I came from a rich family. Ako lamang ang nag iisang anak nila, at dahil ako lang ang nag iisang anak nakukuha ko agad ang gusto ko. Binibigay agad nila ang gusto ko dahil para sakanila yan ang paraan nila na maipapakita nila ang pag mamahal  at pag aalaga sakin.

Both my parents are busy with our business. Bata palang ako wala na sila sa tabi ko para samahan ako ma tulog, kumain ng almusal o kahit paghatid lang sakin sa school. Mas marami pa silang oras sa paglalago ng business namin, parang anak na nila ang business kesa sa totoong anak nila na palaging iniiwan sa bahay kasama ang mga kasambahay.

Alam ko na maraming tao ang di ako gusto. They often called me different names behind myback. Sutil, spoiled brat, demonyita , at kahit ano na pwede nilang itawag sakin. Pero wala naman akong pakialam sakanila kahit magpakamatay pa sila wala akong paki. Hindi ko naman sila masisisi kung ganon ang tingin nila sakin. Pinapahirap ko kasi sila sa mga gawaing bahay.

Habang lumalaki ako, mas nagiging masama ako sa paningin ng iba. Like our maids and guards, gumagawa ako ng mga kalokohan para isa-isang magsialisan sa mansion. I know, masama pero yun lang ang paraan nakikita ko para mapansin ako ng parents ko.

I'm longing for their attentions and love. Gustong gusto ko na kasama ko sila sa pag hatid sakin sa school like what my classmates parents do. Gusto ko na si mom ang mag aalaga sakin pag nag kasakit ako. Gusto ko na ginagawa nila ang dapat ginagawa ng magulang sa anak.

Pero kahit anong gawin ko di ko parin masusungkit ang nais ko . Pag may aalis na katulong o guard , may makukuha agad silang kapalit. At ganyan ang palagi cycle sa mansion. But I didn't give up. Times go by , parang ritual ko na ang pagtatanggal ng mga kasambahay.

My birthday is approaching at excited na excited ako . Hindi naman ako umaasang dadating sila pero may katiting na pagasa parin na sana dumating sila. But like as usual di parin sila umuwi kahit birthday sa nag iisang anak nila. Kahit family day namin sa school di sila sumipot, habang nag lalakad ako sa hallway ako lamang ang na iiba. Instead na ang mga magulang ko ang kasama, I'm walking with my maids besides me. I feel an outcast child that time. Ako lang yata ang malungkot at galit na time na yon.

Special events in my life ay naging ordinaryong araw na lamang. Gustong gusto ko umiyak , pero kahit gusto ko wala namang luhang lumalabas. Kahit bata pa ako, sinasabihan ko na ag sarili ko na malakas akong babae. Itinaga ko sa bato ang salitang yon. No body cared for me. Even my parents didn't want me. I was alone. Mayroon man sakin ang mga bagay na gusto ko, pero parang wala rin naman itong saysay.

At sa pag tungtong ko sa highschool , napagod na ako sa paghahanap ng attention sa mga magulang ko. Nakakapagod manglimos ng atensyon sa sarili mong mga magulang. It was like the loneliness that was living inside me was slowly drowning me. And it did. Kapag umuuwi  sila sa bahay  ay parang wala silang anak. Kinukumusta nila ako pero di parin iyon sapat para mawala ang pag ka di gusto ko sakanila. I set up a wall na walang kahit sino mang makakatibag. Parang wala akong kaluluwa. Punong-puno ng panlalamig ang buong katawan ko. My parents didn't even notice that. Wala naman silang pakialam sakin . But thats ok , I'm used to it.

Sa school wala akong kaibigan, palaging nag iisa . Walang kahit sino ang nag lakas loob na lapitan ako para kaibiganin. I was living in a world where people around me didn't really care for my existence.  My eyes became colder. I didn't know what kindness mean. I isolated myself in my own shadow,  waiting for someone who's stronger enough  to pull the light I was longing for. 

As the bell rang, tumayo na  ako sa pagkakaupo. Ito ang palagi kong standby , sa ilalim ng kahoy na ito dito ako kumakain, nag aaral, at natutulog pag may vecant pang time. Malayo ito sa mga estudeyante , nasa likod kasi ito . Habang nag  lalakad sa hallway papuntang locker all eyes are on me, di na bago sakin to isinawalang bahala ko lang ito. Pag bukas ko sa locker ko may nahulog na papel, kinuha ko ito . 

Smile, happiness looks gorgeous on you . 

-JH :)

 Napatingin ako sa likod para hanapin kung sino ang nag lagay nito. Pero sawi ako , imposibli na makita ko ang taong nag lagay nito. Isinira ko na ang locker ko, at itinapon ko sa malapit na basurahan ang sulat. Habang nag lalakad  papuntang room napaisip ako sa sulat. Happiness don't like me , di ko nga alam kung ano ang happiness . It's like my existence in this world is to keep walking alone in this dark side of world. I'm like a walking dead person, humihinga pero walang nararamdaman. 

Napahinto lang ang pag iisip ko ng may maka bangga ako.

"I'm sorry"

Tumango lang ako at nag patuloy  sa paglalakad, isinawalang bahala ang naka bunggo sakin .