Midden in de winter keek de koningin naar buiten. Het sneeuwt en is donker. Opeens ziet ze een vallende ster. Ze deed een wens: 'Ik wens dat ik een kindje krijg. Met een huid zo wit als sneeuw, haar zo zwart als Ebbenhout en lippen zo rood als bloed.' 

Nooit had deze koningin gedacht dat het echt zou gebeuren. Een wens komt merendeel van de tijd namelijk niet uit. Maar de koningin had geluk. Een jaar later kreeg ze een kind, ze noemde het mooie meisje Sneeuwwitje. Omdat ze een sneeuwwitte huid had, haar zo zwart als Ebbenhout en lippen zo rood als bloed. 

Dit was het enige geluk wat deze koningin, jammer genoeg, nog kreeg. Een jaar later stierf ze.  De koning was er kapot van. Maar hij trouwde al snel weer. Met een mooie vrouw, een prachtige vrouw. Maar jaren later bleek dat zij een heks was. Een slechte heks, die niet tegen haar verlies kan. 

Toen Sneeuwwitje op een dag aan het wandelen was door het bos, werd ze gevolgd door een jager. De jager had de opdracht gekregen om haar te doden. Ze was enorm bang. De jager wilde haar neerschieten maar kon het niet over zijn hart verkrijgen. Hij liet haar gaan.

Sneeuwwitje rende weg. Ze rende en rende en rende. Tot ze uiteindelijk bij een huisje kwam. Een klein huisje. Ze opende de deur, en zag zeven dwergen. Bang probeerde ze weg te rennen. Ze had niet verwacht dwergen te zien. Ze kende ze niet. Dwergen bestonden toch alleen in sprookjes?

De dwergen renden achter haar aan. Toen ze zich eindelijk omdraaide was ze uitgeput. Al snel maakte ze vrienden met deze dwergen. 

De boze heks had dit jammer genoeg door.  Ze was boos, heel erg boos. Ze liep naar het huisje toe en keek door het raam. Daar was Sneeuwwitje heel erg gezellig met de dwergen aan het eten. Het zag er zó leuk uit! De boze heks werd er heel jaloers van. 

Ze ontwikkelde een appel. Hij was aan de ene kant groen en aan de andere kant rood,  zo kon de heks zien welke kant met gif was. 

De boze heks wachtte tot de dwergen weggingen. Dat gebeurde niet. Ze gingen niet weg! De heks werd wanhopig en bedacht allemaal vervelende plannen om de dwergen weg te krijgen. Uiteindelijk hoefde ze die plannen helemaal niet te gebruiken. De dwergen gingen weg. Ze gingen boodschappen doen. 

Sneeuwwitje wilde mee, maar dat mocht niet van de dwergen. 'Het eten kan enorm gevaarlijk zijn!' Vertelde Grumpy haar. Toen bleef ze toch maar in het huisje. Denkend aan gevaarlijke bananen. Ze kon bij al het eten wat in de supermarkt te koop was wel een gevaarlijke list bedenken. Behalve bij de appels. Daar bleef ze maar over piekeren.

Toen de heks aankwam bij het huisje was er dus ook geen sprake van achterdocht bij sneeuwwitje. Ze nam de appel aan en at hem op. Zonder te maren.

Toen de dwergen terug kwamen van supermarkt hadden ze allemaal gevaarlijk eten meegenomen. Thuis kregen ze de schrik van hun leven. Sneeuwwitje lag in coma op de grond. Met een half opgegeten appel in haar hand. 

Ze huilden tranen met tuiten en wachtten op de prins. Die kwam niet. Die kwam nooit. Alle dwergen gingen langzamerhand dood. En toen de laatste dwerg bijna dood ging kwam er iemand. 

Het was de heks. Ze keek om zich heen en zag dat alle dwergen dood waren. Tenminste, dat dacht ze. In werkelijkheid was Grumpy bijna dood. Maar nog niet helemaal. 

'Wat een goede wraak!' mompelde de heks in zichzelf. 'Ik voel me zó goed!' Toen gaf ze Sneeuwwitje een zoen. Grumpy schrok op en zag dat Sneeuwwitje wakker werd. Het stuk appel schoot uit haar keel, in de keel van de boze heks! De boze heks lag nu in coma! 

Toen blies Grumpy zijn laatste adem uit. En Sneeuwwitje leefde nog lang en gelukkig. In haar eentje, in het bos... 

Dit is mijn verhaal over Sneeuwwitje waarin ik dingen heb veranderd. Ik hoop dat jullie het leuk vonden. Als je nog tips hebt, ik hoor ze graag!

rozenhart