Geschreven op 8 + 11 februari 2018

Hoofdstuk 8: De Keuring

Amada Castilo

De afgelopen uren waren complete chaos voor Amada geweest, maar nu zat ze met haar zus op de kamer van niemand minder dan de Alpha Koning. Samen wachten ze op hem, en zo ook op Beta Eros.

Iemand voor wie ze doodsangsten uitstraalt, alleen bij het horen van de naam al.

Ze is Aletta heel dankbaar voor wat ze heeft gedaan, maar ook erg boos. 'Letty, waarom?' Meer weet Amada op het moment niet uit te kunnen brengen. Ze kan ook niets meer dan dat uitbrengen. Alle woorden die zich proberen te vormen in haar keel, vervagen en het enige dat blijft is een brok. Plus een naar gevoel in haar onderbuik.

Aletta haalt haar schouders op. 'Ik ben je zus, Am,' antwoordt ze, alsof het de simpelste zaak van de wereld is. 'Ik hoor je te beschermen. Plus, ik meende wat ik zei. Als we dan toch de rest van ons leven hier zullen blijven; jij bent veel geschikter als een Luna dan ik ooit zou zijn.'

Kleine blosjes ontstaan op de wangen van Amada, die erg in de make-up zijn gezet om de blauwe plekken te verbergen. 'Dankje Letty, maar-,' verder kan Amada niet spreken. De deur van de slaapkamer wordt met veel geweld opengeduwd, alleen maar om een woeste Beta Eros te onthullen.

Meteen krimpt Amada in elkaar, wat niet onopgemerkt gaat. Beta Eros krijgt alleen de kans niet om er iets over te zeggen, gezien Alpha Koning Julius ondertussen ook de kamer betreedt. Zijn hand plaatst hij op de schouder van zijn Beta en dwingt hem om rustig plaats te nemen op een rode stoel.

'Eros, gedraag je,' gromt de Koning geïrriteerd tegen hem en geeft hem een waarschuwende blik. Iets dat als een protest klinkt vibreert in de borstkas van Eros maar de Koning trekt zich daar niets van aan, hij heeft zich ondertussen al tot de twee meisjes gewend.

'Dus,' begint hij en kijkt daarbij vooral Amada aan, waardoor het jongste zusje de brandende ogen van Aletta ook op haar voelt. Het is ook om die reden dat ze haar blik ongemakkelijk afwendt en zenuwachtig op haar lip begint te bijten.

'Amada, je realiseert je dat je door de Keuring heen zal moeten komen en anders volgend jaar weer terug zal moeten keren naar de Sphera?' Ergens, zo klein dat het niemand opviel, ging er een golf van narigheid door Julius heen bij het zeggen dat Amada kans liep om wederom gekocht te worden door een Wolf.

Amada knikt en slikt hoorbaar. Aletta ziet dat als teken om haar zusje vast te pakken en een bemoedigend kneepje in de hand te geven. 'Maak je geen zorgen Am,' fluistert ze, wat niet had gehoeven gezien het Wolvengehoor van Eros en Julius. 'Als iemand die Keuring moet kunnen halen, dan ben jij het wel.'

Een minachtende zucht weerklinkt van Eros' kant, die zijn hoofd ongeloofwaardig kan schudden. 'Dat je hiermee akkoord bent gegaan, Julius,' bromt hij en kijkt venijnig naar de persoon die tevens beste vriend maar ook zijn leider is.

'Later,' zegt de Alpha Koning gehaast en gebaart dat zijn Beta verder stil moet zijn. 'Als je er echt nog over in gesprek wil, dan kan dat. Maar niet nu,' voegt hij eraan toe, wetend dat Eros er geen probleem mee zou hebben om nu een discussie te starten.

* * *

Het was vroeg in de ochtend toen Amada wakker was gemaakt door een dienstmeisje. Haar was verteld dat ze over een uurtje verwacht werd in de ontvangsthal om aan haar eerste onderdeel van de Keuring te beginnen.

Ondanks dat ze voor het eerst sinds ze in het Kasteel is een goeie nachtrust heeft gehad, kon ze niet wachten om het bed uit te springen en een warme douche te nemen. Zenuwen gierde door haar hele lijf, maar diep van binnen had ze het gevoel dat het wel goed ging komen. Mede door de positieve woorden en steun van haar zus.

Aletta, die nu bij Beta Eros is.

Het dienstmeisje had Amada ook ontbijt gebracht, wat ze dankbaar had aangenomen en had gedeeld met haar – tot grote verassing van de jongedame. Het voedsel was verrukkelijk, maar toch bleef Amada een misselijk gevoel houden. Vandaar dat ze maar meteen de dame had gevraagd haar te brengen naar de ontvangsthal.

Daar had Julius op haar staan wachten, samen met een aantal andere onbekenden. Eentje dacht Amada te herkennen van toen ze naar het Kasteel was gebracht en op de grond was geduwd, maar het bleek een verre neef te zijn.

De Alpha Koning had haar vervolgens verteld over wat het eerste onderdeel van de Keuring inhield, een examen over de Wolvencultuur. Amada begon toen lichtelijk te glimlachen, blij dat het Aletta was bespaard aangezien zij geen enkele les van Cultuur op de middelbare school heeft gevolgd, en dat die kennis dan nu toch nog van te pas zou komen.

Blijkt het toch allemaal niet voor niets geweest te zijn.

Klikkend op haar pen staart Amada naar het papier voor haar, ze is nu halverwege en heeft nog zo'n vijftien minuutjes te gaan. Een zacht geërgerde zucht verlaat haar lippen als ze haar hoofd op de palm van haar hoofd laat steunen.

Ze weet wel de antwoorden op de vragen, maar het is allemaal zo onduidelijk en vaag. Er zijn zoveel kanten die ze op zou kunnen gaan met het beantwoorden van de opengelaten opties, dat ze begint te twijfelen aan haar tot nu toe gemaakte toets en de kwaliteit ervan.

'Lukt het?'

Amada kijkt op, recht in de ogen van een oude, kale man. Hij zit met samengeknepen ogen naar haar te staren, lettend op elke kleine beweging en geluidje die ze maakt. 'Ja meneer,' antwoordt ze beleeft en forceert een klein lachje op haar gezicht.

Amada verbreekt het oogcontact en richt zich weer op de toets voor haar. Besluitend dat het beste is om alles in te vullen en het daarna nog een keer te checken in plaats van haar tijd te verdoen en het examen niet af te krijgen, zet Amada haar pen weer op het papier en gaat de overige vragen af.

Na het gehad te hebben over de Maan Godin, Wederhelften, rollen in Roedels, oorlogen over territorium, gezag verdeling, en schadelijke middelen voor de Wolf, zowel als de versterkende, komt Amada bij de laatste vraag.

Een vraag die ze niet had verwacht.

Wederom bijt ze uit zenuwen op haar lip, ditmaal zo hard dat het pijn doet, en begint weer aan het irriterende pen-klikken. Dit levert een aantal overdreven zuchten op van de toezichthouder. Beschaamd voelt Amada haar wangen kleuren en stopt ze abrupt met de tik die ze ontwikkeld heeft sinds de basisschool.

Ze haalt een paar keer diep adem en vult dan de vraag in, eentje die ze al weet sinds ze met poppen kan spelen, maar nooit verwacht had te moeten beantwoorden op een kennis toets over de cultuur van de Wolf.

"Ja, drie."

* * *

Voor Amada staan negen kleine kinderen, waarbij de leeftijd varieert van de twee tot de elf. Er zijn ook een aantal Wolven moeders aanwezig, die met grote ogen vol bewondering naar de Alpha Koning en zijn metgezellen blijven kijken.

'Dames, dit is Amada Castilo,' introduceert Julius en schraapt zijn keel. 'Zij zal de komende vier uur met jullie doorbrengen en helpen bij de verzorging van de jonge kinderen.' De vrouwen knikken begrijpend. Sommige begrijpen meteen wat er precies aan de hand is, terwijl een aantal er verder niets achter zoeken.

Een bemoedigend knikje wordt aan Amada gegeven, waarna zowel Alpha Koning Julius als alle andere aanwezigen volwassen mannen het kinderdagverblijf verlaten.

Met haar handen achter haar rug, wiebelt Amada van haar ene been op haar andere. Wat ze precies moet zeggen om de gespannen stilte tussen haar en de oppasmoeders te verbreken, weet ze niet. Amada kijkt daarom ook hoopvol de moeders aankijkt.

'Mijn naam is Jerena,' stelt een brunette haarzelf voor en doet een stap in de richting van Amada. Ze steekt haar hand uit en glimlacht vriendelijk – een lach die ook haar ogen bereikt, waardoor Amada weet dat het oprecht is. 'Aangenaam.' Amada schudt de hand en voelt de spanning langzaam uit haar lichaam vloeien.

De rest van de moeders volgen nu ook, waarbij Amada haar best doet om alle namen – Hella, Andrea en Hennie – meteen te onthouden bij het gezicht. Jerena geeft vervolgens, na alle formaliteiten tussen de volwassen, ook de kinderen de opdracht om hen zelf voor te stellen.

Ze maken daarbij een rij, op volgorde van oudste naar de jongste. Met de meest vriendelijkste en warmste lach die Amada bezit gaat ze het rijtje af en probeert bij ieder kind eventjes stil te staan voor wat persoonlijke aandacht.

Bij het één na laatste jongetje, duurt het langer dan bij de anderen. Hij is erg verlegen en durft zijn hand ook niet uit te steken om die van Amada netjes te schudden. 'Het is niet erg,' zegt ze daarom zachtjes tegen hem, in de hoop dat hij het alleen kan horen. Amada ziet namelijk al een glinstering in zijn ogen ontstaan die maar één ding kunnen betekenen, en dat zijn tranen.

'Het is echt niet erg,' herhaalt ze. 'Droog je traantjes maar.' Amada geeft hem daarbij een aai over zijn blonde hoofd en kijkt hem nogmaals aan. 'Zal ik je eens wat vertellen?' begint ze als het blijkt dat de tranen toch gaan stromen. 'Toen ik net zo oud was als jij, durfde ik ook geen vreemde te begroeten. Gelukkig had ik een oudere zus, Aletta, die geen angst of schaamte kent, en het daarom voor mij deed. Het is niets iets waar je verdrietig om hoeft te zijn.'

Dat lijkt het jongetje goed te doen en met zijn mollige handjes veegt hij zijn traantjes weg. 'Rowan,' mompelt hij dan en laat een mini glimlach zien. 'Ik heet Rowan.' Amada knikt en kijkt hem trots aan. 'Dat is een erg mooie naam.'

Nu begint Rowan helemaal te glinsteren en een lach van oor tot oor verschijnt op zijn vijfjarige, vol met sproeten, gezicht. Dat is het teken voor Amada dat ze door kan naar de jongste twee kinderen van de groep en aan een middag vol vermaak voor kleine kinderen kan beginnen.

* * *

Precies wanneer de klok 16:30 slaat, stapt niemand minder dan Julius het verblijf in en kruist zijn blik vrijwel meteen met die van Amada. Zij heeft momenteel een meisje van zes aan de hand, huilend omdat ze was gevallen en nu een geschaafde knie heeft.

'Alpha Koning,' ontvangt Jerena hem en de rest van zijn gezelschap. 'Zoals u ziet is het hier goed gegaan en heb ik de kamer hiernaast vrij, mocht u willen praten,' stelt ze voor, wetend dat Amada hier niet zomaar is. Koning Julius knikt en volgt Jerena de grote speelzaal uit, naar een kamer ernaast.

Amada let er verder niet op en richt haar volle aandacht op kleine Paula, die nog steeds dikke tranen over haar wangen heeft rollen vanwege de pijn. 'Ssht maar,' sust Amada en pakt Paula op. Ze neemt haar mee naar een stoel en plaatst haar op haar schoot. 'Wil je er een pleister op?' vraagt ze, maar Paula schudt meteen fanatiek van nee.

'Dat is voor zwakkelingen,' weet het meisje uit te brengen en probeert verwoed de zoute druppels uit haar ogen te wrijven. Amada trekt haar wenkbrauwen verbaast op bij deze uitspraak. 'Oh, is dat zo?' Paula knikt en vertelt: 'Dat zegt mijn broer Jim altijd.'

Nu begint Amada te lachen en kijkt liefdevol naar het meisje. 'Dat hoeft niet per se zo te zijn hoor,' begint ze en veegt de overige traanrestanten van Paula's wangen. 'Ik ken heel veel stoere jongens en meisjes die ook pleisters dragen, en zij zijn zeker niet zwak.'

Zo bezig met het zesjarige kind, merkt Amada niet op dat Julius ondertussen weer de kamer is ingelopen en van een afstandje bekijkt hoe zijn toekomstige vrouw het probleem oplost. Ergens groeit een gevoel van trots in zijn borst, blij met hoe goed Amada het tot nu toe heeft gedaan in de Keuring.

'Amada,' tikt Hennie dan op de schouders van Amada, waardoor ze opkijkt en vragend naar Hennie staart. Hennie wijst enkel alleen in de richting van de Koning en Amada knikt begrijpend. Ze tilt Paula van haar schoot af, die naar haar vriendinnetjes toe loopt, en maakt haar weg naar de mannen toe.

* * *

Met gepijnigd hart kijkt Amada vol ongeloof naar de Koning naast haar. 'Nee,' zegt ze. 'Dit is een grapje, toch?' Haar ogen zijn zo groot als schoteltjes en ongetwijfeld zal iedereen aanwezig in de kerkers horen hoe hard haar hart op het moment klopt.

De Alpha Koning schudt echter simpel zijn hoofd. 'Nee, dit is geen grap. Dit is het laatste onderdeel van de Keuring, zo lastig is het niet. Je hoeft maar een paar keuzes te maken, niets meer en niets minder.'

Amada houdt haar kaken strak op elkaar. Dit was niet gewoon "maar een paar keuzes maken", dit was veel complexer. Ze is de Maan Godin niet, zij hoort niet te beslissen over leven en dood. Zeker niet van misschien wel onschuldige Wolven, die de pech hadden om bij de verkeerde Roedel te horen.

'Ik kan dit niet,' zegt Amada resoluut. 'Ik kan niet bepalen wie er wel en niet afgeslacht moeten gaan worden, alleen maar om de andere voor een aantal dagen extra te sparen van de dood.' Paniek begint door haar aderen te stromen en haar ademhaling wordt steeds gehavender.

'Dit kan je niet van iemand vragen,' fluistert ze en schudt alweer haar hoofd. Amada's handen grijpen naar haar hoofd en haalt ze door haar haar. 'Dit is onmenselijk, een beetje voor Godin spelen.'

'Amada,' begint Julius en pakt haar linkerhand vast. Een actie die leidt tot kleine, maar zichtbare blosjes op het gezicht van het zwartharige meisje. 'Zoveel is het niet wat er van je gevraagd wordt. Kies er drie en spaar er, voor nu, vier.'

De emotie van walging schiet door de ogen van Amada heen en probeert voorzichtig haar hand terug te trekken. Ze is nog steeds het onvoorspelbare gedrag van Beta Eros gewend, en is bang voor dezelfde reactie van de Koning. Gelukkig laat hij haar hand rustig los en doet een stap achteruit.

'Je hebt een uur, dan kom ik terug en moet je je keuze gemaakt hebben.'

Zonder enige ruimte voor een weerwoord, verliet Alpha Koning Julius meteen de koude kerkergangen. Amada liet zich dan ook op de grond vallen het moment dat de Koning uit zicht was. Vol verdriet kijkt ze de cel in voor haar, waar zeven Wolven met ijzeren ketens zitten vastgemaakt.

Hun lichamen zijn bedekt met vele verwondingen, nog vele male erger vergeleken met de kneuzingen die Amada dankzij Eros had opgelopen, en alle zien er zeer ondervoed uit. Sommige hebben zelfs enkel nog alleen een stukje huid om hun botten bij elkaar te houden.

'W-wanneer was de laatste keer dat jullie iets gegeten hebben?' durft Amada na vijf minuten te vragen en kruipt dichterbij, waardoor haar handen nu de tralies van de cel kunnen vastpakken. Bij het horen van haar stem kijken er maar drie op, maar geven geen antwoord.

'Hoe lang zitten jullie hier al?' probeert Amada een andere vraag, met hetzelfde resultaat als bij de vorige. 'Waarom zijn jullie opgesloten?' Dit is een opmerking die wel de aandacht trekt van de zeven gevangenen, en zelfs beantwoord wordt.

'Vraag dat maar aan die Koning van je,' spuugt de enige vrouwelijke vastgeketende haar woorden tegen Amada aan. Dit verast haar enigszins, waardoor ze haar afstand tussen hen vergroot. Amada's rug rust nu tegen het muurtje van de andere kant van het gangpand, waardoor ze een veilige tien meter verwijderd is van de misdadigers.

'Ik hoor het liever van jullie, een verhaal heeft twee kanten. En ik denk niet dat het rechtvaardig is als alleen Alpha Koning Julius zijn mening kan vertellen.'

Nu zijn het de Wolven achter de tralies die verast opkijken. Zij hadden niet verwacht dat iemand ook naar hen kant wilde luisteren, of überhaupt iemand hebben die luistert. Het is dan ook dat de vrouw weer opspreekt. 'Mijn Roedel ging in verzet,' houdt ze haar uitleg kort. 'Ik was één van de weinige overlevende.'

De meest nog gezond uitziende man gaat na haar. 'Ik kwam in gevecht met Beta Eros-,' Zodra die naam de beschadigde lippen verlaat, verspreid kippenvel over heel Amada haar lichaam en sluit ze kort haar ogen in de hoop zo de herinneringen weg te kunnen dringen.

Na elkaar vertelt ieder in het kort waarom hij, of zij, hier gevangen zit en hoe lang ze al in gevangenschap leven. Het maakt Amada ziek om te zien hoe hen hun rechten zijn ontnomen en als onderkruipsels worden behandeld. Ze kan dan ook niet anders dan medelijden voelen met alle zeven en twijfelen aan de manier hoe de Alpha Koning zijn Koninkrijk regeert.

Het uur vliegt voorbij waarin Amada de Wolven leert kennen en hen wat moed, samen met enige houvast, probeert in te praten. Uiteraard is dat een tevergeefse poging, maar de Wolven kunnen het wel waarderen van haar.

Amada schrikt zich rot wanneer ze zware voetstappen hoort weerklinken in de kerkers en staat snel van de grond op. Ze strijkt daarbij snel haar eenvoudige, maar elegante jurk recht en begint aan het vel rondom haar vingers te pulken terwijl ze wacht op Julius.

Hij arriveert en kijk vol verwachting haar aan. 'Keuze gemaakt?'

Amada slikt en schudt haar hoofd. Met echt antwoord geven wacht ze nog even als ze ziet dat er een aantal zwaarbewapende Wachters achter de Alpha Koning verschijnen. Haar gezichtsuitdrukking verraadt wat ze denkt, waardoor ze ook meteen een antwoord krijgt.

'Dit zijn Yoran en Nick,' stelt Julius de Wachters voor die verantwoordelijk zijn voor de kerkers en de inzittende gevangenen. 'Zij komen zo de klus klaren, maar daarvoor hebben ze wel jouw beslissing nodig.'

Nu worden Amada's ogen weer groot. Ergens had ze gehoopt dat het alsnog een soort strikvraag zou zijn, dat ze niet echt een keuze hoefde te maken wie er kon blijven leven en wie er bruut vermoord zou worden. Maar ze had beter moeten weten.

'Ik kan dat niet beslissen,' antwoord ze zwakjes. 'Zeker niet na wat hen al is aangedaan. Misschien zijn ze de fout ingegaan, maar kijk dan naar hen,' wijst ze en richt haar blik op Julius. De ongelukkigheid is in haar ogen duidelijk te lezen, maar de Koning trekt zich daar verder niets van aan.

Dit hoort er nu eenmaal bij.

'Amada, je moet nú een keuze maken. En niet nog een keer dat jij dat niet kan beslissen, je moet. Geen discussie mogelijk.'

Koppig blijft Amada haar hoofd van "nee" bewegen. Met kracht en moed waarvan ze niet wist dat ze het bezat, slaat ze haar armen over elkaar. 'Nee. Ik doe het niet, dan zak ik nog liever voor de Keuring. Ik ga niet beslissen over andermans leven.'

Een grom vibreert in de borstkas van Julius en geïntimideerd neemt Amada een stap achteruit. Haar armen hangen nu slapjes naast haar lichaam. 'Fout antwoord,' zegt de Alpha Koning met verheven stem en geeft een seintje aan Yoran en Nick.

Zij openen de cel, halen de ketens van de muur af, en slepen vervolgens alle zeven gevangen over de grove stenen grond mee. 

***********

Daaaamn, weer een update. Ik zal meteen even eerlijk zijn: Kleine kans dat het iets langer zal duren voordat hoofdstuk 9 online zal komen. Ik moet heel veel voor school doen (zoals 180 bladzijdes samenvatten voor aankomende dinsdag) en dan moet ik het schrijven - helaas - weer even op een lager pitje zetten. Vandaar dat dit hoofdstuk wel langer is dan normaal :) Hoop dat dit het nog enigszins goed maakt. 

Commentje, followtje, voteje, allemaal zijn van harte welkom. Dankuvriendelijk #noshameinhetvragenhiervoorjoe

Ik had echt nog iets wat ik wilde zeggen, maar ik ben het kwijt. Zo irritant. Oke, dit is echt een kut auteursberichtje. SKIJT.

Jullie meningen over wat je van het verhaal tot nu toe vindt zijn heel erg welkom! Ooit wil ik dit verhaal misschien nog gaan perfectioneren/verbeteren/uitbreiden, en dan zou ik het chill vinden wat jullie er goed en minder goed aanvinden. Wees dan ook niet bang om kritisch te zijn (joe let wel op: Verschil tussen kritisch en haat is groot, dus wees geen bitta en gedraag je gewoon). 

Nu ga ik slapen, doei.