Vol bewondering bekijk ik het boek. Eerbiedig leg ik het neer op de eettafel.
De kaft is gemaakt van een zeer dik leer. Hij is zo mooi versierd dat m'n mond er van open zakt. Teder ga ik er met mijn vingertoppen overheen. De bloemen die er op staan lijken net echt en de schrijfwijze is prachtig.
In grote sierlijke letters staat er geschreven: Sprookjes.
'Wat is dat?' Ik schrik op van Elly haar stem.
'Elly,' zucht ik, 'laat me niet zo schrikken zeg.'
'Je hebt mijn vraag nog niet beantwoord,' zegt ze zangerig. Al lachend rol ik met mijn ogen.
'Dit, mijn lief kind, noemen ze nou ... Een boek.' plots geeft ze me een harde stomp tegen mijn shouder. Ik kom niet meer bij van het lachen.
'Ik weet ook wel dat dat een boek is hoor,' boos kwam ze naast me staan. 'Maar wat voor boek is dat, dommie.'
'Ik weet het niet, ik kreeg het van de bibliothecaresse,' mompel ik.
'Oh, het ziet er wel mooi uit.'
Ik knik.
'Laten we het lezen.' ijverig steekt ze haar hand uit waarna ik er hard op sla.
'Afblijven,' sis ik.
Terwijl ze over haar hand wrijft kijkt ze me beteuterd aan.
'Nu nog niet.'
Voorzichtig neem ik het boek weer in m'n handen. 'Na het shoppen, duuh.'
Een enorme grijns sierde snel haar gezicht. Ze danste bijna van blijdschap waardoor een van mijn mondhoeken voorzichtig omhoog krult.
'Wacht,' verbaast kijk ik haar aan. Haar gezicht staat weer bloedserieus. 'Heb je gedaan wat ik zei,' speels wiebelt ze met haar wenkbrauwen.
Zuchtend gooi ik mijn hooft in mijn nek.
'Elly, je weet dat ik liever wacht totdat hij de eerste stap zet.'
Nu is het haar beurt om te zuchten. 'Eenentwintigste eeuw, weet je nog,' verwijtend kijkt ze me aan. Vlug steek ik mijn tong uit waardoor ze verontwaardigd haar hand voor haar mond houd. 'Goed,' zegt ze opeens heel lieflijk waardoor ik een wenkbrauw optrek. 'Dan doe ik het wel voor je.'
Met grote ogen kijk ik haar aan.
'Wacht... Wat?! Nee, Niet doen!'
Nu lacht ze haar witte tanden bloot.
'Oh dat is toevallig, hij komt er net aan.'
Ik kan het bloed naar mijn hoofd voelen stijgen. Met een boos gezicht kijk ik haar aan terwijl ik sis: 'Waag het niet of anders...'
'Te laat, want ik roep hem al,' speels steekt ze haar tong uit. Verwoed schud ik met mijn hoofd en smeek haar met mijn ogen om het niet te doen.
Tevergeefs.
'Hey Evan, kom eens even hier,' roept ze zangerig. Gegeneerd kijk ik haar aan.
'Oh hey Elly, Lucy.'
Wanneer hij mijn naam uitspreekt richt ik langzaam mijn hoofd op waardoor ik recht in zijn felle grijze ogen kijk. Zijn grijns staat van oor tot oor.
Hij heeft zelfs geen oog voor Elly, valt me op.
Zou hij me dan echt leuk vinden. Glimlachend kijk ik hem aan. Pas later merk ik dat ik hem zit aan te staren. Ik kan mijn bloed verder voelen stijgen. Vlug mompel ik een verontschuldiging waarna ik weer naar Elly kijk.
'Moet jij niet iets vragen aan Lucy...,' lachend gaat ze naast hem staan en geeft hem een zachte stoot met haar kont. Met een opgetrokken wenkbrauw kijkt hij haar aan, duidelijk niet wetend wat ze bedoeld.
'Je weet wel,' mompelt ze vrolijk terwijl ze speels met haar vingers over mijn schouder heen wandelt. Grinnikent sla ik mijn ogen ten hemel en schud zachtjes met mijn hoofd.
Elly toch, met haar kuren.
Plots worden de ogen van Evan groot. Verbaast kijk ik hem aan terwijl ik mijn hoofd lichtjes scheef houd, dat is een soort tik denk ik. Ik doe dat vaak als ik iets niet begrijp, dat zegt Elly dan toch.
Even wordt zijn gezicht weer serieus. Er komt zelfs een lichte blos op zijn wangen.
Wacht, gaat hij het echt vragen?
Verwachtingsvol blijf ik hem aankijken.
Alsjeblieft zeg het.
'Ik wouw je inderdaad iets vragen Lucy,' snel gaat hij met zijn vingers door zijn zwarte haren waarna hij verlegen lacht. 'Ik vroeg me af of jij... En ik... Je weet wel... Samen naar... Ja kweni... Misschien naar het schoolbal konden gaan.'
Nu is het mijn beurt om hard te grijnzen.
'Ja.' Ik ben nog nooit zo zeker geweest.
'Ik zou graag met jou mee naar het schoolbal gaan.'
Even kijkt hij onzeker maar wanneer mijn woorden tot hem doordringen knikt hij vrolijk.
'Oké... Cool. Ik moet nu gaan maar ik sms je nog, goed?'
Snel knik ik, met nog steeds een brede grijns op mijn gezicht.
Hij knikte en vertrok terwijl voorzichtig gedag zei.
Vlug leg ik mijn handen op mijn oren als ik bedenk aan wat er nu ging komen.
Ja hoor, zelfs door dat gepiep waren mijn handen niet bestendig.
'Iiiiiiiiiiiih, zie je wel,' speels botst ze met haar kont tegen de mijne waarna ze haar bekende vreugde dansje doet.
Hoofdschuddend draai ik me naar haar toe. Stiekem knijp ik mijn ogen tot spleetjes wanneer ik me plots iets bedenk.
'Wat,' vraagt ze verbaasd wanneer ze mijn gezicht ziet.
Bedenkelijk tuit ik mijn lippen.
Nu trekt ze geërgerd haar wenkbrauwen op.
'Lucy, wat is er nu.'
Snel leg ik een hand onder mijn kin.
'Eigenlijk, heeft hij mij nu uitgevraagd, dus dan is het toch nog een beetje een sprookje.'
Een lange zucht ontsnapt uit haar mond waardoor ik hard begin te lachen.
Speels steek ik mijn tong uit waarna zij hetzelfde doet.