Kinabukasan, absent si Karl Enrique.

Herbert's POV

"Gustong gusto ko makita ang kapatid kong si Karl Enrique kaso absentl sayang." Sabi ni Sparky.

"Oo nga eh. Nagulat ako ng mabalitaan na magkapatid pala kayo sa ama. At ang pinagdaanan niya ay napaka-saklap." Sabi ko.

"Yeah Herbert the easy-going guy. Bahala na si Herbert sa inbestigasyon dito sa killer." Asar ni Yoseph.

"Hala! Pagiging positive lang kaya yun!" Sabi ko.

"Siyempre hindi, sasama kami nina Delfin at Inigo. Sama-sama tayo mamyang lunch, ha?" Sabi ni Yoseph.

Nag-tawanan kami.

Biglang nag-bell, para sa lunch.

"Okey class. Tuloy niyo na lang yan bukas. No taking home or walang gagawa sa bahay. You may now have your lunch." Sabi ni miss Cactus.

***Flashback***

October 2013

"Oi Herbert, ha? Paano ka nakakakuha ng mataas na grades kahit adik ka sa computer games?" Tanong sa akin ng kapatid ko na si Robert.

"Tumigil ka na nga sa pang-aasar mo, hahaha!" Sabi ko.

Nag-tawanan kami.

"Bakit ganyan ka? Hindi ka studying hard pero mas mataas grades ko sa akin? Di naman ako naglalaro ng video games! Bakit ganun!" Sabi niya na inggit na inggit.

"Ewan ko." Sabi ko.

Nakita ko sa mukha ng kuya ko ang galit.

Pero lagi ko siyang pinapa-saya tuwing ganun pakiramdam niya.

Ako ang paborito ng pamilya, hindi si kuya.

Pero isang masamang pangyayari ang dumating.

"Robert, Herbert ano nangyari?" Tanong ni inay.

"Si Herbert po, pinatay si itay." Sabi ni Robert.

"Ano? Hindi po aksidente lang." Sabi ko,

"Herbert, inalis mo ang tiwala ko sa iyo." Sabi ni mama.

"Pero nay.." Sabi ko.

"Tumigil ka na nga! Pinatay mo siya dahil sa sermon niya!"

"Hindi kuya, dapat papatayin ko yung criminal pero ang baril ay tumama sa kanya." Paliwanag ko,

"Kahit ano pang sabihin mo, napaka-clumsy mo, Herbert!"

Dahil doon, di na ako favorite. Si kuya na. Nakuha na niya gusto niya, maging paborito.

At doon nag-simula ang walang pagmamahal sa akin inay ko. Dahil ang kuya ko ay sinasabihan siya ng masama tungkol sa akin.

Kaya para sa isang taon, wala na akong nararamdaman pagmamahal.

Naka-bangon ako ng nainbita ako ng lolo ko na makitira sa kanya dahil naawa siya sa akin, na lagi pinapahirapan at si kuya ay hindi pinapagalitan. Noong favorite naman ako pinapagalitan ako ah. Kainis itong si kuya, ahas!

***End of Flashback***

"Dito muna tayo sa Savio Auditorium at mag-investigate." Sabi ni Yoseph.

Naglakad kaming apat sa buong Savio Auditorium.

Nag-stay ako sa malapit sa labasan.

May narinig ako...

"Dahil si Yoseph ay nakaka-sira sa plano namin, kailangan niyang mamamatay. Shh,..quiet lang. Piling ko may nakikinig sa atin." Sabi ng isa.

"Papatayin natin yun pag nahuli natin ang nakikinig sa atin."

Sa narinig ko, tumakbo ako at lumapit kay Yoseph. Sasabihin ko pa o hindi?

"Mamatay ka, Yoseph. Narinig ko sila doon." Sabi ko.

"Humanda sila sa akin." Sabi ni Yoseph.

Bigla kong nakita ang isang tao naka-takip ang buong katawan ng damit na tumakbo at inatake si Yoseph.

Sinuntok-suntok niya ito.

Machine gun yung kaliwang kamay niya,naku? Manny Pacquia ba ito.

Sina Delfin at Inigo ay sinipa ito at sinuntok suntok din.

Tinakas ko si Yoseph.

May dalawa pang umatake, mukhang babae ang mga ito.

Kinuha ako nung isa at kinuha ng isa pa si Delfin.

Si Inigo ay naka-takas, nag-tago.

"Yoseph, kailangan mo na mamatay! Para di mo na mabasa ang isip nilang killers. FYI, alagad lang kami, hindi kami ang 7 killers. Inutusan lang kaming lima. Apat pala, dahil yung isa dito ay..you know." Sabi ng isa at tinutok ang isang revolver sa direksyon ni Yoseph.

"T*ngina mo ah!!! Ano ba poblema mo, ha?" Sabi ni Yoseph.

"Dahil sagabal ka!! Pampagulo ka sa plano nila, kailangan mong mamatay!!!!" Pinindot ng tao ng dalawng beses ang trigger ng baril.

Matatamaan na sana si Yoseph ng baril ng...

"Huwag!!!!" Sigaw ni Inigo sabay harang kay Yoseph.

Natmaan sa tiyan si Inigo ng dalawang bala. Tumumba siya.

"Inigo!!" Sabi namin ni Delfin, na pinalaya sarili namin sa dalawang babae.

"Inigo, bakit mo ginawa yun?" Tanong ni Yoseph.

"Ayaw ko kayo mamatay..gusto ko kayo protektahan..gusto ko kayo iligtas..gusto ko kayo ipaglaban. Kayo ang nagbago ng buhay ko, kayo ang pinakamagandang kaibigan sa buong mundo. Tunay kayong kaibigan at samahan hanggang wakas. Inalay ko buhay ko para sa in-" naoutol sinabi niya ng bigla siyang tumigil sa paghinga.

"Inigo!!!!!" Sigaw ko.

Huminga ulit siya.

"Huli kong sasabihin, mahal ko kayong lahat. Sana huwag niyo akong kakalimutan hanggang wakas. Inalay ko buhay ko dahil alam ko, nakita ko na nang kasama ko kayo na kaya niyo itong patigilin. Kayo ang pag-asa, wag niyo akong biguin. Wag niyo biguin sng pangarap ko sa in- yo." Sabi niya na nawawalan ng hininga.

Pumikit na mata niya.

Di na siya humihinga, kinapa ko pulso niya.p

Patay na sa Inigo!

Nag-simula akong humagulgol. Si Delfin din ay umiyak.

Na-dismaya sila.

"Salamat sa sakripisyo, Inigo. Napakabait mong tao. Akala ko katapusan ko na, pero dahil sa iyo naniwala pa akon nang lalo. Maraming salamat, Inigo. Isa kang bayani, bayani kita. Pinahanga mo ako! Oo, gagawin ko ang pangarap mo na kami ang pag-asa dito. Ia-aalay namin ito sa iyo, Inigo. Pangako namin yan sa iyo. Ito ang utang ko sa buhay na sinakripisyo mo para sa buhay ko." Sabi ni Yoseph, na tuwang tuwa na naiiyak. Tears of joy?

Nakita namin ang killers, tumatakas. "Buwisit yan si Inigo o! Buhay pa tuloy ang mind reader na siraulo!" Sabi ng isa sa mga babae, habang tumatakas.

Iyakan kami ng matagal sa auditorium.

A/N: ah! May namatay na sa mga bida, o yung nasa main cast natin. Hulaan niyo kung sino susunod..