Mijn werkdag zit erop en ik ga weer op huis aan. Met de fiets, want veel meer kan ik me niet veroorloven. Wanneer ik thuiskom gooi ik mijn tas in de hoek van de hal en loop ik rechts mijn keuken in. Ik zet express geen kop koffie voor mezelf. Ik heb voor vandaag wel weer genoeg koffie gezien. In plaats daarvan maak ik voor mezelf een glas wijn en pak ik een reep chocolade uit de koelkast. Ik loop vanuit de keuken mijn woonkamer in en plof op mijn bank. Ik haal de rekening en mijn telefoon uit mijn schort en zet de tv aan. De rekening leg ik op de salontafel. Ik zal een manier moeten vinden om dit alles te kunnen betalen. €1000 heb ik niet zomaar bij elkaar gespaard.

Ik scroll door mijn telefoon heen en beantwoord wat berichtjes van vriendinnen en mijn broer. Ondertussen kijk ik half naar een film en drink ik mijn glas wijn leeg. Het is tegen zessen wanneer de deurbel gaat. Ik sta op en loop door de keuken naar de hal. Voor de deur staat Yana. Ik glimlach en laat haar binnen. Yana loopt direct naar mijn woonkamer en ziet mijn lege wijnglas staan. Ik sta inmiddels ook in de woonkamer.

"Is het weer die voordelige wijn van de Lidl?" vraagt ze.

"Aldi," zeg ik.

"Praktisch hetzelfde." Yana loopt langs me af naar de keuken en opent mijn koelkast. "Heb je niet iets sterks?" vraagt ze en ze opent een kastje waar normaal flessen drank staan.

"Nee. Alleen wijn." Yana zucht en pakt de voordelige wijn. Ze loopt de woonkamer in en vult mijn lege glas. Dan klotst ze de inhoud in één keer achterover. Ik ga op de bank zitten en zet de tv uit.

"Nou schat, hoe is ie met je?" vraagt ze. "Je moest vanochtend zo snel weg. Ik heb niet eens met je kunnen praten."

"Het gaat wel," zeg ik. "Nog bedankt voor de ketting." Ik friemel aan het souvenir om mijn hals die ze me vanochtend gaf. "Waar kwam het nou vandaan? Dubai?"

"Ja klopt. Ik zag het en omdat het een aapje was moest ik aan je denken." Ik glimlach en breek de chocolade in stukjes. Aapje. Haar bijnaam voor mij. Een bijnaam die ze ooit bedacht toen we samen in de brugklas zaten. We gingen naar Artis. Ik ging echter alleen naar de apen. Van de rest van Artis heb ik niks gezien. Ik stop een stuk chocolade in mijn mond.

"Wat is dit?" vraagt Yana en ze pakt de rekening van de tafel.

"O gewoon," zeg ik. "Een rekening."

"€1000? Hoeveel maanden heb je niet betaald man?"

"Twee, drie..."

"Jaar?" Yana leest de rekening. "Heb je dit geld?" vraagt ze. Ik schud mijn hoofd.

"Maar Sander kan vast wel wat voorschieten," zeg ik.

"Je laat je broer al zo vaak betalen. Je hebt bij hem al zeker een schuld van €2000 staan." Ik zucht en pak de fles wijn van tafel. Ik neem er een slok uit en neem er een hap chocolade achteraan.

"Ik verzin wel wat. Het is me al drie jaar gelukt."

"Rosie, je denkt veel te makkelijk. Je moet geld gaan verdienen." Yana pakt de fles wijn uit mijn hand en kijkt me bezorgd aan. "Hoeveel verdien je bij brew?"

"€900"

"Per maand?"

"Ja." Yana schudt haar hoofd. "Dat is te weinig."

"No shit," zeg ik en trek de rekening uit Yana's handen. "Yana, ik bedenk wel wat, oké?"

"Nee."

"Yana..."

"We gaan morgen naar een feest," zegt Yana uit het niks. Ik kijk haar fronsend aan. Ze stapt snel over naar een ander onderwerp.

"Ik weet echt niet zo goed of een feestje nu een leuk idee is," zeg ik. 

"Rosie, je zit al weken thuis. Een feestje moet echt wel kunnen. En daarnaast, jij was altijd het feestbeest van ons tweeën." 

"Oké," zeg ik. "Ik ben altijd wel in voor een feestje, maar-"

"Trek iets moois aan en doe wat make-up op," zegt Yana. "Geloof me. Geld gaat je om de oren vliegen." Weer frons ik mijn wenkbrauwen. "Rosie, geloof me."

"Oké."

-

Een kort tweede hoofdstukje. De hoofdstukken gaan wel een stuk langer worden, maar pas als het verhaal echt een beetje gaat beginnen.