Paula stapt achter mij aan de gang in. We doen onze schoenen uit en hangen onze jassen op aan de kapstok. 'Zeg, als je ooit hulp nodig hebt bij aardrijkskunde, dan moet je het zeggen, hè,' zegt Paula, wijzend op de toets die ik net goed verknald heb. 'Ik help graag,' zegt ze. Ik glimlach breed naar haar. 'Bedankt, ik zal aan de bel trekken als ik hulp nodig heb,' zeg ik en loop de woonkamer in. Paula volgt me. Mam kijkt op van haar krant en schenkt een grote glimlach aan Paula. 'Hé, meid, fijn jou ook weer eens te zien,' zegt ze stralend. 'Hetzelfde, ik kan altijd goed praten met u,' zegt Paula. Mam blijft glimlachen, wat ondertussen op mijn zenuwen begint te werken. 'Schenk je wat te drinken voor jullie in, Bjorn?' Vraagt mam. 'Ik wilde het net gaan vragen, mam,' zeg ik geïrriteerd en wend me tot Paula. 'Wil je iets te drinken?' Vraag ik haar. 'Sinas, alsjeblieft,' lacht ze.

Ik loop naar de keuken en pak de fles sinas uit de koelkast. Ik schenk twee glazen in en geef er één daarvan aan Paula. Ze kijkt me met een glimlach aan. 'Bedankt,' zegt ze. Ik knik. 'Geen probleem, wil je een koekje?' Vraag ik en haal de koektrommel uit de la. Voorzichtig pakt Paula een Bastogne uit het metalen blik. Zelf pak ik er ook een en begin hem op te eten. We gaan even bij mam in de woonkamer zitten. Ik zit naast Paula op de bank en mam zit op de bank er schuin tegenover. 'Hoe is 'ie met je?' Vraagt mam aan Paula. Ze slikt haar hap door voordat ze antwoord geeft. 'Wel goed, alleen een beetje druk met school. Maar Bjorn heeft dat ook, dus ik denk dat u dat wel vaak genoeg heeft aangehoord,' antwoordt ze. Mam knikt. 'Ja, Bjorn heeft het er ook wel vaak over. Maar fijn om te horen dat het verder goed gaat,' zegt mam. 'En gaat alles met u goed?' Vraagt Paula. Mam knikt en glimlacht breed. 'Alles gaat goed met me. Alles gaat zo zijn eigen gangetje, dus ik ben helemaal blij,' beantwoordt ze Paula's vraag.

'Zullen we naar boven gaan?' Vraag ik zodra er een ongemakkelijke stilte valt. Beide mam en Paula kijken naar me om. Paula knikt. 'Ja, is goed,' zegt ze en staat op van de bank. Ik sta ook op en loop voor Paula de trap op naar mijn kamer. Paula gaat zitten op het bed en ik ga zitten op mijn bureaustoel. Ik rol naar Paula toe en kijk haar vragend aan. 'Wil je iets speciaals doen?' Vraag ik. Ze haalt haar schouders op. 'Mij maakt het niets uit. Al doen we niets, vind ik het oké,' antwoordt ze. Ik glimlach naar het knappe meisje. 'Oké,' zeg ik en plof naast haar neer op het bed. Ze kijkt me aan met haar blauwe ogen en richt ze dan naar haar blouse. Voorzichtig plukt ze wat aan haar blouse met haar lange nagels. Dan kijkt ze weer naar me op met een glimlachje. 'Zullen we anders nu alvast wat aardrijkskunde doen?' Vraagt ze. 'Is goed,' stem ik in. We gaan bezig met aardrijkskunde.

Het is niet dat Paula niet kan uitleggen, maar ik kan me gewoon niet concentreren. Iedere keer blijf ik maar naar Paula staren of dwalen mijn gedachtes naar iets anders af. Stel nou dat er dadelijk echt iets gebeurt. Wat nou als er dadelijk echt iets gebeurt? Hoe moet ik dan reageren? Wat moet ik dan doen? Wat nou als er dadelijk niets gebeurt? Ligt dat dan aan mij? Wil ik dat er dadelijk iets gebeurt? Wil Páúla dat er dadelijk iets gebeurt? Als ze dat zou willen, waarom zou ze dat dan willen? Het is nou niet zo dat ik het geweldigste persoon ooit ben. Ik zie haar er eerder voor aan om iets met Tuur te willen beginnen. Wat nou als er dadelijk iets gebeurt, en Tuur dan jaloers wordt? Zouden we dan nog wel vrienden zijn? Ik kan me namelijk prima voorstellen dat Tuur een oogje heeft op Paula, en dan kan het best klote zijn als je beste vriend er dadelijk met je crush vandoor gaat.

'Lukt het nog?' Schrikt me opeens op uit mijn gedachtes. Verbaasd kijk ik Paula nog wat geschrokken aan. 'Uh, ja hoor,' zeg ik. Paula kijkt me ongelovig aan. 'Bjorn, ik ben nu al vijf minuten aan het vertellen zonder dat ik een reactie van je krijg. Je kunt het best zeggen als je je niet meer kunt concentreren, dan gaan we gewoon een andere keer verder. Geen probleem,' zegt Paula. Ik zwijg. 'Zullen we stoppen?' Vraagt ze. Ik knik. 'Ja, sorry, ik kan me niet echt meer concentreren. Het is op voor vandaag,' zeg ik. Paula lacht en slaat de boeken dicht. 'Oké, dat snap ik. Kan gebeuren,' zegt ze en staat op. Ze ploft weer neer op mijn bed. Eerst schuif ik mijn boeken nog op de hoek van mijn bureau voordat ik bij Paula op mijn bed ga zitten.

We gaan met onze ruggen tegen de muur zitten en doen wat op onze telefoon. Ik begin het spelletje te doen dat ik gisteren besloot in de aula te doen, gewoon omdat ik nerveus ben. Paula scrolt door haar Instagram. Het is stil in de kamer geworden. Af en toe is er wat gerommel van beneden te horen. Opeens zie ik in mijn ooghoek dat Paula haar mobiel naar me kantelt. Ik kijk naar haar scherm, waar twee shirtjes op afgebeeld staan. 'Welke zou jij kiezen?' Zegt ze, 'De linkse of de rechtse?' Ik kijk naar de foto's op haar scherm. 'Uuuuh,' begin ik. 'Geen idee, maar ik weet zeker dat ze je allebei goed zouden staan,' antwoord ik en kijk haar met een glimlach aan. Paula begint te blozen en richt haar blauwe ogen weer naar haar telefoonscherm. 'Bedankt,' zegt ze en blijft nog eventjes naar de foto kijken. 'Ik zou de rechtse kiezen,' zegt ze dan. Ik lach.

Ik ga door met mijn spelletje. Ik voel hoe Paula iets dichter tegen me aan gaat zitten. Ik probeer zo goed als het kan rustig te blijven. Paula doet nog wat laatste dingen op haar mobiel en legt hem dan weg. Zelf leg ik ook mijn mobiel weg na mijn laatste potje. Ik kijk om naar Paula, die ook net naar mij omkijkt. Haar blauwe ogen kijken even in de mijne en dan kijkt ze naar mijn lippen. Zachtjes pakt ze mijn kaak vast en plaatst haar lippen teder op die van mij. Niet wetende wat te doen kus ik haar maar terug. Onze lippen vlechten zich tussen elkaar in. Ik kijk naar Paula's wangen, die roder worden elke seconde. Ik leg mijn hand in Paula's nek terwijl ik haar opnieuw kus. Is dit het? Voelt Paula iets? Bij mij gebeurt er niets. Mijn gevoel voelt nog niet eens een klein beetje anders dan daarnet. Voorzichtig kus ik Paula nog een keer terug en dan duw ik haar geschrokken van me af. Ze kijkt me verbaasd, haast beledigd aan. 'Sorry, ik kan dit niet,' zeg ik. Paula's blik wordt alleen maar moeilijker. Fronsend kijkt ze me aan en trekt haar lip in een strakke lijn. 'Oké, dan ga ik,' zegt ze, staat op en vertrekt. Door stomheid geslagen blijf ik achter.

Hoe graag ik het ook wil, het lukte me maar niet om me speciaal te voelen tijdens de kus. En het ligt absoluut niet aan Paula, want Paula is echt heel erg knap. Het ligt gewoon aan mij. Er is iets mis met me. Misschien kwam het omdat ik niet weet hoe ik moet kussen. Wat is dat speciale gevoel dat mensen krijgen als ze iemand kussen? Ligt het dan ook echt aan de manier van kussen? Misschien voelde ik wel niets omdat ik zo nerveus was. Of misschien voelde ik niets omdat mam en Tuur er zo op zaten te hameren. Misschien voelde ik wel niets omdat ik Paula simpelweg niet leuk vind op die manier. Maar waarschijnlijk voelde ik niets, omdat er iets mis met me is. Want ook al zou je Paula niet leuk vinden, je zou echt wel iets anders voelen zodra je met haar kust. Je zou nog wel iets speciaals voelen als je kust met iemand die je totaal niet mag of iemand die je niet eens kent.

Ik nestel mijn handen in mijn haren en staar voor me uit. Zou Paula nu boos op me zijn? Ik heb haar immers me laten kussen en daarna ruw van me afgeduwd. Stel nou dat ze hierdoor ontzettend kwaad op me is, dan kan ik onze vriendschap wel om mijn buik schrijven. Wist Tuur dit trouwens? Wist Tuur dat Paula me leuk vindt? Want ik neem aan dat als Paula me kust, ze me leuk vindt. Misschien hadden Tuur en Paula het daar wel over in de aula gisteren en mocht ik er daarom niet bij zijn. Ik denk dat dat het was. Als Paula me echt leuk vindt, vind ik het heel lullig voor haar, want ik voel niets voor haar. Als Paula me echt leuk vindt, dan kan het best zijn dat onze vriendschap binnenkort snel over is. Ik hoop van niet en hoop dat Paula zich eroverheen kan zetten.