter in het boek gekomen, Kit. Ik ben helemaal fan van Kit. Ik hoop dat jullie ook fan worden van haar, of in elk geval fan worden van dit boek. Ik heb bijna vakantie, ik zit momenteel in mijn laatste lesuur natuurkunde, dan ben ik uit en heb ik een weekje vakantie, waarin ik lekker veel ga schrijven. 

Wat vinden jullie tot nu toe? Is het boek goed geschreven? Laat het me weten!

Knuffels en liefs,
Animals178
- Dyane -