Rosie

"Grace έτσι και ξεράσεις εδώ μέσα δεν ξέρω και εγώ τι έχει να γίνει!",είπα και γέλασα.

"Mason ε;",μουρμούρισε η Grace από τα πίσω καθίσματα και άφησε ένα μικρό γέλιο.

"Φαίνεται καλό παιδί.",σχολίασα και ξεκίνησα να τον σκέφτομαι.

"Καλός είναι αλλά έχει πληγωθεί πολύ.",μου είπε εκείνη και κοίταξα στα πίσω καθίσματα σηκώνοντας το ένα μου φρύδι.

"Γιατί έτσι;",ρώτησα και κοίταξα τον δρόμο.

"Δεν ξέρω συγκεκριμένα.Κατι είχε γίνει με τον αδερφό του και μια από τις κοπέλες του.",προσπάθησε να μου εξηγήσει.

Στο μυαλό μου ήρθε η εικονα της πλευράς του αδερφού του.Αυτοι οι δυο σίγουρα ήταν αντίθετοι.

"Και τι με αυτό;Δεν κάνει σχέσεις από τότε;",την ρώτησα και σταμάτησα σε ένα φανάρι.

"Δεν ξέρω Rosie.Αυτό εσυ πρέπει να το μάθεις.",μου είπε και έπεσε ξανά πίσω στα καθίσματα,ενώ έβαλα ξανά μπρος.

Η μουσική από το ραδιόφωνο ήταν το μόνο που ακουγοταν στον δρόμο πλέον.Ισως και μερικά ροχαλητα της Grace.Σκεψεις περνούσαν από το μυαλό μου.Τι θα μπορούσε να έχει γίνει με τον Mason και την πρώην του;Και που κολλούσε ο αδερφός του σε όλο αυτό;

Έδιωξα από το μυαλό μου όλο αυτό το μπέρδεμα που είχα μόνη μου δημιουργήσει και πάρκαρα στον υπόγειο χώρο στάθμευσης δίπλα από το σπίτι μου.

"Grace,ξυπνά.Φτασαμε.",της είπα και την κούνησα.

Εκείνη τεντώθηκε και χτύπησε το χέρι της στο τζαμί,ξεκινώντας να παραπονιέται.Τα μαλλιά της είχαν γίνει σαν ένα κουβάρι,ενώ η μάσκαρα της είχε τρέξει μέχρι τα μάγουλα.Γελασα διακριτικά σε αυτή την εικόνα και την βοήθησα να βγει από το αυτοκίνητο.

Ανεβήκαμε στο διαμέρισμα μου,-με μεγάλη δυσκολία-,και την έβαλα να ξαπλώσει στο κρεβάτι μου,ενώ την σκέπασα.

Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και έβαλα ένα ποτήρι νερό,ενώ κάθισα λίγο στον πάγκο και ξεκίνησα να χαζεύω στο κινητό μου.Ενα μήνυμα μου ήρθε και το άνοιξα αμέσως.

Mason:
Έφτασες;Η Grace είναι εντάξει;Γιατί ο Zach μετά βίας κουνιέται.

Εγώ:
Ναι πριν λίγο.Δεν ξέρω αν θα το περιέγραφα ως εντάξει.Με δυσκολία ανέβηκε τις σκάλες.

Mason:
Κανόνας.Δεν τους αφήνουμε ξανά ανεξέλεγκτους.

Γέλασα με το μήνυμα του και κατευθύνθηκα προς τον καναπέ που ξάπλωσα και σκεπάστηκα με μια κουβέρτα.

Εγώ:
Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.Εγώ λέω να κοιμηθώ γιατί είμαι πτώμα.Καληνυχτα Mason !

Mason:
Καληνύχτα όμορφη!

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου και δάγκωσα το κάτω χείλος μου.Αφησα το κινητό μου στο τραπεζάκι απέναντι από τον καναπέ και έκλεισα τα μάτια μου.

Μέχρι που άκουσα άλλον έναν ήχο μηνύματος.

Mason:
Συγγνώμη για την ενόχληση.Θες να πάμε για κανέναν καφέ αύριο μετα το μάθημα;

Εγώ:
Ναι φυσικά.Οποτε θα σε δω αύριο.

Άφησα μια ακόμη φορά το κινητό πάνω στο τραπεζάκι και έκλεισα τα μάτια μου.

[...]

"Η Rosie έχει ραντεβού σήμερα με τον Mason.",είπε η Grace στον Zach,καθώς περπατούσαν δίπλα στον διάδρομο του πανεπιστημίου.

Την κοίταξα με ένα βλέμμα σαν να της έλεγα να σταματήσει να μιλάει.

"Το ξέρω ήδη.Ο Mason δεν έχει σκάσει όλη μέρα.",απάντησε ο Zach και στριφογυρισε τα μάτια του.

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπο μου που προσπάθησα γρήγορα να το κρύψω.

"Τι του έκανες Rosie;",με ρώτησε πονηρά ο Zach και τύλιξε το χέρι του γύρω από την Grace.

"Τίποτα.Τιποτα.",είπα γρήγορα.

"Δεν το πιστεύω αυτό.",απάντησε εκείνος και σήκωσε το ένα του φρύδι.

"Η Rosie είναι καλό κορίτσι.Δεν κάνει τέτοια πράγματα.",σχολίασε η Grace και με κοίταξε με ένα αχνό χαμόγελο.

"Α,δηλαδή δεν ξεπερνάς τα όρια σου Rosie;",με ρώτησε ο Zach.

"Ε-εννοώ το κάνω μερικές φορές.",εξήγησα και ξεκίνησα να παίζω με τα βραχιόλια μου.

"Ναι.Η τελευταία φορά που ξεπέρασε τα όρια της ήταν όταν πάρκαρε σε θέση που απαγορευόταν.Και όλη την ώρα με είχε πρήξει.",σχολίασε η Grace.

Ο Zach γέλασε και κοίταξε ευθεία στον διάδρομο.

"Μοιάζεις τόσο πολύ με τον Mason.Είναι λες και είσαι ο θηλυκός εαυτός του.",ομολόγησε και σταμάτησε μπροστά από το ντουλαπάκι του για να πάρει την τσάντα του.

"Αυτό είναι καλό ή κακό;",ρώτησα και έγειρα το κεφάλι μου προς μια μεριά.

"Νομίζω ήταν αρκετός ένας Mason σε αυτό τον κόσμο.",απάντησε πειράζοντας με και τον χτύπησα στο μπράτσο του.

Εκείνος γέλασε και συνεχίσαμε να περπατάμε προς την έξοδο.Μολις βγήκαμε από το κεντρικό κτήριο μπροστά μας απλώθηκε ο χώρος στάθμευσης.Ο Mason είχε ακουμπήσει την πλάτη του πάνω στο μαύρο του Audi και με παρατηρούσε καθώς πλησίαζα.

Φορούσε ένα μαύρο τζιν και ένα γκρι φούτερ,ενώ στα μάτια του υπήρχαν τα γυαλιά ηλίου του.Τα μαλλιά του ήταν ελαφρώς ανακατεμένα,ενώ στα χέρια του κρατούσε τα κλειδιά του αυτοκινήτου.

"Καλώς τους.",είπε ο Mason μόλις φτάσαμε κοντά του.

"Σου την φέραμε σώα και αβλαβή.",απάντησε ο Zach και έγειρε το κεφάλι του προς τα εμένα.

Ο Mason στριφογυρισε τα μάτια του.

"Από όλα τα αγόρια του πανεπιστημίου διάλεξες τον Zach βρε Grace;Γιατί το κανείς αυτό τον εαυτό σου;",την ρώτησε και ο Zach τον κοίταξε με ένα απειλητικό βλέμμα ενώ εκείνη γέλασε.

"Εμείς λέμε να πηγαίνουμε.Καλα να περάσετε.",είπε ο Zach και έκλεισε το μάτι στον Mason ενώ εγώ αγκάλιασα την Grace πριν φύγει.

Γύρισα το βλέμμα μου ξανά προς το μέρος του Mason και εκείνος με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω.

"Έτοιμη;",με ρώτησε και άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού για να μπω.

Κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου και μπήκα μέσα.Μολις μπήκε και ο Mason μέσα το κινητό ξεκίνησε να χτυπάει.

"Δεν μπορώ να σε πάω.Βρες άλλον.",είπε κοφτά και μου φάνηκε περίεργο,καθώς δεν είχα ξαναδεί τέτοια συμπεριφορά από εκείνον.

"Ethan για τον Θεό,γιατί δεν παίρνεις το δικό σου αυτοκίνητο;Τι είμαι ταξί;",ρώτησε και ανέβασε τον τόνο της φωνής του.

Πήρε μια βαθιά ανάσα και άκουσε την φωνή από την άλλη πλευρά.

"Ωραία είμαι στο πάρκινγκ.Σε δυο λεπτά αν δεν είσαι εδώ φεύγω.",ειπε και έκλεισε αμέσως το τηλέφωνο του.

Γύρισα να τον κοιτάξω και δάγκωσα ελαφρά τα κάτω μου χείλη από αμηχανία.

"Συγγνώμη για αυτό Rosie.Απλά πρέπει να πάω τον ανεύθυνο αδερφό μου στην αδελφότητα επειδή δεν πήρε αυτοκίνητο σήμερα το πρωί.",εξήγησε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του.

"Δεν πειράζει να κάνουμε μια στάση,σωστά;",τον ρώτησα και του χαμογέλασα για τον καθησυχάσω πως όντως δεν υπήρχε πρόβλημα.

O Mason δεν φάνηκε να ηρεμεί.Λες και δεν ήθελε τον αδερφό του μέσα στο αυτοκίνητο όσο ήμουν εγώ μέσα.

Η πόρτα του συνοδηγού άνοιξε απότομα.Ενα μελαχρινό αγόρι έμεινε να με κοιτάζει.

"Πίσω Ethan.",φώναξε ο Mason και εκείνος έκλεισε την πόρτα με δύναμη και κάθισε στις πίσω θέσεις.

"Δεν ήξερα ότι έχεις παρέα.",είπε χωρίς να με κοιτάζει.

Είχα μείνει να κάθομαι αμήχανα στην θέση μου χωρίς να ξέρω τι να κάνω.Να συστηθώ;

"Αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσα να σε πάω.Αλλα εσυ φυσικά έπρεπε να επιμένεις.",είπε ο Mason και μου έριξε μια κόφτη μάτια.

"Ethan από εδώ η Rosie.Rosie,ο Ethan είναι ο αδερφός μου.Δυστυχως.",πρόσθεσε ο Mason και γύρισα στα πίσω καθίσματα για να δώσω το χέρι μου.

Ο Ethan το κοίταξε για μερικά δευτερόλεπτα και μου έδωσε το δικό του.Εσφιξε ελαφρά το δικό μου και το κούνησε πάνω κάτω.Τα καστανοπράσινα του κοίταξαν τα δικα μου.

"Χάρηκα.Ελπιζω να αντέξεις με αυτόν τον φλωρο."

Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο!