{a/n:Όπως θα δείτε στην αρχή του κεφαλαίου γίνεται μια αναφορά σε κάτι που θα συμβει στο μέλλον.Αργοτερα όμως η ιστορία εξελίσσεται κανονικά στο σήμερα.Ελπιζω να μην σας μπερδέψω,ελπίζω να δω τα σχόλια σας και να σας αρέσει το κεφάλαιο.}

Rosie

156 μέρες μετά...

Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά.Οι ανάσες μου είναι άτακτες και τα μαλλιά μου έχουν κολλήσει στο μέτωπο μου,το οποίο ματώνει.Προσπαθω να αποδρασω με κάποιον τρόπο,αλλά μάταια όλα.Τα χέρια μου έχουν ματώσει επίσης,ενώ αισθάνομαι τις δυνάμεις μου να με προδίδουν.Κοιταζω δίπλα μου και όσο περισσότερη ωρα τον κοιτάζω τόσο περισσότερο νιώθω τα μάτια μου να δακρύζουν.Αν δεν ήμουν εγώ,δεν θα βρισκόταν τώρα σε αυτή την θέση.Ενα δυνατό φως ξαφνικά με τυφλώνει και τα πάντα γίνονται μαύρα.

Σήμερα

Ξεκίνησα να περπατάω με γρήγορα βήματα στο εσωτερικό του κτιρίου.Καθως διέσχιζα τον διάδρομο ένα χέρι με τράβηξε και μια τσιρίδα πρόλαβε να βγει από το στόμα μου,μέχρι που συνάντησα τα μάτια του Mason.

«Συγγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω.»,αναφώνησε γελώντας.

Πριν προλάβω να απαντησω είχε κολλήσει τα χείλη του πάνω στα δικά μου,ενώ με είχε παγιδεύσει ανάμεσα στα δυο του χέρια.Το φιλί μας ήταν άκρως παθιασμένο,πολύ περισσότερο από το τελευταίο που είχαμε δώσει μερικές ώρες πριν.

«Συγγνώμη δεν μπορώ να κρατηθώ όταν βρίσκομαι κοντά σου.»,ψιθύρισε και άγγιξε με το πίσω μέρος της παλάμης του το μάγουλο μου.

Ελαφρά ζαλισμένη από το έντονο φιλί μας τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον σβέρκο του και παραδόθηκα σε έναν δεύτερο γύρο φιλιών.

«Mason πραγματικά πρέπει να φύγω έχω εργαστήριο,που δεν έχω ξαναπάει γιατί είναι από μεγαλύτερο εξάμηνο.»,είπα τελικά μέσα από βαριές ανάσες,όσο εκείνος άφηνε μερικά φιλια στον λαιμο μου.

«Κρίμα,λοιπόν θα τα πούμε σήμερα το βράδυ;»,με ρώτησε γεμάτος ελπίδα.

«Ναι φυσικα,στις εννιά θα σε περιμενω.»,είπα γρήγορα δίνοντας του ένα τελευταίο φιλί και ξεκίνησα να τρέχω προς την αιθουσα μου.

Χτύπησα ελαφρά την πόρτα και άνοιξα ένα δευτερόλεπτο μετά.Οι περισσότεροι είχαν κάτσει ανα δυο άτομα,καθώς ήταν ομαδικό εργαστήριο.

«Άργησες,πρέπει να είσαι η Rosie.»,είπε ο καθηγητής κατεβάζοντας ελάχιστα τα γυαλιά του και κοιτάζοντας με από πάνω μέχρι κάτω.

«Δεν φταίει εκείνη,είχε χαλάσει το αυτοκίνητο της.»,ακούστηκε μια φωνή και γύρισα να κοιτάξω τον Ethan στο πίσω μέρος της αίθουσας.

Όχι,δεν μου συμβαίνει αυτό.

«Θα κάνω πως δεν το άκουσα αυτό,δεν μου αρέσουν οι δικαιολογίες.Πηγαινε κάτσε μαζί με τον δικηγόρο σου και μην ξαναργησεις στο μάθημα μου.»,είπε αυστηρά και κατέβασα το κεφάλι μου από ντροπή.

Προχώρησα προς το τελευταίο θρανίο και κάθισα δίπλα στον Ethan δίνοντας του μηδενική σημασία.Ανοιξα το φύλλο εργασίας και έβαλα τα προστατευτικά γυαλιά.

«Δεν μ'αρεσουν οι βαρετοί συνεργάτες.»,μουρμούρισε ο Ethan.
«Εξάλλου μόλις σε υπερασπίστηκα.»

«Ethan,ευχαριστώ αλλά πίστεψε με δεν χρειαζόταν.Και άσε με ήσυχη αρκετά νεύρα μου προκάλεσες σήμερα το πρωί.»,απάντησα και τον κοίταξα για μερικά δευτερόλεπτα.

Ο Ethan με μια γρήγορη μάτια δεν έμοιαζε καθόλου με τον Mason στην εμφάνιση.Για την ακρίβεια μόνο από άποψης στυλ ήταν η μέρα με την νύχτα.Ο Mason ήταν συνήθως απλά ντυμένος με τα μπλουζάκια της αδελφότητας και τα μπλέιζερ της αθλητικής ομάδας του,ενώ ο Ethan φορουσε τζιν με σκισιματα και απλά μπλουζάκια τα οποία τόνιζαν ιδιαίτερα το γραμμωμένο σώμα του.Το ένα του αυτί ήταν τρυπημένο με ένα μαύρο σκουλαρίκι να το κοσμεί,ενώ από τα σκισιματα στο παντελόνι του μπορούσα να διακρίνω μερικά τατουάζ στα μπούτια του.Ειχα παρατηρήσει επίσης ίχνη μαύρου μελανιού στην παλάμη του,χωρίς βέβαια να μπορέσω να διακρίνω τι ακριβώς είχε γράψει,καθώς φαινοταν να είχε σβηστεί.

Εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα και έβαλε τα δικά του γυαλιά.Η ζέστη στο εργαστήριο ήταν αφόρητη και αποφάσισα να πιάσω τα μαλλιά μου σε έναν κότσο.

«Δεν άργησες επειδή έψαχνες να παρκάρεις.»,σχολίασε ο Ethan και ξεκίνησε να κοιτάζει έντονα τον λαιμο μου.

«Τ-τι εννοείς;»,τραυλισα τρομαγμένη και εκείνος πίεσε ένα σημείο στην βάση του λαιμού μου,ενώ εγώ έβγαλα ένα επιφώνημα πόνου κάνοντας την μισή τάξη να γυρίσει προς το μέρος μου.

«Κάηκε,γύρισε όλοι στην δουλειά σας.»,απάντησε εκείνος με ένα χαμογελο στο πρόσωπο του.

«Τι σκατα κανείς;»,τον ρώτησα με σιγανή φωνή,ώστε μόνο εκείνος να με ακούει,ενώ ξεκίνησα να τρίβω το σημείο που μόλις είχε πιέσει.

«Εγώ;Τίποτα.Ο Mason από όσο φαίνεται έχει εξελιχθεί πολύ και τώρα αφήνει και σημάδια στις κατακτήσεις του.Πρεπει να μιλήσω μαζί του μου φαίνεται.»,σχολίασε και στριφογυρισε τα μάτια του.

«Ποιο το πρόβλημα σου;Εμένα μπορεί να μου αρέσει.»,απάντησα και σταυρωσα τα χέρια μου μπροστά από το στήθος μου.

Εκείνος έπνιξε ένα γελιο και εβγαλε τα γυαλιά του,ενώ στήριξε το κεφάλι του πάνω στο χέρι του.

«Έλα τώρα Rosie.Αυτα είναι πράγματα παιδικά που κάνει και μάλιστα ανώριμα.Δεν είναι δυνατόν να δέχεσαι να σου κάνει σημάδι σε εμφανές σημείο από το πρώτο ραντεβού.»,εκείνος σχολίασε και προσπάθησα να τον αγνοήσω.

«Καλά,μην μου απαντάς.Απλα νόμιζα ότι ήσουν πιο ώριμη.Αλλα τελικά είσαι στα κυβικά του Mason.»,κατέληξε και ξανά έβαλε τα γυαλιά του,όμως αυτή την φορά έβγαλα εγώ τα δικά μου.

«Ethan,μπορείς να μην μπλέκεσαι σε αυτή την σχέση σε εκλιπαρώ;»,τον ρώτησα γεμάτη ελπίδα.

«Σχέση;Τα έχετε κιόλας;»,ρώτησε χωρίς να με κοιτάζει.

Στριφογυρισα τα μάτια μου και σταμάτησα να ασχολουμαι μαζί του,καθώς προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην εργασία που έκανα.

«Ethan μπορείς να μου δώσεις τα γάντια;»,τον ρώτησα λίγη ώρα αργότερα.

«Ναι εξάλλου εγώ πρέπει να φύγω τώρα.»,απάντησε εκείνος και εβγαλε την πόδια του.

«Να πας που;Η ώρα δεν έχει τελειώσει και δεν μπορείς να με αφήσεις μόνη να τελειώσω την εργασία.»,παραπονέθηκα και τον κοίταξα με ένα σοβαρο ύφος.

«Συγγνώμη,αλλά δεν μπορώ να αφησω την αγαπημένη μου μαζορέτα ανικανοποίητη.Εχω και μια φήμη να προστατεύσω.»,εξήγησε και έκλεισε το ένα του μάτι.

Έβγαλα έναν αναστεναγμό και ξαναγύρισα πίσω στην εργασία μας,ή μάλλον εργασία μου.

«Τα λέμε Rosa.»,είπε με ένα μισό χαμογελο στο πρόσωπο του και εξαφανίστηκε από το οπτικό μου πεδίο.