"Vey!" riep Yusra vanuit haar autoraampje. Vey rende snel naar haar toe, haar blindegeleidestok tikte op de stenen van het paadje in haar tuin, maar ze schonk er geen aandacht aan.

"Goedemorgen!" riep ze vrolijk terug. Nu alles goed leek te gaan, was haar hele humeur opgeklaard. Ze plofte op de bijrijdersstoel neer en glimlachte naar Yusra.

"Heb je het al gehoord?" vroeg Yusra. Vey trok een wenkbrauw op, waardoor Yusra het antwoord al wist. "Elin Johnsdotter houdt een feestje. Je weet wel wie ze is, dat blonde meisje met een advocaat als vader en een minister als moeder," vertelde ze.

Vey knikte langzaam. Ze wist inderdaad wie Elin was. Ze wandelde altijd giechelend over het schoolplein, had een schelle stem en rook altijd naar haar veel te zware en veel te veel parfum, maar over het algemeen was ze wel aardig. Ze was eenzaam en had wel eens met Vey opgetrokken, voordat alles anders was geworden.

"Ja, ik weet wie ze is," zei Vey. Ze keek hierna weer uit het raam, maar hoorde toen Yusra geïrriteerd zuchten.

"Dat was niet wat ik bedoelde, Viviana en dat weet je heel goed. Ik wilde vragen of je meeging," zei ze.

"Noem me geen Viviana," snauwde Vey. Ze hoorde Yusra zachtjes lachen. Viviana was haar echte naam, maar al sinds ze klein was had ze een hekel aan die naam. Hij was te tuttig, te meisjesachtig, hij paste niet bij haar. Op haar achtste was ze thuisgekomen en had ze gezegd dat ze Vey wilde worden genoemd. Ze kon zich er niets meer van herinneren, maar de naam was blijven hangen, ze werd nu Vey genoemd, maar haar officiële naam bleef Viviana.

"Maar, ga je mee?" vroeg Yusra. Vey hoorde de smekende ondertoon in haar stem en keek weg. Ze ging nooit mee naar feestjes. Ze hield er niet van, de drukte. Het was moeilijk om je weg te vinden zonder gezichtsvermogen en ze haatte het moment dat mensen erachter kwamen dat ze blind waren en voor haar uitweken, zodat zij erdoor kon.

"Alsjeblieft?" smeekte Yusra. Vey schudde haar hoofd. "Je gaat nooit mee! Het is goed voor je, om ook weer eens onder andere jongeren te komen dan die twintig uit je klas en mij," zei ze, maar Vey schudde vastbesloten haar hoofd.

"Nee, Yusra. Het antwoord is en blijft nee."

* * *

Vey opende de deur en meteen kwam de rijke geur van koffie haar tegemoet.

"Vey!" klonk de stem van haar moeder vrolijk door de gang. Haar moeders hakken tikten op de stenen vloer toen ze op haar af kwam en al snel voelde Vey haar armen om zich heen. Na een korte knuffel liet ze haar los en liep vrolijk kletsend naar de woonkamer.

"Ik was wat eerder klaar met werk," verklaarde haar moeder haar verschijning. Vey glimlachte naar haar en haar moeder schonk twee kopjes koffie in, die ze op een dienblad zetten, samen met de suikerpot en een pak kokosmakronen. Moeder en dochter zetten samen koers naar de woonkamer en lieten zich daar op de bank vallen.

Veys moeder gaf Vey een kokosmakroon en pakte er daarna eentje voor haarzelf. Gezellig zaten ze zo samen op de bank. Vey nam een klein hapje van haar kokosmakroon en glimlachte toen de kokossmaak zich door haar mond verspreidde.

"Zou het je leuk lijken om anders Yusra vanavond uit te nodigen, ik bent er namelijk vanavond niet en ik vind het niet fijn als je vanavond alleen ben," zei haar moeder. Vey slikte en ze schudde haar hoofd, terwijl ze met tegenzin antwoord gaf.

"Dat kan niet, ze heeft vanavond een feestje," mompelde ze.

"Oh?" zei haar moeder. "Van wie?" Vey haalde haar schouders op.

"Iemand van school," gaf ze toe.

"Kan jij daar ook naartoe?" vroeg haar moeder. Vey haalde haar schouders op en bleef zwijgen, ze wist welke preek nu zou gaan komen. "Vey, omdat je een handicap hebt, betekent het niet dat je niet meer naar feestjes kan. Het is ook goed voor je, om gewoon met je leeftijdsgenoten om te gaan. Ik wil dat je vanavond naar het feest gaat," zei haar moeder besloten.

Vey verslikte zich in haar zwarte koffie, waarvan ze net een slok had genomen en proestte het bijna uit. "Wat?" proestte ze. Haar moeder legde een hand op haar rug.

"Ik wil dat je naar dat feestje gaat," zei haar moeder. Vey keek op, haar blauwe ogen stonden wanhopig.

"Mam-," begon ze, maar haar moeder kapte haar af.

"Nee Vey, ik wil niet dat je vanavond alleen ben en het is goed voor je. Geen tegenspraak," zei haar moeder kortaf. Vey hoorde de onbuigzaamheid in haar stem, even buigzaam als ijzer en gooide haar handen in de lucht.

"Ik ga naar boven," ze ze kwaad, waarna ze haar koffie oppakte en wegliep, de traptreden op. Haar moeder keek haar na, maar riep haar niet terug. De blik in de ogen van de oudere vrouw was verdrietig, maar vastbesloten, ze deed het voor haar dochters eigen bestwil.