{ελπίζω να θυμάται και κάποιος αυτή την ιστορία η οποία από εδώ και πέρα αποκτά νόημα.Για τυχόν κενά μνήμης μια μικρή περίληψη:
Η Rosie πάει ραντεβού με τον Mason σε μια άγνωστη τοποθεσια,το ίδιο βράδυ λίγο πριν βγει συναντάει τον αδερφό του τον Ethan και μοιράζονται μια μικρή στιγμή.
Περιμένω τα σχόλια και την αγάπη σας!}

Rosie

«Είσαι πανέμορφη.»,μου λέει ο Mason με ένα χαμόγελο στα χείλη του μόλις με βλέπει.

Έν τελει,το λευκό πουκάμισο δεν στέγνωσε ποτέ και εβαλα ένα απλό μαύρο φουστάνι και από πάνω ένα τζιν μπουφάν.
Ο Mason έχει γείρει πάνω στο μαύρο του Audi και φοράει ένα λευκό πουκάμισο με ένα μαύρο παντελόνι και από κάτω μαύρα απλά vans.Τα μαλλιά του είναι περιποιημένα στην τελειότητα και έχει σταυρωμένα τα χέρια του στο στήθος του.

Χαμογελάω απαλά στο σχόλιο του χωρίς να ξέρω ακριβώς πως να απαντήσω.Δεν είμαι άνθρωπος που δέχεται εύκολα κομπλιμέντα ούτε ξέρω πως να απαντήσω.

«Τι συμβαίνει;»,ρωτάει μόλις τον πλησιάζω και βλέπει την αμηχανία στο πρόσωπο του.

«Τίποτα,τίποτα.»,απαντάω και βρίσκω το θάρρος να του δώσω ένα φιλί στα χείλη.
Μόλις πάω να απομακρυνθώ εκείνος τυλίγει τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με ξανά τραβάει βαθαίνοντας το φιλί.
Αισθάνομαι τόσο ζωντανή μαζί του.Η φλόγα μέσα μου καίει.Για κάποιον περίεργο λόγο εκείνη την στιγμή σκέφτομαι την στιγμή που μοιράστηκα πριν λίγο με τον Ethan στα πλυντήρια.Θυμαμαι ποσό έντονο ήταν το βλέμμα του όταν συναντήθηκε με το δικό μου και τα λόγια του.

Όμως στην συνέχεια σκέφτομαι πως οι σκέψεις αυτές είναι ξεκάθαρα αμαρτωλές και λανθασμένες και απλά τις διώχνω προσπαθώντας να εστιάσω στην στιγμή μου με τον Mason που τελειώνει,καθώς απομακρύνεται και ανοίγει την πόρτα του αυτοκινήτου για να μπω μέσα.

Μόλις μπει και εκείνος βάζω την ζώνη μου και εκείνος ανάβει το αυτοκίνητο.

«Που πάμε;»,τον ρωτάω,καθώς ξεκινάμε και εκείνος περνάει το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του για να τα φτιάξει.

«Θα δεις!»,λέει και ένα μισό χαμόγελο πλέον κοσμεί το πρόσωπο του.

Χαμογελάω και εγώ με την σειρά μου και βολεύομαι καλύτερα στην θέση μου,καθώς μουσική παίζει σιγά στο ραδιόφωνο.

«Λοιπόν πως πήγε η μέρα σου;»,με ρωτάει σε μια προσπάθεια να σπάσει την ησυχία που επικρατούσε,χωρίς όμως να έκανε την ατμόσφαιρα αμήχανη.

«Τίποτα το ιδιαίτερο-«,κάνω μια παύση και σκέφτομαι αν πρέπει να του πω πως είδα τον αδερφό του.Στην τελική αποφασίζω πως δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο για εμένα αυτή η συνάντηση και θα προτιμούσα να το μάθει από εμένα.
«-συνάντησα τον Ethan στα πλυντήρια κάτω από το σπίτι μου.»,λέω εντελώς αδιάφορα.

«Τον Ethan;»,ρωτάει με έναν τόνο ενόχλησης στην φωνή του και παρατηρώ τα χέρια του που σφίγγουν το τιμόνι.
Γιατί τον τάραξε τόσο;

Γνέφω και στραβοκαταπινω.Ισως τελικά ήταν κακή ιδέα να του το πω.

«Και;Τι είπατε;»,ρωτάει προσπαθώντας να διατηρήσει την ψυχραιμία του και να μου δείξει πως δεν τρέχει τίποτα.

«Τίποτα το ιδιαίτερο,τον βλέπω έτσι και αλλιώς συχνά στο εργαστήριο.»,λέω χαλαρά.

«Κάνετε και εργαστήριο μαζί;»,φαίνεται να εκπλήσσεται ακόμη περισσότερο και σφίγγει ακόμη περισσότερο το τιμόνι,ενώ το πρόσωπο του φαίνεται να σκοτεινιάζει.

Δεν περίμενα ότι θα τον ενοχλούσε τόσο πολύ η αναφορά του αδερφού του.Ηξερα πως δεν είχαν και τις καλύτερες σχέσεις,αλλά δεν περίμενα τόσο έντονη αντίδραση.

«Ν-ναι.»,λέω και ξεροβήχω για να βγει ήχος από το στόμα μου.

Το πρόσωπο του Mason φαίνεται να χαλαρώνει αμέσως μόλις καταλαβαίνει πως μου έχει προκαλέσει ένταση.
Μου κάνει απίστευτη εντύπωση που ο Ethan δεν του έχει αναφέρει τίποτα σχετικά με το γεγονός πως κάνουμε μαζί εργαστήριο δυο φορές την εβδομάδα.

«Μια χαρά.Ελπιζω να τον αντέχεις.»,προσπαθεί να πει ψύχραιμα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο του,όμως η γλώσσα του σώματος του με διαψεύδει.Συνεχως περνάει το χέρι μέσα από τα μαλλιά του,πιέζει το τιμόνι και προσπαθεί να χαλαρώσει τους ώμους του κατεβάζοντας τους προς τα κάτω.

«Δεν ήξερα πως θα ταραζοσουν τόσο πολύ για τον Ethan.»,οι σκέψεις μου γλιστρούν από το στόμα μου,χωρίς να το συλλογιστω.

Εκείνος συνοφρυωνεται και γελάει απαλά,δίχως ίχνος χιούμορ.

«Δε-δεν μπορώ ακριβώς να σου εξηγήσω τι έχει συμβεί και με ενοχλεί τόσο πολύ να βλέπω την κοπέλα μου μαζί με τον αδερφό μου.»,λέει και συνειδητοποιώ αμέσως τι έχει πει.

Με θεωρεί κοπέλα του.

Ο Mason καταλαβαίνει και εκείνος ποσό εύκολα γλίστρησε η λέξη αυτή από τα χείλη του και γυρνάει προς το μέρος μου ελαφρά τρομαγμένος.

«Ε συγγνώμη,δε-δεν ξέρω πως το βλέπεις εσυ,απλά έχει περάσει περίπου ένας μήνας και κάτι..»,σπεύδει να εξηγήσει όμως τον προλαβαίνω και του δίνω ένα φιλί στα χείλη.

«Μην απολογείσαι για τίποτα.Εξαλλου και εγώ έτσι το θεωρούσα.»,λέω και χαμογελάω απαλά.

Ο Mason πλέον φαίνεται πολύ πιο χαλαρός και με τραβάει στην αγκαλιά του.Πλεον το κεφάλι μου έχει ακουμπήσει πάνω στο στήθος του.Ευτυχως που το κοκκινο φανάρι που βρισκόμαστε κρατάει ώρα και μου δίνει χρόνο να απολαύσω την στιγμή.
Λίγη ώρα αργότερα φτάνουμε τελικά στο ψηλότερο σημείο της πόλης,όπως ακριβώς είχε πει ο Ethan.

«Μου αρέσει να ερχομαι εδώ ξεχνάω λίγο τους γρήγορους ρυθμούς και όσα με προβληματίζουν.»,λέει χωρίς να με κοιτάει και βγαίνουμε από το αυτοκίνητο.

Η θέα είναι πραγματικά εκθαμβωτική.Τα φώτα της πόλης τρεμοπαίζουν και έχω μείνει να κοιτάζω το θέαμα.

«Λοιπόν πως σου φαίνεται;»,με ρωτάει και βλέπω που κρατάει στο χέρι του μια κουβέρτα και δυο μπυρες.

«Πολύ όμορφα.»,λέω και κοιτάω ξανά την θέα.

Τα πράγματα με τον Mason από εκείνο το σημείο και πέρα μπήκαν σε μια σειρά.Εκεινο το βράδυ τα σώματα μας ενώθηκαν και ένιωσα πραγματικό πόθο.Ομως γρήγορα συνειδητοποίησα μια μικρή λεπτομέρεια η οποία στην αρχή φάνηκε ασήμαντη.

Ο Mason δεν είχε χρησιμοποιήσει προφύλαξη.