Po rozmowie z dyrektorem na temat Ashtona, Calum zerwał się z lekcji, bo zwyczajnie nie miał siły. Siedział obok loczka na plaży i przesypywał piasek z ręki do ręki, nudząc się. 

- Mogłeś mi powiedzieć. - szepnął. - Pomógłbym ci. 

- Byłem zniszczony od dziecka. Nic nie mogłeś zrobić. - odpowiedział, rysując coś w piasku. Ziarnka miło łaskotały jego palce, a to sprawiało, że Ash był szczęśliwszy. Bo nie żył, nie biło w nim serce, ale czuł wszystko wokół, to sprawiało, że w połowie egzystował. Bo istnieć nie znaczy żyć.  - Możesz przeczytać piąty list. 

- Nie wiem czy chcę. - Irwin spojrzał na niego, unosząc jedną brew do góry. - Chcę, żebyś przed tym mnie pocałował. - oznajmił mulat, odwracając się w stronę loczka, który połączył ich usta w długim pocałunku.

- Brakowało mi tego, Cally. - powiedział, patrząc mu w oczy.

- Mi też. 

Wziął kopertę i ją rozerwał, rozłożył papier i zaczął czytać. 

Drogi Calumie, 

   Pewnie myślisz, że mogłeś mi pomóc, uratować, porozmawiać, odciągnąć od samobójstwa. Lecz ja byłem zniszczony od dzieciństwa, kiedy to ojciec bił mnie i gwałcił. Wiesz, że on nadal żyje i nie zapłacił za swoje czyny? Wiesz, że nadal mieszka z matką, a on nie jest niczego świadoma? Ale kto uwierzy trupowi, Cally? Dlatego na początku wstydziłem się Ciebie dotykać i wtedy, kiedy ty robiłeś. Nie pokazuj tych listów nikomu. Ojciec to czwarty powód, skarbie. Byłem od dzieciństwa zniszczony i z każdą sekundą bicia mojego serca, byłem niszczony jeszcze bardziej. Nie chciałem niszczyć i Ciebie. 

Na zawsze Twój, Ash.