Łzy powoli zaczęły wypływać z moich oczu, a ja ich nawet nie zatrzymywałam. Potrzebowałam tego rodzaju upustu emocji. Jednak potrzebowałam też porozmawiać z Harrym. Chciałam wyjaśnić mu to wszystko jeszcze raz i mieć pewność, że jest bezpieczny w domu. Teraz nawet nie wiem, gdzie jest i czy w ogóle wróci do domu tej nocy.

A najgorszą z możliwych było bezczynne siedzenie w domu.

I nie wiem ile czasu już tutaj tak siedzę, ile minut, ile godzin minęło. Bateria w moim telefonie się wyczerpała i nie mogłam już próbować dodzwonić się do mężczyzny. Jedyne co mogłam robić to czekać i to robiłam.

Po upływie kolejnych kilkunastu lub kilkudziesięciu minut usłyszałam jak ktoś próbuje się dostać do mieszkania. Następnie słyszałam tylko wiązankę przekleństw i kroki. Wstałam od wyspy kuchennej i podeszłam do korytarza.

Krok dzielił mnie od Harry'ego, tylko jeden krok.

Mężczyzna nie wyglądał dobrze, przez półmrok, który panował w mieszkaniu mogłam jedynie zobaczyć jego delikatnie zakrwawioną twarz i porwaną koszulkę. Mężczyzna również przyglądał się mi. Wydaje mi się, że był pod wpływem alkoholu, w większej lub mniejszej mierze. Złapałam go za rękę i pociągnęłam za sobą do kuchni. Zapaliłam światło i wyciągnęłam apteczkę.

- Usiądź. - zwróciłam się spokojnie do niego, a on bez żadnego słowa to zrobił. Mężczyzna usiadł na blacie, zaraz przy zlewie i przyglądał się mi.

- Płakałaś. - zauważył, a ja tylko wzruszyłam ramionami. Wzięłam wacik do ręki i namoczyłam go wodą utlenioną, co spotkało się z sykiem Harrego.

- Co ci się stało? - zmieniłam, nawet wcześniej nie zaczęty, temat.

- Wróciłem do tego klubu, byłem wściekły. Ten facet jeszcze tam był i doszło do bójki, on wziął kawałek szkła z potłuczonej butelki i dlatego tak wyglądam. - mówił to tak jakby właśnie opowiadał tylko o pogodzie. Spojrzałam się w jego oczy i nie widziałam w nim już ani odrobiny złości.

- Przepraszam tak bardzo, kocham cię i zależy mi na tobie. Nie odchodź. - wydusiłam z siebie. Nie miałam odwagi spojrzeć na niego, ale było to nieuniknione. Harry podniósł mój podbrudek swoimi dwoma palcami. Przyłożył swoje usta powoli do mojego czoła, aby następnie pocałować mnie  w nie.

- Zraniłaś mnie bardzo. - wyszeptał i się odsunął. - Kupiłem ci mieszkanie, abyś  w końcu mogłabyć tą niezależną kobietą, którą zawsze chciałaś być. Wszystkie papiery są na ciebie zapisane. - w moich oczach natychmiastowo pojawiły się łzy i nawet nie umiałam tego ukryć.

- Harry proszę. - jedynie tyle udało mi się powiedzieć. Nie wiedziałam, co mam jeszcze do tego powiedzieć. Po prostu brakowało mi słów. Mężczyzna położył dłonie na moich biodrach i patrzył się na mnie uważnie.

- Nie po to ciebie porywałem, żeby teraz odejść idiotko. - uśmiechął się delikatnie, a ja uderzyłam go w ramię.

- Nienawidzę cię bardzo. - mruknęłam wycierając łzy i potem znów mocząc wacik w wodzie utlenionej.
Przyłożyłam go delikatnie do policzka Harry'ego, aby następnie nakleić tam plaster.

- Tylko się z tobą droczyłem. - uśmiechnął się i ja też to zrobiłam. - Aczkolwiek nie myśl, że ujdzie ci to na sucho. Mam ochotę zrobić ci malinkę w każdym możliwym miejscu i sprać ci tyłek. - mówiąc ostatnie poczułam jak ręka Harry'ego ląduje na moim pośladku. Nie było to mocne, ale zdecydowanie stanowcze.

Wywróciłam oczami na jego słowa.
- To zrób to. - dałam mu pozwolenie i złączyłam nasze usta w krótkim pocałunku. Brakowało mi tego.

Moje ręce powędrowały na dół jego tułowawia i podciągnęłam jego koszulkę, aby następnie ją zdjąć. Natomiast dłonie mężczyzny zaczęły odpinać moją sukienkę.

- Najpierw zajmiemy się twoimi ranami. - mruknęłam w jego usta odsuwając się i biorąc kolejny wacik do ręki. Spojrzałam na jego ranę na brzuchu, która naprawdę bardzo krwawiła, a potem na chłopaka. Mężczyzna wzruszył ramionami, a potem głośno syknął z bólu. - Najpierw twoje rany się zagoją.

- Nawet tak nie żartuj. Swoją drogą naprawdę kupiłem ci mieszkanie, jutro pojedziemy je obejrzeć, dobrze? - spytał, a ja pokiwałam twierdząco głową. - I naprawdę spotka ciebie kara za to co zrobiłaś. - mruknął, uważnie mi się przyglądając.

- Mam teraz udawać, że się boję? - rzuciłam zaczepnie, uśmiechając się delikatnie.

- Masz się bać. - zaśmiał się krótko. - Ale jak skończysz mi to robić, zajmiemy się czymś innym.

- Chciałbyś, Harry. Jak skończymy to robić to pójdziesz się umyć, a szczególnie włosy. - zwróciłam mu uwagę, ale nie wydaje mi się, aby  jakkolwiek to wpłynęło na niego.

Byłam szczęśliwa, że jest.

Byłam szczęśliwa, że my jesteśmy.

Bo bez niego nie miałoby to sensu.