De mensen die we hebben verloren, glipten op de meest onverwachte momenten tussen onze vingers alsof ze zandkorrels waren die door de smalle taille van de zandloper gleden.
Hun tijd was op en dat wist je.
Daarop draaide je de zandloper nooit om en moet je ze wegglijden alsof je ze nooit had gekend.
En ergens was dat ook zo. Het glas zat altijd nog tussen jullie in. Je persoonlijkheid, je gevoelens, je interesses werden gedempt zoals oordopjes dat deden met de muziek die jullie componeerden.
De enige reden waarom je de zandloper nog niet kapot had gegooid, was omdat je de hoop nog koesterde dat er ooit een vlam zou ontstaan die zo warm was dat het zand glas zou worden. Uiteindelijk zelfs zo heet dat het allemaal smolt dat ook het houten skelet tot as herleidden.
Iets dat ervoor zou zorgen dat je eigen puurheid onder het zand vandaan kwam en werd opgevangen door de warmte van twee armen.