Het land van de liefde kent geen grenzen voor degenen die het hart hebben van een kind, was mijn moeder gewoon te zeggen. Het klonk allemaal zo simpel, of eigenlijk; het had zo simpel geklonken.

"Het land van de liefde kent geen grenzen voor degenen die het hart hebben van een kind" had ook ik tegen mijn kinderen gezegd. Maar gold dat nog wel voor mij? Ik was opgegroeid. Ik was de volwassene die de beslissingen nam voor het gezin. Ik was degene wiens lijfspreuk was: bezint eer ge begint.

Hoeveel kind was ik nog? Hoeveel grenzen waren er ontstaan?