Pov Jeremy
Ik kom maar niet in slaap. Ik kruip uit het bed en loop naar het bed van mijn ouders. "Mam kan je me een verhaaltje vertellen?", vraag ik. "Ben je nou nog wakker? Het is midden in de nacht" "Maar ik kan niet slapen", reageer ik. Ik laat mijn armen langs me heen slungelen. "Nou kom dan maar, wat voor verhaaltje wil je horen?" Ik denk even na, maar niet heel lang "Een verhaal over jou en wat je allemaal meer kan dan andere mensen, en kan ik dat ook?", mijn moeder zucht even, "Ik ontkom er niet aan hè?", vraagt ze. Met een grijns schud ik mijn hoofd. Mijn moeder gaat rechtop zitten en trekt me op haar schoot. "Wat ik allemaal ga vertellen herken je later. Nog 2 jaar wachten tot je 8 jaar bent. Dan krijg jij ook je krachten", mijn moeder aait even over mijn hoofd. "Je kent meneer Scherpekate nu. Hij en zijn vriend, meneer Vledder, zijn slecht. Ze willen dat jullie aan hun kant komt te staan. Waarschijnlijk staat Link morgen ook aan hun kant. Ze behandelen je daar alsof je hun beste vriend, of vader, bent. Maar in je eten en drinken stoppen ze speciale pillen die ervoor zorgen dat je aan hun kant komt. Voor zover we weten zijn Link en nog 2 jongetjes van ouders die we niet zo goed kennen ook door hen overgehaald. Hun ouders zaten bij mij op school. Als ik het me goed herinner heten ze Milan en Don. Hun ouders waren volgens mij ijs en ijzer ofzo. Nee wacht, dat klopt niet... Ijs en... euh... ohja, ijs en metaal. Dus Milan en Don zijn ijs en metaal." "En wat ben ik? En wat ben jij?", vraag ik nieuwsgierig. "Water", antwoord mijn moeder kortaf. "Cool", reageer ik ademloos. Ik kijk naar mijn handen, "Kan ik hiermee meneer Scherpekate en meneer Vledder verslaan?", vraag ik. Mijn moeder grinnikt even. "Dat zal waarschijnlijk niet hoeven. Ze hebben namelijk allebei een zoon, maar daar zal je later wel meer over leren. Zolang je maar jezelf blijft, dan ben je groter dan ieder ander", antwoord mijn moeder. Ik knik even. "Ga nu maar slapen", zegt mijn moeder. Ik knik en loop vervolgens terug naar mijn bed. Ik pak mijn knuffel giraffe en ga dan slapen met een tevreden lach op mijn gezicht, ik word een held"

Pov Harm

Langzaam stroomt er een traan over mijn wang. Papa en mama hebben ruzie. Alweer. Over mij. Alweer over mij. "HIJ IS NOG NIET OUD GENOEG! HIJ IS 4, DIT IS TE VEEL VOOR HEM" "Ach hou toch op!" "HET IS TOCH ZO?!" "JA DAT IS ZO, maar je gaat toch niet zeggen dat je niet hebt gezien dat hij altijd muziek luistert, geobsedeerd is door speciale geluiden EN EXACT DEZELFDE DREUMES, PEUTER EN KLEUTER PERIODES ALS MIJ HEEFT GEHAD?!" "Ja dat zie ik ja... HIJ IS NIET NORMAAL. WEET JE HOE HARD IK SCHROK TOEN JE VERTELDE DAT JE ALTIJD AL DE MUZIEK PRINSES WAS?!" "Ja dat weet ik, en –" "EN HEB JE GEZIEN HOE HARM KEEK. HIJ IS TE JONG. HIJ VERTELD HET GERUST DE HELE WERELD!! En ik wil niet dat Harm word gepakt door Scherpekate of Vledder...". Ik draai me om en gil het uit in mijn kussen. Mijn ouders stoppen even. Ik hoor mijn vader naar me toe lopen. Ik begin harder te huilen. Ik moet vast al slapen... Het is vast al ochtend. Snel gooi ik de deken over mijn hoofd. "Harm?", hoor ik mijn vader zeggen. "Harm, ben je nog wakker?" "Nee!", antwoord ik boos en verdrietig. "Harm sorry, dat was niet voor jou oren", zucht mijn vader. "Voor wie dan wel?", vraag ik een beetje bot. "Voor niemand, Harm kop op", zegt mijn vader. Bang voor de boze reactie van mijn vader draai ik me om. Maar in plaats van dat mijn vader boos is, geeft hij me een knuffel. Ik knuffel hem terug. Mijn moeder kijk me aan, dan slaat ze haar ogen neer. Ze gaat aan de tafel zitten met haar touwtjes. (breiwerk maar touwtjes is voor de kleine Hurm veel makkelijker:) ). "Wat is er met mama?", vraag ik. "Laat haar maar even. Ga maar weer slapen" "Maar ik kan niet slapen", zeg ik boos. Ik maak me los uit mijn vaders knuffel en ga met mijn armen over elkaar zitten. En houd mijn Vader Olifant stevig vast. (Vader Olifant is de knuffelolifant van mijn broertje, en in dit verhaal ook de knuffel van Harm). "Weet je Harm.. Ook de grootste jongens zijn weleens bang. Jij mag ook bang zijn", zegt mijn moeder ineens. "Mag ik helpen met touwtjes?", vraag ik en voor ik het antwoord hoor ren ik al naar mijn moeder toe. Ik pak de bolletjes wol vast en zorg dat ze niet weg rollen. "Weet je Harm. Jij word ooit net als ik" "Word ik een meisje?!", schreeuw ik gelijk. "Nee, Harm. Laat me even uitpraten", antwoord mijn moeder. Ik knik zachtjes van de boze reactie. "Ooit word je net zoals mij, ik was de paarse muziek prinses. Of zo stond ik bekend bij fans van mij. We waren met zijn vieren altijd bij elkaar we vochten tegen meneer Scherpekate en meneer Vledder. In een soort bubbel van geluid hield ik ze vast. Niemand kon op het geluid af gaan van waar we waren. Niemand. Ook kon niemand uit de bubbel ontsnappen. Wij niet, maar ook Scherpekate en Vledder niet. Ik heb de bubbel tot 5uur 'aan' kunnen houden. Daarna weet ik niet wat er wat er is gebeurd. Maar ik heb gehoord dat Scherpekate en Vledder met hun laatste beetje kracht zijn gevlucht. Sindsdien hebben ze zich nooit meer laten zien. Je vader en ik wilde een kind, en we kregen jou. En jij wordt net als mij. Net als dat Link als zijn vader wordt, Joost als zijn vader en Jeremy als zijn moeder", mijn moeder geeft me een knuffel. Ik laat per ongeluk 'de touwtjes' vallen. "Maakt niet uit, ik laat jou nooit vallen. Als je me het hardste nodig hebt ben ik daar."

---

Dit lied hierboven hoorde ik afgelopen week op kamp. Het is een #heiligeherrie. Dat houd in dat je naar een lied kijkt alsof God het tegen jou zegt. En ik vind dat (ik kan niemand taggen :( ) xYouTubePhanGirlx naar dit lied mag kijken alsof ik het tegen haar zeg <3

Maar iig alstjullie met dit deel
Stem?
Follow?
(Nuttige) Reactie?

Thnxx<3

PS ik vind dit ook een saai deel sowwy